Χαλυβουργία: Η φωτιά του αγώνα να εξαπλωθεί παντού

Ο μεγαλειώδης αγώνας των εργαζομένων στην «Ελληνική Χαλυβουργία» ξεπέρασε τις 50 μέρες και συνεχίζεται. Πολλοί έχουν αρχίσει να θυμούνται τον εξάμηνο αγώνα στη χαλυβουργία το 1978. Ήταν μεγάλος ο αγώνας και τότε, μόνο που ο σημερινός αποκτάει μεγαλύτερη βαρύτητα, γιατί γίνεται σε μια περίοδο που δεν είναι συνηθισμένοι οι αγώνες διαρκείας ειδικά σε εργοστάσια.

Συμπαράσταση

Οι χαλυβουργοί, αποφασισμένοι να μη ζήσουν σαν πεθαμένοι, όπως οι ίδιοι λένε, επιμένουν να αντιστέκονται. Και η συμπαράσταση στον αγώνα τους έχει εδώ και μέρες ξεπεράσει τα σύνορα, καθώς έρχονται ψηφίσματα από πολλές χώρες. Κάθε εργαζόμενος και κάθε νεολαίος ή άνεργος βλέπει σε αυτό τον αγώνα τις αντιστάσεις που θα ήθελε να προβάλει και ο ίδιος ή ο κλάδος του. Άλλωστε αυτά που προσπαθεί να περάσει ο Μάνεσης στη Χαλυβουργία είναι τα ίδια με αυτά που προσπαθούν ή έχουν αρχίσει να επιβάλλουν οι εργοδότες, η προηγούμενη κυβέρνηση των μνημονίων και η νυν κυβέρνηση των τραπεζιτών και της ακροδεξιάς: Οι μειώσεις μισθών και οι απολύσεις, η κατάργηση των συμβάσεων, η εκ περιτροπής εργασία.
Γι’ αυτό και καθημερινά πολλά σωματεία, άνεργοι και εργαζόμενοι, ακόμη και μαθητές περνούν από την πύλη της χαλυβουργίας και δίνουν ό,τι μπορούν. Αυτή η αλληλεγγύη εκφράστηκε σε μαζικό βαθμό στις 17 Δεκέμβρη, στην πορεία που οργανώθηκε στην Αθήνα και συγκέντρωσε 5.000 διαδηλωτές.
Μέσα από τον αγώνα των χαλυβουργών γίνεται πιο ξεκάθαρο στα μάτια χιλιάδων εργαζομένων ότι συγκρούονται δύο αντίπαλες τάξεις. Αυτή των εργατών και αυτή των βιομηχάνων και των τραπεζιτών. Επίσης αυτός ο αγώνας ήρθε σε ένα σημείο κάμψης των αγώνων του εργατικού κινήματος. Μετά τη μεγαλειώδη 48ωρη γενική απεργία και τις αντιδράσεις στις παρελάσεις, οι δεκάδες χιλιάδες του κόσμου, που συμμετείχαν σε αυτά, ένιωσαν να μη δικαιώνονται, επειδή δεν δόθηκε συνέχεια σε αυτές τις κινητοποιήσεις. Αυτός ο κόσμος βρίσκει προσωρινά ξανά την ελπίδα του μέσα από την απεργία των χαλυβουργών, ενώ αντίστοιχο κλίμα δείχνει να δημιουργείται και στους εργαζόμενους στο ALTER, που επίσης βρίσκονται σε κινητοποίηση διαρκείας.

Αλληλεγγύη

Η ενότητα και η ταξική αλληλεγγύη, που απλόχερα προσφέρονται σε αυτό τον αγώνα, κάνει τους απεργούς να συσπειρώνονται, να παραμένουν αποφασισμένοι και κυρίως να ξεπερνάνε κάθε φόβο. Είναι οι ίδιοι που δούλευαν χρόνια στις χειρότερες συνθήκες εργασίας, αποδεχόμενοι χαμηλούς για αυτή την εργασία μισθούς και σπάνια αντιδρούσαν ακόμη και για τα θανατηφόρα ατυχήματα στο εργοστάσιο.
Τώρα όμως ξεπερνούν το φόβο τους και καθημερινά κάνουν ένα βήμα μπροστά. Έτσι έφτασαν να δημιουργήσουν επιτροπή για τη διανομή των χρημάτων και των ειδών πρώτης ανάγκης, που τους προσφέρονται. Έτσι ξεπέρασαν και οι οικογένειές τους το φόβο και οι γυναίκες τους έφτιαξαν την επιτροπή γυναικών χαλυβουργών. Μαθαίνουν με τον πιο δυναμικό τρόπο ότι οι εργάτες, όταν είναι αποφασισμένοι, δίνουν έμφαση στις διαδικασίες βάσης (με τις γενικές συνελεύσεις), στην απεργία και την κατάληψη, τότε μπορούν να είναι πιο ισχυροί από τους εργοδότες τους κι ας έχουν εκείνοι με το μέρος τους μηχανισμούς που μοιάζουν ανίκητοι, όπως οι νόμοι και η προπαγάνδα των μεγάλων ΜΜΕ.
Η απεργία τους αν νικήσει, θα έχει καταλυτική επίδραση στις εξελίξεις. Όχι μόνο στο εργατικό κίνημα, αλλά ενδεχόμενα και στις πολιτικές εξελίξεις. Πριν 4 ή 5 χρόνια μια απεργία διαρκείας  θα είχε δώσει τη νίκη στους απεργούς ενός εργοστασίου. Τώρα όμως οι εργοδότες είναι αποφασισμένοι να βγουν με τις λιγότερες απώλειες και αν γίνεται και με κέρδη από την κρίση. Αυτό εξηγεί γιατί δεν υποχωρούν μετά από 50 μέρες απεργίας. Το παράδειγμα μιας νικηφόρας απεργίας θα λειτουργούσε καταστροφικά για το σύστημα.

Απεργίες

Η στήριξη της απεργίας από την Ομοσπονδία Μετάλλου είναι καλοδεχούμενη, αλλά δεν είναι αρκετή. Στην κατεύθυνση της κλιμάκωσης έχουν γίνει κάποια πολύ θετικά βήματα. Όπως η 24ωρη γενική απεργία για το Θριάσιο στις 13 Δεκέμβρη και η αντίστοιχη στάση εργασίας 15 μέρες πριν.
Οι εργαζόμενοι της χαλυβουργίας στην τελευταία τους γενική συνέλευση απηύθυναν κάλεσμα προς όλα τα εργατικά κέντρα της Αττικής να κηρύξουν 24ωρη γενική απεργία. Αυτό το κάλεσμα χρειάζεται να πάρει διαστάσεις. Η ΓΣΕΕ θα έπρεπε ήδη να έχει κηρύξει απεργίες συμπαράστασης στους χαλυβουργούς. Η ηγεσία της στη συγκεκριμένη περίπτωση αποδεικνύεται όχι απλά κατώτερη των περιστάσεων, αλλά κάτι παραπάνω από γραφειοκρατική. Η στήριξη των πολιτικών του μνημονίου την έχει φέρει σε ανοιχτή ρήξη με τη βάση της.

Αριστερά

Η Αριστερά χρειάζεται να επιμείνει με κάθε τρόπο να μεγιστοποιηθούν οι πιέσεις προς την ηγεσία της ΓΣΕΕ. Το ΠΑΜΕ στηρίζει πολύ τον αγώνα αυτό και αν σταθεί με ανοιχτό τρόπο στην κοινή δράση, τότε θα έχει προσφέρει πολλά στο να νικήσει ο αγώνας των χαλυβουργών. ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχουν προσπαθήσει κυρίως μέσα από την έκφραση αλληλεγγύης να αναδείξουν τον αγώνα των χαλυβουργών. Ήδη έχουν πάρει πρωτοβουλίες για συγκέντρωση χρημάτων, τροφίμων και ειδών πρώτης ανάγκης για τους απεργούς και έχουν οργανώσει γλέντια και μαγειρεία μπροστά στην πύλη της χαλυβουργίας. Την Πέμπτη 22 Δεκέμβρη γλέντι ενίσχυσης οργανώνουν οι τοπικές επιτροπές ΣΥΡΙΖΑ της Α΄ Αθήνας. Έχει έρθει η ώρα όμως να παρθούν ουσιαστικές πρωτοβουλίες στους χώρους που είναι σε κινητοποίηση αυτή τη στιγμή (π.χ. ΜΜΕ), για το συντονισμό με τους χαλυβουργούς, με κοινές πορείες και συγκεντρώσεις.
Ήρθε η ώρα η Αριστερά να βοηθήσει να απλωθεί παντού η φωτιά του αγώνα των χαλυβουργών και να γίνει η κινητήρια δύναμη που θα λιώσει το σχέδιο εξολόθρευσης που έχουν στήσει σε βάρος των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων οι εργοδότες, η κυβέρνηση και η τρόικα.