Ο Μίκης Θεοδωράκης έδωσε στη δημοσιότητα τη διακήρυξη της κίνησης ΕΛΛΑΔΑ (Ελληνική Λαϊκή Δημοκρατική Αντίσταση). Την κίνηση παρακολουθεί αρκετός κόσμος. Είναι δείγμα της απήχησης του μεγάλου μουσικοσυνθέτη, αλλά και δείγμα της ρευστότητας και της χαλαρότητας των πολιτικοκομματικών συσχετισμών στην εποχή μας. Ο Μ. Θεοδωράκης θα καλέσει όλες τις δυνάμεις της Αριστεράς να συντονίσουν την αντίσταση και την αλληλεγγύη. Είναι ένα κάλεσμα θετικό. Όμως η πολιτική της κίνησης πάει παραπέρα.
Βασική διαπίστωση της διακήρυξης είναι: «Η κρίση έχει καταστήσει την Ελλάδα προτεκτοράτο». Κατά συνέπεια βασικός στόχος γίνεται το: «Να φύγουν οι ξένοι της ευρωζώνης και του ΔΝΤ…».
Η άποψη αυτή είναι κατώτερη των περιστάσεων, αφήνοντας στο απυρόβλητο τη ντόπια κυρίαρχη τάξη. Οι Έλληνες βιομήχανοι και τραπεζίτες δεν προσέφυγαν με το ζόρι στην ΕΕ, στην ευρωζώνη και στο ΔΝΤ. Το επέλεξαν, γνωρίζοντας καλύτερα από τον καθένα τα συμφέροντα της τάξης τους. Άλλωστε το ίδιο έκαναν και οι ομόλογοί τους όλων σχεδόν των χωρών της ΕΕ. Η «εθνική» ανάλυση θα πρέπει να μας πείσει ότι «προτεκτοράτα» δεν είναι μόνο η Ελλάδα, η Πορτογαλία, η Ιρλανδία, αλλά και οικονομίες-γίγαντες όπως η Ιταλία και η Γαλλία, που ήδη αντιμετωπίζουν ανάλογα ζητήματα κρίσης. Τα προβλήματα στην ανάλυση δεν είναι ουδέτερα και οδηγούν σε προβλήματα στις προτάσεις.
Ο Μ. Θ. μας προτείνει να προστατέψουμε την εθνική περιουσία που «εκποιείται στους ξένους». Η αντίθεση στις ιδιωτικοποιήσεις θα ήταν ευπρόσδεκτη, όμως δεν αφορά μόνο τους «ξένους». Μια τέτοια στάση «εθνικού προστατευτισμού», αν γενικευτεί στην οικονομία, είναι δυνατόν να οδηγήσει σε παρεξηγήσεις: Π.χ. ο εθνικός προστατευτισμός είναι το βασικό σύνθημα της Μαρί Λεπέν στις επερχόμενες γαλλικές εκλογές.
Ο Μ. Θ. μας καλεί να παλέψουμε για «πραγματική δημοκρατία», συμπληρώνοντας ότι «το πρώτο όργανο αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, η βουλή των Ελλήνων, εξευτελίστηκε…». Η δημοκρατική ευαισθησία αποτελεί μεγάλη αρετή στις μέρες μας και είναι ένα από τα αναμφισβήτητα προσόντα του Μ. Θ. Όμως, πώς μπορούμε να φτάσουμε σε μια «πραγματική δημοκρατία»; Αρκούν οι αναγκαίες αλλαγές όπως «η τιμωρία των υπεύθυνων για την εξαθλίωση της χώρας», η αλλαγή της σύνθεσης στη βουλή και στην κυβέρνηση; Πώς μπορεί να στηριχτεί η δημοκρατία στους τόπους δουλειάς, η δημοκρατία στις οικονομικοκοινωνικές αποφάσεις, χωρίς ευρύτερη αντικαπιταλιστική ανατροπή;
Ο Μ. Θ. προτείνει τη «συστράτευση όλων μας», εξαιρώντας από το κάλεσμα (βλ. συνέντευξη στο «Βήμα») μόνο στους «αμετανόητα χουντικούς». Εδώ ο κατά τα άλλα ριζοσπάστης συνθέτης συναντάται με την παράδοση του Κύρκου. Είναι δυνατή η συστράτευση με τα έντιμα, αλλά απολύτως πεισμένα για την υπεροχή της Δεξιάς στελέχη της ΝΔ; Είναι δυνατή η συστράτευση με τα έντιμα και «εθνικώς υπερήφανα», αλλά απολύτως πεισμένα για την υπεροχή της σοσιαλδημοκρατίας, στελέχη του ΠΑΣΟΚ; Ο Μίκης στον πολυτάραχο βίο του το έχει επιχειρήσει, συνεργαζόμενος και με τη ΝΔ του Μητσοτάκη και με το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα. Όμως σήμερα μια τέτοια «συστράτευση» είναι απολύτως αποπροσανατολιστική.
Στη συνέντευξή του στο «Βήμα» (με τίτλο «Η Επανάσταση είναι Ανάσταση») ο Μ. Θ., ερωτηθείς, δηλώνει: «η συζήτηση για τις εκλογές δεν είναι του παρόντος…». Αν η ΕΛΛΑΔΑ περιοριστεί σε ένα ρόλο συντονισμού αντίστασης και αλληλεγγύης, μπορεί να έχει μια μεγάλη προσφορά. Αν επιχειρήσει με τις θέσεις αυτές να παίξει ρόλο πολιτικού κόμματος και εκλογικού πόλου, τότε μπορεί να αποτελέσει ένα αμφιλεγόμενο ανάχωμα προς την άνοδο των δυνάμεων της Αριστεράς.