Η μεγαλύτερη γενική απεργία στην ιστορία της Νιγηρίας, παρέλυσε τη χώρα για μια βδομάδα. Η διακοπή του προγράμματος επιδότησης των καυσίμων από την κυβέρνηση, ήταν η σπίθα που προκάλεσε μια συνολική εξέγερση των εργαζομένων και των φτωχών, σε συνέχεια των μεγάλων διεθνών αγώνων της εποχής μας. Η απεργία κατάφερε μια νίκη, αν και οι ηγεσίες των συνδικάτων υποχώρησαν όταν το παιχνίδι χόντρυνε πραγματικά. Όπως και να 'χει, ο λαός της Νιγηρίας εκτέθηκε πια στο «μικρόβιο» της εξέγερσης.
Η Νιγηρία έζησε πριν από λίγες μέρες τη μεγαλύτερη γενική απεργία στην ιστορία της, που παρέλυσε τη χώρα για μία εβδομάδα. Εκατομμύρια άνθρωποι αρνήθηκαν να πάνε στις δουλειές τους ή στο σχολείο τους. Η χώρα έζησε μια εξέγερση των εργαζόμενων και των φτωχών που όμοιά της δεν είχε ξαναδεί και που μοιάζει –και πολλοί/ές το βιώνουν έτσι– σαν συνέχεια των εξεγέρσεων που ξεκίνησαν από την Αραβική Άνοιξη και την πλατεία Ταχρίρ, πέρασαν στην Ευρώπη και στα κινήματα των «Αγανακτισμένων», πήγαν στην Αμερική και στο κίνημα «Καταλάβετε τη Γουόλ Στριτ» και συνεχίζουν το δρόμο τους…
Η Νιγηρία είναι η μεγαλύτερη χώρα της Αφρικής, με 150.000.000 κατοίκους, και η 8η πετρελαιοπαραγωγός χώρα στον κόσμο (επιπέδου Μπαχρέιν ή Ιράν). Το Δέλτα του Νίγηρα έχει γύρω στις 600 εγκαταστάσεις και εξέδρες και παρέχει το 40% του ακατέργαστου πετρελαίου που εισάγουν οι ΗΠΑ. Είναι επίσης η 4η χώρα στην παραγωγή κακάο.
Ήταν από τις πρώτες αφρικανικές χώρες που απέκτησαν την ανεξαρτησία τους, από τους Άγγλους το 1960. Από τότε υποτίθεται ότι έχει δημοκρατία. Στην πραγματικότητα όμως έχει φτώχεια, καταστολή και μόλυνση του περιβάλλοντος και των νερών της από τις επενδύσεις των εταιρειών πετρελαίου – κυρίως της ολλανδική Shell. Ταυτόχρονα, ενώ εξάγει τεράστιες ποσότητες πετρελαίου, δεν επιδοτεί ντόπια διυλιστήρια, με αποτέλεσμα να εισάγει (!) το πετρέλαιο που χρειάζεται. (Αυτό λέγεται τρελοκομείο του καπιταλισμού ή χοντρές κονόμες για μια ντόπια διαφθαρμένη ελίτ). Σ’ αυτήν τη χώρα, τα 2/3 του πληθυσμού (104 εκατομμύρια άνθρωποι) ζουν με 1,25 δολάριο τη μέρα, ενώ το 1% της άρχουσας τάξης κατέχει το 80% του παραγόμενου κοινωνικού πλούτου. Αυτό να το βλέπουν όσοι τάζουν πλούτη και μεγαλεία και στη χώρα μας, με τις ΑΟΖ, την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων και τη συμμαχία με το Ισραήλ.
Την 1/1/2012 ο πρόεδρος της χώρας Γκούντλακ Τζόναθαν ανακοίνωσε ότι διακόπτει το πρόγραμμα επιδότησης των καυσίμων. Για δεκαετίες, αυτό το πρόγραμμα είχε βοηθήσει να ελέγχονται οι τιμές των μεταφορών και της ηλεκτρικής ενέργειας και ήταν η μόνη παροχή στην τεράστια πλειοψηφία των φτωχών για να επιβιώσουν. Η διακοπή της κρατικής επιδότησης είχε ως αποτέλεσμα να ανέβουν οι τιμές των βασικών αγαθών ως και 500%, ενώ ολόκληρες περιοχές βυθίστηκαν στο σκοτάδι, αφού οι κάτοικοι δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να βάλουν βενζίνη στις γεννήτριες. Ηλεκτρικό ρεύμα με κεντρική παροχή (όπως παρέχει, για παράδειγμα, η ΔΕΗ) είτε δεν υπάρχει είτε ο κόσμος δεν αντέχει οικονομικά να το πληρώσει.
Αμέσως υπήρξαν τεράστιες αντιδράσεις. Με κοινή απόφαση των δύο μεγαλύτερων συνδικαλιστικών ομοσπονδιών, του Εργατικού Κογκρέσου (NLC) και του Κογκρέσου Συνδικάτων (TUC), καλέστηκε γενική απεργία, στην οποία συμμετείχαν περισσότεροι από 10.000.000 εργαζόμενοι. Όλα τα λιμάνια έκλεισαν και σταμάτησε η διακίνηση του [[{"type":"media","view_mode":"file_styles_medium","fid":"187","attributes":{"class":"media-image","id":"4","typeof":"foaf:Image"}}]]κακάο –γεγονός τεράστιας σημασίας για την οικονομία της Νιγηρίας–, τα αεροδρόμια καταλήφθηκαν, στην πρωτεύουσα Αμπούζα και στο Κάνο χιλιάδες άνθρωποι μπλόκαραν τους κεντρικούς δρόμους και οι αρχές επέβαλαν απαγόρευση της κυκλοφορίας. Στο Λάγος, που είναι λιμάνι και η μεγαλύτερη πόλη της χώρας (περίπου 10 εκατ. κάτοικοι), για δύο μέρες περισσότεροι από 500.000 διαδηλωτές συγκεντρώθηκαν στο πάρκο Γκαούι Φαουχίμνι. Η κεντρική πλατεία της πόλης μετονομάστηκε σε Πλατεία Ελευθερίας (παίρνοντας έμπνευση από την εξέγερση στην Ταχρίρ), ενώ πολλοί διαδηλωτές δημιούργησαν το κίνημα «Καταλαμβάνουμε τη Νιγηρία», συνδεόμενοι με το αντίστοιχο κίνημα των ΗΠΑ.
Η κυβέρνηση του Γκούντλακ Τζόναθαν απάντησε με άγρια καταστολή, δεκάδες νεκρούς και εκατοντάδες τραυματίες. Πριν από την απεργία, ο Τζόναθαν, προσπαθώντας να αποτρέψει τα χειρότερα, υποσχέθηκε μεταρρυθμίσεις, ενώ ο υπουργός Οικονομικών Ιγουέλα (πρώην διευθύνων σύμβουλος στην Παγκόσμια Τράπεζα) δήλωσε ότι τα 7,4 δισ. δολάρια που εξοικονομούνται από τη μείωση της επιδότησης θα κατευθυνθούν σε προγράμματα για τη μητρική υγεία, τον αναλφαβητισμό, τις υποδομές του σιδηροδρόμου και την αγορά δημόσιων λεωφορείων. Τώρα τα θυμήθηκαν! Όμως η πλειοψηφία των εργαζόμενων και των φτωχών δεν τον πίστεψε. Είχαν μάθει από αντίστοιχες υποσχέσεις σε παλαιότερες απεργίες και διαδηλώσεις τα τελευταία 20 χρόνια, με τα χρήματα τελικά να καταλήγουν στους τραπεζικούς λογαριασμούς της ντόπιας πολιτικής ελίτ. Επίσης, όλοι γνωρίζουν ότι το 25% του προϋπολογισμού του 2012 πηγαίνει στην «ασφάλεια», δηλαδή για την καταστολή και όχι την ανακούφιση των φτωχών. Νιγηριανοί ακτιβιστές αναφέρουν (χωρίς, βέβαια, οι καταγγελίες τους να μεταδίδονται από τα ελληνικά ΜΜΕ) ότι η μείωση της επιδότησης αποτελεί μέρος του κυβερνητικού σχεδίου για την ιδιωτικοποίηση των καυσίμων, κάτι που έχουν ζητήσει η Παγκόσμια Τράπεζα και το ΔΝΤ με αντάλλαγμα το κούρεμα του χρέους της Νιγηρίας. (Σας θυμίζει κάτι αυτό;)
Από την τεράστια αντίδραση που εξαπλώθηκε σε όλες τις μεγάλες πόλεις και σε όλα τα στρώματα των εργαζόμενων (γιατροί, καθηγητές, δάσκαλοι κ.λπ. συμμετείχαν στην απεργία και στις κινητοποιήσεις) φαίνεται ότι η διακοπή της επιδότησης ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Η ανεργία, η κυβερνητική διαφθορά, η ασυδοσία των πολυεθνικών πετρελαϊκών εταιρειών και η απίστευτη διαφορά πλούτου ήταν που οδήγησε στη δημιουργία αυτού του πρωτόγνωρου, για τα μέχρι προχτές δεδομένα της χώρας, κινήματος. Ενός κινήματος που έσπασε –έστω και προσωρινά– μέσα στην πάλη τις περιφερειακές και θρησκευτικές διαιρέσεις που χρόνια καλλιεργούσαν οι κυβερνήσεις, με τη βοήθεια της Shell και των ΗΠΑ, πιστές στο αλάνθαστο βρετανικό δόγμα «διαίρει και βασίλευε». Κι όμως, είχαμε φαινόμενα όπως της Αιγύπτου, όπου μουσουλμάνοι προστάτευαν χριστιανούς και αντιστρόφως. Αυτή η αύξηση της ενότητας της εργατικής τάξης και των φτωχών, παρά τη σεκταριστική θρησκευτική βία, η οποία καταδικάστηκε τόσο από μουσουλμάνους όσο και από χριστιανούς, είναι ελπίδα για σημαντικές αλλαγές στο μέλλον.
Στις 16 Ιανουαρίου τα συνδικάτα σταμάτησαν τη γενική απεργία μετά την υπόσχεση της κυβέρνησης για μείωση 30% στην τιμή των καυσίμων. Είναι μια μερική νίκη, αλλά και μια υποχώρηση από τη μεριά της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, που όταν χόντρυνε το παιχνίδι και ο κόσμος άρχισε να ζητάει γενικότερη αλλαγή στη ζωή του τα μάζεψε. Τώρα οι ειδήσεις μιλάνε πάλι για νεκρούς από επιθέσεις ισλαμιστών. Όμως, ο λαός της Νιγηρίας έχει έρθει πια σε επαφή με το «μικρόβιο» της εξέγερσης. Με το μικρόβιο που σου μαθαίνει ότι μόνο οι ίδιοι/ες με τη δράση μας μπορούμε τελικά να πάρουμε τις τύχες μας στα χέρια μας, αλλάζοντάς τα όλα.