Η συνέλευση του ενιαίου συλλόγου εργαζομένων ΥΠΑΑΤ, που επιβλήθηκε με τα χίλια ζόρια και με 118 υπογραφές στην ηγεσία (ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ) του σωματείου μας, είχε προγραμματιστεί εδώ και καιρό σε μια μακρινή και «άσχετη» τότε ημερομηνία, στις 17/1. Ώσπου αποφασίστηκε η Παναττική απεργία των ΕΚ, την ίδια μέρα.
Η «Πρωτοβουλία Εργαζομένων στο ΥΠΑΑΤ», η πρόσφατα γεννημένη παράταξή μας, προπαγάνδιζε αυτή τη συνέλευση με απίστευτη οργανωτικότητα, ανακοινώσεις έντυπες και μέσω mail, περιοδείες σε κτίρια και καμπάνια εγγραφών νέων μελών στο σωματείο. Ήταν η μόνη προσπάθεια που έγινε για την επιτυχία της συνέλευσης.
Η αποτυχία της συνέλευσης είχε φανεί μέρες πριν, αφού η ηγεσία του συλλόγου (ΠΑΣΚΕ) όρισε ακριβή ώρα και μέρος, μόλις 3 ημέρες πριν και έβαλε ανακοίνωση σε κάθε κτίριο, χωρίς άλλη ειδοποίηση.
Το ΠΑΜΕ (ΚΚΕ) προσπάθησε να συμμετέχουμε στην απεργία της 17/1, όπως κι η πρωτοβουλία μας, αφού όμως έγινε αντιληπτό ότι αποκλείεται το ΔΣ του σωματείου να πάρει τέτοια απόφαση, δεν έριξε στη μάχη της συνέλευσης το σύνολο των δυνάμεών του.
Εξάλλου, την πρόταση που του κάναμε να βάλουμε από κοινού θέμα στη συνέλευση να ψηφιστεί επιτροπή αγώνα, για να μπορέσουμε να παραμερίσουμε τα εμπόδια των ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ και να ξεπεράσουμε την πλήρη αδράνεια που επιβάλλουν, την απέρριψε.
Με κερασάκι τις δυσκολίες πρόσβασης, λόγω της απεργίας, η πλειοψηφία των συναδέλφων δεν κατάλαβε ούτε ότι γίνεται συνέλευση, ούτε ότι θα κέρδιζε κάτι με τη συμμετοχή της.
Απαρτία δεν είχε. Μια συμπαθέστατη μειοψηφία συναδέλφων έμεινε, μετά την αποχώρηση ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ για τις μνημονιακές ασχολίες τους και την αποχώρηση του ΠΑΜΕ για την ξεχωριστή του απεργιακή συγκέντρωση.
Συνάδελφοι που δεν ξέραμε και δεν μας ήξεραν, ένωσαν τις ανησυχίες τους, αλλά και τη θέλησή τους να κάνουμε κάτι πλέον, για να αλλάξουμε την κατάσταση. Λίγοι αυτοί, λίγοι περισσότεροι εμείς και με μια ομάδα στα πρώτα της βήματα, είπαμε να ενώσουμε τις δυνάμεις μας και, με όπλο τη συλλογικότητα και την οργανωμένη δράση, να επιχειρήσουμε να σπάσουμε τους φραγμούς της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας.