Η Ε.ΛΑ.Δ.Α. του Μίκη, του Κασιμάτη, του Γλέζου

«Εθνικό» χρώμα

Η κίνηση εμφανίζεται ως «ακομμάτιστη» (Γ. Κασιμάτης: «δεν αποτελεί πολιτικό κόμμα, ούτε θα γίνει, ούτε θα στηρίξει κάποιο κόμμα»). Κατά το Μ. Θεοδωράκη αποτελείται από «ελεύθερους, ανεξάρτητους, διαφωτισμένους και αποφασισμένους πολίτες». Αυτή η επιλογή είναι της μόδας τούτη την εποχή, όπου τα μίντια προσπαθούν να συνδυάσουν την κρίση-ανασύνθεση του κυρίαρχου πολιτικού προσωπικού με μια ταυτόχρονα ισοπέδωση της Αριστεράς. Όμως αυτή η επιλογή δεν διασφαλίζει ούτε απέναντι σε αμφιλεγόμενες προσωπικότητες (π.χ. Απ. Γκλέτσος) ούτε απέναντι σε ολοφάνερα προβληματικές συμμετοχές, όπως αυτές που πλαισίωναν τους Μ. Θεοδωράκη και Γ. Κασιμάτη στον πρώτο γύρο της πρωτοβουλίας τους, στην εποχή της Σπίθας (όπως ο «στρατηγός» του Μητσοτάκη κ. Δημητροκάλης ή ο Γ. Καραμπελιάς…). Τα τόσο γενικόλογα κριτήρια, που έθεσε ο Μ. Θεοδωράκης, αφήνουν αναπάντητο το ερώτημα αν στη νέα κίνηση «χωράνε» κάποιοι από τους παραβρισκόμενους όπως ο Στ. Παπαθεμελής ή ο Κ. Ζουράρις…

Οι ομιλίες είχαν έντονο «εθνικό» χρώμα και κατά την εφημερίδα «Ο Δρόμος» (της Αριστεράς) εξέφρασαν «τις ανάγκες που υπάρχουν για μια γνήσια αντικατοχική, αντιμνημονιακή πολιτική». Δεν συμφωνούμε. Πέρα από τις κορώνες ενάντια στο «ξεπούλημα» και τους «ξεπουλημένους στους ξένους» δεν διαβάσαμε καμιά συγκεκριμένη πολιτική θέση που να δεσμεύει την Ε.ΛΑ.Δ.Α είτε στην ανατροπή της λιτότητας, είτε στη στάση πληρωμών, είτε στο ζήτημα της ευρωζώνης, είτε στην κρατικοποίηση των τραπεζών κ.λπ. Αυτή η έλλειψη συγκεκριμένων δεσμεύσεων σημειώθηκε από τον εκπρόσωπο του Μετώπου Αλληλεγγύης-Ανατροπής, Τ. Σταυρόπουλο, που δήλωσε «μια πολύ διαφορετική προσέγγιση στο θέμα της ενότητας του λαού».

Προοπτική

Σε περιόδους κρίσης, πέρα από συγκεκριμένες πολιτικές δεσμεύσεις, είναι πολύ σημαντική η δέσμευση στην προοπτική. Δεν είναι περιττή πολυτέλεια η αναφορά όλων των κομμάτων και οργανώσεων της Αριστεράς στο σοσιαλισμό. Δείχνει την κατεύθυνση πάνω στην οποία επιδιώκουμε «την ενότητα του λαού» και έτσι διαχωρίζει από άλλες κατευθύνσεις και προοπτικές που μπορεί να πάρει ο «εθνικός λόγος». Δεν διαφωνούμε ότι ο Μ. Θεοδωράκης αποτελεί ένα «σύμβολο», αλλά επίσης δεν ξεχνάμε ότι η αποστασιοποίησή του από τέτοιους στρατηγικούς προσδιορισμούς του επέτρεψε στο παρελθόν να συνεργαστεί και με το ΠΑΣΟΚ και με τη ΝΔ (και μάλιστα στη χειρότερη κυβέρνησή της, υπό τον Κ. Μητσοτάκη).

Έτσι δεν θεωρούμε τυχαία την υποβαθμισμένη παρουσία των οργανωμένων δυνάμεων της Αριστεράς. Στην εφημερίδα «ο Δρόμος» διαβάσαμε την εκτίμηση ότι αυτό οφείλεται «στην πολλή υπευθυνότητα και στον συστημισμό» της Αριστεράς. Και πάλι δεν συμφωνούμε. Νομίζουμε, αντίθετα, ότι η Ε.ΛΑ.Δ.Α έχει να αποδείξει το αν θα εξελιχθεί σε συστημική ή αντισυστημική παράμετρο στις εξελίξεις. Τούτη τη στιγμή η απάντηση στο ερώτημα μοιάζει εύκολα θετική, αλλά στο ξεδίπλωμα της κρίσης και των πολιτικών εξελίξεων εκκρεμούν πολλές εκπλήξεις.

Ο Μαν. Γλέζος υποστηρίζει την Ε.ΛΑ.Δ.Α ως ένα σχήμα αντίστασης και κυρίως αλληλεγγύης, με πρότυπο τις οργανώσεις αλληλεγγύης στην περίοδο του ΕΑΜ, υπογραμμίζοντας όμως ότι δεν τη βλέπει ως «πολιτικό-εκλογικό σχήμα». Αντίθετα, ο Γ. Κασιμάτης δήλωσε ότι πρόκειται για ένα «βαθύτατα πολιτικό μέτωπο, που φιλοδοξεί να γεννήσει νέες πολιτικές δυνάμεις». Ο έμπειρος (πρώην σύμβουλος των πρωθυπουργών ΠΑΣΟΚ) καθηγητής πιθανότατα συναρτά τη στιγμή της γέννησης των «νέων πολιτικών δυνάμεων» από τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων, στις οποίες η ΕΛΑΔΑ θα έχει –μετά την ίδρυσή της– τη δυνατότητα καταμέτρησης της εκλογικής επιρροής της.