Το φράγμα του ενός εκατομμυρίου έσπασαν και επίσημα οι άνεργοι. Σύμφωνα με τα τελευταία νούμερα της ΕΛ.ΣΤΑΤ., το ποσοστό της ανεργίας άγγιξε το 20,7% το τέταρτο τρίμηνο του 2011, από 14,2% το αντίστοιχο τρίμηνο του 2010, με τους ανέργους να ανέρχονται πλέον σε 1.025.877 άτομα.
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Μέσα σε ένα χρόνο οι άνεργοι αυξήθηκαν κατά 44% σε σχέση με τον Δεκέμβριο του 2010 (712.065 άτομα). Στους νέους ηλικίας 15-29 ετών η ανεργία φτάνει το 39,5%, και ειδικά στις νέες γυναίκες στο 44,9%.
Βέβαια, η πραγματική ανεργία είναι αρκετά υψηλότερη, αν συνυπολογίσουμε όσους-ες δεν καταγράφονται στις λίστες του ΟΑΕΔ, όσους δουλεύουν έστω και μία ώρα την εβδομάδα και δεν θεωρούνται άνεργοι και τους χιλιάδες αυτοαπασχολούμενους (μικρομάγαζα, ελεύθεροι επαγγελματίες) που δεν έχουν καθόλου δουλειά. Η ΓΣΕΕ εκτιμά ότι η πραγματική ανεργία θα πλησιάσει το 30% μέσα στο 2012. Το πρόβλημα γίνεται εκρηκτικό αν προσθέσουμε εκείνους που εργάζονται και είναι απλήρωτοι για 1-5 μήνες (περίπου 400.000) ή δεν έχουν ασφάλιση. Και όλα αυτά ενώ το επίδομα ανεργίας μετατράπηκε σε φιλοδώρημα των 360 ευρώ, το οποίο δικαιούται μόνο το 35% των ανέργων.
Μπροστά στην πτώση της κερδοφορίας ορισμένων επιχειρήσεων, θυσιάζονται εκατομμύρια εργαζόμενοι που «περισσεύουν», παρόλο που πάνω στη δική τους υπερεκμετάλλευση βασίστηκαν τα υπερκέρδη κάθε αφεντικού, παρόλο που οι επιδοτήσεις, οι φοροαπαλλαγές και τα υπόλοιπα μνημονιακά μέτρα σωτηρίας των καπιταλιστών φροντίζουν να περιορίζουν την όποια χασούρα. Οι μαζικές απολύσεις, οι μισθοί πείνας των 500 ευρώ (429 ευρώ καθαρά για τους νέους έως 25 ετών), η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και κάθε εργασιακού δικαιώματος, υπηρετούν τη δημιουργία ενός σκηνικού σύγχρονης δουλείας. Το εφιαλτικό μέγεθος της ανεργίας γίνεται εργαλείο τρομοκράτησης για να πειστούμε ότι νόμος είναι το «δίκιο του εργοδότη» και να δεχτούμε αδιαμαρτύρητα τον αφανισμό όλων των κατακτήσεων του εργατικού κινήματος.
Απαγόρευση των απολύσεων
Με μαζικούς αγώνες και μαχητικές μορφές πάλης είναι υποχρεωτικό να απαιτήσουμε εδώ και τώρα απαγόρευση των απολύσεων, για να μην πληρώσουμε με την εξαθλίωσή μας την κρίση τους. Η νίκη των εργαζομένων της Coca-Cola 3Ε, ο αγώνας των Χαλυβουργών δείχνουν το δρόμο. Η στήριξη των απεργιών σε κάθε κλάδο του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα που βρίσκεται σε κινητοποιήσεις ενάντια σε απολύσεις και μειώσεις μισθών είναι αναγκαία προϋπόθεση για να μην προστίθενται νέοι άνεργοι στις ουρές της ντροπής.
Άμεσα μέτρα, όπως μαζικές προσλήψεις σε παιδεία, υγεία, κοινωνικές υπηρεσίες, η κατάργηση κάθε μορφής ελαστικής εργασίας, η κατάργηση του άρθρου 99 και όλων των νόμων που ισοπεδώνουν το δικαίωμα στη δουλειά, πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα για ντόπιους και μετανάστες, πρέπει να βρίσκονται στην αιχμή των αιτημάτων ενός ενιαίου κινήματος εργαζομένων-ανέργων κατά της ανεργίας. Με την ταυτόχρονη δέσμευση των συνδικάτων και της Αριστεράς ότι θα πρωτοστατήσουν σε αυτήν τη μάχη, διότι οι όποιες αποσπασματικές προσπάθειες οργάνωσης των ανέργων υπάρχουν δεν αρκούν. Με εγγραφές των ανέργων στα σωματεία, σε συντονισμό με τις επιτροπές κατοίκων και τις λαϊκές συνελεύσεις, να διεκδικήσουμε αξιοπρεπές επίδομα ανεργίας για όλους τους ανέργους και ιατροφαρμακευτική κάλυψη χωρίς προϋποθέσεις.