Το PSI και η νέα δανειακή σύμβαση: Επέκταση της ευρωπαϊκής κρίσης

Τα χρήματα που δίνονται από τα κράτη και την ΕΚΤ προέρχονται από φορολογία. Και επειδή, λιγότερο ή περισσότερο, αυτοί που επιβαρύνονται είναι οι εργαζόμενοι, γι’ αυτό και στις δανείστριες χώρες καλείται να πληρώσει η ίδια κοινωνική τάξη. Και δεν είναι μόνον η διάσωση της Ελλάδας: Με άρθρο του στους «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» ο Λ. Σμάγκι, πρώην μέλος του ΔΣ της ΕΚΤ, υποστήριξε πως και η Πορτογαλία και η Ιρλανδία θα χρειαστούν νέα δάνεια και μάλιστα σύντομα, καθώς οι προβλέψεις «επιστροφής τους στις αγορές» έχουν διαψευστεί.

Σύμφωνα με τον Σμάγκι, η  Πορτογαλία θα χρειαστεί άλλα 100 δισ. ευρώ και η Ιρλανδία άλλα 80 δισ. ευρώ. Οι δυσκολίες που ανακύπτουν για την ευρωζώνη αυξάνονται γεωμετρικά, αν χρειαστεί να μπει και η Ιταλία στο χορό. Μπορεί διάφοροι Βορειοευρωπαίοι πολιτικοί και δημοσιογράφοι να απεργάζονται σχέδια για «σφιχτή και καθαρή ευρωζώνη», με αποβολή των ασθενέστερων κρίκων. Ωστόσο, το κόστος ενός τέτοιου «διαζυγίου» φαίνεται ήδη μεγάλο. Η Γερμανία πήρε μια πρόγευση γι’ αυτό χάνοντας από τις ΗΠΑ τη δεύτερη θέση στη λίστα των μεγαλύτερων εξαγωγέων του κόσμου.

Η προοπτική παγκόσμιας επέκτασης της κρίσης διαφάνηκε εξάλλου και με το ίδιο το ελληνικό PSI: Η «εθελοντική» συμμετοχή έφτασε στο 95% των ιδιωτών πιστωτών. Αν σε αυτά προστεθεί η προς τα κάτω απόκλιση κατά 85% από την ονομαστική αξία των νέων ομολόγων που αναφέραμε παραδίπλα, έχουμε ένα ντε φάκτο νέο γερό «κούρεμα» του ελληνικού χρέους, που έρχεται να προστεθεί στο «κούρεμα» που σήμαινε το PSI. Σε φυσιολογικές συνθήκες αυτό θα ήταν καραμπινάτη χρεοκοπία. Η φιλότιμη προσπάθεια της ΕΕ, των κυβερνήσεων σε Ευρώπη αλλά και ΗΠΑ, καθώς και όλου του χρηματοπιστωτικού συστήματος, να μακιγιαριστεί η πραγματικότητα έγινε για να προστατευτούν οι ασφαλιστικές εταιρείες και οι τράπεζες από την ενεργοποίηση των CDS, δηλ. των αντασφαλίστρων κινδύνου που θα έπρεπε να πληρώσουν στους κατόχους τους, αν η χρεοκοπία επικυρωνόταν με τη βούλα και δεν μεταμφιέζονταν σε PSI. Τα ποσά αυτά θα ήταν τόσο μεγάλα που οι τράπεζες και οι ασφαλιστικές εταιρείες που τα εξέδωσαν, δεν θα είχαν σε καμία περίπτωση να τα πληρώσουν και το ντόμινο της κατάρρευσης θα ξεκινούσε σχεδόν αυτόματα.

Βέβαια σε αυτές τις συνθήκες αδιεξόδου οι άρχουσες τάξεις θα προσπαθήσουν –και προσπαθούν ήδη- να διασπάσουν αυτούς που πρέπει να είναι σύμμαχοι. Χρησιμοποιώντας τη γνωστή τακτική που εφαρμόζεται και στην Ελλάδα («φταίνε οι δημόσιοι υπάλληλοι», «φταίνε οι μετανάστες», «φταίνε οι γυναίκες που παίρνουν νωρίτερα σύνταξη»), οι Ευρωπαίοι καπιταλιστές και οι εντολοδόχοι τους θα χρησιμοποιούν τα PIIGS ως αποδιοπομπαίο τράγο για τα ποσά που οι ίδιοι και οι τράπεζες τους θα απομυζούν από τους δικούς τους εργαζόμενους. Σε αυτόν τον τομέα θα χρειαστεί να κοπιάσει η Αριστερά –σε όλη την Ευρώπη.