οικονομία
Καπιταλισμός και κρίση
Κρίση και χρηματιστικοποίηση
Παρόν και μέλλον του καπιταλισμού
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο τεύχος 110 του περιοδικού «International Socialist Review», στα πλαίσια ενός ευρύτερου αφιερώματος με τίτλο «Πού βαδίζει ο καπιταλισμός;». Τη μετάφραση έκανε ο Μπάμπης Τσίτσιρας.
Ο εμπορικός πόλεμος του Τραμπ ενάντια σε όλο τον κόσμο
Το να «κοπανάς» τον Καναδά, ενώ φλερτάρεις τη Βόρεια Κορέα, ίσως μοιάζει με ένα ακόμα παράδειγμα της παρορμητικής συμπεριφοράς ενός ανθρώπου που είναι μοναδικά ακατάλληλος για τη θέση του προέδρου των ΗΠΑ.
Μέτρα Τραμπ: Δασμοί, προστατευτισμός, κλιμάκωση του ανταγωνισμού
Ο Τραμπ ξεκίνησε την επίθεσή του στο μέτωπο του εμπορίου το Γενάρη του 2018, ανακοινώνοντας δασμούς σε εισαγώμενους ηλιακούς συλλέκτες και πλυντήρια.
Ο Τραμπ και ο εμπορικός και τεχνολογικός πόλεμος
Ο Πρόεδρος Τραμπ έχει πλέον προχωρήσει από τους δασμούς στις εισαγωγές χάλυβα (με τις εξαιρέσεις για ορισμένους συμμάχους) στην πραγματική μάχη: Να σταματήσει την Κίνα από το να κερδίσει μερίδιο αγοράς στις βασικές βιομηχανίες της Αμερικής: την τεχνολογία, τη φαρμακευτική βιομηχανία και άλλους τομείς που βασίζονται στη γνώση. Μπορεί η Κίνα να ενισχυθεί περαιτέρω σε παγκόσμιο επίπεδο ή οι πολιτικές του Τραμπ θα τη σταματήσουν;
Συμπεράσματα από την ετήσια έκθεση του ΙΝΕ ΓΣΕΕ
Η ετήσια έκθεση του ΙΝΕ ΓΣΕΕ, που δημοσιεύθηκε τον Μάρτιο, διαπιστώνει ότι, κατά το φθινόπωρο του 2017, το ποσοστό των απασχολουμένων στο σύνολο του πληθυσμού ηλικίας 15-64 ετών ανήλθε σε 54,6% και είναι ελαφρώς αυξημένο σε σχέση με τις χειρότερες στιγμές του πρόσφατου παρελθόντος, αλλά σημαντικά χαμηλότερο από το προ-κρίσης επίπεδο.
«Στον αέρα» οι εργαζόμενοι της Carillion
Κατέρρευσε η δεύτερη μεγαλύτερη κατασκευαστική εταιρεία στη Βρετανία
Κοινωνική οικονομία: ο (πρώτη φορά «αριστερός») δρόμος για τις ιδιωτικοποιήσεις και την ελαστική εργασία
Πολύς λόγος γίνεται τα τελευταία χρόνια για την Κοινωνική Οικονομία και το ρόλο που θα μπορούσε να διαδραματίσει στην ανασυγκρότηση του παραγωγικού μοντέλου και την οικονομική ανάπτυξη.
Ευρωπαϊκή αστική κυριαρχία: Εξάρτηση ή συμπληρωματικότητα;
1. Κυρίαρχο χαρακτηριστικό στην ελληνική κοινωνία την τρέχουσα δεκαετία του 2010 υπήρξε η εφαρμογή τεσσάρων διαδοχικών μνημονίων από το τόξο των αστικών πολιτικών δυνάμεων (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ).
Βλέπουν και πάλι κίνδυνο για «κραχ»
Απαισιοδοξία για τις προοπτικές του παγκόσμιου καπιταλισμού
Οι τράπεζες, το 1,2 τρισ. «κόκκινα» δάνεια και ένα πανευρωπαϊκό πλιάτσικο
Οι προωθούμενοι κοινοί κανόνες διαχείρισης των NPLs ως μηχανισμός μιας γιγαντιαίας καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης στην Ευρωζώνη
Η τελευταία μεγάλη «αρπαχτή»
Η πολιτική ελίτ της Ευρωζώνης ευλογεί έναν ακόμη γύρο χρηματοπιστωτικής κερδοσκοπίας, από την οποία –υποτίθεται– θέλει να «εξυγιάνει» τον καπιταλισμό
Περιμένοντας την ανάπτυξη
«Το 2016 σηματοδοτεί στροφή στην ανάπτυξη», έλεγε το Δεκέμβριο του 2015 ο Αλέξης Τσίπρας, ακολουθώντας όλους τους προηγούμενους μνημονιακούς πρωθυπουργούς, αλλά και τους διεθνείς οργανισμούς, σε αυτό το παράξενο παιχνίδι όπου κάθε χρονιά αναγγέλλουν την πολυπόθητη ανάπτυξη για το επόμενο έτος. Τα πράγματα, όμως, δεν είναι τόσο απλά. Η οικονομία έχει προσαράξει στον πυθμένα της θάλασσας και δεν μπορεί να αποκολληθεί παρά μόνο εάν κάποιος από μηχανής θεός ασκήσει έξωθεν την ευνοϊκή του δράση.
Η Ευρωζώνη στα συγκοινωνούντα δοχεία Τραμπ - Μέρκελ
Η αδιαλλαξία Σόιμπλε στην αξιολόγηση ως συνιστώσα της γερμανικής στρατηγικής για μια Ε.Ε. πολλών «ταχυτήτων»
Ο «εθνικός» στόχος του χρέους και ο εφιάλτης της 5ης Δεκεμβρίου
Αιτιολόγηση τίτλου: Η 5η Δεκεμβρίου έχει προβληθεί από την κυβέρνηση και τους δανειστές ως ιδεατό ορόσημο για ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης ώστε το προγραμματισμένο για εκείνη τη μέρα Eurogroup να προχωρήσει στην ανακοίνωση των λεγόμενων βραχυπρόθεσμων μέτρων ελάφρυνσης του χρέους και -ίσως- σε μια αποτύπωση των παραμέτρων των μεσοπρόθεσμων μέτρων, τα οποία απαιτεί το ΔΝΤ ώστε να αποφασίσει αν θα συμμετάσχει στο τρίτο μνημόνιο ως δανειστής. Το πρόβλημα με την 5η Δεκεμβρίου είναι ότι ακολουθεί την... 4η Δεκεμβρίου. Κι αυτήν τη μέρα είναι προγραμματισμένες δύο εκλογικές δοκιμασίες: το δημοψήφισμα για τις συνταγματικές μεταρρυθμίσεις Ρέντσι στην Ιταλία και οι επαναληπτικές προεδρικές εκλογές στην Αυστρία.
Το τρικ της «σιωπηρής αναδιάρθρωσης» του χρέους και το γερμανικό μπλόκο
Από την πρώτη εκδήλωσή της στα τέλη του 2009 η ελληνική κρίση χρέους, αν και δεν εξελίχθηκε βάσει κάποιου σχεδίου ή σε μια στοιχειωδώς προβλέψιμη τροχιά, αποτέλεσε βασικό εργαλείο μετασχηματισμού της Ευρωζώνης. Και από πολλές απόψεις εξακολουθεί να αποτελεί, παρότι το ειδικό βάρος της μειώθηκε δραστικά. Θεσμοί και κανόνες, που αποτελούν νέους πόλους εξουσίας και ευρωπαϊκής «κυριαρχίας», όπως ο ESM και ο SSM ή το Δημοσιονομικό Σύμφωνο και το Σύμφωνο για το Ευρώ+, συγκροτήθηκαν με αφορμή ή με πρώτο πεδίο πειραματισμού την Ελλάδα.
Ιταλικές και ευρωπαϊκές τράπεζες: μια νέα κρίση ante portas
Εντελώς «παράδοξα», το πρώτο απτό δείγμα των συνεπειών του Brexit ήταν η κρίση των ιταλικών τραπεζών!
Αυτό που ενώνει ΔΝΤ και ΕΕ: «βιώσιμο» χρέος = «βιώσιμη» λιτότητα για πάντα
Η Ελλάδα μοντέλο παγκόσμιας εμβέλειας για τις νέου τύπου «αναδιαρθρώσεις» χρέους
Τράπεζες: μόνη λύση η εθνικοποίηση!
«Οι επενδυτές προσπαθούν να γλιτώσουν από την καταιγίδα απίθανων εξελίξεων» Mohamed A. El-Erian*
Κολυμπώντας στα νερά της κρίσης: Οι Έλληνες μεγαλοκαρχαρίες αδηφάγοι και κυρίαρχοι όσο ποτέ
Oταν η Ελλάδα έπεσε στη δίνη της οικονομικής κρίσης, διάφοροι «γκουρού» της οικονομικής, της πολιτικής και της δημοσιογραφικής ζωής έσπευδαν να τονίσουν ότι «η κρίση είναι ευκαιρία». Όντως. Η κρίση ήταν και είναι ευκαιρία για τους πιο δυνατούς παίκτες, τους πιο αδηφάγους μεγαλοκαρχαρίες του ελληνικού κεφαλαίου, προκειμένου να κυριαρχήσουν στην εγχώρια αγορά, συντρίβοντας τη μικρομεσαία επιχειρηματικότητα, εξουθενώνοντας το υπαλληλικό και εργατικό τους δυναμικό και αποκομίζοντας τρελά κέρδη. Πρόσφατοι απολογισμοί και αναλύσεις σε ιστοσελίδες, εφημερίδες και έντυπα του οικονομικού Τύπου πιστοποιούν του λόγου το αληθές.
Το πολιτικό έγκλημα της τρίτης ανακεφαλαίωσης των τραπεζών... και οι νέοι ρόλοι του πιστωτικού συστήματος στην επιβολή της λιτότητας
Είναι γεγονός! Οι τράπεζες πουλήθηκαν «αντί πινακίου φακής» με βάση ένα μοντέλο ευρείας ιδιωτικοποίησης και αντικατάστασης της μετοχικής πλειοψηφίας του ΤΧΣ. Σε τι όμως εξυπηρετεί ο απόλυτα ιδιωτικός χαρακτήρας των τραπεζών τις νεοφιλελεύθερες οικονομικές πολιτικές; Η συμμετοχή του ΤΧΣ στο μετοχικό κεφάλαιο υποχώρησε από το 56% στο 20% περίπου. Ο νέος, έντονα ιδιωτικός χαρακτήρας των τραπεζών δεν μπορεί παρά να είναι ένα σήμα στην οικονομία, και την κοινωνία την ίδια, για το ποιος είναι πλέον ο κυρίαρχος του παιχνιδιού.
Οι τράπεζες ως μηχανισμός επιβολής των μνημονίων
Από τις τράπεζες περνάει ο έλεγχος της οικονομίας της χώρας και με τις τράπεζες επιβάλλονται οι πολιτικές των μνημονίων. Ακούγεται παράξενο, αλλά είναι πέρα για πέρα πραγματικό. Η σαθρότητα του ελληνικού τραπεζικού συστήματος το καθιστά, ταυτόχρονα, και κέντρο του ελέγχου της οικονομίας από το εγχώριο και ξένο χρηματιστικό κεφάλαιο και τους δανειστές αλλά και «μοχλό» για να επιβάλλονται οι σκληρές πολιτικές λιτότητας από την Kομισιόν και το ευρωπαϊκό κεφάλαιο.
Η ευθανασία του ενυπόθηκου οφειλέτη
Είναι γνωστή η -τολμηρή στην εποχή της (1923)- τοποθέτηση του Κέινς υπέρ της «ευθανασίας του ραντιέρη», ήτοι του εισοδηματία που ζει από τους τόκους των αποταμιεύσεών του. Ο Κέινς πρότεινε μια πολιτική χαμηλών επιτοκίων και υψηλού πληθωρισμού που θα καθιστούσαν όσο γίνεται πιο περιττούς τους εισοδηματίες του τόκου. Η κυβέρνηση βρίσκεται στον αντίποδα ακόμη κι αυτής της μετριοπαθούς «εισήγησης». Αντί της ευθανασίας του ραντιέρη, ανοίγει το δρόμο για την ευθανασία του ιδιοκτήτη πρώτης κατοικίας.
Η ευθανασία του ενυπόθηκου οφειλέτη
Είναι γνωστή η -τολμηρή στην εποχή της (1923)- τοποθέτηση του Κέινς υπέρ της «ευθανασίας του ραντιέρη», ήτοι του εισοδηματία που ζει από τους τόκους των αποταμιεύσεών του. Ο Κέινς πρότεινε μια πολιτική χαμηλών επιτοκίων και υψηλού πληθωρισμού που θα καθιστούσαν όσο γίνεται πιο περιττούς τους εισοδηματίες του τόκου. Η κυβέρνηση βρίσκεται στον αντίποδα ακόμη κι αυτής της μετριοπαθούς «εισήγησης». Αντί της ευθανασίας του ραντιέρη, ανοίγει το δρόμο για την ευθανασία του ιδιοκτήτη πρώτης κατοικίας.
Ανακεφαλαίωση τραπεζών: Μια μεγάλη αναδιάρθρωση εις βάρος των λαϊκών τάξεων
Η κυβερνητική και συστημική προπαγάνδα που συνοδεύει τη νέα ανακεφαλαίωση των τραπεζών επαναλαμβάνει στερεότυπα τους μύθους και τις απάτες των προηγούμενων: ότι «σώζονται οι τράπεζες» (για πολλοστή φορά «οριστικά») και μαζί τους «σώζονται οι καταθέσεις», ότι «η βοήθεια στις τράπεζες θα γίνει ρευστότητα για την οικονομία».
Η άποψη του Κ. Λαπαβίτσα για τη «μετάβαση σε εθνικό νόμισμα»
Η επτάμηνη εμπειρία της διακυβέρνησης Τσίπρα αποδεικνύει με τον πιο σταθερό τρόπο ότι αν μια πολιτική αντιλιτότητας, για λογαριασμό των υποτελών τάξεων, δεν είναι διατεθειμένη να έρθει σε ρήξη με τις ευρωηγεσίες και το ευρώ, είναι καταδικασμένη να μετατραπεί στο αντίθετό της, σε μνημονιακή πολιτική.
Το «μεγάλο παιχνίδι» της νέας ανακεφαλαίωσης των τραπεζών
Η «σταθεροποίηση του τραπεζικού συστήματος» χάρη στη νέα ανακεφαλαίωση-«μαμούθ», δηλαδή τη νέα ενίσχυση των τραπεζών με δημόσιο χρήμα, είναι ένα από τα «θετικά» που βλέπει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ στο τρίτο μνημόνιο. Ότι ο διακηρυγμένος στόχος είναι πλέον να σωθούν οι τράπεζες με δημόσιο χρήμα ώστε στη συνέχεια να ιδιωτικοποιηθούν, ότι οι ιδιώτες διοικητές τους που τις φαλίρισαν παραμένουν ακλόνητοι στη θέση τους, ότι 25 από τα 50 συνολικά δισ. ευρώ του Ταμείου «αξιοποίησης» (δηλαδή εκποίησης) της περιουσίας του Δημοσίου θα χρηματοδοτήσουν την ανακεφαλαίωση των τραπεζών, είναι για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ «λεπτομέρειες» ανάξιες λόγου… Ωστόσο, καθώς η επιχείρηση της νέας ανακεφαλαίωσης των τραπεζών είναι ένα από τα μεγάλα μνημονιακά πρότζεκτ των επόμενων μηνών, καιρός να μιλήσουμε και για κάποια άλλα κρυμμένα μυστικά της όλης υπόθεσης, που πολύ σύντομα μπορεί να σκάσουν με πάταγο: τις ανησυχίες των τραπεζιτών και των hedge funds και τα σχέδια της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας – που μεταξύ άλλων αφορούν και την τύχη των καταθέσεων, οι οποίες κατά τα άλλα «είναι εγγυημένες»…
Η αναταραχή στις αγορές
Καθώς γράφω, τη Δευτέρα 24 Αυγούστου, τα χρηματιστήρια σε όλο τον πλανήτη βρίσκονται σε μία ακόμη βουτιά. Οι περισσότερες αγορές έχουν ήδη σημειώσει πτώση κατά 10% το μήνα που πέρασε. Γιατί συμβαίνει αυτό;
Η φούσκα πίσω από την κατάρρευση των χρηματιστηρίων
Η κατάρρευση των χρηματιστηρίων με επίκεντρο τις ασιατικές αγορές και ιδιαίτερα την Κίνα είναι η κορυφή μόνον του παγόβουνου, δηλ. της νέας κρίσης που χτυπάει τον καπιταλισμό παγκόσμια. Είναι χαρακτηριστικό ότι στα τέλη Αυγούστου, ένας μεγαλόσχημος ανώνυμος τραπεζίτης δήλωσε στους «Φαϊνανσιαλ Τάιμς»: «Αυτή η χρονιά μοιάζει με τις τελευταίες ημέρες της Πομπηίας: οι πάντες αναρωτιούνται πότε θα εκραγεί το ηφαίστειο».
Το κλαδί, το δέντρο και το δάσος
Η TTIP, η μεταρρύθμιση της ΟΝΕ και πώς η Ευρώπη και ο κόσμος αλλάζουν, αλλά ερήμην και εις βάρος μας
Και η «Ιερή συμμαχία της λιτότητας» έχει τις φυλές της
Ακτινογραφία των συγκλίσεων και αποκλίσεων των δανειστών στη διαχείριση του «ελληνικού ζητήματος»
TTIP: ΕΕ και ΗΠΑ απεργάζονται καπιταλιστικό ολοκληρωτισμό
Η 9η διαπραγμάτευση για τη Διατλαντική Εμπορική και Επενδυτική Συνεργασία (TTIP), που διεξήχθη στις 20-24 Απρίλη στη Νέα Υόρκη, περιβλήθηκε, όπως και οι προηγούμενες οκτώ, από πλήρη μυστικότητα, ώστε οι λαοί της ΕΕ και των ΗΠΑ να μην πληροφορηθούν για τα θέματα που συζητήθηκαν και για τις συνακόλουθες συνέπειες στις ζωές όλων.
Η κρίση και η κυβέρνηση της Αριστεράς
Βασικό ζητούμενο για μας είναι η «αντίστροφη αναδιανομή», που σημαίνει πολιτικές κοινωνικής δικαιοσύνης, μεταφορά των βαρών στους «έχοντες», ένα «μνημόνιο για το μεγάλο κεφάλαιο», που θα αποφέρει τα χρηματοδοτικά μέσα για την υλοποίηση του προγράμματός μας
Εναλλακτικό σχέδιο για την αναπόφευκτη ρήξη
Αρκεί η στάση πληρωμών στα τοκοχρεολύσια και η διατύπωση επίσημου αιτήματος για διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους –η διαβρωτική για την Ευρωζώνη δύναμη από μια τέτοια στάση θα είναι τεράστια
Το χρέος, μεταξύ ρεαλισμού και οράματος
Είναι ασύμβατη η διεκδίκηση οποιασδήποτε απομείωσης του χρέους με την αποδοχή των κανόνων της θεσμοποιημένης ευρωλιτότητας, που στερούν από κάθε κυβέρνηση τη δυνατότητα να εφαρμόσει τη δική της οικονομική και κοινωνική πολιτική.
Χωρίς διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, δεν μπορούμε να καταργήσουμε τα μνημόνια
Όταν συζητούμε για το πλαίσιο και τα όρια μιας αριστερής πολιτικής ανατροπής της λιτότητας και κατάργησης των μνημονίων, τα θεμελιώδη οικονομικά δεδομένα είναι εξαιρετικά σημαντικά. Και ανάμεσα σε αυτά, ιδιαίτερα αν μιλούμε για την Ελλάδα του 2015, τα πλέον καθοριστικά οικονομικά μεγέθη είναι το χρέος και το πρωτογενές πλεόνασμα. Δεν είναι λοιπόν καθόλου τυχαίο που αυτά τα δύο «μεγέθη» είναι κεντρικά στην αντιπαράθεση τόσο με το εγχώριο αστικό-μνημονιακό σύστημα και τους πολιτικούς του εκπροσώπους όσο και με το διεθνές σύστημα (δανειστές και Ευρωζώνη).
Παρανοϊκοί ή ταξικά προσανατολισμένοι;
Η διαπραγμάτευση ως διαδικασία ορθού λόγου (Κέινς), η διαπραγμάτευση ως στοιχείο της ταξικής πάλης (Μαρξ) και πώς εξηγείται η σκληρή, «παράλογη» στάση των ηγετών της Ευρωζώνης
Πλεόνασμα, ισοσκελισμός, ή έλλειμμα;
Οι αριθμοί, οι άνθρωποι και οι κόκκινες γραμμές της ενδιάμεσης διαπραγμάτευσης κυβέρνησης-δανειστών
Ο νομισματικός πόλεμος, η Ευρωζώνη και η ελληνική «ανταρσία»
Πρέπει να στηριχτούμε στους πραγματικούς μας συμμάχους: τις εκατοντάδες χιλιάδες της Πουέρτα ντελ Σολ που διαδήλωσαν με ελληνικές σημαίες και σημαίες του ΣΥΡΙΖΑ, τα κινήματα και την Αριστερά της Ευρώπης, που έχουν ήδη κινητοποιηθεί για να μας προσφέρουν την αλληλεγγύη που χρειαζόμαστε.
Επισπεύδεται η προετοιμασία του «έντιμου συμβιβασμού»;
Αν η αποδέσμευση από το μνημόνιο και η έξωση της τρόικας εξελιχθούν σε «αντικατάστασή» τους από θεσμούς και μηχανισμούς που δεν αμφισβητούν τον πυρήνα του δημοσιονομικού ζουρλομανδύα της Ευρωζώνης αυτό θα προκαλέσει ιδεολογικοπολιτική δοκιμασία για τον ΣΥΡΙΖΑ.
Η Ευρωζώνη και η ΕΕ μπροστά σε σοβαρή υποτροπή της κρίσης
Η κρίση επεκτείνεται από την περιφέρεια στο κέντρο και από την οικονομική βάση στο πολιτικό εποικοδόμημα
Ανατροπή της λιτότητας με «πάγωμα» χρέους και ισοσκελισμένο προϋπολογισμό;
Οι δηλώσεις του Γιάννη Δραγασάκη συνιστούν σύγκλιση με τους δύο θεμελιώδεις πυλώνες του μνημονίου: τις συμφωνίες για τα πρωτογενή πλεονάσματα και τη «γερμανική μέθοδο» για τη νέα αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, χωρίς διαγραφή, αλλά με επιμήκυνση και μείωση επιτοκίου.
Πού βαδίζει η ευρωζώνη;
Το τεύχος του «Economist» την τελευταία βδομάδα του Αυγούστου έθεσε το ερώτημα «πού βαδίζει η ευρωζώνη;» σε δραματικούς τόνους, προβαίνοντας στη διάγνωση ότι η κρίση της μετατρέπεται από κρίση χρέους και τραπεζών σε κρίση ανάπτυξης.
Συμφωνία Ελεύθερου Εμπορίου ΗΠΑ-ΕΕ (ΤΤΙΡ): Να αντισταθούμε στην κυριαρχία των «αγορών» στις ζωές μας
Σε προηγούμενο άρθρο μας (14/5/2014) είχαμε προσπαθήσει να περιγράψουμε τι είναι αυτή η συμφωνία (ΤΤΙΡ) και πώς με άκρα μυστικότητα από τους λαούς κάποιοι μη εκλεγμένοι «σύμβουλοι» και στελέχη πολυεθνικών αποφασίζουν (υπέρ των καπιταλιστών και των εταιρειών) μια ολομέτωπη επίθεση στη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού.
Τράπεζες: Να σταματήσουμε το πλιάτσικο-Να σταματήσουμε τις θυσίες
Όπως λέμε καμία θυσία για το ευρώ, καμία θυσία για τη δραχμή, έτσι και με το τραπεζικό σύστημα: καμιά θυσία για να παραμείνει στα χέρια Ελλήνων καπιταλιστών
Ανακεφαλαιοποίηση: Όλα για τους τοκογλύφους!
Μπαίνοντας στην τελευταία φάση της διαδικασίας της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών στην Ελλάδα, ολοκληρώνεται το έγκλημα που συντελείται σε βάρος της κοινωνίας προς όφελος των τραπεζιτών, εκτοξεύοντας στα ύψη το δημόσιο χρέος, με τις γνωστές συνέπειες. Μια αναδρομή είναι χρήσιμη, για να συνειδητοποιήσουμε ακριβώς τι συμβαίνει τώρα.
Ρήγματα στη λυκοσυμμαχία Ε.Ε.-ελληνικού καπιταλισμού
Η τρόικα, παρά τις εσωτερικές τριβές της αντιλαμβάνεται τον εαυτό της με δύο τρόπους: Πρώτον, ως το εργαλείο της αναζωογόνησης του ελληνικού και άλλων καπιταλισμών της Ευρώπης μέσα από το τσάκισμα του εργατικού κόστους, δηλ. των μισθών και των άλλων οικονομικών και θεσμικών κατακτήσεων των εργαζομένων. Δεύτερον ως το θεματοφύλακα της νεοφιλελεύθερης ορθοδοξίας και των συμφερόντων των δανειστών, το συμφέρον των οποίων μπαίνει πάνω από όλα.