οικονομία

Από την εισαγωγή του βιβλίου, ολόκληρο στο Rproject.gr

Αναδημοσίευση από το σάιτ alencontre, τη μετάφραση έκανε η Σαπφώ Διαμαντοπούλου και ολόκληρο αναρτήθηκε στο Rprjoect.gr

Καθώς οι χρηματαγορές παγκοσμίως ανεβοκατεβαίνουν σαν γιογιό, η συζήτηση που κυριαρχεί στον οικονομικό Τύπο είναι αν μια νέα παγκόσμια ύφεση πλησιάζει και πότε θα κάνει την εμφάνισή της.

Κρίση και χρηματιστικοποίηση

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο τεύχος 110 του περιοδικού «International Socialist Review», στα πλαίσια ενός ευρύτερου αφιερώματος με τίτλο «Πού βαδίζει ο καπιταλισμός;». Τη μετάφραση έκανε ο Μπάμπης Τσίτσιρας.

Το να «κοπανάς» τον Καναδά, ενώ φλερτάρεις τη Βόρεια Κορέα, ίσως μοιάζει με ένα ακόμα παράδειγμα της παρορμητικής συμπεριφοράς ενός ανθρώπου που είναι μοναδικά ακατάλληλος για τη θέση του προέδρου των ΗΠΑ.

Ο  Τραμπ ξεκίνησε την επίθεσή του στο μέτωπο του εμπορίου το Γενάρη του 2018, ανακοινώνοντας δασμούς σε εισαγώμενους ηλιακούς συλλέκτες και πλυντήρια.

Ο  Πρόεδρος Τραμπ έχει πλέον προχωρήσει από τους δασμούς στις εισαγωγές χάλυβα (με τις εξαιρέσεις για ορισμένους συμμάχους) στην πραγματική μάχη: Να σταματήσει την Κίνα από το να κερδίσει μερίδιο αγοράς στις βασικές βιομηχανίες της Αμερικής: την τεχνολογία, τη φαρμακευτική βιομηχανία και άλλους τομείς που βασίζονται στη γνώση. Μπορεί η Κίνα να ενισχυθεί περαιτέρω σε παγκόσμιο επίπεδο ή οι πολιτικές του Τραμπ θα τη σταματήσουν;

Η ετήσια έκθεση του ΙΝΕ ΓΣΕΕ, που δημοσιεύθηκε τον Μάρτιο, διαπιστώνει ότι, κατά το φθινόπωρο του 2017, το ποσοστό των απασχολουμένων στο σύνολο του πληθυσμού ηλικίας 15-64 ετών ανήλθε σε 54,6% και είναι ελαφρώς αυξημένο σε σχέση με τις χειρότερες στιγμές του πρόσφατου παρελθόντος, αλλά σημαντικά χαμηλότερο από το προ-κρίσης επίπεδο.

Κατέρρευσε η δεύτερη μεγαλύτερη κατασκευαστική εταιρεία στη Βρετανία

Πολύς λόγος γίνεται τα τελευταία χρόνια για την Κοινωνική Οικονομία και το ρόλο που θα μπορούσε να διαδραματίσει στην ανασυγκρότηση του παραγωγικού μοντέλου και την οικονομική ανάπτυξη.

1. Κυρίαρχο χαρακτηριστικό στην ελληνική κοινωνία την τρέχουσα δεκαετία του 2010 υπήρξε η εφαρμογή τεσσάρων διαδοχικών μνημονίων από το τόξο των αστικών πολιτικών δυνάμεων (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ).

Απαισιοδοξία για τις προοπτικές του παγκόσμιου καπιταλισμού

Οι προωθούμενοι κοινοί κανόνες διαχείρισης των NPLs ως μηχανισμός μιας γιγαντιαίας καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης στην Ευρωζώνη

Η πολιτική ελίτ της Ευρωζώνης ευλογεί έναν ακόμη γύρο χρηματοπιστωτικής κερδοσκοπίας, από την οποία –υποτίθεται– θέλει να «εξυγιάνει» τον καπιταλισμό

«Το 2016 σηματοδοτεί στροφή στην ανάπτυξη», έλεγε το Δεκέμβριο του 2015 ο Αλέξης Τσίπρας, ακολουθώντας όλους τους προηγούμενους μνημονιακούς πρωθυπουργούς, αλλά και τους διεθνείς οργανισμούς, σε αυτό το παράξενο παιχνίδι όπου κάθε χρονιά αναγγέλλουν την πολυπόθητη ανάπτυξη για το επόμενο έτος. Τα πράγματα, όμως, δεν είναι τόσο απλά. Η οικονομία έχει προσαράξει στον πυθμένα της θάλασσας και δεν μπορεί να αποκολληθεί παρά μόνο εάν κάποιος από μηχανής θεός ασκήσει έξωθεν την ευνοϊκή του δράση.

Η αδιαλλαξία Σόιμπλε στην αξιολόγηση ως συνιστώσα της γερμανικής στρατηγικής για μια Ε.Ε. πολλών «ταχυτήτων»

Αιτιολόγηση τίτλου: Η 5η Δεκεμβρίου έχει προβληθεί από την κυβέρνηση και τους δανειστές ως ιδεατό ορόσημο για ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης ώστε το προγραμματισμένο για εκείνη τη μέρα Eurogroup να προχωρήσει στην ανακοίνωση των λεγόμενων βραχυπρόθεσμων μέτρων ελάφρυνσης του χρέους και -ίσως- σε μια αποτύπωση των παραμέτρων των μεσοπρόθεσμων μέτρων, τα οποία απαιτεί το ΔΝΤ ώστε να αποφασίσει αν θα συμμετάσχει στο τρίτο μνημόνιο ως δανειστής. Το πρόβλημα με την 5η Δεκεμβρίου είναι ότι ακολουθεί την... 4η Δεκεμβρίου. Κι αυτήν τη μέρα είναι προγραμματισμένες δύο εκλογικές δοκιμασίες: το δημοψήφισμα για τις συνταγματικές μεταρρυθμίσεις Ρέντσι στην Ιταλία και οι επαναληπτικές προεδρικές εκλογές στην Αυστρία.

Από την πρώτη εκδήλωσή της στα τέλη του 2009 η ελληνική κρίση χρέους, αν και δεν εξελίχθηκε βάσει κάποιου σχεδίου ή σε μια στοιχειωδώς προβλέψιμη τροχιά, αποτέλεσε βασικό εργαλείο μετασχηματισμού της Ευρωζώνης. Και από πολλές απόψεις εξακολουθεί να αποτελεί, παρότι το ειδικό βάρος της μειώθηκε δραστικά. Θεσμοί και κανόνες, που αποτελούν νέους πόλους εξουσίας και ευρωπαϊκής «κυριαρχίας», όπως ο ESM και ο SSM ή το Δημοσιονομικό Σύμφωνο και το Σύμφωνο για το Ευρώ+, συγκροτήθηκαν με αφορμή ή με πρώτο πεδίο πειραματισμού την Ελλάδα.

Σε αδιέξοδα οι δυτικοί καπιταλισμοί

Εντελώς «παράδοξα», το πρώτο απτό δείγμα των συνεπειών του Brexit ήταν η κρίση των ιταλικών τραπεζών!

Η Ελλάδα μοντέλο παγκόσμιας εμβέλειας για τις νέου τύπου «αναδιαρθρώσεις» χρέους

«Οι επενδυτές προσπαθούν να γλιτώσουν από την καταιγίδα απίθανων εξελίξεων»
Mohamed A. El-Erian*

Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την παγκόσμια οικονομία

Oταν η Ελλάδα έπεσε στη δίνη της οικονομικής κρίσης, διάφοροι «γκουρού» της οικονομικής, της πολιτικής και της δημοσιογραφικής ζωής έσπευδαν να τονίσουν ότι «η κρίση είναι ευκαιρία». Όντως. Η κρίση ήταν και είναι ευκαιρία για τους πιο δυνατούς παίκτες, τους πιο αδηφάγους μεγαλοκαρχαρίες του ελληνικού κεφαλαίου, προκειμένου να κυριαρχήσουν στην εγχώρια αγορά, συντρίβοντας τη μικρομεσαία επιχειρηματικότητα, εξουθενώνοντας το υπαλληλικό και εργατικό τους δυναμικό και αποκομίζοντας τρελά κέρδη. Πρόσφατοι απολογισμοί και αναλύσεις σε ιστοσελίδες, εφημερίδες και έντυπα του οικονομικού Τύπου πιστοποιούν του λόγου το αληθές.

Είναι γεγονός! Οι τράπεζες πουλήθηκαν «αντί πινακίου φακής» με βάση ένα μοντέλο ευρείας ιδιωτικοποίησης και αντικατάστασης της μετοχικής πλειοψηφίας του ΤΧΣ. Σε τι όμως εξυπηρετεί ο απόλυτα ιδιωτικός χαρακτήρας των τραπεζών τις νεοφιλελεύθερες οικονομικές πολιτικές; Η συμμετοχή του ΤΧΣ στο μετοχικό κεφάλαιο υποχώρησε από το 56% στο 20% περίπου. Ο νέος, έντονα ιδιωτικός χαρακτήρας των τραπεζών δεν μπορεί παρά να είναι ένα σήμα στην οικονομία, και την κοινωνία την ίδια, για το ποιος είναι πλέον ο κυρίαρχος του παιχνιδιού.

Από τις τράπεζες περνάει ο έλεγχος της οικονομίας της χώρας και με τις τράπεζες επιβάλλονται οι πολιτικές των μνημονίων. Ακούγεται παράξενο, αλλά είναι πέρα για πέρα πραγματικό. Η σαθρότητα του ελληνικού τραπεζικού συστήματος το καθιστά, ταυτόχρονα, και κέντρο του ελέγχου της οικονομίας από το εγχώριο και ξένο χρηματιστικό κεφάλαιο και τους δανειστές αλλά και «μοχλό» για να επιβάλλονται οι σκληρές πολιτικές λιτότητας από την Kομισιόν και το ευρωπαϊκό κεφάλαιο.

Είναι γνωστή η -τολμηρή στην εποχή της (1923)- τοποθέτηση του Κέινς υπέρ της «ευθανασίας του ραντιέρη», ήτοι του εισοδηματία που ζει από τους τόκους των αποταμιεύσεών του. Ο Κέινς πρότεινε μια πολιτική χαμηλών επιτοκίων και υψηλού πληθωρισμού που θα καθιστούσαν όσο γίνεται πιο περιττούς τους εισοδηματίες του τόκου. Η κυβέρνηση βρίσκεται στον αντίποδα ακόμη κι αυτής της μετριοπαθούς «εισήγησης». Αντί της ευθανασίας του ραντιέρη, ανοίγει το δρόμο για την ευθανασία του ιδιοκτήτη πρώτης κατοικίας.

Είναι γνωστή η -τολμηρή στην εποχή της (1923)- τοποθέτηση του Κέινς υπέρ της «ευθανασίας του ραντιέρη», ήτοι του εισοδηματία που ζει από τους τόκους των αποταμιεύσεών του. Ο Κέινς πρότεινε μια πολιτική χαμηλών επιτοκίων και υψηλού πληθωρισμού που θα καθιστούσαν όσο γίνεται πιο περιττούς τους εισοδηματίες του τόκου. Η κυβέρνηση βρίσκεται στον αντίποδα ακόμη κι αυτής της μετριοπαθούς «εισήγησης». Αντί της ευθανασίας του ραντιέρη, ανοίγει το δρόμο για την ευθανασία του ιδιοκτήτη πρώτης κατοικίας.

Η κυβερνητική και συστημική προπαγάνδα που συνοδεύει τη νέα ανακεφαλαίωση των τραπεζών επαναλαμβάνει στερεότυπα τους μύθους και τις απάτες των προηγούμενων: ότι «σώζονται οι τράπεζες» (για πολλοστή φορά «οριστικά») και μαζί τους «σώζονται οι καταθέσεις», ότι «η βοήθεια στις τράπεζες θα γίνει ρευστότητα για την οικονομία».