Μια κυβέρνηση της Αριστεράς μπορεί να προκύψει μέσα από τη συστηματοποίηση της πολιτικής συνεργασίας και υπό την προϋπόθεση της κλιμάκωσης των αγώνων. Θα πρέπει να επιδιωχθεί ως μια κυβέρνηση άμεσης στήριξης των εργαζομένων (πάνω σε ένα «ελάχιστο» πρόγραμμα βασικών κοινωνικών αιτημάτων), αλλά και ως μια κυβέρνηση «μεταβατική», ως ένας ενδιάμεσος σταθμός προς τη γενικότερη αντικαπιταλιστική ανατροπή και τη διεκδίκηση του σοσιαλισμού.
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
1. Για τους εργαζόμενους και τις λαϊκές τάξεις, οι εκλογές της 6ης Μαΐου έχουν απόλυτα διλημματικό χαρακτήρα:
α) Το πρώτο, άμεσο, καθήκον είναι να συντριβούν πολιτικά η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Τα κόμματα που στήριξαν τα μνημόνια και τη δανειακή σύμβαση με την ΕΕ και το ΔΝΤ, υιοθετώντας ένα πρόγραμμα ακραίας αντεργατικής και αντικοινωνικής αντιμεταρρύθμισης. Τα κόμματα αυτά πρέπει να εμποδιστούν να συγκεντρώσουν «συνταγματική πλειοψηφία» (180 βουλευτών) που θα τους επιτρέψει να κατοχυρώσουν συνταγματικά τα μνημόνια, όπως έχουν υποσχεθεί στους δανειστές. Πρέπει να εμποδιστούν να συγκεντρώσουν ποσοστό «κυβερνησιμότητας» (151 βουλευτών) που θα τους επιτρέψει να συγκροτήσουν μια νέα κυβέρνηση τύπου Παπαδήμου (με ή χωρίς «τεχνοκράτη» πρωθυπουργό), που θα συνεχίσει να υπηρετεί την πολιτική των μνημονίων, με πρώτο σταθμό τα προαναγγελθέντα άγρια μέτρα του Ιούνη.
β) Το, επίσης, άμεσο καθήκον είναι η ενίσχυση της Αριστεράς, του μοναδικού πολιτικού ρεύματος που συγκρούεται με τα μνημόνια από τη σκοπιά της εργατικής τάξης, των λαϊκών μαζών και των κοινωνικών αναγκών.
Σήμερα έχουμε πολλά παραδείγματα που πείθουν ότι δεν αρκεί μια γενική αντιμνημονιακή τοποθέτηση.
• Η αντιμνημοναική δημαγωγία των ναζιστών της Χρυσής Αυγής πρέπει να συντριβεί, γιατί επωάζει έναν θανάσιμο αντίπαλο για το εργατικό κίνημα, για την Αριστερά, για τις δημοκρατικές ελευθερίες.
• Η αντιμνημονιακή δημαγωγία της «λαϊκής Δεξιάς» (Καμένος) πρέπει να απομονωθεί, γιατί μπορεί εύκολα να γυρίσει σε αντεργατική πολιτική, να δώσει δυνάμεις και ανάσες στο σάπιο και θρυμματιζόμενο σύστημα του δικομματισμού.
• Απέναντι στον «ενδιάμεσο» χώρο (ΔΗΜΑΡ και Οικολόγοι) που στα λόγια τοποθετείται κατά των μνημονίων, ενώ ταυτόχρονα δηλώνει ότι «θα αναγνωρίσει τις δεσμεύσεις της χώρας», δεν πρέπει να δοθεί καμία εμπιστοσύνη. Το σύστημα θα χρειαστεί εφεδρείες και ο χώρος αυτός αποτελεί τον πρώτο υποψήφιο για «διευρύνσεις» κυβερνητικών σχημάτων υπό σοσιαλδημοκρατική, σοσιαλφιλελεύθερη, «έμπνευση» και προοπτική.
Συνολικά, η αντιμνημονιακή τοποθέτηση αποτελεί πλέον αναγκαία συνθήκη, αλλά όχι αρκετή για την υπεράσπιση των συμφερόντων των εργαζομένων και των κοινωνικών δικαιωμάτων.
2. Με αυτή την έννοια η ΔΕΑ στηρίζει και επιθυμεί τη μέγιστη ενίσχυση της Αριστεράς, δηλαδή του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Στηρίζει την πολιτική της συμπαράταξης της Αριστεράς, που θα μπορούσε άμεσα να οδηγήσει σε αποφασιστική κλιμάκωση των μαζικών αγώνων αντίστασης. Στηρίζει και επιθυμεί την πολιτική συνεργασία αυτών των δυνάμεων της Αριστεράς απέναντι στις πολιτικές (και εκλογικές) μάχες που έρχονται μετά την 7η Μάη. Δηλώνει ότι το σύνθημα για μια κυβέρνηση της Αριστεράς είναι η μοναδική αξιόπιστη απάντηση στο ζήτημα της «κυβερνησιμότητας» που θέτουν οι αντίπαλοι, αλλά και οι ίδιες οι εξελίξεις. Μια κυβέρνηση της Αριστεράς μπορεί να προκύψει μέσα από τη συστηματοποίηση της πολιτικής συνεργασίας και υπό την προϋπόθεση της κλιμάκωσης των αγώνων. Θα πρέπει να επιδιωχθεί ως μια κυβέρνηση άμεσης στήριξης των εργαζομένων (πάνω σε ένα «ελάχιστο» πρόγραμμα βασικών κοινωνικών αιτημάτων), αλλά και ως μια κυβέρνηση «μεταβατική», ως ένας ενδιάμεσος σταθμός προς τη γενικότερη αντικαπιταλιστική ανατροπή και τη διεκδίκηση του σοσιαλισμού. Παρότι τα ζητήματα αυτά έχουν υποβαθμιστεί στην τρέχουσα προεκλογική περίοδο, θεωρούμε ότι θα τεθούν αναπόφευκτα στη συζήτηση από τις 7 Μάη και με νέους πολιτικούς όρους και συσχετισμούς…
3. Σε αυτή την προοπτική η ΔΕΑ καλεί για ψήφο στο ΣΥΡΙΖΑ, για τη μέγιστη δυνατή ενίσχυση του εγχειρήματος της ενωτικής ριζοσπαστικής Αριστεράς.
Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί το πλατύτερο μετωπικό σχήμα της Αριστεράς που, παρά τα σκαμπανεβάσματα, άντεξε στο χρόνο και στις πολιτικές δοκιμασίες.
Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ επέμεινε στη ριζοσπαστική και ταυτόχρονα μαζική πολιτική, περνώντας δύσκολες «εξετάσεις» (Δεκέμβρης 2008, πολιτική στήριξη στην κινηματική αντίσταση στα μνημόνια κ.λπ.) και κατοχυρώθηκε σαν δύναμη αριστερής αντιπολίτευσης, ξεπερνώντας τις σειρήνες της «κεντροαριστεράς».
Γιατί το πολιτικό σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ παραμένει «ανοιχτό». Επιτρέπει τη συμμετοχή κομμάτων, οργανώσεων και κυρίως ανένταχτων αγωνιστών-στριών της Αριστεράς, επιμένει στην πρόταση πολιτικής συνεργασίας με το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, επιχειρώντας να συνδυάσει (παρά τα προβλήματα) την αναγκαία ριζοσπαστική-αριστερή πολιτική, με την εξίσου αναγκαία ρήξη με τη σεχταριστική παράδοση μέσα στην Αριστερά, που στις σημερινές συνθήκες ισοδυναμεί με εφησυχασμό.
4. Με τα μάτια στην επόμενη μέρα, η ΔΕΑ υποστηρίζει την πιο συστηματική και προωθημένη ενότητα στη δράση.
Μια τέτοια τακτική οφείλει να στηρίζεται σε πολιτικές επιλογές. Ως ελάχιστες απαραίτητες θεωρούμε: την υποστήριξη της στάσης πληρωμών προς τους ντόπιους και διεθνείς τοκογλύφους-δανειστές και όχι τις αυταπάτες περί «ευρωπαϊκής» διαχείρισης του χρέους. Τη δέσμευση για ανατροπή της λιτότητας και όχι την προσαρμογή στις επιταγές ενός νέου οικονομικού «ρεαλισμού», δηλαδή στα όρια που θέτει το σύστημα. Την υποστήριξη της τακτικής της συμπαράταξης της Αριστεράς, της κυβέρνησης της Αριστεράς με προοπτική το σοσιαλισμό, αντί της μετατόπισης προς τις αντιμνημονιακές-αντινεοφιλελεύθερες συμμαχίες. Την απόρριψη της παράδοσης του «ευρωπαϊσμού» (που στις σημερινές συνθήκες ισοδυναμεί με συμφιλιωτισμό απέναντι στις αστικές αντιμεταρρυθμίσεις), χωρίς επιστροφή στη νοσταλγία και στην υποστήριξη της δραχμής (που εύκολα μπορεί να οδηγήσει σε συμφιλιωτισμό με ντόπια και διεθνή προγράμματα «εθνικής» αναδίπλωσης των καπιταλισμών με ιδιαίτερα, μάλιστα, επιθετικά χαρακτηριστικά).
Όμως τα ζητήματα αυτά πρέπει να αποτελούν άξονες διεργασιών και συνδιαμόρφωσης –κάτω από τη δοκιμασία των αγώνων– και όχι το γνωστό παιχνίδι των «πλαισίων» που διαιωνίζει το σεχταρισμό και τη διασπαστική τακτική μέσα στους αγώνες και μέσα στην Αριστερά.
Οι καιροί επιφυλάσσουν μεγάλες δοκιμασίες, απαιτούν μεγάλες πρωτοβουλίες και όλοι θα κριθούμε σε αυτά τα επίπεδα.