Σαμαράς και Βενιζέλος σταθερά στις «ράγες» του μνημονίου: Ώρα να ανατραπούν

Οι εκλογές της 6ης Μάη είναι οι πρώτες όπου οι απλοί άνθρωποι γνωρίζουν από την προεκλογική περίοδο το πραγματικό κυβερνητικό πρόγραμμα των «κομμάτων εξουσίας», της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ: Είναι τα Μνημόνια 1 και 2, οι δανειακές συμβάσεις και οι δεσμεύσεις που περιγράφει το Σύμφωνο για το ευρώ. Είναι το αντιδραστικό πρόγραμμα αντιμεταρρύθμισης στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, με γενικό στόχο την ενίσχυση του κεφαλαίου σε βάρος της εργασίας: Με τη μείωση των μισθών για την ενίσχυση των κερδών, με τη συρρίκνωση των συντάξεων και των κοινωνικών δαπανών για την «εξυπηρέτηση» της διεθνούς φούσκας του χρέους, με τη συρρίκνωση των εργατικών δικαιωμάτων για την ενίσχυση του εργοδοτικού δικαιώματος και τη διεύρυνση των ορίων αυθαιρεσίας του κεφαλαίου, με τη συρρίκνωση των δημοκρατικών και πολιτικών δικαιωμάτων για τη δημιουργία συνθηκών «έκτακτης ανάγκης», όπου όλα θα επιτρέπονται για τις κυρίαρχες τάξεις…

Αυτό το αντιδραστικό πρόγραμμα έχουν συνυπογράψει οι Σαμαράς και Βενιζέλος. Τα όρια προεκλογικής δημαγωγίας από τη μεριά τους είναι εξαιρετικά περιορισμένα. Παρ’ όλα αυτά αξίζει να προσέξουμε τις κινήσεις τους, γιατί προειδοποιούν για την πραγματικότητα που θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε στις 7 Μάη.

Ζάππειο 3
Ο Τόμσεν προειδοποιεί ότι, αν στην Ελλάδα δεν βρεθεί ένας τρόπος να πληρώνουν φόρους οι πλούσιοι, τότε οι οικονομικοί στόχοι των μνημονίων θα οδηγήσουν σε περικοπές κοινωνικών δαπανών απίστευτης σκληρότητας. Ακόμα και η Λαγκάρντ, του διαβόητου ΔΝΤ, δηλώνει ότι οι δυνατότητες «συνδρομής» των μισθωτών και των φτωχών στα δημόσια οικονομικά έχουν εξαντληθεί και ότι είναι η ώρα να κληθούν να πληρώσουν φόρους οι πλούσιοι.

Η ΝΔ, το παραδοσιακό κόμμα των καπιταλιστών και των πλουσίων στην Ελλάδα, δεν τολμά να δεσμευτεί σε αυτή τη βάση. Το οικονομικό πρόγραμμα που παρουσίασε ο Σαμαράς, το λεγόμενο «Ζάππειο 3», κινείται στις ράγες των μνημονίων, αλλά σε ακόμα πιο συντηρητική τροχιά από εκείνη που καθόρισε η ίδια η τρόικα.

Τα «φιλολαϊκά» μέτρα, που είχε να αναφέρει ο Σαμαράς, ήταν απελπιστικά «χλωμά»: Μια γενικόλογη υπόσχεση για «αποκατάσταση των αδικιών σε βάρος όσων παίρνουν την κατώτατη σύνταξη» (Αλήθεια, τι θα γίνει με όλους τους υπόλοιπους συνταξιούχους; Τι θα γίνει με τους μισθούς; Τι θα γίνει με τα δημόσια σχολεία και νοσοκομεία;). Ακολούθησαν οι υποσχέσεις για «αποκατάσταση των αδικιών» σε βάρος των πολυτέκνων(!), των κτηνοτρόφων(!) και τέλος οι «παροχές»! Ακόμα όμως και για αυτά τα αστεία μέτρα ο Σαμαράς δήλωσε ότι οι πόροι θα βρεθούν κυρίως μέσα από την επιτάχυνση… των ιδιωτικοποιήσεων στις ΔΕΚΟ (κυρίως των αστικών συγκοινωνιών και των σιδηροδρόμων, επαναφέροντας στη μνήμη τα «έργα» της κυβέρνησης Μητσοτάκη το 1990-1992).

Αντίθετα, ο Σαμαράς υπήρξε πολύ πιο συγκεκριμένος, όταν αναφερόταν στα μέτρα ενίσχυσης των καπιταλιστών: Εξήγγειλε τη μείωση της φορολόγησης των κερδών των εταιρειών στο 15%. Δεσμεύτηκε για άμεση επιστροφή 6,5 δισ. ευρώ στις επιχειρήσεις, μιλώντας για «χρέη» του δημοσίου και αποκρύπτοντας ότι το ποσό αυτό είναι ένα μόνο τμήμα των χρεών των επιχειρήσεων προς το δημόσιο, μέσα από την «παρακράτηση» του ΦΠΑ. Εξήγγειλε τη μείωση της φορολόγησης των πλουσίων, ορίζοντας ως ανώτατο συντελεστή φυσικών προσώπων το 32% (από 45% σήμερα). Εξήγγειλε φορολογική αμνήστευση για καταθέσεις στο εξωτερικό. Πρόκειται για μέτρα που μετατρέπουν τη χώρα σε φορολογικό παράδεισο για τους πλούσιους.

Ταυτόχρονα ο Σαμαράς υποσχέθηκε μια «αντιγραφειοκρατική» επανάσταση, που θα απαλλάσσει το κεφάλαιο από κάθε περιορισμό: φαστ τρακ παντού, Υπηρεσία Απεμπλοκής Επενδύσεων, μαζική νομιμοποίηση άλλων 600.000 αυθαιρέτων, προγράμματα παραθεριστικών κατοικιών, προγράμματα «αξιοποίησης» απορριμμάτων, ιδιωτικοποίηση υδάτινων πόρων, ενεργειακό «μείγμα» ανταγωνιστικό στην ΕΕ και ό,τι άλλο επιθυμούν οι εργολάβοι και οι «επενδυτές»…

Ο αρχηγός της ΝΔ υπόσχεται «ανάπτυξη» που θα χρηματοδοτηθεί από τον περιορισμό της «σπατάλης». Με δεδομένες τις άγριες περικοπές που έχουν προηγηθεί στο δημόσιο, η δέσμευση του Σαμαρά ότι θα διασφαλίσει 11 δισ. ευρώ από τον περιορισμό της «σπατάλης» ακούγεται σαν μια ευθεία απειλή για την επιβίωση των δημόσιων σχολείων και νοσοκομείων. Ακούγεται –και είναι– δέσμευση για τόνους πρόσθετης λιτότητας πάνω στα ήδη ασήκωτα για τον κόσμο προγράμματα των Μνημονίων 1 και 2.

Ο Σαμαράς ξέρει ότι μια τέτοια πολιτική δεν είναι δυνατόν να επιβληθεί κοινοβουλευτικά και ειρηνικά. Γι’ αυτό επαναφέρει τα παραδοσιακά όπλα της σκληρής Δεξιάς: το ρατσισμό, τον εθνικισμό και τη θρησκοληψία, τις πολιτικές νόμου και τάξης. Η πολεμική απειλή του («θα ανακαταλάβουμε τις πόλεις μας») απευθύνεται στους μετανάστες, αλλά και στην Αριστερά και στο εργατικό κίνημα. Παρ’ όλα αυτά, το «μεγάλο» κόμμα της Δεξιάς απέχει πολύ από το να συγκροτεί λαϊκό ρεύμα, να μπορεί να υποσχεθεί σταθερότητα και αυτοπεποίθηση στην κυρίαρχη τάξη.

Η συμμετοχή στην κυβέρνηση Παπαδήμου και η συνυπογραφή του Μνημονίου 2 έχουν υπονομεύσει καίρια τη δυνατότητα του Σαμαρά να παραπλανήσει λαϊκές τάξεις. Έτσι στις δημοσκοπήσεις ο στόχος της ΝΔ για αυτοδυναμία αποκαλύπτεται ως άπιαστο όνειρο. Η δεξιά πολυκατοικία –παρά το υψηλό αθροιστικό ποσοστό της– παρουσιάζεται διασπασμένη και με αντιθέσεις που για την ώρα φαίνονται αγεφύρωτες. Οι λεονταρισμοί του Σαμαρά ότι θα επιδιώξει την αυτοδυναμία ακόμα και με επαναλαμβανόμενες κάλπες, συναντούν τη δυσπιστία του καθεστώτος που –μέσω των ΜΜΕ– διαμηνύει ότι «το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται η χώρα είναι οι απανωτές εκλογές».

Έτσι η ηγεσία της ΝΔ υποχρεώνεται να αντιμετωπίσει το ενδεχόμενο μιας νέας συγκυβέρνησης μαζί με το ΠΑΣΟΚ, εάν και εφόσον οι κάλπες δώσουν στα δύο κόμματα το όριο των 151 βουλευτών. Είναι μια προοπτική που μπορεί να αποδειχθεί μοιραία για το μέλλον του Σαμαρά, αλλά που μπορεί να επιβληθεί εύκολα στο κόμμα της ΝΔ, αν οι συνθήκες –και οι πραγματικοί άρχοντες της οικονομίας– το απαιτήσουν…

Βενιζέλος
Η προεκλογική καμπάνια του Βενιζέλου αναδεικνύει το βάθος της κρίσης του ΠΑΣΟΚ.

Στο Ηράκλειο της Κρήτης, εκεί που το ΠΑΣΟΚ έκανε τις μεγαλύτερες ανοιχτές συγκεντρώσεις, ο Βενιζέλος μίλησε σε μια κλειστή σάλα χωρητικότητας… 1.500 ανθρώπων. Ο νέος αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, απαντώντας στο «Ζάππειο 3», δεν ήξερε αν μπορεί να δημαγωγήσει ως αριστερότερος ή δεξιότερος της ΝΔ. Αλλού κατηγόρησε τον Σαμαρά για παροχολογία, αλλού κατηγόρησε τη ΝΔ για «αντιγραφή» των ιδεών του ΠΑΣΟΚ, αλλά επέλεγε να υπενθυμίσει τις κοινές υπογραφές στο Μνημόνιο 2.

Όμως τα επικοινωνιακά τρυκ (όπως το λευκό φόντο μπροστά στο οποίο αρέσκεται να μιλά πλέον ο Βενιζέλος) δεν είναι αρκετά για να σβήσουν από τη μνήμη του κόσμου τον ΓΑΠ, το ΔΝΤ, τα μνημόνια, αλλά και τον προσωπικό ρόλο του Βενιζέλου ως υπουργού Οικονομικών. Πρόκειται για την πιο άχρωμη και άοσμη, την πιο απομακρυσμένη από τους εργαζόμενους και τις ανάγκες τους και με αυτή την έννοια την πιο δεξιά πολιτική καμπάνια της σοσιαλδημοκρατίας στη σύγχρονη ιστορία της. Γι’ αυτό άλλωστε και η επιρροή του ΠΑΣΟΚ βυθίζεται σε ποσοστά κυριολεκτικά απίστευτα για τους εκλογολόγους της μετά το 1981 εποχής.

Ο υπερφιλόδοξος νέος αρχηγός του ΠΑΣΟΚ υποχρεώνεται να αγωνιστεί για να κρατήσει ανοιχτό το ενδεχόμενο να συγκυβερνήσει το κόμμα του μαζί με το κόμμα της Δεξιάς. Και να στηρίζει μεγάλο τμήμα από τις ελπίδες του στις επιλογές της κυρίαρχης τάξης σχετικά με το επόμενο κυβερνητικό σχήμα…

Ανατροπή
Η προσπάθεια των ΝΔ και ΠΑΣΟΚ να βγάλουν άθροισμα «κυβερνησιμότητας» –κάτι που παλιότερα μπορούσε να εξασφαλίσει το καθένα από τα κόμματα-πυλώνες του δικομματισμού, μέσω της «αυτοδυναμίας»– είναι απόδειξη της κρίσης του πολιτικού προσωπικού που ταυτίστηκε με τα μνημόνια.

Παρ’ όλα αυτά η προοπτική μιας νέας συγκυβέρνησης τύπου Παπαδήμου –ανεξάρτητα αν στην κορυφή της θα έχει πολιτικό στέλεχος ή «τεχνοκράτη»– παραμένει μια απειλή. Γιατί θα μπορεί να δώσει την τυπική νομιμοποίηση στη βουλή, για να συνεχίσει το καθεστώς –με τις πραγματικές οικονομικές, κατασταλτικές και ιδεολογικές εξουσίες του–  την επίθεση στους εργαζόμενους και στις λαϊκές τάξεις την οποία έχει προαναγγείλει το Μνημόνιο 2 και η δανειακή σύμβαση.

Αυτή την προοπτική οφείλουμε να την ανατρέψουμε! Μαυρίζοντας στις εκλογές τόσο τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, όσο και τους δορυφόρους τους. Δίνοντας στην Αριστερά τη δύναμη που απαιτείται για την αποσταθεροποίηση του μνημονιακού μετώπου. Κυρίως, όμως, προετοιμαζόμενοι για τους μαζικούς αγώνες που από τις 7 Μάη θα είναι ο κρίσιμος παράγοντας για το νέο πολιτικό τοπίο που διαμορφώνεται, αλλά και για το μέλλον των εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων.