Διεθνής Πρωτομαγιά: «Εργάτες όλων των χωρών ενωθείτε»!

Ευρώπη

Με επίκεντρο τη Γαλλία (βλ. άρθρο δίπλα), η Ευρώπη έζησε τη μαζικότερη 1η Μάη, ιδιαίτερα στις χώρες με εργατικά κινήματα που έχουν μεγάλη ιστορία.

Στην Πορτογαλία, η CGTP (προσκείμενη στο Κομουνιστικό Κόμμα), που έχει αρνηθεί να υπογράψει το κοινωνικό συμβόλαιο με κυβέρνηση-εργοδότες-τρόικα και οργανώνει την αντίσταση όλο αυτό το διάστημα, οργάνωσε συγκεντρώσεις σε όλη την Πορτογαλία «ενάντια στην εκμετάλλευση και τη φτωχοποίηση». Η κεντρική κινητοποίηση στη Λισαβόνα ήταν μία ακόμα μαζική διαδήλωση, σε συνέχεια των προηγούμενων κινητοποιήσεων που όλες τους είχαν συμμετοχή που θύμιζε το 1974.

Στην Ισπανία κατέβηκαν στους δρόμους πάνω από ένα εκατομμύριο εργαζόμενοι. Τα μέλη της UGT, των αριστερών Comissiones Obreras, της αναρχοσυνδικαλιστικής CGT, οι Indignados, χιλιάδες απλοί διαδηλωτές εκτός συνδικάτων, οι δυνάμεις της Αριστεράς διαδήλωσαν ενάντια στη διάλυση των εργασιακών σχέσεων και φώναξαν «Κάτω τα χέρια από την παιδεία και την υγεία» (ο Ραχόι σχεδιάζει περικοπές 11 δισ. στοχευμένα σε αυτά τα δύο κοινωνικά αγαθά). Η διαδήλωση ήταν η συνέχεια της ιστορικής γενικής απεργίας στις 29 Μάρτη και της μεγάλης εργατικής διαδήλωσης στις 29 Απρίλη.

Όπως έγραψε Καναδή ρεπόρτερ: «Δεν έμοιαζε με καμία από όλες τις προηγούμενες πρωτομαγιές που έχω δει και καλύψει μέχρι σήμερα», υπογραμμίζοντας την πολιτική διάσταση του αγώνα. Το «Όχι στο νεο-φρανκισμό» που φώναζαν οι γεροντότεροι, οι σημαίες της Δεύτερης Ισπανικής Δημοκρατίας που κρατούσαν οι νεότεροι, έσπασαν τη «σιωπή» στην οποία στηρίχθηκε η μεταπολίτευση στην Ισπανία και ξύπνησαν μεγάλες ιστορικές μνήμες του ισπανικού κινήματος.

Στην Ιταλία, όπου τα τελευταία χρόνια η Πρωτομαγιά είχε εξελιχθεί σε «πανεθνική» γιορτή, φάνηκε η πόλωση: Οι μαγαζάτορες κράτησαν τα καταστήματα ανοιχτά, σπάζοντας την παράδοση που επέτρεπε και σε ασυνδικάλιστους εργαζόμενους να διαδηλώσουν, προκαλώντας την αντίδραση των συνδικάτων. Οι τρεις συνομοσπονδίες οργάνωσαν διαδηλώσεις σε κάθε πόλη, από άκρη σε άκρη της Ιταλίας. Παρά τα προβλήματα του ιταλικού εργατικού κινήματος και της Αριστεράς, η εικόνα των χιλιάδων διαδηλωτών, νέων και παλιότερων, να τραγουδούν το «Bella Ciao» σε κάθε ιταλική πόλη, θύμισε μεγάλες ιστορικές παραδόσεις που έχουν σημαδέψει βαθιά την Ιταλία.

Στο πλευρό του ευρωπαϊκού Νότου κάνουν την εμφάνισή τους πολύτιμες ενισχύσεις από το Βορρά. Η είδηση της φετινής Πρωτομαγιάς στη Γερμανία δεν ήταν οι εθιμοτυπικές συγκρούσεις με την αστυνομία τη νύχτα της 30ής Απρίλη, αλλά οι μεγάλες εργατικές διαδηλώσεις. Η 1η Μάη συνέπεσε με τις κινητοποιήσεις των γερμανικών συνδικάτων. Το πανίσχυρο IGM, που εκπροσωπεί 3,6 εκατομμύρια μεταλλεργάτες, βρίσκεται εδώ και μέρες σε κυλιόμενες κινητοποιήσεις (από εταιρεία σε εταιρεία, από πόλη σε πόλη). Συμμετέχουν δεκάδες χιλιάδες εργάτες και έχουν «παγώσει» εκατοντάδες επιχειρήσεις, ανάμεσά τους η Ντάιμλερ, η Μπος, η Πόρσε, η Άουντι, η Thyssen Krupp, η Βολκσβάγκεν, η General Electric κ.λπ.

Το IGM απαιτεί αυξήσεις 6,5%, άμεση πρόσληψη πλήρους απασχόλησης όλων των «εκπαιδευόμενων» με το τέλος της εκπαίδευσης, έλεγχο των συνδικάτων στα ζητήματα που αφορούν τους εργαζόμενους μερικής απασχόλησης. Είναι μια απεργία που βάζει στο στόχαστρο όλα όσα αποδυνάμωσαν τη γερμανική εργατική τάξη τα περασμένα χρόνια και δημιούργησαν το γερμανικό «ανταγωνιστικό, εξαγωγικό θαύμα».

Λίγο καιρό πριν, το Ver.di. (εργαζόμενοι στις υπηρεσίες) μετά από μια σειρά απεργιακών δράσεων κέρδισε αυξήσεις 6,3%. Σε αυτό το κλίμα διαδήλωσαν τα συνδικάτα την Πρωτομαγιά, δηλώνοντας στους εργοδότες «Ήρθε η σειρά μας» και διεκδικώντας αύξηση συνολικά στον κατώτατο μισθό.

ΗΠΑ

Η διάσταση της φετινής Πρωτομαγιάς φάνηκε και στην άλλη μεριά του Ατλαντικού. Ήταν η μεγαλύτερη πρωτομαγιάτικη κινητοποίηση στις ΗΠΑ μετά το 2006 και την ιστορική απεργία εκατομμυρίων μεταναστών εργατών. Αντιρατσιστικές οργανώσεις, κοινότητες μεταναστών και σωματεία δούλεψαν μαζί με τους ακτιβιστές του Occupy, οι οποίοι αξιοποίησαν την Πρωτομαγιά για να ξαναέρθει στην επιφάνεια το μήνυμα του 99%. Είναι και αυτό ένα δείγμα της ριζοσπαστικοποίησης στις ΗΠΑ, η προσπάθεια των ακτιβιστών του Occupy, αλλά και άλλων κινημάτων (αντιρατσιστικό κ.λπ) να συνδεθούν με την ιστορική παράδοση του εργατικού κινήματος στις ΗΠΑ.

Διαδηλώσεις έγιναν σε δεκάδες πόλεις και η μεγαλύτερη πραγματοποιήθηκε στη Νέα Υόρκη, καθώς 30.000 διαδηλωτές τίμησαν τη μέρα των εργατών και «δοκίμασαν τις δυνάμεις τους» μετά τη σχετική υποχώρηση του Occupy το χειμώνα. Η ενότητα και η αλληλεγγύη ανάμεσα στους διάφορους αγώνες χαρακτήρισαν τις κινητοποιήσεις σε όλες τις πόλεις. Τόσο στις επιμέρους δράσεις (πικετοφορίες σε εργατικούς χώρους που βρίσκονται σε κινητοποιήσεις ή δέχονται επιθέσεις, συγκεντρώσεις για τα δικαιώματα των μεταναστών εργατών, δράσεις ενάντια σε εξώσεις, εκδηλώσεις στα πανεπιστήμια) όσο και στις κεντρικές διαδηλώσεις, σωματεία, μεταναστευτικές κοινότητες και ακτιβιστές του Occupy ενώθηκαν, σπάζοντας τον κατακερματισμό των κινημάτων.

Τουρκία

Ιστορική ήταν η μέρα στην Τουρκία, όπου η Πρωτομαγιά πάντοτε έχει μεγάλο βάρος,  μετά τη σφαγή στην πλατεία Ταξίμ το 1977. Φέτος ήταν η δεύτερη χρονιά που η κυβέρνηση επέτρεψε την πρόσβαση στην ιστορική πλατεία και πάνω από 400.000 διαδηλωτές πλημμύρισαν την Ταξίμ, ξεπερνώντας τις προσδοκίες των συνδικάτων και της Αριστεράς. Στην ιστορική πλατεία διαδήλωσαν, μαζί με τους αγωνιστές της Αριστεράς και του εργατικού κινήματος, όλα τα κινήματα αντίστασης, φεμινίστριες, ομοφυλόφιλοι-ες, οικολόγοι. Το πιο εντυπωσιακό παράδειγμα αυτής της ενότητας ήταν το μαζικό μπλοκ των «μουσουλμάνων αντικαπιταλιστών» που διαδήλωσε για «να αποκηρύξει την κληρονομιά των μουσουλμάνων, που πριν 40 χρόνια συγκεντρώνονταν εδώ για να επιτεθούν στους αριστερούς» και κρατούσε ένα πανό που έγραφε: «Λευτεριά στους σκλάβους» στα αρμένικα, τα τούρκικα, τα κουρδικά και τα αραβικά.

Ασία

Στην Ασία, όπου ζουν εκατομμύρια βιομηχανικοί εργάτες, το μήνυμα των συνδικάτων ήταν παντού ενάντια στην εργασιακή «ζούγκλα» που θέλουν τώρα να επιβάλλουν οι καπιταλιστές στην Ευρώπη. Στην Ινδία τα πανό ζητούσαν φρένο στις ιδιωτικοποιήσεις, κατάργηση της μερικής απασχόλησης και μονιμοποίηση όλων. Στην Ινδονησία, όπου ένα δυνατό εργατικό κίνημα μετρά μικρές νίκες ενάντια στους εργοδότες και την κυβέρνηση τους τελευταίους μήνες, τα συνθήματα απαιτούσαν κατάργηση των εργολαβιών και προστασία στους μετανάστες εργαζόμενους. Στις Φιλιππίνες απαιτούσαν αύξηση του κατώτατου μισθού, κατάργηση των συμβάσεων ορισμένου χρόνου, αλλά και άμεση έξοδο των νέων αμερικανικών βάσεων από τη χώρα.