Πραγματική δύναμη συνοχής του είναι ο φόβος απέναντι στην Αριστερά, η πάλη για να ανακοπεί το λαϊκό ρεύμα ανατροπής που εκδηλώθηκε στις 6 Μάη.
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Είναι απίστευτο, αλλά οι ελπίδες των καθεστωτικών δυνάμεων να εμποδίσουν μια νέα, μεγαλύτερη, εκλογική νίκη της Αριστεράς στοιχίζονται πίσω από τον… Αντώνη Σαμαρά. Τον αρχηγό της ΝΔ που, σε ελάχιστο χρόνο μετά την «ορμητική» ανάδειξή του –και ενώ ο βασικός αντίπαλος του, το ΠΑΣΟΚ, κατέρρεε– οδήγησε το κόμμα του στην απώλεια 1,1 εκατ. ψήφων από το χαμηλότερο επίπεδό του και προκάλεσε τη χλεύη ακόμα και των πιο φιλικών εφημερίδων της παράταξής του.
Υπό κανονικές συνθήκες, ο Αντ. Σαμαράς θα είχε οδηγηθεί σε παραίτηση με συνοπτικές διαδικασίες. Γιατί, πέρα από την εκλογική πανωλεθρία της 6ης Μάη, χρεώνεται και με μια σειρά «κωλοτούμπες», που έχουν υπονομεύσει κάθε περιθώριο εμπιστοσύνης από τη μεριά των τραπεζιτών και των βιομηχάνων. Αντέδρασε στο Μνημόνιο 1, προβάλλοντας ένα ομιχλώδες πλαίσιο για «ανάπτυξη», με αποτέλεσμα να υποχρεωθεί να διαγράψει τη Ντόρα Μπακογιάννη, κατηγορώντας τα στελέχη του κόμματός του ως «λαμόγια» και «εξαπτέρυγα του ΠΑΣΟΚ».
Όμως η «αναπτυξιακή» δημαγωγία και οι αναφορές στις παραδόσεις της «λαϊκής Δεξιάς» κράτησαν ελάχιστους μήνες. Ο Σαμαράς υποχρεώθηκε να μπει στην κυβέρνηση Παπαδήμου, να ψηφίσει το Μνημόνιο 2, που περιείχε τέτοια μέτρα νεοφιλελεύθερης αγριότητας, που θα έκαναν ακόμα και τη Θάτσερ να κοκκινίσει από ντροπή. Έχασε έτσι τη «λαϊκή» πτέρυγα του κόμματός του (Καμένος, Μανώλης, Μαρκόπουλος), υποχρεώθηκε να συγκυβερνά με τα «λαμόγια» του ΛΑΟΣ και να αφήνει αναπάντητο το φαρμάκι της Ντόρας («διαγράφηκα, γιατί υποστήριξα πρωτοπόρα αυτά που σήμερα κάνετε με καθυστέρηση δύο χρόνων»).
Αξίζει να σημειωθεί ότι δεν υπάρχει τίποτα προοδευτικό ακόμα και στις κορυφαίες «αναπτυξιακές» κορώνες του Αντ. Σαμαρά. Ο ίδιος ο Τόμσεν, ακόμα και η Κριστίν Λαγκάρντ του ΔΝΤ, έχουν προειδοποιήσει τα ελληνικά πολιτικά κόμματα ότι, αν δεν αρχίσουν να φορολογούν τις επιχειρήσεις, τότε τα προγράμματα δανεισμού θα οδηγήσουν σε μέτρα «απίστευτης κοινωνικής σκληρότητας», που καμιά εκλεγμένη κυβέρνηση δεν θα μπορεί να υποστηρίξει. Ο Αντ. Σαμαράς, όταν πιέστηκε να συγκεκριμενοποιήσει τα «αναπτυξιακά» οράματά του, βρήκε μόνο μια ιδέα να πει: μείωση της φορολογίας του κεφαλαίου, μείωση της φορολογίας των πλουσίων ακόμα και ως φυσικών προσώπων. Στις συνθήκες της κρίσης, η «απίστευτη κοινωνική σκληρότητα» είναι το πραγματικό πρόσωπο της «λαϊκής» Δεξιάς.
Με τούτα και μ’ εκείνα, η εμπιστοσύνη της κυρίαρχης τάξης προς τον αρχηγό της ΝΔ έχει πέσει στο ναδίρ. Ακόμα και ο Αλ. Παπαχελάς στην «Καθημερινή» κάνει λόγο για «ημίνεκρες» ηγεσίες στα αστικά κόμματα. Έτσι ο Σαμαράς υποχρεώθηκε να αποδεχτεί τη μετατροπή του κόμματός του σε «μέτωπο», προκειμένου να παρουσιάσει ένα κάποιο ψηφοδέλτιο με προοπτικές νίκης στις 17 Ιούνη.
Ο «γάμος» με τη Ντόρα Μπακογιάννη είναι πικρό ποτήρι για το Σαμαρά. Ομολογήθηκε ως επιβεβλημένος για να αντιμετωπιστεί ο… ΣΥΡΙΖΑ, καταγράφοντας επισήμως την ανεπάρκεια της ΝΔ ως προς αυτό το καθήκον. Γίνεται με προφανώς ευνοϊκότατους όρους για τη Ντόρα που, λίγες εβδομάδες μετά την αποτυχία της να μπει στη βουλή, επανέρχεται μετά βαΐων και κλάδων, διατηρεί την ΔΗΣΥ εν υπνώσει και διασφαλίζει την εκλογιμότητα βασικών στελεχών της. Η πιο απροκάλυπτα νεοφιλελεύθερη πολιτικός στην τελευταία 20ετία, η πολιτικός που μισεί κάθε πλευρά το κόσμου της εργασίας και αποθεώνει την επιχειρηματικότητα, τοποθετείται ολοφάνερα ως επιτηρητής των μνημονιακών δυνάμεων και της τρόικας στο κόμμα της ΝΔ. Μαζί με τους δυσανασχετούντες «βαρώνους» του κόμματος συγκροτούν πλέον ένα απόσπασμα που ανά πάρα στιγμή μπορεί να παραμερίσει το Σαμαρά.
Όμως, όπως άλλωστε προειδοποιούν οι δημοσκοπήσεις, το «άνοιγμα» στη ΔΗΣΥ δεν αρκεί για να διασφαλίσει μια νικηφόρα πιθανότητα στη ΝΔ τον Ιούνη. Έτσι ο Σαμαράς υποχρεώθηκε να πιεί και το ποτήρι της διεύρυνσης και προς τα αζήτητα της ακροδεξιάς του ΛΑΟΣ. Μετά τους Βορίδη και Γεωργιάδη, προσήλθαν οι Θ. Πλεύρης και Γ. Ανατολάκης, ενώ αναμένονται οι Βελόπουλος, Κιλτίδης. Η ΝΔ θα διαθέτει πλέον μια ισχυρή ακροδεξιά «συνιστώσα», η οποία –δια του Βορίδη– διαθέτει πολλές γέφυρες επικοινωνίας με τους μεγάλους ομίλους του καθεστώτος.
Αυτό το μέτωπο ο Σαμαράς το ονόμασε «πατριωτικό-ευρωπαϊκό». Θα επιχειρήσει να βγάλει πέρα τις εκλογές με όλα τα ιδεολογήματα της μνημονιακής Δεξιάς (επαναδιαπραγμάτευση, ευρώ ή χάος κ.λπ.), σε συνδυασμό με το παλιό οπλοστάσιο της σκληρής Δεξιάς (σωβινισμός, ρατσισμός, νόμος και τάξη κ.λπ.). Πραγματική δύναμη συνοχής του είναι ο φόβος απέναντι στην Αριστερά, η πάλη για να ανακοπεί το λαϊκό ρεύμα ανατροπής που εκδηλώθηκε στις 6 Μάη.
Όμως όλοι γνωρίζουν ότι η δύναμη αυτή δεν μπορεί πλέον να δώσει αυτοδύναμη «κυβερνησιμότητα» στο σύστημα. Ότι ακόμα και αν βγει πρώτο κόμμα η ΝΔ, θα χρειαστεί τη βοήθεια του ΠΑΣΟΚ για να κυβερνήσει. Στην καλύτερη των περιπτώσεων ελπίζουν να συγκροτήσουν ξανά μια κυβέρνηση σαν του Παπαδήμου. Μόνο που, αυτή τη φορά, ακόμα και αν το πετύχουν, θα είναι πολύ-πολύ πιο αδύναμοι. Και τελικά πολύ πιο ευάλωτοι στην οργή του κόσμου και στα χτυπήματα της Αριστεράς.