Τον κίνδυνο της «σοσιαλδημοκρατικοποίησης» του ΣΥΡΙΖΑ εντοπίζουν πολλοί σ. και φίλοι τόσο από το ΚΚΕ, όσο και από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Ασφαλώς ο κίνδυνος ενσωμάτωσης και τελικά εξουδετέρωσης είναι πάντα υπαρκτός και κάποιοι οφείλουν να τον αντιμετωπίζουν. Όμως οι ανησυχούντες ξεχνούν ότι, για την ώρα τουλάχιστον, ο ΣΥΡΙΖΑ περνάει τις εξετάσεις (π.χ. πιέσεις για κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας). Ξεχνούν επίσης ότι το βέλος της ριζοσπαστικοποίησης (σε αντίθεση με τη δεκαετία του 1980 που κινήθηκε από την αριστερά προς το κέντρο), σήμερα κινείται στην αντίστροφη κατεύθυνση: από τη σοσιαλδημοκρατία προς την αριστερά. Αν τα πράγματα συνεχίσουν έτσι και αν τον Ιούνη σχηματισθεί μια αδύναμη κυβέρνηση της Αριστεράς, είναι πιο πιθανό αυτή να συντριβεί, παρά να ενσωματωθεί. Εκτός αν σοβαρευτούμε τελικά και επιχειρήσουμε –έτσι για αλλαγή– αυτή τη φορά, όλοι μαζί, να νικήσουμε…
***
Οι σ. και φίλοι του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΑ θεωρούν, επίσης, ως βασικό πεδίο υπεροχής τους απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ τις, λένε, πιο καθαρές θέσεις τους για την ΕΕ. Μόνο που, στην κρίσιμη στιγμή, οι πραγματικοί αντίπαλοι (π.χ. Σαμαράς, Μπακογιάννη, Βενιζέλος κ.ά.) θεωρούν ως πραγματική απειλή για «το ευρωπαϊκό μέλλον της χώρας» όχι το ΚΚΕ, ούτε την ΑΝΤΑΡΣΑ, αλλά τον… ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί; Να ένα ερώτημα που θα έπρεπε να απασχολήσει λίγο βαθύτερα…
***
Κάποια στοιχεία της απάντησης δίνει ο Ηλ. Ιωακείμογλου στο ωραίο κείμενό του, με τίτλο: «Πλησιάζοντας το σημείο θραύσης της νομισματικής ένωσης». Αντιγράφουμε: «Πρώτον, η σημασία της νίκης του ΣΥΡΙΖΑ –ανεξάρτητα από τις προθέσεις του– απειλεί τη συνοχή της ευρωζώνης και αμφισβητεί την ταξική αξία του ευρώ. Δεύτερο, χαράσσει διαχωριστική ταξική γραμμή ανάμεσα σε “αυτούς” και “εμάς”. Τρίτο, πρέπει να βλέπουμε τη συνολική μάχη και όχι μεμονωμένα σημαίνοντα. Τέταρτο, έχει έρθει η ώρα να δηλώσει ο ΣΥΡΙΖΑ ότι το ευρώ δεν αποτελεί όριο των διεκδικήσεών μας». Γόνιμες σκέψεις. Που, μεταξύ άλλων, εξηγούν και γιατί κάποιοι διανοούμενοι, φανατικά πολέμιοι του ευρώ και της ΕΕ (όπως π.χ. ο Στάθης Κουβελάκης ή ο Κ. Λαπαβίτσας), αισθάνθηκαν την ανάγκη να τοποθετηθούν υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ και όχι να μείνουν παρατηρητές…
***
Με ένα «δύσκολο» κείμενο του Χρ. Κατσούλα, οι σ. που πρόσφατα βρέθηκαν εκτός ΚΟΕ, παίρνουν επίσης θέση στη μεγάλη μάχη που έρχεται. Αντιγράφουμε: «Η κυβέρνηση της Αριστεράς έγινε από σύνθημα ζύμωσης, σύνθημα δράσης και άμεσης υλοποίησης… Μιλάμε για τις 6 Μάη λέγοντας νίκη της Αριστεράς, η αλήθεια είναι πως επρόκειτο για νίκη του ΣΥΡΙΖΑ… Είναι τόσο ισχυρή, που το λαϊκό θυμικό θα συγχωρεί ολισθήματα τύπου Αρσένη, από τα οποία ελπίζουν ότι θα επιπλεύσουν και θα επιβιώσουν οι άλλοι χώροι της Αριστεράς… Το φλέγον ζήτημα είναι τι θα γίνει στις 18 Ιούνη… Αν εφαρμοστεί μέχρι τέλους η πολιτική ακύρωσης των μνημονίων, η παραμονή ή όχι στην ευρωζώνη θα τεθεί στην ημερήσια διάταξη…». Καλοδεχούμενο…
***
Με ανακοίνωσή του το «Ξεκίνημα», ενόψει των εκλογών στις 17 Ιούνη, καλεί σε συσπείρωση γύρω από την ενωτική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ. Χαρακτηρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ ως «εργαλείο» στη μάχη για την ανατροπή του μνημονίου και τη συντριβή των κομμάτων που κατέστρεψαν τις ζωές μας. Το «Ξ» εκφράζει τις επιφυλάξεις του για το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά καλεί σε προγραμματική διαπάλη «στα πλαίσια κοινών ενωτικών αγώνων, για να αντιμετωπίσουμε επιθέσεις, να σημειώσουμε νίκες». Επίσης καλοδεχούμενο…
***
Μέλη της ΑΡΑΝ, με ενυπόγραφο κείμενό τους, καλούν την ΑΝΤΑΡΣΥΑ να προχωρήσει σε μέτωπο με το ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ στη βάση των συνθημάτων: «Καμιά θυσία για το ευρώ – Πρώτα ο λαός, μετά το ευρώ». Αν το ΚΚΕ αρνηθεί, υποστηρίζουν, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να προχωρήσει αποφασιστικά σε εκλογικό μέτωπο με τον ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να αποκλείουν το ενδεχόμενο κριτικής στήριξης του ΣΥΡΙΖΑ. Ενδεικτικό…
***
Ο σ. Ευτύχης Μπιτσάκης, σε συνέντευξή του στο «Κόκκινο», πρότεινε κοινή κάθοδο της Αριστεράς στις εκλογές, με τρεις άξονες: Να μην πεινάσει ο λαός. Σταματάμε να πληρώνουμε, γιατί δεν έχουμε. Έξω η τρόικα, νόμιμη κυβέρνηση με εκλογές. Παρεμπιπτόντως, ο σ. Μπιτσάκης δηλώνει ότι δεν έχει πειστεί σχετικά με την πρόταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ: «Στην εποχή της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης ζητάμε να γυρίσουμε στο έθνος-κράτος;»…
***
Ο σ. Γ. Ρούσης, επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με ανοιχτή επιστολή του προς το ΚΚΕ υπογραμμίζει: «Το κόμμα δεν μπόρεσε να εισπράξει σημαντικό κομμάτι της λαϊκής οργής… Για πρώτη φορά μετά τη διάσπαση του 1968, το κόμμα έπαυσε να είναι ηγεμονεύουσα δύναμη της Αριστεράς… Οι μετεκλογικές σφυγμομετρήσεις δείχνουν μια επικινδύνων διαστάσεων παραπέρα συρρίκνωση της εκλογικής του δύναμης». Ο σ. Γ. Ρούσης εντοπίζει δύο κεντρικά λάθη του ΚΚΕ: α) Την αντιμετωπική στρατηγική του κόμματος… β) Την παραπομπή της σωτηρίας του λαού στο απώτερο σοσιαλιστικό μέλλον, σε συνδυασμό με μια μηδενιστική καταστροφολογία για το άμεσο μέλλον. Σωστός. Όμως, μήπως αυτές οι διαπιστώσεις και αυτές οι κριτικές –σχεδόν αυτολεξεί– δεν αφορούν μόνο το ΚΚΕ, αλλά και άλλους χώρους; Λέμε τώρα…