Η πολύπλοκη και υπερπολωμένη περίοδος, που ζούμε, βάζει πάνω σε όλες τις οργανώσεις της Αριστεράς μεγάλες και αντιφατικές πιέσεις. Είναι ένας ακόμα λόγος που κάνει την ενότητα της Αριστεράς (με όλη την αναγκαία και αναπόφευκτη εσωτερική συζήτηση) να αποδεικνύεται ως η καλύτερη μέθοδος για να απαντήσουμε στις προκλήσεις.
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Ο ι σ. της ΑΝΤΑΡΣΥΑ απέρριψαν, τελικά, κάθε πρόταση για σύμπλευση με τον ΣΥΡΙΖΑ ενόψει της 17ης Ιούνη. Παρά τις σημαντικές φωνές που ακούστηκαν και στο εσωτερικό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ –με επιμονή κυρίως του ΝΑΡ και του ΣΕΚ– αποφασίστηκε τελικά η αυτόνομη κάθοδος, παρά την κρισιμότητα της αντιπαράθεσης και παρά τις (δημοσκοπικές) προβλέψεις για μειωμένο ποσοστό του σχηματισμού.
Από τη σκοπιά του ΝΑΡ η στάση αυτή είναι κατανοητή: ταιριάζει με τη συνολική ανάλυση και τον τρόπο παρέμβασης αυτής της οργάνωσης. Από τη σκοπιά του ΣΕΚ, όμως, είναι απολύτως ακατανόητη. Η διεθνής οργάνωση (IST), στην οποία ανήκει το ΣΕΚ, συμμετείχε στο παρελθόν σε μετωπικούς συνδυασμούς της Αριστεράς πολύ πιο «χλιαρούς» από τον ΣΥΡΙΖΑ (π.χ. Respect στη Βρετανία, Linke στη Γερμανία). Στην Αίγυπτο σήμερα, οι σ. της IST καλούν σε ψήφο προς τον εκπρόσωπο των Αδελφών Μουσουλμάνων, προκειμένου να καταψηφιστεί ο εκπρόσωπος του παλιού καθεστώτος Μουμπάρακ. Να μπορείς να ψηφίσεις υπέρ των Αδελφών Μουσουλμάνων και να μην μπορείς να ψηφίσεις υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα παράδοξο κυριολεκτικά ανεξήγητο.
Αντιφάσεις
Ο σ. Άλεξ Καλίνικος (SWP), μιλώντας στο «Μαρξισμό» του ΣΕΚ, δήλωσε: «Είναι θαυμάσιο που ο ΣΥΡΙΖΑ πήγε τόσο καλά στις εκλογές. Ελπίζω να πάει καλύτερα στις 17 Ιούνη. Αλλά είναι σημαντικό να κάνουμε παρατηρήσεις πάνω σ’ αυτό. Η πρώτη είναι ότι η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ είναι έκφραση των αγώνων στο δρόμο. Η δεύτερη είναι ότι όσο καλύτερα πάει ο ΣΥΡΙΖΑ, τόσο πιο μεγάλη σημασία έχει να συζητάμε για την πολιτική του». Το να εύχεται κανείς νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις 17 Ιούνη είναι καλό, όμως καλύτερο είναι να εργάζεται γι’ αυτό. Επίσης, κανείς δεν εμποδίζει τη συζήτηση για την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, όμως μεγαλύτερη «σημασία» έχει η συζήτηση μέσα στις γραμμές του ενωτικού εγχειρήματος, γιατί έτσι βοηθά κανείς συγκεκριμένα στην απόκρουση κάθε συμβιβαστικής ή συντηρητικής αναδίπλωσης…
Ο σ. Π. Γκαργκάνας («Μια πολιτική κρίση, χωρίς εύκολη λύση»), έγραψε: «Αν η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ κάνει το λάθος να μετατρέψει τη νέα προεκλογική περίοδο σε ενδοαριστερό εμφύλιο με επιθέσεις στο ΚΚΕ «επειδή δεν είναι ενωτικό» και στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ «επειδή είναι πολύ μικρή εκλογικά», θα υπονομεύσει την ίδια τη δυναμική προς τα αριστερά». Συμφωνούμε. Μόνο που ο ΣΥΡΙΖΑ αφήνει (γενικά) αναπάντητη την επιθετικότητα του ΚΚΕ σε κάθε δημόσια τοποθέτηση στελεχών του. Επίσης δεν γνωρίζουμε ούτε ένα κρούσμα δημόσιας επίθεσης του ΣΥΡΙΖΑ στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Αντίθετα, σε κάθε σχεδόν φύλλο του «Πριν» και της «Εργατικής Αλληλεγγύης» θα βρει κανείς πολλές επιθέσεις στο ΣΥΡΙΖΑ, αποδεικνύοντας έτσι μια κάποια αδιαφορία για την «αριστερή δυναμική».
Ευρώ και ΕΕ
Το βασικό επιχείρημα των σ. της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην προσπάθειά τους να διαχωριστούν από τον ΣΥΡΙΖΑ έγινε –δυστυχώς– το αίτημα για έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ. Ακόμα και στο αίτημα αυτό οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν είναι ενιαίες.
Η σ. Μαρία Στύλλου («Η αντίσταση στον καπιταλισμό είναι παγκόσμια») έγραψε: «Η αντικαπιταλιστική Αριστερά έχει βάλει στόχο την αποδέσμευση-ρήξη με το ευρώ… Όχι γιατί θα κρυφτούμε στην ελλαδίτσα μας, όχι γιατί θα κάνουμε υποτίμηση και θα ’χουμε τη δραχμούλα μας, όχι γιατί θα κάνουμε παραγωγική ανασυγκρότηση με άλλο μοντέλο, αλλά γιατί έχουμε τα αδέλφια μας σε όλο τον κόσμο, στην Ευρώπη, στην Αμερική, παντού». Θα μπορούσαμε να σημειώσουμε ότι η πρόταση για άμεση έξοδο από το ευρώ με στόχο να συναντήσουμε «τα αδέλφια μας στην Ευρώπη» θα χρειαζόταν μια μάλλον μεγαλύτερη επεξήγηση. Όμως, γνωρίζουμε δεκάδες άρθρα σ. της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που υποστηρίζουν την άμεση έξοδο από το ευρώ, με την ακριβώς αντίθετη επιχειρηματολογία: για να γίνει εφικτή «η παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας με άλλο μοντέλο», για να «ανακτηθεί το όπλο της νομισματικής πολιτικής» (υποτίμηση-δραχμούλα), για «να κάνουμε εξαγωγές», και τελικά για να αποκατασταθεί η «εθνική ανεξαρτησία-κυριαρχία». Η διαφορά δεν είναι απλώς μεγάλη, πρόκειται για τελείως διαφορετικές γραμμές.
Πιέσεις
Αυτή η πολυφωνία δεν είναι ούτε τυχαία, ούτε από μόνη της καταστροφική. Η πολύπλοκη και υπερπολωμένη περίοδος, που ζούμε, βάζει πάνω σε όλες τις οργανώσεις της Αριστεράς μεγάλες και αντιφατικές πιέσεις. Είναι ένας ακόμα λόγος που κάνει την ενότητα της Αριστεράς (με όλη την αναγκαία και αναπόφευκτη εσωτερική συζήτηση) να αποδεικνύεται ως η καλύτερη μέθοδος για να απαντήσουμε στις προκλήσεις.
Οι σ. της ΑΝΤΑΡΣΥΑ έκαναν λάθος στις 6 Μάη, κάνουν λάθος και στις 17 Ιούνη. Σε ό,τι μας αφορά θα επανέλθουμε με ενωτική πρόταση και πλαίσιο την επομένη των εκλογών.