Η πτώχευση της Bankia δεν είναι παρά μονάχα το ορατό τμήμα του παγόβουνου ενός χρηματοπιστωτικού συστήματος χρεοκοπημένου ως τ’ αυτιά εξαιτίας της συμμετοχής του στην κερδοσκοπική φούσκα των ακινήτων.
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
(τη μετάφραση έκανε η Κωσταντίνα Κυριάζογλου)
Η εθνικοποίηση της Bankia από το Λαϊκό Κόμμα είναι μια πράξη σωτηρίας, που στηρίχθηκε στο δημόσιο χρήμα (που προέκυψε από τις περικοπές των κοινωνικών δαπανών που ήδη επιβλήθηκαν και των ακόμη δραματικότερων που έρχονται). Η σωτηρία μιας ιδιωτικής μονάδας που ελεγχόταν από μια κλίκα και αποτελεί το καλύτερο παράδειγμα της συμβίωσης μεταξύ πολιτικής εξουσίας και ιδιωτικών συμφερόντων, που χαρακτηρίζει την ισπανική ολιγαρχία.
Το κεφάλαιο που η τράπεζα επένδυσε, με ελάχιστες πιθανότητες επανάκτησης, ξεπερνάει τα 130 δισ. ευρώ. Καταυτό τον τρόπο, από την αρχή της κρίσης στην Ισπανία, μια σημαντική μερίδα της τράπεζας κατάφερε να επιπλεύσει, ρουφώντας το αίμα των πολιτών και χάρη στις κρατικές επιδοτήσεις, ενώ έστελνε την αστυνομία να ξεσπιτώσει οικογένειες, που είχαν χάσει τα πάντα.
Γιατί διέσωσαν την Bankia; Όχι μόνο επειδή είναι η τέταρτη δύναμη στο χρηματοπιστωτικό σύστημα του ισπανικού κράτους, αλλά και επειδή είναι αυτή που διαθέτει τις περισσότερες οργανικές σχέσεις με το λαϊκό κόμμα.
Επειδή, επίσης, είναι εξαιρετικά συνδεδεμένη με το διεθνές τραπεζικό σύστημα.
Γι’ αυτό οι τράπεζες κλειδιά για την παγκόσμια οικονομική σταθερότητα υποστήριξαν την Bankia από την εποχή της εισόδου της στο χρηματιστήριο: η UBS (κυριότερη ελβετική τράπεζα), η Deutsch Bank, η M. Lynch, η J.P. Morgan κ.ά.…
[…]
Η σωτηρία της Bankia με δημόσιο χρήμα, όπως διατείνεται ο Ραχόι, θα εγκαινιάσει ένα νέο κύκλο ενίσχυσης των τραπεζών στην Ισπανία και στις γειτονικές χώρες. Αυτό σηματοδοτεί ένα νέο κύκλο περικοπών του δημόσιου προϋπολογισμού, πολιτικές λιτότητας που θα προκαλέσουν με τη σειρά τους καλπάζουσα αύξηση της ανεργίας και πολύ πιθανά θα οδηγήσουν σε μια μεγάλη ύφεση, ίσως διαφορετική, αλλά αναμφίβολα το ίδιο επικίνδυνη με αυτή της δεκαετίας του ’30.
Επιπροσθέτως, όπως επιβεβαιώνεται ήδη από μια μερίδα του διεθνούς οικονομικού Τύπου, η διάσωση της Bankia θα έχει ως αποτέλεσμα την παρέμβαση της τρόικα στην Ισπανία, με παρόμοια αποτελέσματα με όσα γνωρίζει καλά ο ελληνικός λαός. Κι αν αυτό δεν μπορέσει να το «σηκώσει» η ΕΚΤ, θα μπορούσε απλά και καθαρά να αποτελέσει την αφορμή για μια εκρηκτική κρίση του ευρώ.
Ο μόνος τρόπος για να μπει φραγμός στη χρηματοπιστωτική δικτατορία είναι ο ισλανδικός δρόμος. Να αφεθούν οι καταρρέουσες τράπεζες να χρεοκοπήσουν, οι κυβερνήσεις και οι τραπεζίτες να εγγυηθούν τα αποθεματικά, να λογοδοτήσουν οι υπεύθυνοι στη δικαιοσύνη και να γίνει ό,τι είναι δυνατό, ώστε οι ζημιές να καλυφθούν από τους μετόχους και τους επενδυτές. Τελικά, η μόνη προοδευτική διέξοδος από την κρίση θα ήταν η επιβολή μια ριζικής αναδιανομής του πλούτου, η απαλλοτρίωση όλου του χρηματοπιστωτικού συστήματος και μια βαθιά οικολογική μεταστροφή της οικονομίας (μεταφορές, ενέργεια, βιομηχανία, αγροτική παραγωγή κλπ).
Εαν αυτό είναι εφικτό στο πλαίσιο του ευρώ, έχει καλώς, αν όχι, δεν οφείλουμε να αποδεχτούμε τους εκβιασμούς των Μέρκελ, Ντράγκι ή του Μπαρόζο. Ό,τι κι αν συμβεί, θα πρέπει να αντισταθούμε στις εθνικιστικές κατευθύνσεις και να υπερασπιστούμε ένα αντικαπιταλιστικό διεθνισμό, που προτείνει μια άλλη εναλλακτική προοπτική για τους εργαζόμενους και τους λαούς της Ευρώπης.