ΚΚΕ: Ως πότε η πολιτική της ήττας;

Αφωνία της ΚΕ για τις αιτίες της εκλογικής κατάρρευσης

Το ΚΚΕ υπέστη εκλογική καθίζηση στην αναμέτρηση της 17ης Ιούνη, πέφτοντας στο 4,5% από το 8,5% που είχε συγκεντρώσει στις 6 Μάη. Δεν πρόκειται μόνο για μια μεγάλη εκλογική αποτυχία του κόμματος. Είναι ένα εκκωφαντικό μήνυμα απόρριψης της πολιτικής με την οποία κινήθηκε το ΚΚΕ στην προεκλογική περίοδο.

Στην Ελλάδα το προηγούμενο δίμηνο διεξήχθη μια μεγάλη μάχη. Το ταξικό επίδικο «ή εμείς –οι εργαζόμενοι, τα φτωχά στρώματα– ή αυτοί –οι κυρίαρχες τάξεις– » μετατράπηκε σε πολιτικό επίδικο. Το δίλημμα ήταν αν θα έχουμε μια κυβέρνηση της Αριστεράς ή μια κυβέρνηση των μνημονιακών δυνάμεων. Η ηγεσία του ΚΚΕ κράτησε τους αγωνιστές του κόμματος έξω από αυτή τη μάχη, υποσκάπτοντας τη δυνατότητα για νικηφόρα έκβαση. Αυτή είναι η μοναδική αιτία για την κατακόρυφη πτώση των ποσοστών του.

Απόφαση της ΚΕ
Οι εξηγήσεις που δίνονται στην απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ («Ριζοσπάστης» 19/6) είναι υποκριτικές. Ακόμα χειρότερα περιγράφουν μια νέα περίοδο περιχαράκωσης του κόμματος και των μελών του, μια νέα περίοδο πολιτικής παθητικότητας, όπου το ΚΚΕ θα περιμένει να «ρεφάρει» εκλογικά, ελπίζοντας στην αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ.

Παρά την πύρρεια νίκη του Σαμαρά, παρά το πρωτοφανές ποσοστό της Αριστεράς, το εκλογικό αποτέλεσμα χαρακτηρίζεται από το ΚΚΕ ως αρνητικό για το λαό. Η ΚΕ αναφέρεται στην πρωτιά της ΝΔ και στο ποσοστό της Χρυσής Αυγής, όμως είναι φανερό ότι κυρίως την απασχολούν άλλα ζητήματα: α) Η κατάρρευση των ποσοστών του ΚΚΕ στις εργατικές περιοχές. β) Η εκτίναξη της επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ και ειδικότερα μέσα στους εργαζόμενους και τους ανέργους, όπου για πρώτη φορά η «άλλη» Αριστερά αποκτά πρωτοκαθεδρία.

Όπως στην προεκλογική περίοδο, έτσι και τώρα, στις θέσεις της ΚΕ το μεγαλύτερο χώρο καταλαμβάνει η επίθεση στον ΣΥΡΙΖΑ και όχι στο μνημονιακό μπλοκ. Το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ χαρακτηρίζεται πρόγραμμα αστικής διαχείρισης και ενδοτικό στον ξένο παράγοντα. Μάλλον ζούμε σε διαφορετική χώρα. Γιατί αυτό το πρόγραμμα –παρ’ όλα του τα προβλήματα– αντιμετωπίστηκε από την ντόπια κυρίαρχη τάξη και τους διεθνείς συμμάχους της ως τεράστια απειλή και ως αιτία πολέμου. Γι’ αυτό επιστράτευσαν όλα τα δυνατά όπλα για να μην υπερψηφιστεί. Παρ’ όλα αυτά ένα τεράστιο εργατικό-λαϊκό δυναμικό αντιστάθηκε και, ξέροντας τι κάνει, ψήφισε την ενωτική, ριζοσπαστική Αριστερά, δίνοντας στον ΣΥΡΙΖΑ το εντυπωσιακό 27%.

Την αιτία και τη δυναμική αυτής της εξέλιξης την υποτιμά πλήρως η ανάλυση του ΚΚΕ, με θέσεις όπως «το συμπέρασμα είναι ότι το συνολικό εκλογικό αποτέλεσμα εκφράζει τάση ανάσχεσης(!) του όποιου(!) ταξικού ριζοσπαστισμού που αναπτύχθηκε… οι αγώνες που αναπτύχθηκαν δεν μπόρεσαν να δώσουν μεγαλύτερο βάθος στο ριζοσπαστισμό…». Και βέβαια στις θέσεις για τη δουλειά του κόμματος, η ΚΕ δεν αναλαμβάνει καμιά ευθύνη γι’ αυτή την «έλλειψη βάθους και πολιτικοποίησης», λες και η πολιτικοποίηση των εργαζομένων εξελίσσεται ερήμην του ΚΚΕ…

Αντίθετα, οι αδυναμίες της κομματικής παρέμβασης δικαιολογούνται από τη δυσκολία, τάχα, να αναχαιτισθεί το ρεύμα φόβου και αυταπατών. Αυτά, σε συνδυασμό με άλλα που γράφονται παρακάτω περί «προσωπικής ευθύνης του καθένα και της καθεμιάς», είναι πρωτάκουστα για ένα κόμμα που θέλει να ονομάζεται λενινιστικό. Είναι μια δεξιά προσαρμογή στα ζητήματα της σχέσης του κόμματος με την τάξη, που θυμίζει έντονα τον Λ. Κύρκο («λέμε την αλήθεια, αλλά ο κόσμος δεν καταλαβαίνει», εκλογές 1985).

Καθήκοντα
Στο τελευταίο κεφάλαιο των θέσεων, για τα νέα καθήκοντα, η ΚΕ δεν διατηρεί ούτε καν τα προσχήματα της προηγούμενης περιόδου. Για την ακρίβεια δεν αναφέρονται ούτε μια φορά οι λέξεις απεργία, διαδήλωση, οργάνωση της αντίστασης. Τα καθήκοντα, που ορίζονται με ιεράρχηση,  είναι: η αντιπολεμική δράση –όταν θα προκύψει η ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Συρία και το Ιράν. Η παρέμβαση της νέας συμπαγούς(!) κοινοβουλευτικής ομάδας, η οποία άμεσα θα φέρει(;) νόμους για την ακύρωση των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων. Η επιδίωξη μιας κάποιας λαϊκής συσπείρωσης(;) ενόψει της συνόδου της ΕΕ στις 28-29 Ιούνη. Το κάλεσμα για αλλαγή συσχετισμών στα σωματεία στις επικείμενες εκλογές(!) για τα νέα όργανά τους. Τόσο μαχητικά, τόσο «αποφασιστικά» θα καθοδηγηθεί ο κόσμος του ΚΚΕ. Δεν του αξίζει τέτοια τύχη.

Αντίθετα από αυτό που ισχυρίζεται η απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ, αποδεικνύεται ότι δεν μπορεί η ηγεσία του «να συνδυάσει τα άμεσα και τα γενικότερα αιτήματα, να ενοποιεί αγωνιστικές δυνάμεις σε ενιαίο πολιτικό στόχο…» γιατί δεν θέλει. Σήμερα, όπως και στο παρελθόν, συνειδητά γυρίζει την πλάτη σε ιστορικές ευκαιρίες, αδιαφορώντας για το κόστος πάνω στην εργατική τάξη.

Πάντως για τον ΣΥΡΙΖΑ το καθήκον είναι ένα. Να επιμείνει στη ριζοσπαστική πολιτική, τη μαχητική αντιπολίτευση, την ενωτική δράση, για να δημιουργηθεί ένα μεγάλο και συμπαγές ρεύμα αντικαπιταλιστικής ανατροπής και σοσιαλιστικής προοπτικής.