Χρειάζεται άμεσα να προχωρήσουμε στην οικοδόμηση μαζικού πολιτικού υποκειμένου συλλογικής πολιτικής συζήτησης, συνδιαμόρφωσης, απόφασης και δράσης για χιλιάδες αγωνιστές/τριες στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές, στις σχολές… Με έμφαση στη δημοκρατία και τη διάχυση των μηχανισμών οργάνωσης της συμμετοχής και κυρίως απόφασης και ελέγχου απ’ τα κάτω.
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Στις εκλογές της 17ης Ιούνη ο ΣΥΡΙΖΑ έσπασε το ιστορικό ρεκόρ της ΕΔΑ του 25% από το 1958, φτάνοντας στο 27%. Η ταχύτατη άνοδός του στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις εντός ενάμιση μηνός και ο 6πλασιασμός του ποσοστού του είναι αποτέλεσμα της πόλωσης που δημιουργήθηκε στην κοινωνία μέσα στις συνθήκες της κρίσης και της ικανότητάς του να εκφράσει το τμήμα εκείνο της κοινωνίας που συσπειρώθηκε στη ριζοσπαστική γραμμή της σύγκρουσης με τη στρατηγική των μνημονίων και της τρόικας.
Το γεγονός ότι δεν κατάφερε εντέλει να αναδειχθεί σε πρώτη δύναμη με προοπτική να σχηματίσει κυβέρνηση της Αριστεράς άφησε σε πολλούς/ές μια πικρή γεύση. Ωστόσο ταιριάζει να πούμε πως «ουδέν κακό αμιγές καλού», καθώς οι όροι για την άσκηση μιας ριζοσπαστικής κυβερνητικής πολιτικής με τη γραμμή της μονομερούς ανατροπής του μνημονίου και της σκληρής –με όρους σύγκρουσης– διαπραγμάτευσης με τα ισχυρά ευρωπαϊκά κέντρα είναι ερώτημα εάν υπήρχαν στον αναγκαίο βαθμό. Γιατί μια τέτοια κατεύθυνση ρήξης δεν εξασφαλίζεται από τις προθέσεις της ηγεσίας του κόμματος, αλλά αντίθετα από τον πραγματικό ταξικό και πολιτικό συσχετισμό δύναμης, που σε καμιά περίπτωση δεν αντανακλάται απλά και μόνο στο εκλογικό ποσοστό.
Το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, όπως παρουσιάστηκε στην Αθηναΐδα με κομβικά σημεία την άμεση κατάργηση του μνημονίου με όπλο την απειλή για παύση πληρωμών, την εθνικοποίηση των τραπεζών και βασικών τομέων της παραγωγής και της οικονομίας, την αλλαγή του φορολογικού συστήματος με την άμεση επιβάρυνση του πλούτου και του κεφαλαίου κ.ά., απαιτούσε και απαιτεί, για να εφαρμοστεί, όχι απλά την ανάθεση από την πλευρά της κοινωνίας σε μια κυβέρνηση, αλλά την ίδια τη συμμετοχή σημαντικού τμήματός της με αποφασιστικότητα σε μια πραγματική μάχη.
Ο χρόνος που σήμερα έχουμε στη διάθεσή μας για να οικοδομήσουμε αυτούς τους όρους είναι πολύτιμος, αν και όχι απεριόριστος. Χρειάζεται άμεσα να προχωρήσουμε στην οικοδόμηση μαζικού πολιτικού υποκειμένου συλλογικής πολιτικής συζήτησης, συνδιαμόρφωσης, απόφασης και δράσης για χιλιάδες αγωνιστές/τριες στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές, στις σχολές…
Ήδη φαίνεται πως οι προθέσεις των ισχυρών –ακόμα κι αν οι αντιφάσεις που γεννούν τα διαρκή αδιέξοδα της κρίσης του νεοφιλελεύθερου μοντέλου ανοίγουν ρωγμές στην «ορθοδοξία» της σκληρής λιτότητας– δεν αφήνουν περιθώρια για «αναίμακτη» διεκδίκηση υπέρ των άμεσων αναγκών και συμφερόντων της κοινωνικής πλειοψηφίας. Η κυβέρνηση-υβρίδιο ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ θα βρεθεί με το καλημέρα μπροστά σε άλυτα διλλήματα, καθώς δεν φαίνεται να παραλαμβάνει κάποιο αξιόλογο «δώρο» από την τρόικα. Ένα τέτοιο πλαίσιο σημαίνει και για τον ΣΥΡΙΖΑ υποχρεωτικά εμβάθυνση της ριζοσπαστικής γραμμής και προετοιμασία για τις μάχες που έρχονται. Όχι όταν θα κληθεί να αναλάβει την κυβέρνηση, αλλά άμεσα, οργανώνοντας τις κοινωνικές αντιστάσεις απέναντι στις νέες επιθέσεις.
Οι επιλογές αυτές αντανακλώνται και στον τρόπο οικοδόμησης του μαζικού κόμματος. Με έμφαση στη δημοκρατία και τη διάχυση των μηχανισμών οργάνωσης της συμμετοχής και κυρίως απόφασης και ελέγχου απ’ τα κάτω. Από τη συνέλευση των τοπικών κυττάρων του κόμματος και τα όργανα του κόμματος προς την ηγεσία και την κοινοβουλευτική ομάδα. Με επίκεντρο τη ριζοσπαστική πολιτική γραμμή, αλλά και την ιδεολογικοπολιτική συζήτηση συγκρότησης της αριστερής ταυτότητας. Ο τρόπος με τον οποίο θα επιχειρηθεί η «επανίδρυση» του ΣΥΡΙΖΑ, είτε στην κατεύθυνση του μαζικού, μαχητικού κόμματος της ριζοσπαστικής Αριστεράς που θα οργανώνει την κοινωνική κίνηση ή αντίθετα στην κατεύθυνση μαζικής παράταξης ψηφοφόρων που θα στηρίξουν εκλογικά τη μελλοντική κυβέρνηση, θα κρίνει το περιεχόμενο της πολιτικής και εντέλει την ίδια τη φυσιογνωμία και το μέλλον του εγχειρήματος.