Πριν από δύο χρόνια, όταν η ΔΗΜΑΡ έκανε τα πρώτα βήματά της, με άρθρο στην εφημερίδα μας τη χαρακτηρίζαμε ως την Αριστερά του μνημονίου. Πολλοί τότε θεώρησαν την έκφραση υπερβολική, αλλά διαψεύστηκαν.
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Σήμερα η ΔΗΜΑΡ συμμετέχει στη νέα μνημονιακή συγκυβέρνηση με πρωθυπουργό το Σαμαρά και στηρίζει μια άγρια αντιλαϊκή πολιτική. Ο Φ. Κουβέλης μάλιστα, στην ομιλία του στη βουλή, χαρακτήρισε την προγραμματική συμφωνία ως βαθιά προοδευτική και τόνισε ότι τώρα είναι «η ώρα ευθύνης για την Αριστερά». Παραβιάζοντας έτσι το αποφασιστικό κριτήριο για την Αριστερά: να αναλαμβάνει την ευθύνη της υπεράσπισης των εργατικών συμφερόντων, αν θέλει να είναι Αριστερά.
Υπήρξαν και άλλες «ενδιαφέρουσες» τοποθετήσεις. Όπως αυτή του συνταγματολόγου Αντ. Μανιτάκη, που, ακολουθώντας τα βήματα των συναδέλφων του Β. Βενιζέλου και Αντ. Λοβέρδου, τόνισε ότι οργανισμοί και υπάλληλοι του δημοσίου πρέπει να αξιολογηθούν με αυστηρά κριτήρια «αξιοκρατίας και παραγωγικότητας». Αναιρώντας, έτσι, προηγούμενη φράση του ότι δεν θα γίνουν απολύσεις ή εφεδρείες στο δημόσιο.
Επιλογές
Συνολικότερα όλες οι υποτιθέμενες «κόκκινες γραμμές» της ΔΗΜΑΡ εξαφανίστηκαν. Οι ιδιωτικοποιήσεις –συμπεριλαμβανομένων των ΔΕΗ και ΕΥΔΑΠ– θα προχωρήσουν ταχύτατα. Η επαναφορά της μετενέργειας και των συλλογικών συμβάσεων παραπέμπονται στο άδηλο μέλλον. Ο νόμος για την ιθαγένεια, που έτσι κι αλλιώς αφορούσε σε λίγους μετανάστες, θα καταργηθεί.
Κάτω από το βάρος αυτής της πραγματικότητας, κάποια στελέχη της ΔΗΜΑΡ και της πάλαι ποτέ ανανεωτικής πτέρυγας του ΣΥΝ, όπως ο Στ. Μπαγιώργος, δηλώνουν αποχώρηση και στη βάση του σχήματος υπάρχει αναταραχή. Στον αντίποδα, η ηγεσία της ΔΗΜΑΡ δια του Σπ. Λυκούδη, στην Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΠΑΣΟΚ μίλησε για ευρεία συνεργασία των δυνάμεων της «προοδευτικής»(;) σοσιαλδημοκρατίας για ένα πολιτικό σχέδιο που «έχει ανάγκη η χώρα», επιβεβαιώνοντας έτσι τον ισχυρισμό ότι το «όραμα» της ΔΗΜΑΡ ήταν πάντα η σοσιαλδημοκρατικοποίηση της Αριστεράς.
Ευρωπαϊσμός
Ο Φώτης Κουβέλης, επιχειρώντας να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, επιχείρησε να στηριχθεί στην υπεράσπιση του «ευρωπαϊκού προσανατολισμού» της χώρας, την παραμονή στο ευρώ, τη διαπραγμάτευση με την τρόικα ως το μόνο δρόμο ρεαλισμού και υπευθυνότητας. Χωρίς να το θέλει, συμβάλει έτσι και στη συζήτηση που υπάρχει μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ.
Γιατί πια φαίνεται καθαρά ότι ο δικός μας μονόδρομος είναι η πολιτική της αντίστασης σε ΕΕ και ΔΝΤ (καμιά θυσία για το ευρώ), της ανατροπής του μνημονίου και της δανειακής σύμβασης, της στάσης πληρωμής του χρέους στους ντόπιους και ξένους τοκογλύφους.
Η ΔΗΜΑΡ, με τις επιλογές της, κατέληξε να συμμετέχει στο πολιτικό μπλοκ της κυρίαρχης τάξης. Ο ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας διανύσει μια αντίθετη διαδρομή, ριζοσπαστικοποιήθηκε, αναδείχθηκε αριστερή αντιπολίτευση, κέρδισε 27% στους εργαζόμενους, στους ανέργους, τη νεολαία, τους αυτοαπασχολούμενους.
Αυτό τον κόσμο έχει να υπερασπιστεί στηρίζοντας τους αγώνες τους. Και ταυτόχρονα με την πολιτική του να φέρει στην ημερήσια διάταξη τη μόνη λύση στην κρίση. Την ανατροπή των συσχετισμών και την προώθηση της σοσιαλιστικής προοπτικής.