Τέλος του Δημοσίου ή ξεκίνημα ανυποχώρητων εργατικών αγώνων;

Η τρίτη μνημονιακή κυβέρνηση (με «άρωμα» δήθεν αριστεράς) εξήγγειλε στις προγραμματικές δηλώσεις ό,τι αναφέρει το μνημόνιο: «λιγότερο και πιο αποτελεσματικό κράτος». Το για ποιον θα είναι «αποτελεσματικό» προσδιοριζόταν από το Σαμαρά ήδη πριν από τις πρώτες εκλογές (6 Μάη). Στην προεκλογική ομιλία του δεν υπήρχε απολύτως καμιά φορά η λέξη «εργαζόμενος». Αντιθέτως, παραληρούσε, γιατί η ηγεμονία της Αριστεράς τόσα χρόνια δεν επέτρεπε στο κόμμα του να φωνάξει ότι είναι ο φίλος του επιχειρηματία!

Διάλυση
Αυτά επιβεβαιώθηκαν και στις πρόσφατες προγραμματικές: «Είμαστε μια χώρα που πρέπει να γίνει φιλική για επενδύσεις. Γιατί μόνον αυτές δημιουργούν θέσεις εργασίας. Που είναι το νούμερο ένα μεγάλο ζητούμενο σήμερα»...

Εξειδικεύοντας σχετικά με την τύχη του εναπομείναντος Δημοσίου, ακούσαμε στο έκτο βήμα της μνημονιακής κυβέρνησης: «άμεση δράση είναι το κλείσιμο ή η συγχώνευση δεκάδων οργανισμών και φορέων του δημοσίου. Υπάρχει κατάλογος μερικών εκατοντάδων τέτοιων οργανισμών. Για μερικούς έχει αρχίσει η αξιολόγηση. Για άλλους όχι. Τώρα όλα αυτά θα επισπευσθούν, ώστε σε λίγους μήνες –και πάντως πριν από το τέλος του έτους– να έχει ληφθεί η απόφαση για τους περισσότερους».

Αυτό σημαίνει, χωρίς περικοκλάδες (στις οποίες αρέσκεται ο Κουβέλης), ότι το σχέδιο για το δημόσιο είναι: υποχρεωτικές μετατάξεις (αλλιώς άμεση απόλυση), εφεδρείες τριών ή έξι χρόνων (με μισθό περίπου το 80% του βασικού) και μετά χάος, αξιολογήσεις υπηρεσιών και εργαζομένων (μέχρι τέλος του 2012 και ολοκλήρωση το 2013), απολύσεις συμβασιούχων, ιδιωτικοποιήσεις κερδοφόρων υπηρεσιών, μείωση του κράτους έως 200.000 άτομα μέχρι το 2015, περικοπές μισθών στα ειδικά μισθολόγια.

Η διάλυση του κοινωνικού κράτους ολοκληρώνεται! Στις προεκλογικές περιοδείες του ΣΥΡΙΖΑ, στους διάφορους χώρους του δημοσίου, δύο ήταν οι κυρίαρχες εικόνες.

Η μια αφορά τους χώρους: τελείως άδειοι όροφοι και στους υπόλοιπους γραφεία-φαντάσματα, γνώριμοι συνάδελφοι και συναδέλφισσες έλειπαν και οι εναπομείναντες χρησιμοποιούσαν τα γραφεία για να τοποθετούν τα αρχεία.

Διάθεση αγώνων
Η άλλη αφορά την ελπιδοφόρα εικόνα από την αγωνιστική διάθεση των συναδέλφων, την πολιτική εμπλοκή τους, την ανάγκη να επανεξετάσουν όσα χρόνια πίστευαν σε λάθος κόμματα, να  ξεδιαλύνουν όσα τους «προσφέρουν» τα μεγάλων συμφερόντων ΜΜΕ με τα υποστηρικτικά σε αυτά κόμματα των μνημονίων, να επανατοποθετηθούν τελικά σε σχέση με τη δουλειά και τη ζωή που διαλέγει καθένας. Η πιο ενεργή συμμετοχή στις συλλογικές διαδικασίες κάνει δειλά την πρώτη της εμφάνιση.

Η έκφραση αυτής της νέας διάθεσης σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο (όπως οι εκλογές) ήταν πιο εύκολη. Η μετάφρασή της σε συνδικαλιστικό και πολιτικό επίπεδο, εξειδικευμένο και στοχευμένο στον κάθε εργατικό χώρο, που απαιτεί έκθεση και συγκεκριμένες ενέργειες και δράσεις, έχει δυσκολίες. Η ευκαιρία υπάρχει όμως.

Η ταξική πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ (στο δημόσιο καταρχήν, αλλά και στον ιδιωτικό τομέα και τους ανέργους) δεν έγινε τυχαία, δεν ήταν για μια φορά και δεν γίνεται να αντιμετωπιστεί επιπόλαια, «υπεύθυνα» και με ροπή σε ενοχές που επίτηδες θέτουν τραπεζίτες, βιομήχανοι και μεγαλοεργολάβοι.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κατηγορηθεί πολλές φορές για υπεράσπιση του παλιομοδίτικου «κρατισμού», ενώ οι συνάδελφοι, που μας ψήφισαν, αναφέρονται από τα συγκροτήματα ΔΟΛ, Μπόμπολα και λοιπούς ως οι «βολεμένοι του βαθέως ΠΑΣΟΚ, που για να μη χάσουν τα συντεχνιακά τους συμφέροντα, μετακινήθηκαν προς τον ΣΥΡΙΖΑ»! Το ποιος μιλάει για συμφέροντα είναι αποκαλυπτικό του δόλου.

Η λάσπη προς τους δημοσίους υπαλλήλους πετάγεται εδώ και χρόνια, σταθερά και απολύτως συνειδητά.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν γίνεται να επαναλάβει το λάθος του ΣΥΝ με τις «υπεύθυνες» θέσεις για τους συναδέλφους των stage και τους συμβασιούχους. Αποδείχτηκε περίτρανα τότε ότι οι κατηγορίες περί της μη αξιοκρατικής πρόσληψης χρησιμοποιήθηκαν για να απολυθούν όλοι και να μείνουν κενές οι θέσεις τους.

Αντίστοιχα τώρα, θα είμαστε τουλάχιστον αφελείς, αν πιστέψουμε ότι μια κυβέρνηση σαν του Σαμαρά θέλει να χρησιμοποιήσει για καλό σκοπό την «αξιολόγηση». Οι «αξιολογήσεις» θα γίνουν με στόχο τις απολύσεις. Το χρονίζον πρόβλημα της λειτουργίας του δημοσίου δεν πρόκειται να λυθεί έτσι. Κυρίως, γιατί ποτέ και σε κανένα ζήτημα δεν μπορεί να απομονωθεί και να εξεταστεί ένας μόνο παράγοντας, ο εργαζόμενος δηλαδή, ανεξαρτήτως των συνθηκών, των μέσων που διαθέτει κλπ.

ΣΥΡΙΖΑ
Ο ΣΥΡΙΖΑ, με την αυξημένη εκλογική επιρροή του και σε συνεργασία με την υπόλοιπη Αριστερά, μπορεί και οφείλει να ξεκαθαρίσει στον υπόλοιπο εργαζόμενο κόσμο τις προθέσεις της νέας κυβέρνησης. Και στη συνέχεια να οργανώσει την αντίσταση. Έχουμε την ευκαιρία να αναδείξουμε τη χρησιμότητά μας, για πρώτη φορά σε τόσο μαζικό επίπεδο, στο πεδίο της ταξικής πάλης.

Ο ΣΥΡΙΖΑ των μελών, η καμπάνια εγγραφής και η δημιουργία ΣΥΡΙΖΑ σε όλους τους εργασιακούς χώρους διαθέτει αρχικά τη μαγιά συναδέλφων που δείχνουν μεγάλη προθυμία για «κόκκινα μεροκάματα».

Συνεργασία
Η οργάνωση των «από κάτω» χρειάζεται και τη βοήθεια των υπαρχόντων στελεχών, βουλευτών κλπ. Με προσοχή και με συνεργασία, με σεβασμό στους ανθρώπους που καθημερινά δουλεύουν. Αυτοί ξέρουν τις κρίσιμες και χρήσιμες λεπτομέρειες του κάθε εργατικού χώρου και η γνώμη τους είναι πολύτιμη. Ακόμα και στη διαμόρφωση της πολιτικής που προβάλλει ο ΣΥΡΙΖΑ σε κάθε τομέα (π.χ. αγροτικός, υγεία, παιδεία). Η αυτενέργειά μας είναι ο αποφασιστικός παράγοντας που θα κρίνει αν θα πέσει γρήγορα αυτή η κυβέρνηση, αν δεν θα αφήσει ρημάδια και μη αντιστρέψιμες καταστάσεις και αν θα σταθεί μια πιθανή, επόμενη κυβέρνηση της Αριστεράς.

Η κοινή δράση, χωρίς υπεροψία, με τις δυνάμεις της Αριστεράς που θέλουν να συνεργαστούν στο κινηματικό επίπεδο, οι επιτροπές αγώνα ανά χώρο, η προσπάθεια για αλλαγή των συσχετισμών στα σωματεία, η ξεκάθαρη και όχι ενοχική υποστήριξη των εργατικών δικαιωμάτων (με μεροληψία υπέρ της τάξης μας, αντίστοιχη με αυτή που επιδεικνύουν οι τραπεζίτες), η οργάνωση των μαχών στο δρόμο και στις καταλήψεις, η ανάδειξη της ταξικής αλληλεγγύης στους δύσκολους χώρους του δημοσίου (των υπουργείων ιδίως, όπου οι συνελεύσεις και οι απεργίες δεν αποτελούν εμπειρία και έχουν προνοήσει να περάσουν σκληρούς νόμους για πειθαρχικά και ποινικοποίηση των καταλήψεων), ο συντονισμός, η κοινή συνδικαλιστική έκφραση όλων μας και η συναπόφαση για τις θέσεις στις τριτοβάθμιες συνομοσπονδίες, είναι αναγκαίες πρακτικές του ΣΥΡΙΖΑ, για να γίνει οργανικό και απαραίτητο κύτταρο στους χώρους δουλειάς, για να παίξει το ρόλο που του ζήτησαν οι εργαζόμενοι στις δυο εκλογικές αναμετρήσεις, για να καταφέρουμε όλοι μαζί να ακυρώσουμε στ’ αλήθεια το μνημόνιο και όχι μόνο.