Όλα τα παραδείγματα από τις ιδιωτικοποιήσεις δημοσίων αγαθών δείχνουν ότι όλοι, χρήστες των υπηρεσιών και εργαζόμενοι, βγαίνουμε ζημιωμένοι. Όλοι εκτός από τους ιδιώτες που γεμίζουν με τεράστια ποσά την τσέπη τους.
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Στη συζήτηση των προγραμματικών δηλώσεων στη βουλή, οι ιδιωτικοποιήσεις οριοθετήθηκαν ως ο μεγαλύτερος και πιο άμεσος στόχος, από την τρικομματική μνημονιακή κυβέρνηση. Οι τρεις εταίροι της κυβέρνησης δείχνουν αποφασισμένοι να εφαρμόσουν πλήρως τις επιταγές του μεσοπρόθεσμου και του Μνημονίου 2, που είχαν ψηφίσει οι προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις. Εκείνο που δεν θυμούνται ίσως καλά, και πρέπει να τους το ξαναθυμίσουμε άμεσα, είναι ότι απέναντι στο μεσοπρόθεσμο και το Μνημόνιο 2 υπήρξαν μεγάλοι αγώνες των εργαζομένων που οδήγησαν στην πτώση των προηγούμενων κυβερνήσεων.
Ιδιωτικοποιήσεις
Στην πραγματικότητα αυτά που ο Σαμαράς και οι λοιποί της συγκυβέρνησης ανακοίνωσαν στη βουλή για ιδιωτικοποίηση της ενέργειας και του ηλεκτρικού ρεύματος (ΔΕΗ), του νερού (ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ), των ταχυδρομείων (ΕΛΤΑ), της Αγροτικής Τράπεζας και των θυγατρικών της (ΣΕΚΑΠ, Δωδώνη, Βιομηχανία Ζάχαρης), των ΕΛΠΕ, του φυσικού αερίου (ΔΕΠΑ και ΔΕΣΦΑ), του ΟΣΕ, η εκποίηση των ακινήτων του δημοσίου (Ελληνικό κ.ά.), έχουν ήδη προβλεφθεί από το μεσοπρόθεσμο και το Μνημόνιο 2. Το μόνο που άλλαξε είναι το χρονοδιάγραμμα. Το μεσοπρόθεσμο προέβλεπε ιδιωτικοποιήσεις που θα απέφεραν έσοδα 50 δισ. ευρώ ως το 2015, στο Μνημόνιο 2 τα έσοδα μίκρυναν αγγίζοντας τα 30 δισ. ευρώ. Από τα οποία τα 4,5 δισ. έπρεπε να προχωρήσουν μέσα στο 2012, άλλα 7,5 ως το τέλος του 2013 και τα υπόλοιπα ως το 2015.
Οι ιδιωτικοποιήσεις είναι ένας μακροχρόνιος στόχος των καπιταλιστών, με κορυφαίους εκφραστές τους οπαδούς της νεοφιλελεύθερης πολιτικής (Μητσοτάκης, Σημίτης κ.ά.). Αυτή την πολιτική ακολουθούν τώρα και οι Σαμαράς, Βενιζέλος, Κουβέλης. Και επιμένουν ότι τα χρήματα από τις ιδιωτικοποιήσεις θα πάνε στο τρύπιο βαρέλι του χρέους. Ή τουλάχιστον έτσι προσδιορίζεται από το μνημόνιο. Μάλιστα εκβιαστικά και για να εισπράξουν τη συγκατάθεση του κόσμου, θέτουν το δίλλημα ιδιωτικοποιήσεις ή κόψιμο των μισθών και των συντάξεων. Επίσης μας θυμίζουν τον κακό τρόπο που λειτουργούν οι δημόσιοι οργανισμοί.
Ακριβές υπηρεσίες
Είναι βέβαιο ότι οι υπηρεσίες που παρέχουν οι δημόσιες επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας δεν είναι στο επίπεδο που επιθυμούμε. Γιατί συμβαίνει όμως αυτό; Επειδή η λειτουργία τους γίνεται με στόχο να εξυπηρετούνται οι μεγαλοκαρχαρίες ιδιώτες. Για παράδειγμα η εκάστοτε ορισμένη από την κυβέρνηση διοίκηση της ΔΕΗ εδώ και δεκαετίες επιλέγει να αυξάνει τα τιμολόγια στα νοικοκυριά και να κρατάει μειωμένες τις τιμές στις μεγάλες βιομηχανίες, αυξάνοντας τα κέρδη των καπιταλιστών. Αντίθετα όλα τα παραδείγματα από τις ιδιωτικοποιήσεις δημοσίων αγαθών δείχνουν ότι όλοι, χρήστες των υπηρεσιών και εργαζόμενοι, βγαίνουμε ζημιωμένοι. Όλοι εκτός από τους ιδιώτες που γεμίζουν με τεράστια ποσά την τσέπη τους.
Τα τιμολόγια του νερού ανέβηκαν κατακόρυφα σε πολλές χώρες παγκοσμίως, όπως η Μεγάλη Βρετανία που οι λογαριασμοί ύδρευσης και αποχέτευσης αυξήθηκαν κατά 67% από το 1989 ως το 1995 ή το Μαρόκο όπου από τη στιγμή που ιδιωτικοποιήθηκε η εταιρεία ύδρευσης τα τιμολόγια ανέβηκαν 300%. Εκτός από τις τιμές είχαμε ελλιπή συντήρηση με ζημιές στην ασφάλεια και πολλά θανατηφόρα ατυχήματα στους σιδηροδρόμους της Μεγάλης Βρετανίας και πάλι.
Τέλος οι ποιότητα των παροχών υποβαθμίζεται, βάζοντας πολλές φορές σε κίνδυνο τη δημόσια υγεία. Στην Αυστραλία το 1998 λίγους μήνες μετά την ανάληψη της ύδρευσης από τη γαλλική Suez Lyonnaise des Eaux, το νερό στο Σύδνεϋ βρέθηκε μολυσμένο από παράσιτα και κρυπτοσπορίδια. Είναι γενικά απαράδεκτο να μπαίνουμε στη διαδικασία εμπορευματοποίησης φυσικών αγαθών απαραίτητων για την επιβίωση του ανθρώπου και του περιβάλλοντος.
Εργαζόμενοι
Χαμένοι είναι και οι εργαζόμενοι στους οργανισμούς αυτούς που είτε απολύονται, είτε ο μισθός τους μειώνεται τραγικά, ώστε να είναι ακόμη πιο κερδοφόρα η επιχείρηση. Στον ΟΣΕ, που βρίσκεται σε μια τέτοια διαδικασία εδώ και καιρό, έχει απολυθεί το 55% του προσωπικού και έχουν μειωθεί κατά 45% οι μισθοί. Και επειδή από τα κυβερνητικά στόματα ακούγονται πολλά περί καταπολέμησης της ανεργίας μέσω των ιδιωτικοποιήσεων, να θυμίσουμε ότι η παραχώρηση του ΣΕΜΠΟ στην COSCO οδήγησε τους εργαζόμενους σε μισθούς εξευτελιστικούς για μια τόσο σκληρή δουλειά, όπως αυτή του λιμενεργάτη, που δεν ξεπερνάει τα 600 ευρώ και που με την αύξηση του ανταγωνισμού για να υπάρξει ανάπτυξη μπορεί να οδηγήσει σε ακόμη χαμηλότερους μισθούς Κίνας στην κυριολεξία. Επίσης στην COSCO έχει δοθεί το δικαίωμα να απολύει όσους εργαζόμενους θέλει χωρίς περιορισμό. Ακόμη οι εργαζόμενοι γνωρίζουν τα ελλιπή μέτρα ασφάλειας των εργολάβων που εκτελούν έργα της ΔΕΗ και μετρούν ήδη πολλά θανατηφόρα ατυχήματα.
Η νεοφιλελεύθερη συνταγή των ιδιωτικοποιήσεων δεν έχει σώσει άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Ιρλανδία για παράδειγμα, από τον κίνδυνο της χρεοκοπίας, αλλά και την απαίτηση για συνεχή μέτρα μείωσης των μισθών. Τέλος δεν μπορούν να σταθούν τα ψεύδη για χρεοκοπημένες επιχειρήσεις. Πρώτον, υπάρχουν επιχειρήσεις όπως η ΔΕΣΦΑ που τα κέρδη της εν μέσω οικονομικής κρίσης το 2011 αυξήθηκαν κατά 150% σε σχέση με το 2010. Ακόμη και στην ΕΥΑΘ, παρά την οικονομική αδυναμία πολλών νοικοκυριών να πληρώσουν τους λογαριασμούς, τα κέρδη το πρώτο εξάμηνο του 2011 ήταν 12 εκ. ευρώ από 6,2 το αντίστοιχο διάστημα του 2010. Δεύτερο, προτιμούμε να φορολογούμαστε για να ταξιδεύουμε με ασφάλεια και στο πιο απομακρυσμένο χωριό, παρά να μας μπαίνουν χαράτσια, για να θησαυρίζουν οι διεθνείς τοκογλύφοι και οι τραπεζίτες.
Αγώνες
Απέναντι σε αυτές τις πολιτικές χρειάζεται να απαντήσουμε με αγώνες. Τα αποτελέσματα των εκλογών της 17ης Ιούνη, εκτός από τη δυνατότητα να σχηματιστεί κυβέρνηση εφαρμογής του μνημονίου, μας δίνουν τη δυνατότητα να διεκδικήσουμε την ανατροπή του από καλύτερη θέση, με την Αριστερά να καταγράφει ιστορικό ρεκόρ σε ποσοστά και ψήφους. Ήδη ο ΣΥΡΙΖΑ δεσμεύτηκε ότι θα επανακρατικοποιήσει όσους οργανισμούς και υπηρεσίες του δημοσίου ιδιωτικοποιηθούν. Και πολύ σωστά. Για να φτάσουμε όμως σε αυτό το σημείο υπάρχει μια απαραίτητη προϋπόθεση.
Να μην αφήσουμε την κυβέρνηση να πάρει αναπνοή. Με πυρήνα τον κόσμο που εμπιστεύτηκε την πρόταση για κυβέρνηση της Αριστεράς και καλώντας σε συντονισμένη δράση όλους τους εργαζόμενους αγωνιστές στους χώρους, όλες τις παρατάξεις της Αριστεράς, να οργανώσουμε την αντεπίθεσή μας. Με απεργίες, καταλήψεις και δράσεις στις γειτονιές, να υπερασπιστούμε τα δημόσια αγαθά και ακόμη και αν αρχικά περάσουν οι ιδιωτικοποιήσεις, να παλέψουμε οργανωμένα για να ρίξουμε το συντομότερο δυνατό την τρικομματική κυβέρνηση.