Η ριζοσπαστική γραμμή «καμιά θυσία για το ευρώ» είναι η μόνη που αφήνει περιθώρια για αριστερές, ταξικές ανατροπές σε Ελλάδα και Ευρώπη και είναι απολύτως αναγκαίο και επείγον να ξεκαθαριστεί σε όλα τα επίπεδα των πολιτικών επιλογών του ΣΥΡΙΖΑ.
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Κάθε μέρα που περνά η κρίση της ευρωζώνης και της ΕΕ συνολικότερα βαθαίνει και μαζί της τα αδιέξοδα της νεοφιλελεύθερης στρατηγικής και αρχιτεκτονικής της. Η κρίση χρέους έχει πλέον χτυπήσει για τα καλά την Ισπανία και την Ιταλία και τις οδηγεί ραγδαία στο δρόμο των ελληνικών αδιεξόδων.
Όλα αυτά συμβαίνουν στα πλαίσια μιας από τις βαθύτερες καπιταλιστικές κρίσεις ιστορικά, που στην ευρωπαϊκή περίπτωση, όπου εμφανίζεται σήμερα η οξυμένη έκφρασή της, βάζει υπαρξιακά ζητήματα. Η συζήτηση αυτή αφορά κατ’ ουσία την εκτίμηση για την εξέλιξη της δομικής κρίσης του καπιταλισμού μετά από 40 χρόνια νεοφιλελεύθερης στρατηγικής και γιγάντωσης του ρόλου του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και του ιμπεριαλισμού του 21ου αιώνα.
Στην Ελλάδα των τριών χρόνων σκληρής ταξικής επίθεσης, των μνημονίων και των διεθνών πειραμάτων, όπου η ντόπια αστική τάξη παίζει το ρόλο της πρωτοπορίας, μα συνάμα στην Ελλάδα των μαζικών και επίμονων αγώνων και της κοινωνικής και πολιτικής πόλωσης με την Αριστερά (πρωτίστως δια του ΣΥΡΙΖΑ) πάνω από 30%, η πολιτική γραμμή απέναντι στην ΟΝΕ και την ΕΕ έχει κρίσιμη σημασία.
Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι δύο γραμμές
Ο ΣΥΡΙΖΑ έφτασε σ’ αυτή την ιστορική επιτυχία καταφέρνοντας να διαχωριστεί πλήρως από το μνημονιακό μπλοκ των δυνάμεων του σάπιου πολιτικού συστήματος και της πλήρους σύμπλευσης με την ευρωπαϊκή ηγεσία και την Τρόικα και τέθηκε επικεφαλής των λαϊκών προσδοκιών, υιοθετώντας το σύνθημα για «κυβέρνηση της Αριστεράς».
Ωστόσο αυτές οι κινήσεις του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι το αποτέλεσμα μιας ενιαίας αντίληψης και ενός ενιαίου και συνεκτικού πολιτικού σχεδιασμού. Μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ και πρωτίστως μέσα στο Συνασπισμό, που αποτελεί τον κύριο όγκο του συμμαχικού σχήματος, υπήρχαν και υπάρχουν διαφορετικές απόψεις και γραμμές που ποτέ δεν έπαψαν να εκφράζονται δημόσια και σχετίζονται σε μεγάλο βαθμό με τις θέσεις στο ζήτημα της Ευρώπης.
Μια μονομερής ενέργεια ανατροπής του μνημονίου και των εφαρμοστικών νόμων του, δηλαδή του συνόλου των πολιτικών λιτότητας, από μια «κυβέρνησης της Αριστεράς» στην Ελλάδα, χαρακτηρίζεται από την αποφασιστικότητα της σύγκρουσης με τις επιλογές της διαχείρισης του χρέους ως μορφή της κρίσης που δικαιολογεί όλη τη σκληρή ταξική επίθεση στο λαό.
Βάζει σαν προτεραιότητα τα συμφέροντα της κοινωνικής πλειοψηφίας, απειλώντας ευθέως τους δανειστές με παύση πληρωμών και μονομερή διαγραφή του χρέους, απέναντι σε οποιουσδήποτε εκβιασμούς για την εξυπηρέτησή του με τη συνέχιση των πολιτικών εσωτερικής υποτίμησης και ανεξάρτητα από το ενδεχόμενο νόμισμα.
Αποτελεί μια κίνηση πυγμής που περιέχει την απειλή μιας «άτακτης χρεοκοπίας» με καταστροφικές συνέπειες για όλη την ΟΝΕ και το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα. Αυτή η εκδοχή συγκροτεί τη γραμμή της σύγκρουσης με την ΟΝΕ και την ΕΕ του νεοφιλελευθερισμού και στην καρδιά της βρίσκεται η ταξική σκοπιά σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο, καθώς στοχεύει στην «ενεργοποίηση» της «Ελλάδας – δυνατού κρίκου» για τους ευρωπαϊκούς λαούς και το εργατικό κίνημα.
Είναι η γραμμή «καμιά θυσία για το ευρώ»!
Απ’ την άλλη, η εκδοχή της «πολιτικής» καταγγελίας, αλλά όχι της ανατροπής και κατάργησης του μνημονίου, δηλαδή η επαναδιαπραγμάτευσή του με όρους συναίνεσης των δανειστών, χωρίς μονομερείς ενέργειες, παρά τις όποιες διαφοροποιήσεις, δεν αποτελεί στην πράξη οτιδήποτε διαφορετικό απ’ αυτά που λέει η ΔΗΜΑΡ που μετέχει στην κυβερνητική τρόικα. Είναι η γραμμή του συμβιβασμού με τα ευρωπαϊκά νεοφιλελεύθερα διευθυντήρια, έστω κι αν επιλέγεται η εκδοχή του Ολάντ και των Μόντι-Ραχόι αντί της Μέρκελ.
Είναι η γραμμή «παραμονή στο ευρώ πάση θυσία»!
Οι δύο αυτές διαφορετικές γραμμές σχετικά με την αντιμετώπιση του μνημονίου και της Τρόικα ακολουθούνται και από τις αντίστοιχες θέσεις σε πλήθος ζητημάτων, όπως η εθνικοποίηση των τραπεζών και των βασικών τομέων της παραγωγής και της οικονομίας, η αντιμετώπιση της ανεργίας, η φορολογία του κεφαλαίου, οι ιδιωτικοποιήσεις κλπ.
Ευρώπη και ελληνική Αριστερά
Στο ζήτημα της ΕΕ η ελληνική Αριστερά διαιρέθηκε σε δύο βασικά μπλοκ ήδη από τη δεκαετία του ’80. Αφενός στην άποψη της απόρριψης της συμμετοχής της χώρας σ’ αυτή και έπειτα της οικιοθελούς αποχώρησης και αφετέρου στην άποψη της συμμετοχής από τη σκοπιά και την προσδοκία της «Ευρώπης των λαών και των εργαζομένων».
Στις μέρες μας, μέσα στη βαθιά κρίση χρέους η συζήτηση αυτή εντός της Αριστεράς έχει πάρει τη διάσταση των υποστηρικτών του ευρώ και αντίστοιχα των υποστηρικτών της δραχμής, νοηματοδοτούμενες αμφότερες με επιχειρήματα που αναφέρονται αντίστοιχα είτε στον διεθνισμό, είτε στην αντιιμπεριαλιστική πάλη. Σήμερα εξακολουθεί να είναι κυρίαρχη επιλογή του κεφαλαίου η σκληρή νεοφιλελεύθερη γραμμή του ευρώ και της ΕΕ, με τις συνακόλουθες συνέπειες των μνημονίων που βιώνουμε, ωστόσο και η εκδοχή του εθνικού νομίσματος υπάρχει στην αστική εργαλειοθήκη και μάλιστα με ακόμη πιο άγρια υποτίμηση της εργασίας, συνοδευόμενη από ακροδεξιάς κοπής περιστολή των δικαιωμάτων και της δημοκρατίας.
Στην πράξη, οι παλιές αφηγήσεις των βασικών ρευμάτων της Αριστεράς, η ευρωκομουνιστική και η «ορθόδοξη», οδηγούνται εκ των πραγμάτων στην «ουρά» των αντίστοιχων αντιθετικών τάσεων του κεφαλαίου, της διεθνικής, αλλά και της εθνικής αναδίπλωσης.
Στον ΣΥΡΙΖΑ ενυπάρχουν και οι δύο «σχολές» που επιχειρούν να απαντήσουν από τη σκοπιά «όλης» της χώρας ή με άλλα λόγια με τους όρους του «ρεαλισμού της αγοράς». Τέτοια απάντηση επωφελής για τον κόσμο της εργασίας και την κοινωνική πλειοψηφία απλά δεν υπάρχει!
Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει περιθώριο αριστερής διεξόδου, με όρους λαϊκού και ταξικού συμφέροντος από την μέγγενη του χρέους με τρόπο συναινετικό με τους δανειστές. Ωστόσο η απάντηση δεν βρίσκεται στην ανοικοδόμηση του ελληνικού καπιταλισμού, ακόμα και υπό την ηγεμονία της Αριστεράς, με όρους εθνικής αναδίπλωσης και μάλιστα στον 21ο αιώνα. Η ριζοσπαστική γραμμή «καμιά θυσία για το ευρώ» είναι η μόνη που αφήνει περιθώρια για αριστερές, ταξικές ανατροπές σε Ελλάδα και Ευρώπη και είναι απολύτως αναγκαίο και επείγον να ξεκαθαριστεί σε όλα τα επίπεδα των πολιτικών επιλογών του ΣΥΡΙΖΑ.
Ευρωπαϊκή Αριστερά και κίνημα
Εάν μέχρι χθες οι προσπάθειές μας έλκονταν από τις θέσεις και την κίνηση των σχηματισμών της ευρωπαϊκής Αριστεράς, το Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς και την Ευρωπαϊκή Αντικαπιταλιστική Αριστερά, σήμερα η πολικότητα έχει αλλάξει. Τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί σημείο αναφοράς για τους συντρόφους/σες κάθε ρεύματος της Αριστεράς και του κινήματος σε όλη την Ευρώπη.
Το ΚΕΑ, το οποίο πρόσφατα συνεδρίασε στην Ελλάδα και του οποίου μέλη είναι ο ΣΥΝ και η ΑΚΟΑ, βρίσκεται απελπιστικά δεξιότερα από τη συνισταμένη γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ. Οι στόχοι για ταμείο αλληλεγγύης που θα προκύψει από το φόρο στις χρηματοπιστωτικές συναλλαγές, για έλεγχο της κίνησης κεφαλαίων από την Κομισιόν και για διαφορετική λειτουργία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας βρίσκονται κυριολεκτικά στην «ουρά» του Ολάντ και της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας και δεν προσφέρουν καμιά προοπτική για τον ελληνικό και τους ευρωπαϊκούς λαούς.
Η ΕΑΑ έχει υποχωρήσει τραγικά, καθώς εξαρτήθηκε σε μεγάλο βαθμό από την εξέλιξη του νέου Αντικαπιταλιστικού Κόμματος στη Γαλλία, που με τη σειρά του εκτίμησε λανθασμένα τη σημασία για την ενότητα και τη συμπαράταξη της Αριστεράς στα μάτια του λαού και της εργατικής τάξης και έχει οδηγηθεί σε αδιέξοδα. Εξάλλου και η ΕΑΑ απέναντι στον «ευρωπαϊσμό» του ΚΕΑ δεν αντιπαραθέτει ξεκάθαρη γραμμή σύγκρουσης με την ΟΝΕ και την ΕΕ.
Ωστόσο δεν ισχύει η αντίστοιχη εικόνα για τους ευρωπαϊκούς λαούς και το κίνημα. Τα κοινωνικά αδιέξοδα, τούτη τη στιγμή ιδιαίτερα στο Νότο, οδηγούν τους λαούς σε μαζικές και σκληρές κινητοποιήσεις με αντοχή και επιμονή, είτε με τη μορφή του κινήματος των «αγανακτισμένων», είτε με τη μορφή του οργανωμένου εργατικού κινήματος, όπως συμβαίνει τώρα στην Ισπανία.
Ο κλήρος της ιστορίας έχει πέσει στον ΣΥΡΙΖΑ, που καλείται να διαμορφώσει το υπόδειγμα για τη ριζοσπαστική και ανατρεπτική αντιμετώπιση όχι μόνο των «αγορών», αλλά της αγριότητας συνολικά του μεγάλου κεφαλαίου μέσα στη βαθιά καπιταλιστική κρίση και των πολιτικών του εκπροσώπων, δεξιών και σοσιαλδημοκρατών, ανοίγοντας το δρόμο και για την ευρωπαϊκή Αριστερά. Μόνος δρόμος η γραμμή της σύγκρουσης με τη νεοφιλελεύθερη στρατηγική και δομή της ΟΝΕ και της ΕΕ, αλλά ταυτόχρονα και με τις καταστροφικές ιδέες κάθε τύπου εθνικισμού, η γραμμή «καμιά θυσία για το ευρώ – καμιά αυταπάτη για τη δραχμή – μονομερής ανατροπή του μνημονίου»!