Με επίθεση των ΜΑΤ στους απεργούς της Χαλυβουργίας κατόρθωσε η κυβέρνηση να επιτρέψει σε 30 απεργοσπάστες να δουλέψουν κανονικά στο εργοστάσιο, από την Παρασκευή 20 Ιουλίου.
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Δυστυχώς η μαζική κινητοποίηση συνδικαλιστών, αγωνιστών, νεολαίας, κομμάτων και οργανώσεων της Αριστεράς, που ακολούθησε, δεν μπόρεσε να αντιστρέψει το σκηνικό.
Η κυβέρνηση, χρησιμοποιώντας τις δυνάμεις καταστολής, επιτρέπει στο Μάνεση να δηλώνει άνετα ότι τελικά δεν θα κλείσει το εργοστάσιο, αλλά θα πάρει και λεφτά από το ΕΣΠΑ και νέους εργαζόμενους (απεργοσπάστες) θα προσλάβει.
Ταυτόχρονα θάφτηκε η συζήτηση για το ραδιενεργό υλικό που βρέθηκε στο άλλο του εργοστάσιο, στο Βόλο. Τα τσιράκια του Μάνεση είχαν βαλθεί εδώ και μέρες να μας πείσουν ότι το εργοστάσιο θα κλείσει με ευθύνη των απεργών. Οι εξελίξεις δείχνουν ότι το «λουκέτο» ήταν ένα τέχνασμα και στην παγίδα αυτή έπεσε το σωματείο εργαζομένων, ακολουθώντας τη γραμμή που πρότεινε η Αλέκα Παπαρήγα με δηλώσεις της, μετά από συνάντηση που είχε το σωματείο μαζί της, την Τρίτη 10 Ιούλη, για πολιτική λύση που θα κριθεί: «από τον υπουργό, τον εργοδότη και τα κόμματα». Η στάση για πολιτική λύση είναι σωστή. Αλλά γιατί σε αυτήν το ΚΚΕ έμπλεξε τον εργοδότη και άφησε έξω το σωματείο;
Οι απεργοί έπρεπε να καταλάβουν εντελώς το εργοστάσιο και να απαιτήσουν τη συνδρομή της ΓΣΕΕ, καθώς και όλων των συνδικάτων και των κομμάτων της Αριστεράς, ώστε ο εργοδότης, ακόμη και αν προχωρούσε σε λοκ-άουτ, να μην κατόρθωνε να βγάλει τίποτα εκτός εργοστασίου. Ταυτόχρονα, με κινητοποιήσεις θα έπρεπε να απαιτήσουν την κρατικοποίηση του εργοστασίου, χωρίς αποζημίωση στο Μάνεση και τους άλλους μετόχους. Το σωματείο σύρθηκε σε ένα διάλογο και μετά τις τελευταίες εξελίξεις παρακαλάει να επαναπροσληφθεί το 1/3 των απολυμένων, για να σταματήσει την απεργία.
Στη συνέλευση, που ακολούθησε τα γεγονότα της Παρασκευής, δώσανε το παρόν 160 εργαζόμενοι (το 65% των εργαζόμενων στο εργοστάσιο), από τους οποίους οι 156 ψήφισαν υπέρ της συνέχισης της απεργίας. Αν δεν γίνουν προσλήψεις, το εργοστάσιο δεν μπορεί να δουλέψει. Από τους απεργοσπάστες, οι εργάτες παραγωγής είναι μετρημένοι στα δάχτυλα των δύο χεριών. Αυτό δίνει την ευκαίρια στο σωματείο και κυρίως στο ΠΑΜΕ, που το ελέγχει, και στην υπόλοιπη Αριστερά να προχωρήσουν σε πρωτοβουλίες, πιέζοντας τα Εργατικά Κέντρα και τη ΓΣΕΕ να προχωρήσουν σε κινητοποιήσεις, ώστε ο ηρωικός απεργιακός αγώνας να καταλήξει σε νίκη, δηλαδή στην επαναπρόσληψη όλων των απολυμένων.