Μέχρι σήμερα ο Σαμαράς δεν έχει δοκιμαστεί σε συνθήκες γενικευμένης λαϊκής κινητοποίησης. Γι’ αυτό όλοι περιμένουν με κομμένη την ανάσα το φετινό φθινόπωρο, όπου θα λάβει τέλος η μετεκλογική (και καλοκαιρινή) «ανακωχή» των εργατικών, νεολαιίστικων και λαϊκών αγώνων.
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Η τρικομματική κυβέρνηση των ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ «πέρασε» τον κάβο των εκλογών και τελικά συγκροτήθηκε με βάση την υπόσχεση για εφαρμογή της μνημονιακής πολιτικής «με ανθρώπινο πρόσωπο». Τελικά αποδεικνύεται μνημονιακότερη απ’ όλους τους προκατόχους της.
Το Μνημόνιο 2 προέβλεπε έκτακτα μέτρα πρόσθετης λιτότητας ύψους 11 δισ. ευρώ μέσα στο καλοκαίρι του 2012. Ήδη ο Στουρνάρας εισηγείται περικοπές που ξεπερνούν τα 13,5 δισ. ευρώ, ενώ –κατά πληροφορίες– το πρόγραμμα έκτακτης λιτότητας θα ξεπερνά τα 22 δισ. ευρώ, τροχιοδρομώντας μέτρα για το 2013 και 2014.
Στο κέντρο της επίθεσης βρίσκονται –και πάλι– οι συντάξεις, όπου προβλέπεται αφαίμαξη περί τα 5 δισ. ευρώ: κατάργηση της 13ης και 14ης σύνταξης, μείωση των κύριων και επικουρικών συντάξεων από 2 ως 10%, μείωση του εφάπαξ και αύξηση των προϋποθέσεων για κατοχύρωση δικαιώματος συνταξιοδότησης… Ακολουθούν –επίσης και πάλι– οι περικοπές των μισθών στον ευρύτερο δημόσιο τομέα: πλήρης κατάργηση 13ου και 14ου, περικοπές στα ειδικά μισθολόγια, ισοπέδωση στις ΔΕΚΟ και στους ΟΤΑ, νέα εφεδρεία, μείωση και των τελευταίων επιδομάτων…
Πλήρη απόδειξη της ταξικής σκληρότητας του προγράμματος αποτελεί η περικοπή των προνοιακών επιδομάτων με στόχο την εξοικονόμηση ενός δισ. ευρώ ετησίως: μείωση των αναπηρικών επιδομάτων, μείωση της επιδότησης ανασφάλιστων ηλικιωμένων, κατάργηση του ΕΚΑΣ για τους κάτω των 65, σφαγή στην επιδότηση εποχικής ανεργίας, γενικευμένη μείωση στα οικογενειακά και «ειδικά» (νεφροπαθείς κλπ) επιδόματα…
Στην έρημο που έχουν δημιουργήσει στα σχολεία και στα νοσοκομεία τα Μνημόνια 1 και 2 προστίθενται νέες δρακόντειες περικοπές: Μείον 1,4 δισ. ευρώ ετησίως στην υγεία, μείον 400 εκατ. ευρώ στην εκπαίδευση, μείον 800 εκατ. ευρώ στην τοπική αυτοδιοίκηση κ.ο.κ.
Μια άλλη απόδειξη της ταξικής σκληρότητας του προγράμματος Σαμαρά είναι ότι δεν περιλαμβάνει μέτρα που να αφορούν –έστω κατά 1 ευρώ– το «από πάνω» τμήμα της κοινωνίας. Οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες, οι εφοπλιστές δεν έχουν σε τίποτα να ανησυχούν για τα σχέδια των Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη προκειμένου, τάχα, «να σώσουν τη χώρα» ή τουλάχιστον να διασφαλίσουν, λέμε τώρα, το «μέλλον της μέσα στο ευρώ»…
Αντίθετα, η κυρίαρχη τάξη εγγράφει, με καλές μάλιστα προοπτικές, πρόσθετα «αιτήματα» –όπως η θεσμοθέτηση των Ειδικών Οικονομικών Ζωνών– που κάποτε θα απορρίπτονταν ως απολύτως παράλογα και παρεμπιπτόντως απολύτως ασύμβατα με το –κατά τα άλλα θεωρούμενο ως ιερό– δίκαιο της ευρωζώνης.
Την ίδια στιγμή η σκανδαλώδης παραχώρηση της Αγροτικής στην Τράπεζα Πειραιώς και η ακόμα πιο σκανδαλώδης προετοιμασία της παραχώρησης του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, αποδεικνύουν ότι το «πάρτι» των fast track αποκρατικοποιήσεων έχει αρχίσει. Με στόχο, όπως λέει ο Σαμαράς, να αποδειχθεί στην Ευρώπη η «αξιοπιστία» της χώρας, να αποδειχθεί ότι με την τρικομματική «γυρίσαμε σελίδα» και ότι τα αντικοινωνικά προγράμματα θα επιταχυνθούν με έμφαση στις πράξεις και όχι στις εξαγγελίες.
Ευρώπη
Αυτή η αποφασιστικότητα της ελληνικής κυρίαρχης τάξης και του πολιτικού προσωπικού της, που συσπειρώνεται γύρω από την τρικομματική, γίνεται αντιληπτή από τις ευρωηγεσίες. Μετά την πρόσφατη συνάντηση Μέρκελ-Σαμαρά, η Γερμανίδα καγκελάριος έδειξε «στροφή», τουλάχιστον στα δημόσια μέσα, απέναντι στο ελληνικό ζήτημα. Το «Stern» έγραψε ότι «η Ελλάδα αξίζει την αλληλεγγύη μας», ενώ οι «Financial Times» δήλωσαν ότι το ενδεχόμενο μιας ελληνικής εξόδου από το ευρώ είναι «λιγότερο πιθανό απ’ ό,τι εκτιμούν οι αγορές»…
Η, έστω στα λόγια, στροφή των ευρωηγεσιών χαιρετίστηκε με θέρμη από τα ελληνικά ΜΜΕ που από την καταστροφολογία βιάζονται να περάσουν στην εκτίμηση ότι η σκληρή λιτότητα οδηγεί σε έξοδο από την κρίση. Το διευθυντικό σημείωμα στο «Βήμα» της 2/9, κάνει λόγο για «το επερχόμενο ελληνικό θαύμα».
Αξίζει βέβαια να θυμηθεί κανείς την παροιμία «κάθε θαύμα τρεις ημέρες». Η «Καθημερινή» π.χ., επίσης σε σημείωμα του διευθυντή της, εξηγεί αυτή την εξομάλυνση των δημόσιων δηλώσεων των ευρωστελεχών απέναντι στην ελληνική κυβέρνηση ως ένα αναγκαίο διεθνές τάιμ-άουτ που θα δημιουργεί ψευδαίσθηση γενικότερης ηρεμίας μέχρι τις αμερικανικές εκλογές στις 2 Νοέμβρη.
Ασφαλώς η στάση των ευρωηγεσιών δεν καθορίζεται μόνο από τις πιέσεις του ελληνικού προβλήματος. Η κρίση γενικά και ειδικότερα η κρίση στην Ισπανία και στην Ιταλία αποτελούν σημαντικότερους πονοκεφάλους. Σε αυτά τα ζητήματα αναφέρεται ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, Μάριο Ντράγκι, που, μαζί με την αμερικάνικη FED, προτείνει τη μαζική αγορά ομολόγων χωρών που δοκιμάζονται από την κρίση, μέσω της ΕΚΤ, ακόμα και αν αυτό σημαίνει «να τυπωθεί χρήμα». Πρόταση που, για την ώρα, βρίσκει αντίθετη τη Μπούντεσμπανκ, που –όπως δήλωσε ο πρόεδρός της, Γενς Βάιντμαν– θεωρεί ότι ένα τέτοιο πρόγραμμα «μπορεί να γίνει εθιστικό σαν ναρκωτικό» και να προτρέψει τις «αποτυχημένες» χώρες να επιστρέψουν σε δημοσιονομική χαλάρωση.
Οι σημαντικές αποφάσεις σε επίπεδο ΕΕ θα πρέπει να παρθούν μέσα στον Οκτώβρη. Όμως σε κάθε περίπτωση θα συνδυάζονται με προσήλωση στα σκληρά προγράμματα λιτότητας. Αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχει κανένα περιθώριο αυταπατών για τους εργαζόμενους και τις λαϊκές τάξεις: το μέλλον τους θα κριθεί στους αγώνες στην Αθήνα, στη Μαδρίτη, στη Ρώμη, στο Παρίσι…
Ανατροπή
Η κυβέρνηση Σαμαρά θα οδηγήσει στα άκρα την οικονομική επίθεση σε βάρος των εργαζομένων και των λαϊκών τάξεων. Τα καλόπαιδα της δεξιάς της Δεξιάς (Σαμαράς, Δένδιας, Βορίδης κλπ), που σήμερα ηγούνται της τρικομματικής, δεν θα διστάσουν σε τίποτα μπροστά στην υποχρέωση να ολοκληρώσουν το πρόγραμμα που τόσο έχει ανάγκη η τάξη τους.
Αυτό δεν σημαίνει ότι η κυβέρνησή τους είναι μια ισχυρή κυβέρνηση. Μέχρι σήμερα ο Σαμαράς δεν έχει δοκιμαστεί σε συνθήκες γενικευμένης λαϊκής κινητοποίησης. Γι’ αυτό όλοι περιμένουν με κομμένη την ανάσα το φετινό φθινόπωρο, όπου θα λάβει τέλος η μετεκλογική (και καλοκαιρινή) «ανακωχή» των εργατικών, νεολαιίστικων και λαϊκών αγώνων.
Ταυτόχρονα δεν είναι δυνατό να υποτιμηθούν τα προβλήματα συνοχής της κυβέρνησης. Ο Βενιζέλος και ο Κουβέλης δηλώνουν –για την ώρα– ότι ακόμα και αν διαφωνήσουν με τη ΝΔ δεν πρόκειται να ανατρέψουν την κυβέρνηση. Όμως αυτή η στάση θα δοκιμαστεί ακόμα πιο άγρια. Η ψηφοφορία στη βουλή για το πακέτο Στουρνάρα θα είναι ο πρόλογος και όχι ο επίλογος των πιέσεων πάνω σε μια πλειοψηφία υπαρκτή μόνο στη βουλή και όχι στην κοινωνία.
Για άλλη μια φορά όλα θα κριθούν στο «πεζοδρόμιο». Οι αγώνες μας θα είναι ο παράγοντας που μπορεί να ανατρέψει αυτή την άγρια αντεργατική-αντικοινωνική πολιτική και μαζί της τον άθλιο συνασπισμό της Δεξιάς και της εκφυλισμένης σοσιαλδημοκρατίας, που σήμερα στηρίζει την κυβέρνηση Σαμαρά.