Νότια Αφρική: Μετά τη σφαγή των απεργών στη Μαρικάνα

Η απεργία στα ορυχεία Λόνμιν στη Νότιο Αφρική συνεχίζεται, παρά τη σφαγή στη Μαρικάνα και τις απειλές της εταιρείας πως όποιος δεν επιστρέψει στη δουλειά θα απολυθεί. Μόνο το 13% των εργατών επέστρεψε στο ορυχείο τη μέρα του τελεσιγράφου και την επόμενη μέρα το 8%. Η Λόνμιν υποχώρησε και η απεργία συνεχίζεται. Μάλιστα εκατοντάδες απεργοί επέστρεψαν και ανακατέλαβαν το συμβολικό πλέον λόφο, το μέρος όπου είχαν καταφύγει στην αρχή της απεργίας μετά από επιθέσεις της αστυνομίας και το μέρος όπου δολοφονήθηκαν 34 απεργοί.

Στο μεταξύ νέα στοιχεία έρχονται στο φως για τη βαρβαρότητα της αστυνομίας. Πέρα από τη σφαγή που κατέγραψαν οι κάμερες, τη στιγμή που οι απεργοί κινούνταν προς τις αστυνομικές γραμμές, αποδεικνύεται πως πολλοί απεργοί δολοφονήθηκαν πισώπλατα, την ώρα που έτρεχαν να γλιτώσουν. Επιπλέον, 194 συλληφθέντες απεργοί δήλωσαν πως ξυλοκοπήθηκαν άγρια στα αστυνομικά κελιά.

Την ίδια στιγμή, το Νοτιαφρικάνικο κράτος απειλεί να ασκήσει δίωξη σε 270 συλληφθέντες της σφαγής στη Μαρικάνα για… τη δολοφονία των 34 συναδέλφων τους! Σύμφωνα με τις Αρχές: «Όταν άνθρωποι επιτίθενται ή αντιστέκονται στην αστυνομία και ξεκινούν πυροβολισμοί που καταλήγουν σε απώλειες… οι ύποπτοι που έχουν συλληφθεί, ανεξάρτητα από το αν πυροβόλησαν αστυνομικούς ή η αστυνομία τους πυροβόλησε, διώκονται για δολοφονία».

Η Νεολαία του Αφρικανικού Εθνικού Κογκρέσου ήρθε σε σύγκρουση με το κυβερνών κόμμα, καθώς ο (ανεπίσημος, καθώς έχει διαγραφεί από το κόμμα) ηγέτης της κατήγγειλε για το έγκλημα την αστυνομία, τον πρόεδρο Ζούμα, τους καπιταλιστές και το συνδικάτο NUM που στήριξε την αστυνομία.

Δυστυχώς είναι φωτεινή εξαίρεση μέσα στην «παραδοσιακή» Αριστερά της Νοτίου Αφρικής, αυτής που πρωταγωνίστησε στους μεγάλους αγώνες ενάντια στο Απαρτχάιντ και ανέλαβε τη διακυβέρνηση μετά την πτώση του. Η παγιωμένη συμμαχία του Αφρικανικού Εθνικού Κογκρέσου με το ΚΚ Νοτίου Αφρικής και την εργατική συνομοσπονδία COSATU δεν κλυδωνίστηκε ούτε από αυτό το ιστορικό έγκλημα, την πιο ντροπιαστική στιγμή στην ιστορία του καθεστώτος που διαδέχτηκε το Απαρτχάιντ με την υπόσχεση μιας βαθιάς κοινωνικής αλλαγής.  

Ευτυχώς, κοινωνικές οργανώσεις, αλλά και πολιτικές δυνάμεις όπως το Δημοκρατικό Αριστερό Μέτωπο οργανώνουν εκδηλώσεις και επιτροπές αλληλεγγύης προς τους απεργούς και δικαίωσης των νεκρών. Αυτή η «νέα Αριστερά» θα χρειαστεί να δυναμώσει. Οι αντιλαϊκές πολιτικές των κυβερνήσεων του Κογκρέσου και οι συγκρούσεις με το εργατικό κίνημα είχαν δείξει εδώ και πολλά χρόνια τον εκφυλισμό των δυνάμεων που καθοδηγούσαν τον αγώνα ενάντια στο Απαρτχάιντ πριν το 1994. Αλλά η σφαγή στη Μαρικάνα, φέρνοντας στο μυαλό τη σφαγή στο Σάρπβιλ το 1960, υπογραμμίζει με τον πιο σκληρό συμβολισμό αυτή τη μετάλλαξη…

(Διαβάστε περισσότερα για τα γεγονότα στη Μαρικάνα στο άρθρο «Η σφαγή των απεργών στη Νότιο Αφρική»).