Η καταδίκη τριών μελών του γυναικείου μουσικού συγκροτήματος Pussy Riot σε διετή φυλάκιση για τη διαμαρτυρία τους ενάντια στον Πούτιν και την ηγεσία της Ορθόδοξης Εκκλησίας ήταν μια επίδειξη πυγμής του ρωσικού καθεστώτος απέναντι στο κίνημα και τη νεολαία της χώρας.
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Ο Πούτιν δεν φοβάται τρεις νεαρές πανκ ακτιβίστριες, αλλά το κίνημα το οποίο εκφράζουν. Ίσως ούτε η ίδια η διαμαρτυρία θα είχε συμβεί, ούτε θα υπήρχε αυτό το κύμα συμπαράστασης στις Pussy Riot, αν δεν είχε προηγηθεί ο ξεσηκωμός δεκάδων χιλιάδων Ρώσων μετά τις εκλογές του χειμώνα, που με τη σειρά του ήταν κομμάτι του διεθνούς κινήματος από την αραβική άνοιξη ως το Occupy και τις απεργίες σε Αθήνα και Μαδρίτη. Σε αυτό το φόντο αποκτά δύναμη και ο στίχος τους: «Φέρτε την Ταχρίρ στην Κόκκινη Πλατεία!». Κάποιες φωνές που υποτιμούν ή κριτικάρουν τις Pussy Riot («θα κάνουν καριέρα», «τυχαία τις υποστηρίζει ο Ομπάμα;») δεν έχουν αξία, γιατί παραβλέπουν την πραγματικότητα. Αρκετά μέλη της κολεκτίβας συμμετέχουν σε μια σειρά κινήματα όπως το φεμινιστικό, το οικολογικό και το LGBT (που έχει να αντιμετωπίσει το κράτος, τους μπράβους του Πούτιν, τους νεοναζί). Εκφράζουν την απέχθειά τους σε ένα αυταρχικό κράτος (π.χ. την ίδια μέρα με τη δίκη των Riot ανακοινώθηκε και η απαγόρευση όλων των LGBT διαδηλώσεων για τα επόμενα 100 χρόνια) και με αυτή την έννοια έσωσαν την ψυχή της τέχνης (στις ομιλίες τους αναφέρθηκαν στην πλούσια επαναστατική παράδοση του ρωσικού καλλιτεχνικού κόσμου που έπνιξε ο σταλινισμός) και του πανκ ειδικότερα. Γι’ αυτό και όλη η ριζοσπαστική καλλιτεχνική σκηνή οργάνωσε δεκάδες συναυλίες και εκδηλώσεις αλληλεγγύης, γι’ αυτό και καλλιτέχνες όπως η Patti Smith και οι Rise Against δήλωσαν την υποστήριξή τους…