Οι απεργοί δίνουν ένα μάθημα και στη χώρα τους και παγκόσμια: Όταν οι δουλειές μας, τα σχολεία μας, οι ζωές μας, τα νοσοκομεία μας κλπ δέχονται απρόκλητη, τραμπούκικη και εκφοβιστική επίθεση, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να αντισταθείς και να τους αντιπαλέψεις
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Τη Δευτέρα, 10 Σεπτέμβρη, ξεκίνησαν απεργία οι εκπαιδευτικοί των δημόσιων σχολείων του Σικάγου, τρίτης μεγαλύτερης εκπαιδευτικής περιφέρειας των ΗΠΑ. Οι 26.000 δάσκαλοι της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης (μέλη του Συνδικάτου Δασκάλων του Σικάγου - CTU) μαζί με το βοηθητικό προσωπικό απεργούν για πρώτη φορά μετά από 25 χρόνια!
Απεργούν ενάντια στη λεγόμενη «εκπαιδευτική μεταρρύθμιση», την οποία θέλει να περάσει ο δήμαρχος της πόλης, Ραμ Εμάνιουελ, πρώην επικεφαλής του γραφείου του Αμερικανού προέδρου Μπάρακ Ομπάμα. Αυτή η «μεταρρύθμιση» περιλαμβάνει ένα σύστημα αξιολόγησης των εκπαιδευτικών, ανάλογα με τις επιδόσεις και τις «επιτυχίες» των μαθητών τους σε κάποια τεστ. Δηλαδή, ο μισθός, αλλά και η εργασιακή ασφάλεια των δασκάλων θα εξαρτώνται από το αν οι μαθητές και το σχολείο τους θα έχουν τις απαραίτητες (για ποιον;) επιτυχίες. Επίσης προβλέπεται το κλείσιμο ή η συγχώνευση σχολείων στις γειτονιές που εμφανίζεται αυτό το «πρόβλημα», δηλαδή τις φτωχογειτονιές, ενώ στα κοράκια της αγοράς –και εκατομμυριούχους φίλους του δημάρχου– θα ανοίξουν ευκαιρίες με τη δημιουργία ιδιωτικών σχολείων. Παράλληλα οι εκπαιδευτικοί ζητούν αυξήσεις στους μισθούς τους, μετά την απόφαση του δημάρχου να παρατείνει κατά 10 μέρες τη σχολική χρονιά στο Ιλινόις.
Η πρόεδρος του συνδικάτου των εκπαιδευτικών του Σικάγου (CTU), Κάρεν Λούις, η οποία παρεμπιπτόντως είναι απόφοιτος Δημόσιας εκπαίδευσης (σε αντίθεση με όλους αυτούς τους πολιτικούς και τους γραφειοκράτες που διοικούν την παιδεία και κριτικάρουν με τόση ευκολία τους δασκάλους) δήλωσε στο ξεκίνημα των κινητοποιήσεων: «Υπάρχουν πάρα πολλοί εξωσχολικοί παράγοντες που δεν μπορούμε να ελέγξουμε που επηρεάζουν στο πώς οι μαθητές μας θα ανταποκριθούν σε αυτά τα τεστ... Η φτώχεια –για την οποία κανείς δεν θέλει να μιλήσει– η έκθεση στη βία, η έλλειψη στέγης (άστεγοι), η πείνα και άλλοι κοινωνικοί παράγοντες στους οποίους εμείς δεν μπορούμε να παρέμβουμε». Πρόσθεσε επίσης ότι η αξιολόγηση μπορεί να στοιχίσει τη δουλειά σε 6.000 δασκάλους στην επόμενη διετία.
Οι επιθέσεις στα δικαιώματα των δασκάλων για χρόνια πήγαιναν μαζί με την προπαγάνδα εναντίον τους, τάχα «για το καλό των παιδιών». Τώρα όμως οι δάσκαλοι/ες ξεκίνησαν έναν αγώνα γι’ αυτά που είναι στην πραγματικότητα το καλύτερο για τα παιδιά: δημόσια σχολεία που να μην καταρρέουν από την έλλειψη χρηματοδότησης από το κράτος, με κλιματισμό και με καθηγητές που να μη φυτοζωούν και να είναι σε θέση να δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους για τα παιδιά.
Αυτός ο αγώνας έκανε το γύρο όλων των ΗΠΑ και έφτασε ακόμα και στα ελληνικά ΜΜΕ, με τις ανάλογες βέβαια αποχρώσεις... Όπως για παράδειγμα τον «πόνο» για το τι θα κάνουν 400.000 παιδιά τώρα που έκλεισαν τα σχολεία! Όπως, δηλαδή, αντιμετώπιζαν και τις δικές μας απεργίες των εκπαιδευτικών και με το φόβο μήπως το μικρόβιο εξαπλωθεί και εδώ.
Η αποφασιστικότητα και το δίκαιο των απεργών κέρδισαν τη συμπάθεια και τη συμπαράσταση της κοινής γνώμης. Πάνω από 100 σωματεία έχουν δηλώσει την συμπαράστασή τους, ενώ γονείς και μαθητές συμμετέχουν με ενθουσιασμό στις κινητοποιήσεις. Αυτό βέβαια δεν φαίνεται από τα επίσημα ΜΜΕ των ΗΠΑ που, όπως και εδώ, αφού είναι σε αγαστή σχέση με τους γραφειοκράτες, τους πολιτικούς και τους «επιχειρηματίες», αποζητούν τη συρρίκνωση της δημόσιας εκπαίδευσης.
Η αλληλεγγύη όμως του κόσμου (και των γονέων και των άλλων εργαζομένων) φάνηκε στις πικετοφορίες που έγιναν έξω από τα περισσότερα από 650 σχολεία, όπως και στις διαδηλώσεις που έγιναν στο κέντρο του Σικάγου με δεκάδες χιλιάδες απεργούς και συμπαραστάτες (μιλούν για πάνω από 50.000).
Τα κόκκινα ρούχα που φορούν οι απεργοί «κοκκίνισαν» όλους τους δρόμους γύρω από τη συγκέντρωση και πορεία στο κέντρο της πόλης. Μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, η απεργία συνεχίζεται και ο δήμαρχος θέλει πλέον να την κλείσει δικαστικά, αφού η προπαγάνδα και οι εκβιασμοί απέτυχαν.
Η ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης, το χτύπημα στο δημόσιο τομέα είναι κεντρική πολιτική όλων των αστικών κομμάτων διεθνώς. Γι’ αυτό και οι απεργοί δίνουν ένα μάθημα και στη χώρα τους και παγκόσμια: Όταν οι δουλειές μας, τα σχολεία μας, οι ζωές μας, τα νοσοκομεία μας κλπ δέχονται απρόκλητη, τραμπούκικη και εκφοβιστική επίθεση, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να αντισταθείς και να τους αντιπαλέψεις.
Online ενημέρωση
Μετά από 9 μέρες απεργίας, οι εκπαιδευτικοί αποφάσισαν να επιστρέψουν στις τάξεις τους, κατακτώντας σημαντικές παραχωρήσεις. Αν και κάποια σημαντικά αιτήματα του συνδικάτου δεν έγιναν δεκτά, η απόκρουση των σχεδίων του Ραμ Εμμάνουελ και η δυναμική της απεργίας (σε συμμετοχή, συμπαράσταση, συμμετοχή της βάσης) κάνουν τους εκπαιδευτικούς να αισθάνονται δικαιολογημένα νικητές. Ένας από τους πιο ισχυρούς πολιτικούς άνδρες του Δημοκρατικού Κόμματος και συνολικά του πολιτικού συστήματος, αφού χρησιμοποίησε όλα τα μέσα για να σπάσει την απεργία, σύρθηκε σε διάλογο και υποχρεώθηκε να υποκύψει σε μια σειρά διεκδικήσεις.
Μέχρι την τελευταία στιγμή, η απεργία ήταν υποδειγματική. Καθώς φάνηκαν οι πρώτες διαθέσεις υποχώρησης από το Δήμο, ξεκίνησε μια νέα καμπάνια στα ΜΜΕ να σπρώξουν τους εκπαιδευτικούς αμέσως πίσω στις τάξεις. Το συνδικάτο αντίθετα, αποφάσισε παράταση της απεργίας για μια ακόμα εβδομάδα, για να συζητηθεί η πρόταση του Εμμάνουελ από τη βάση του σωματείου στις ίδιες τις απεργιακές φρουρές.
Αν και η απεργία δεν κατέκτησε όλα τα αιτήματα, έσπασε μια επίθεση (ιδιαίτερα την μισθοδοσία βάσει αξιολόγησης) στην οποία μέχρι σήμερα όλα τα συνδικάτα στις ΗΠΑ είχαν υποταχθεί, και έστειλε ένα συνολικό μήνυμα στο εργατικό κίνημα: Η αντίσταση μπορεί να νικήσει!