ΔΕΘ, κλαδικές κινητοποιήσεις, Πανεργατική απεργία 26/9: Μπορούμε να τους ανατρέψουμε

Παρά τα επικοινωνιακά τρυκ που χρησιμοποιούν τα στελέχη της τρικομματικής μνημονιακής κυβέρνησης, η αλήθεια είναι σκληρή και ο κόσμος καταλαβαίνει τι τον περιμένει. Η τρόικα ζητάει ανοιχτά πλέον εξαήμερη εργασία και πλήρη κατάργηση του οκταώρου, με υπολογισμό του ωραρίου εργασίας ακόμα και σε ημερήσια βάση, οι απολύσεις εκτός από ανεξέλεγκτες να γίνονται με μηδενικές αποζημιώσεις, ενώ οι αυξήσεις στις τιμές βασικών προϊόντων και στα τιμολόγια των ΔΕΚΟ δίνουν και παίρνουν, την ώρα που ετοιμάζεται νέο πετσόκομμα στους μισθούς. Το ζήτημα είναι ποιος και με ποια αιτήματα μπορεί να ανατρέψει αυτή την πολιτική.

Μεσοδιαστήματα

Η οργή εκατομμυρίων εργαζομένων, ανέργων και συνταξιούχων ενάντια στο πακέτο μέτρων της κυβέρνησης, καθώς νιώθουν καθημερινά να οδηγούνται σαν θανατοποινίτες στο χώρο της εκτέλεσης, είναι δεδομένη και μπορεί να γίνει ανεξέλεγκτη. Οι εργαζόμενοι μέρα με τη μέρα ξεσηκώνονται και προσπαθούν να πάρουν την τύχη στα χέρια τους. Μπορεί από τις εκλογές και μέχρι τις αρχές του Σεπτέμβρη να φαινόταν ότι οι εργαζόμενοι απλώς παρακολουθούσαν τις εξελίξεις, ωστόσο στο ίδιο διάστημα υπήρξαν κάποιες μικρές κινητοποιήσεις, κυρίως από τους εργαζόμενους της Αγροτικής, αλλά και σε άλλους χώρους, που «έβαλαν» το λιθαράκι τους στη συνέχεια των αγώνων.

Άλλωστε από το Μάη του 2010 έχουμε δει να υπάρχουν μεσοδιαστήματα μεταξύ των μεγάλων ξεσπασμάτων του κινήματος. Και το ίδιο συμβαίνει τώρα, αν συνυπολογίσουμε ότι μεγάλο τμήμα του κινήματος είχε υιοθετήσει, σωστά, την άποψη ότι οι εκλογές είναι τμήμα της μάχης του κινήματος, για να μπορέσουμε να ανατρέψουμε την πολιτική των καπιταλιστών και να ακυρώσουμε το μνημόνιο. Γι’ αυτό στήριξαν μαζικά την Αριστερά, δίνοντάς της τα μεγαλύτερα εκλογικά ποσοστά στην ιστορία της και ειδικότερα το ΣΥΡΙΖΑ. Συνυπολογίζοντας τις εκλογές λοιπόν, υπήρξε ένα μεσοδιάστημα δύο μηνών, μέχρι το ποτάμι να αρχίζει να κυλάει ξανά.

Η μεγάλη αρχή της αντεπίθεσης ήταν η μαζική διαδήλωση στη ΔΕΘ. Εκεί που η κυβέρνηση Σαμαρά απέδειξε πόσο αδύναμη είναι, με την απόφαση του πρωθυπουργού να μην εξαγγείλει την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης στη φετινή ΔΕΘ.

Επανεκκίνηση

Οι αποκλεισμένοι δρόμοι και η προπαγάνδα των ΜΜΕ για Θεσσαλονίκη «φρούριο» δεν πτόησαν τους εργαζόμενους και τη νεολαία. Στη συγκέντρωση στο άγαλμα Βενιζέλου και στην πορεία μέχρι το υπουργείο Μακεδονίας Θράκης, το παρών έδωσαν μαζικά μπλοκ σωματείων, όπως της ΟΛΜΕ, της ΠΟΕ-ΟΤΑ, των ΕΛΤΑ, του ΤΤ, της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, του ΣΕΤΤΕΑ, των εργαζομένων του ΜΕΤΡΟ Θεσσαλονίκης, αντιρατσιστικές συλλογικότητες και αριστερές οργανώσεις.

Ιδιαίτερα μεγάλη παρουσία είχε και ο ΣΥΡΙΖΑ. Αρκετές χιλιάδες μέλη και φίλοι της ριζοσπαστικής Αριστεράς συγκρότησαν ένα εντυπωσιακό κόκκινο μπλοκ που κατέλαβε το μεγαλύτερο μέρος της διαδήλωσης. Τα μπλοκ του ΣΥΡΙΖΑ μαζί με κάποια από τα συνδικάτα συνέχισαν την πορεία τους μέχρι την πύλη της ΔΕΘ.

Τη σκυτάλη πήραν οι κλαδικές κινητοποιήσεις της Τετάρτης 12 Σεπτέμβρη. Οι εργαζόμενοι στους δήμους, συμμετέχοντας στο 48ωρο κλείσιμο των δήμων, που πραγματοποιούσαν οι αιρετοί ζητώντας την άμεση χρηματοδότηση των δήμων από τον κρατικό προϋπολογισμό, πραγματοποίησαν μαζική συγκέντρωση και πορεία από τα γραφεία της Ομοσπονδίας τους ως τα υπουργεία Εσωτερικών και Οικονομικών και μετά στη βουλή.

Μαζική ήταν και η συμμετοχή στη συγκέντρωση που καλούσαν οι δάσκαλοι και οι γιατροί στα Προπύλαια, μαζί με τους ιδιωτικούς εκπαιδευτικούς. Μια κινητοποίηση στην οποία συμμετείχαν οι καθηγητές και οι εργαζόμενοι στο δημόσιο με στάση εργασίας. Και αυτή η κινητοποίηση κατέληξε στη βουλή, όπου μετά από πολύ καιρό είδαμε να ξαναστήνεται ο σιδερένιος φράχτης.

Την ίδια μέρα υπήρξαν κινητοποιήσεις, επίσης μαζικές και μαχητικές, από τους εργαζόμενους στο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, από τους εργαζόμενους σε τουρισμό-επισιτισμό και από τους εργαζόμενους στους υπό κατάργηση-συγχώνευση φορείς του δημοσίου. Όλες οι συγκεντρώσεις κατέληξαν στη βουλή. Παρά το γεγονός ότι δεν ήταν καλά προετοιμασμένες, είχαμε μια πρώτη προσπάθεια συντονισμού που αφήνει παρακαταθήκες για τη συνέχεια. Άλλωστε όλες αυτές οι κινητοποιήσεις υποχρέωσαν τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ να προκηρύξουν γενική πανελλαδική 24ωρη απεργία, την Τετάρτη 26 Σεπτέμβρη.

Γενική απεργία

Οι δύο εργατικές συνομοσπονδίες είναι πολύ πίσω από τις διαθέσεις του κόσμου και αυτό έχει παίξει το ρόλο του για την προκήρυξη μόνο μιας 24ωρης απεργίας, πίσω δηλαδή από τις μεγάλες 48ωρες απεργίες της περασμένης χρονιάς. Οι διαθέσεις των εργαζομένων είναι ολοφάνερες, αν δει κανείς τον απεργιακό κατάλογο και τις δράσεις που έχουν προγραμματιστεί πριν τη γενική απεργία.

Σε επ’ αόριστον επίσχεση εργασίας βρίσκονται ήδη οι 22.000 περίπου νοσοκομειακοί γιατροί όλων των νοσοκομείων και των κέντρων υγείας, απαιτώντας την αποπληρωμή των δεδουλευμένων εφημεριών. Πενθήμερη απεργία πραγματοποιούν ως τις 21 Σεπτέμβρη τα μέλη των συλλόγων του Διδακτικού και Ερευνητικού Προσωπικού (ΔΕΠ) πολλών πανεπιστημίων, ενώ σε κινητοποιήσεις προσανατολίζεται και η ΟΛΜΕ, με πρώτο βήμα τη συμμετοχή στην πανεργατική απεργία.

Κινητοποιήσεις πραγματοποιούν και οι δικαστικοί, οι εργαζόμενοι στις αστικές συγκοινωνίες της Αθήνας και οι εργαζόμενοι στις ΔΟΥ. Καταλήψεις στα δημαρχεία και κλείσιμο διαρκείας αυτών πριν την πανεργατική ετοιμάζουν οι εργαζόμενοι στους δήμους.

Συλλαλητήριο καλεί, την Τρίτη 18 Σεπτέμβρη το απόγευμα, ο Συντονισμός Πρωτοβάθμιων σωματείων ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, με τη συμμετοχή του Δικτύου Συνδικαλιστών ΣΥΡΙΖΑ.

Χρειάζεται να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις, ώστε η απεργία στις 26 Σεπτέμβρη να είναι κάτι παραπάνω από επιτυχημένη. Να δώσει το μήνυμα ότι οι εργαζόμενοι θα μείνουν στο δρόμο όσο χρειαστεί για να ξεμπερδέψουν με τα μνημόνια και την τρόικα. Για να απαλλαγούν μια και καλή από κυβερνήσεις, όπως η τρικομματική, που είναι πιστοί υπηρέτες των ντόπιων καπιταλιστών και των διεθνών καρχαριών, καθώς ετοιμάζονται να στήσουν ένα φαγοπότι κερδών για χατίρι τους με fast-track διαδικασίες. Κυβερνήσεις που θέλουν την κρίση, που δημιούργησαν οι παραπάνω και οι πολιτικές τους, να τη φορτώσουν στο λαό και να τον οδηγήσουν στην πλήρη εξαθλίωση.

Αριστερά

Μεγάλο βάρος πέφτει στην Αριστερά και ιδιαίτερα στους συνδικαλιστές και στους αγωνιστές του ΣΥΡΙΖΑ, μιας και οι απαιτήσεις του κόσμου της εργασίας είναι τεράστιες και δίκαιες. Οι αριστεροί συνδικαλιστές και εργαζόμενοι χρειάζεται μέχρι την πανεργατική να οργώσουμε τους χώρους. Με περιοδείες, συνελεύσεις, εξορμήσεις όσο γίνεται μαζικές. Ακόμη και με εκδηλώσεις. Να εξηγήσουμε στον κόσμο τι τον περιμένει με τα νέα μέτρα και γιατί πρέπει με κάθε θυσία να μην περάσουν. Γιατί χρειάζεται να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις, οργανώνοντας απεργίες, καταλήψεις και διαδηλώσεις, ώστε να ανατρέψουμε τα μνημόνια.

Ο μόνος τρόπος να νικήσουμε είναι να μη θυσιαστούμε εμείς και ολόκληρες γενιές εργαζομένων με τη δήθεν δικαιολογία να σώσουμε το νόμισμα. Για μας η μόνη λύση είναι η διαγραφή του χρέους, η βαριά φορολόγηση του κεφαλαίου και η εθνικοποίηση των τραπεζών, για να σώσουμε τα νοσοκομεία και τα ασφαλιστικά ταμεία, για να μπορέσουν να δοθούν αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις.

Τέτοιο πρωτοπόρο ρόλο χρειάζεται να παίξει η Αριστερά στους χώρους, χτυπώντας τη γραφειοκρατία των συνδικαλιστών της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ, που πιστεύουν ότι με 24ωρες ντουφεκιές μπορούν να εκτονώσουν την οργή του κόσμου. Είναι ο μόνος τρόπος η Αριστερά να «επανιδρύσει» τα συνδικάτα, πρωτοστατώντας στο πλευρό των εργαζομένων και όχι κλείνοντας τους αγώνες, όπως δυστυχώς έπραξαν πρόσφατα οι συνδικαλιστές του ΣΥΝ και του ΚΚΕ στην Αγροτική.

Ήδη οι ομοσπονδίες των εκπαιδευτικών προτείνουν κλιμάκωση των κινητοποιήσεων και η ομοσπονδία των ΟΤΑ καλεί τους εργαζόμενους των δήμων να χτίσουν κοινωνικά μέτωπα σε κάθε δήμο γα την ανατροπή των μέτρων. Η Αριστερά πρέπει να στηρίξει αυτές τις πρωτοβουλίες που καλούν σε μορφές αγώνα μεγαλύτερης έντασης από μια 24ωρη. Έτσι μπορούμε να μετατρέψουμε τη γενική απεργία στις 26 Σεπτέμβρη σε μια μαζική γενική πολιτική απεργία που θα καλεί σε περικύκλωση διαρκείας της βουλής, για να μην περάσει το Μνημόνιο 3, για να ανατραπεί η συγκυβέρνηση των καπιταλιστών.

Συντονίζοντας όλες τις κλαδικές κινητοποιήσεις, αλλά και σπάζοντας στην πράξη την επιμονή του ΚΚΕ για ξεχωριστή πορεία. Με δυναμικές μορφές πάλης, καταλήψεις, αποκλεισμούς δημοσίων κτιρίων και μπλακ άουτ στους χώρους που οργανώνουν την αντιδραστική κυβερνητική-μνημονιακή επίθεση. Με αυτές τις προϋποθέσεις το κίνημα μπορεί να πετύχει μια μεγάλη νίκη και ταυτόχρονα να κάνει ένα σημαντικό βήμα για την ανατροπή αυτής της πολιτικής, αλλά και της κυβέρνησης.