Η μεγάλη ανατροπή δεν ήρθε στις εκλογές στην Ολλανδία. Τα δύο μεγάλα κόμματα, το νεοφιλελεύθερο VVD και το κεντροαριστερό Εργατικό Κόμμα ήταν οι μεγάλοι νικητές, κερδίζοντας 41 (από 31) και 38 (από 30) έδρες αντίστοιχα.
Το αριστερό Σοσιαλιστικό Κόμμα, που για ένα διάστημα ήταν πρώτο στις δημοσκοπήσεις, έμεινε τελικά στα ίδια ποσοστά και διατήρησε τις 15 έδρες του. Τα ευχάριστα νέα είναι πως το ρατσιστικό, ακροδεξιό Κόμμα Ελευθερίας του Βίλντερς υπέστη τις μεγαλύτερες απώλειες. Τις μέρες προς τις εκλογές, τα ΜΜΕ εξαπέλυσαν μια εκστρατεία τρόμου ενάντια στο Σοσιαλιστικό Κόμμα αντίστοιχη με αυτή που ζήσαμε εδώ ενάντια στο ΣΥΡΙΖΑ. Η ολλανδική Αριστερά υποχώρησε στις πιέσεις, δίνοντας έμφαση στο να φανεί «ρεαλιστική», και καθώς το Εργατικό Κόμμα υιοθέτησε μια αριστερή φρασεολογία, οι διαφορές ανάμεσα στους δύο έγιναν θολές. Καθοριστικό ρόλο έπαιξε η έλλειψη ενός μαχητικού κινήματος. Χωρίς αυτές τις μαχητικές εμπειρίες, η αποκλειστικά εκλογική και κοινοβουλευτική στροφή προς τα αριστερά αποδείχθηκε εύκολο να αντιστραφεί μέσα σε λίγες μέρες. Αν και το αποτέλεσμα δείχνει επικράτηση του «κέντρου», η δυσαρέσκεια απέναντι στη λιτότητα παραμένει και η δημοσκοπική «δεξαμενή» του Σοσιαλιστικού Κόμματος παραμένει διεκδικήσιμη απέναντι στην υπό διαμόρφωση συγκυβέρνηση των δύο μεγάλων κομμάτων. Αλλά θα χρειαστεί η εξωκοινοβουλευτική δράση για να μπορέσει αυτή η δύναμη να συγκροτηθεί…