Με το γενικό τίτλο «Εθνικό Σχέδιο για την Αναπτυξιακή και Παραγωγική Ανασυγκρότηση της πατρίδας μας», ο Αλέξης Τσίπρας παρουσίασε από το βήμα της ΔΕΘ ένα οικονομικό πρόγραμμα το οποίο –πέρα από το γεγονός ότι δεν συζητήθηκε και δεν εγκρίθηκε από κανένα συλλογικό όργανο του ΣΥΡΙΖΑ– συνιστά μια μεγάλη τομή στην κατεύθυνση μιας ανοιχτά διαχειριστικής λογικής.
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Αυτή η θεαματική αλλαγή σηματοδοτείται και στην ίδια την ορολογία: «νέα Ελλάδα», «οι δυνάμεις της παραγωγής και της δημιουργίας», «περιφερειακά προγράμματα ανάπτυξης», «αποκατάσταση της βιωσιμότητας του δημόσιου χρέους μέσα από την ανάπτυξη», «παραγωγικά συμπλέγματα», «οικονομικές δραστηριότητες εντάσεως εργασίας» κλπ.
Αυτό όμως είναι το λιγότερο: το βασικό πρόβλημα είναι ότι μέσα από την ομιλία αυτή του Αλέξη Τσίπρα αναδύεται ένας ΣΥΡΙΖΑ διαχειριστικός, μια ουτοπική φαντασίωση για «συνοικοδόμηση» της «νέας Ελλάδας» με τους Έλληνες καπιταλιστές. Ταυτόχρονα, υπάρχει η αυταπάτη ότι μπορούμε να καταργήσουμε το μνημόνιο, αλλά να αναγκάσουμε την τρόικα να χρηματοδοτήσει το ελληνικό έλλειμμα, αλλά και την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών τις οποίες –με κάποιο αδιευκρίνιστο τρόπο– θα «κοινωνικοποιήσουμε»…
Στη βάση όλων αυτών των αυταπατών υπάρχει η θέση ότι τα μνημόνια δεν είναι ακριβώς η πολιτική που επιβάλλουν τα συμφέροντα των Ελλήνων καπιταλιστών και των ξένων συνεταίρων τους, δεν είναι υποχρεωτική διαδρομή για το σύστημα μέσα στη βαθιά –δομική– κρίση του, αλλά το προϊόν ενός «νεοφιλελεύθερου δογματισμού».
Στα συγκεκριμένα:
1. Η θέση του ΣΥΡΙΖΑ για το χρέος αλλοιώνεται εντελώς: «Θα διεκδικήσουμε τη συμφωνημένη αναστολή στην πληρωμή των τόκων του εξωτερικού χρέους για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα» και «αποκατάσταση της βιωσιμότητας του χρέους μέσα από την ανάπτυξη», «διαγραφή σημαντικού μέρους από το υπόλοιπο(;) και αποπληρωμή του με ρήτρα ανάπτυξης». Συμφωνημένη αναστολή πληρωμής τόκων, σημαίνει ότι θα τα βρούμε με την τρόικα πάνω σ’ αυτό! Αν, όμως, όπως λέει η κοινή λογική, δεν τα βρούμε; Αναστολή πληρωμής τόκων σημαίνει ότι θα πληρώνουμε όμως χρεολύσια –άρα η τρόικα θα μας χρηματοδοτεί, αφού ο προϋπολογισμός δεν μπορεί να χρηματοδοτεί τα τεράστια ποσά για τα χρεολύσια. Και εν τέλει τι μένει; Ότι προϋπόθεση όλων αυτών είναι να τα βρούμε με την τρόικα…
2. Για τις τράπεζες, η νέα θέση είναι «κοινωνικοποίηση των τραπεζών που ανακεφαλαιοποιούνται από το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας». Πάλι δηλαδή μια προγραμματική θέση του ΣΥΡΙΖΑ τίθεται υπό την αίρεση «νομότυπων διαδικασιών» (να βρούμε χρήματα για να αποζημιώσουμε τους μεγαλομετόχους, που έχουν πάρει μέχρι τώρα 200 δισ. ευρώ δημόσιες εγγυήσεις), αλλά και της συναίνεσης της τρόικας (ανακεφαλαιοποίηση).
3. Η θέση του ΣΥΡΙΖΑ για ευρύ πρόγραμμα εθνικοποίησης δημόσιων επιχειρήσεων που έχουν ιδιωτικοποιηθεί ή είναι σε διαδικασία ιδιωτικοποίησης εξαφανίζεται. Αντ’ αυτής, εμφανίζονται θέσεις όπως «ίδρυση δημόσιου-κοινωνικού ακτοπλοϊκού φορέα», «δημόσιου φορέα ενέργειας» κλπ. Αντί για εθνικοποιήσεις, «μανατζάρισμα» της καπιταλιστικής αγοράς με «εθνικούς φορείς»…
Από κει και ύστερα τα πράγματα γίνονται ακόμη χειρότερα: Επικέντρωση σε δραστηριότητες εντάσεως εργασίας, «εθνικές προγραμματικές συμφωνίες» με τους Έλληνες καπιταλιστές, στήριξη δραστηριοτήτων με ισχυρή διακλαδικότητα!
Και η αποκορύφωση είναι τα 5 «παραγωγικά συμπλέγματα»: αγροτοδιατροφικό, κατασκευαστικό, τουριστικό, ενεργειακό, βιομηχανίας-περιβαλλοντικών τεχνολογιών και έρευνας. Με γλώσσα καπιταλιστικής διαχείρισης, περιγράφεται το ουτοπικό σχέδιο προγραμματικών συμφωνιών με τους καπιταλιστές αυτών των «συμπλεγμάτων»…
Όταν ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ προχωρεί σε ένα τέτοιο «πραξικόπημα» με μια τέτοια «γλώσσα προσαρμογής», τότε η αντίσταση σε αυτή τη δεξιά μετατόπιση δεν είναι απλώς δικαίωμα, αλλά καθήκον.