Σχετικά με την τοποθέτηση του Α.Τσίπρα στη ΔΕΘ

Στο μάτι του κυκλώνα της καπιταλιστικής κρίσης, που διαρκώς βαθαίνει και επεκτείνεται, ο ελληνικός λαός βιώνει τη συνέχεια των μνημονιακών μέτρων, που δεν έχουν τέλος.

Σ’ αυτό το πλαίσιο ο ΣΥΡΙΖΑ-αξιωματική αντιπολίτευση αναζητά τρόπους να καταστεί χρήσιμος για τις επείγουσες κοινωνικές ανάγκες και αιτήματα. Σ’ αυτή την κατεύθυνση εντάσσεται και η τοποθέτηση του προέδρου της ΚΟ από το βήμα της ΔΕΘ. Ωστόσο δεν αποτέλεσε, κατά τη γνώμη μας, την πιο πετυχημένη στιγμή του.

Ρεαλισμός

Μέσα από την ανάγκη να παρουσιαστεί ο ΣΥΡΙΖΑ «υπεύθυνος» και έτοιμος να κυβερνήσει, η τοποθέτηση του προέδρου καθορίστηκε από τις πιο «ρεαλιστικές» ερμηνείες του προεκλογικού του προγράμματος σ’ ένα μείγμα «εναλλακτικού αναπτυξιακού υποδείγματος», αντί να επικεντρωθεί στις πολιτικές και κινηματικές προϋποθέσεις για ένα μαζικό κοινωνικό ρεύμα αριστερής ανατροπής σε Ελλάδα και Ευρώπη.

Σημειώνουμε τρία πολύ σοβαρά κεντρικά προβλήματα:

α) Τη στόχευση, έστω από αριστερή σκοπιά και φρασεολογία, της συγκρότησης κοινωνικών και ταξικών συναινέσεων, με διαρκείς αναφορές άμεσα, αλλά και επί του προγραμματικού περιεχομένου, σε προτεινόμενες, γενικόλογα, «πατριωτικές λύσεις» και σαφή υποχώρηση των ιδεολογικών χαρακτηριστικών της ριζοσπαστικής Αριστεράς: το «ανατροπή στην Ελλάδα – μήνυμα στην Ευρώπη» έγινε «ξανακτίζουμε την Ελλάδα». Η ενότητα και η «κυβέρνηση της Αριστεράς» έδωσαν τη θέση τους στο στόχο για ενισχυμένη αυτοδυναμία στη «μεγάλη δημοκρατική παράταξη», η ταξική μεροληψία έγινε διαχείριση της «κοινωνικής ανταποδοτικότητας» των επενδύσεων και «επιδέξια αξιοποίηση» της γεωστρατηγικής θέσης της χώρας, η εθνικοποίηση- κοινωνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος και των ΔΕΚΟ εξαφανίστηκαν, ο δε «σοσιαλισμός» σαν στρατηγικός στόχος απουσίαζε.

Ωστόσο είναι η ίδια η κρίση που έχει διαρρήξει αυτές τις κοινωνικές συναινέσεις και είναι ακριβώς αυτή η πραγματικότητα που οδηγεί το παλιό πολιτικό σύστημα στη σήψη και την κατάρρευση και τον ΣΥΡΙΖΑ στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Είναι αυτή η ίδια η κρίση που δεν επιτρέπει στα αστικά πολιτικά επιτελεία να σχεδιάσουν, ακόμη κι αν ήθελαν, διαφορετικά από το τροϊκανό σχέδιο, δηλαδή την εσωτερική υποτίμηση, και την αξιοποίηση της γεωστρατηγικής θέσης της χώρας πέρα από την ευρωατλαντική στρατηγική. Είναι αυτή η ίδια η κρίση που επιτρέπει στην Αριστερά του 2012, των ιστορικών διαδρομών, αλλά και της ιδεολογικής υποχώρησης, αν όχι ήττας διεθνώς, να διεκδικήσει και πάλι την εναλλακτική της πρόταση και στρατηγική, μετέχοντας πρωταγωνιστικά σε πολιτικές εξελίξεις πρωτοφανείς και με απήχηση σε διεθνή κλίμακα.

β) Την πλέον «φιλοευρωπαϊκή» τοποθέτηση όλου του τελευταίου διαστήματος σε σχέση με την πολιτική, τη στρατηγική, αλλά και τη συνολική αρχιτεκτονική της ΟΝΕ (άρα και της τρόικα, όσο κι αν έγινε έντονη προσπάθεια να στοχοποιηθεί κατά απόλυτη προτεραιότητα το ΔΝΤ) μέσω της παρουσίασης της θέσης για ανατροπή του μνημονίου και επαναδιαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης με στόχο τη διαγραφή χρέους, ως περίπου διασφαλισμένης επιτυχίας, χωρίς αμφίρροπες συγκρούσεις με ενδεχόμενο τη μονομερή παύση πληρωμών προς τους δανειστές και με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Η τοποθέτηση «καμιά θυσία για το ευρώ» έδωσε τη θέση της στη ρητή δήλωση παραμονής εντός της ΟΝΕ και η προοπτική σύγκρουσης με τη νεοφιλελεύθερη ηγεσία (όλης) της ΕΕ και της ίδιας της αρχιτεκτονικής της, σε εγκώμιο στην πολιτική του Μόντι.

γ) Την πιο αμήχανη στάση απέναντι στην κυβέρνηση και την τρόικα, καθώς η επιλογή της «προγραμματικής ομιλίας στη ΔΕΘ» δεν συνδέθηκε ούτε με το αίτημα για εκλογές, ούτε με την ανάληψη συγκεκριμένης ευθύνης απέναντι στις κοινωνικές και κινηματικές αντιστάσεις, καθώς,  αφενός «στην εποχή μας δεν υπάρχει κόμμα που να μπορεί να καλέσει στο δρόμο εκατοντάδες χιλιάδες, γιατί είναι η εποχή της αποστράτευσης», αφετέρου «χωρίς τον κόσμο στους δρόμους δεν μπορούμε να υλοποιήσουμε την πολιτική μας». Ωστόσο στις 26 Σεπτέμβρη οικοδομείται μεγάλη απεργιακή κινητοποίηση η οποία θα μπορούσε όχι μόνο να προβληθεί, αλλά θα έπρεπε να υποστηριχθεί ο χαρακτήρας της Γενικής Πολιτικής Απεργίας.

Η έκβαση της μάχης του κόσμου της εργασίας και της λαϊκής πλειοψηφίας κόντρα στα κέρδη και τις επιλογές εντός της κρίσης των «επενδυτών» ή των «κερδοσκόπων» και των πολιτικών τους εκπροσώπων είναι ανοιχτή στην Ελλάδα όπως και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, με τους Πορτογάλους και τους Ισπανούς να δείχνουν τούτη την ώρα το δρόμο. Ο ΣΥΡΙΖΑ έκφρασε και εκφράζει το πιο αποφασιστικό κοινωνικό κομμάτι που επιλέγει και επιδιώκει τη συνολική ανατροπή των πολιτικών λιτότητας, χωρίς να εγκλωβίζεται στο δίλημμα της –πάση θυσία– παραμονής στο ευρώ.  

Καθήκοντα

Για να συναντηθεί αποτελεσματικά μ’ αυτό τον κόσμο –πολιτικά, κινηματικά και εκλογικά– πρέπει να κατανοήσει τη θέση του και άρα και τα καθήκοντά του στο νέο κρισιακό πεδίο της ταξικής και ιδεολογικοπολιτικής αντιπαράθεσης.

Απέναντι στον καταρρέοντα «ρεαλισμό», στην απαξίωση του «σάπιου πολιτικού συστήματος» που δεν μπορεί πια να συγκροτεί ευρείες κοινωνικές  συναινέσεις προς όφελος του μεγάλου κεφαλαίου, αναφύεται το κλασσικό δίπολο της κρίσης: ριζοσπαστική Αριστερά (πρωτίστως ΣΥΡΙΖΑ) εναντίον εθνικισμού και ακροδεξιάς (πρωτίστως Χρυσή Αυγή), δίπλα στο δίπολο «μνημόνιο-αντιμνημόνιο». Απ’ αυτή την ανάγνωση συνεπάγονται και οι αναγκαίες πολιτικές κατευθύνσεις και καθήκοντα για τον ΣΥΡΙΖΑ, που βρίσκονται στον αντίποδα των εμφάσεων που ανάδειξε η τοποθέτηση στη ΔΕΘ! Περισσότερη κόντρα στον εθνικισμό, στους ντόπιους καπιταλιστές και στην ακροδεξιά, περισσότερη κόντρα στην ΟΝΕ και την ΕΕ, οργάνωση των κοινωνικών αντιστάσεων και της συλλογικότητας στο κίνημα, στην πολιτική και ιδεολογική συζήτηση, στο κόμμα, στην κοινωνία, στους χώρους δουλειάς.