Να τους ρίξουμε, τώρα!

Αν καθυστερήσει η ανατροπή, το κόστος για το λαό θα είναι μεγαλύτερο

Ούτε στους χειρότερους εφιάλτες ενός ψηφοφόρου του μπλοκ της «επαναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου», της ψευδούς προεκλογικής υπόσχεσης που αποτέλεσε τη βάση συγκρότησης της τρικομματικής κυβέρνησης, δεν υπήρχαν μέτρα σαν αυτά που ήδη έχουν συμφωνήσει οι Σαμαράς, Βενιζέλος, Κουβέλης με την τρόικα.

Η λιτότητα προβλέπεται να πάρει απελπιστικές διαστάσεις. Πάνω από 10 δισ. ευρώ θα αφαιρεθούν από τα εργατικά και λαϊκά εισοδήματα για να μεταφερθούν, τάχα, στον προϋπολογισμό και από εκεί στα θησαυροφυλάκια των τοκογλύφων-δανειστών, αλλά και στις ντόπιες επιχειρήσεις. Περίπου 7,5 δισ. θα προέρχονται από την άμεση μείωση των μισθών και των συντάξεων, ενώ πάνω από 3 δισ. ευρώ θα είναι οι πρόσθετοι φόροι.

Ταξική μονομέρεια

Ακολουθούν οι δρακόντειες περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες. Η ήδη εφιαλτική κατάσταση στα δημόσια νοσοκομεία, σχολεία και υπηρεσίες των ΟΤΑ θα επιδεινωθεί, αφού προβλέπεται μείωση της χρηματοδότησής τους κατά, περίπου, 4 δισ. ευρώ. Το πρόγραμμα συμπληρώνουν οι «φαστ τρακ» ιδιωτικοποιήσεις (π.χ. το μεγάλο «ολυμπιακό» ακίνητο του Διεθνούς Κέντρου Τύπου πέρασε «νύχτα» στα χέρια του Ομίλου Λάτση…) και η υπόσχεση για πλήρη ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων.

Τα μέτρα αυτά έρχονται μετά τα σκληρά χτυπήματα των Μνημονίων 1 και 2, που έχουν ήδη οδηγήσει την κοινωνία στα όρια της αντοχής. Παρ’ όλα αυτά χαρακτηρίζονται από μιαν απίστευτη ταξική μονομέρεια: Η κυρίαρχη τάξη της χώρας –οι εφοπλιστές, οι τραπεζίτες, οι βιομήχανοι– δεν αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο να συμβάλουν ούτε κατά 1 ευρώ. Αντίθετα υποδέχονται νέα πλούσια δώρα, όπως η μείωση της φορολόγησης των επιχειρήσεων, αλλά και των πλουσίων ως φυσικά πρόσωπα.

Οι φωστήρες της τρικομματικής δεν φαίνεται να ενοχλούνται από την πρόβλεψη ότι το αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής θα είναι ακόμα χειρότερο από το αντίστοιχο των Μνημονίων 1 και 2. Στα πέντε χρόνια της κρίσης, η μείωση του ΑΕΠ έχει ξεπεράσει το 20%. Ο προϋπολογισμός του 2013 προβλέπει ότι το «πακέτο Στουρνάρα» θα οδηγήσει σε ύφεση 4%, ενώ διεθνείς αναλυτές μιλούν από τώρα για μείωση του ΑΕΠ πιθανότατα κατά 10%, οδηγώντας σε σωρευτική απώλεια στην εξαετία κοντά στο 30%, απώλεια που δύσκολα «επιτυγχάνεται» ακόμα και σε καιρό πολέμου… Η απάντηση των κυβερνητικών στελεχών και της τρόικας είναι αξεπέραστη σε κυνισμό: Κάθε δυσμενέστερη εξέλιξη από τις επίσημες προβλέψεις θα καλύπτεται αυτόματα από μειώσεις στους μισθούς και στις συντάξεις, εγκαθιστώντας έτσι ένα σύστημα αντίστροφης ΑΤΑ!

Παρ’ όλη την απίστευτη ενδοτικότητα της κυβέρνησης Σαμαρά, η συμφωνία με την τρόικα παρουσιάζει καθυστερήσεις. Η τρόικα επιμένει, λέει, στην «απελευθέρωση» της ενέργειας και στη μεγαλύτερη διευκόλυνση των μαζικών απολύσεων. Πρόκειται για σημεία ιδιαίτερα προκλητικά. Στα χρόνια της «απελευθέρωσης» της ενέργειας, τα τιμολόγια της ΔΕΗ αυξήθηκαν κατά 160%, ενώ οι ιδιώτες-επενδυτές, αφού λεηλάτησαν για λίγο τους λογαριασμούς, απέδρασαν στην Ελβετία… Στα χρόνια της «απελευθέρωσης» των απολύσεων, η ανεργία εκτινάχθηκε στα ύψη, ενώ η καταβολή της (νόμιμης) αποζημίωσης έγινε άπιαστο όνειρο για δεκάδες χιλιάδες απολυμένους.

Ευρώπη

Όμως η πραγματική αιτία των «καθυστερήσεων» είναι αλλού. Η κρίση σαρώνει όλη την Ευρώπη, αγγίζοντας την καρδιά της ευρωζώνης. Όλα τα τμήματα των ευρωηγεσιών συμφωνούν στις πολιτικές λιτότητας. Μετά τους Ραχόι και Μόντι, ο νεοεκλεγείς σοσιαλδημοκράτης Ολάντ ανακοίνωσε στη Γαλλία περικοπές πάνω από 40 δισ. ευρώ. Όμως η συμφωνία πάνω στα προγράμματα λιτότητας δεν είναι ικανό συνεκτικό υλικό για το συντονισμό των μεγάλων δυνάμεων στην εποχή της κρίσης.

Το ΔΝΤ δηλώνει επισήμως ότι «το ελληνικό (αλλά και το ισπανικό και το πορτογαλικό) πρόγραμμα δεν βγαίνει», ζητώντας από τη Γερμανία και τις μεγάλες τράπεζες του Βορρά ουσιαστικότερες και μονιμότερες αποφάσεις για την αντιμετώπιση της κρίσης. Αντίστοιχα, η Μέρκελ και ο Σόιμπλε, επιμένουν στην παρούσα πολιτική των μνημονίων, επιδιώκοντας να αναβάλουν για αργότερα τις ευθύνες μονιμότερης εμπλοκής. Μ’ αυτά κι εκείνα, ο Σαμαράς βλέπει την είσπραξη της πολυπόθητης για τους καπιταλιστές νέας δόσης δανεισμού των 31,5 δισ. ευρώ να αναβάλλεται για το… Νοέμβρη, μετά τη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ στις 18 Οκτώβρη και, βεβαίως, μετά τις εκλογές στις ΗΠΑ…

Παρ’ όλα αυτά το βασικό πρόβλημα της τρικομματικής παραμένει το εσωτερικό μέτωπο. Η απεργία στις 26 Σεπτέμβρη έδειξε ότι οι απώλειες των ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ είναι πιθανό να πάρουν χαοτικές διαστάσεις, σχεδόν ταυτόχρονα με την ανακοίνωση των μέτρων. Η απήχηση μέσα στο εργατικό κίνημα των φωνών που καλούν σε μια αποφασιστική μάχη για την ανατροπή των μέτρων, με σχεδόν άμεση συνέπεια την ανατροπή της κυβέρνησης, προϊδεάζει για την προοπτική να έχει ο Σαμαράς αντίστοιχο τέλος με εκείνο του ΓΑΠ ή του Παπαδήμου.

Η ανάδειξη αυτής της προοπτικής εξηγεί την εικόνα γενικότερης αποσταθεροποίησης της κυβέρνησης, αλλά και όλου του πολιτικού συστήματος. Μόνο τυχαίο δεν μπορεί να θεωρηθεί το αφιέρωμα μιας εφημερίδας όπως το «Βήμα», που «συζητούσε» το ενδεχόμενο ενός στρατιωτικού πραξικοπήματος, παρουσιάζοντας μάλιστα τις δυνάμεις μέσα στο στρατό («αυτούς που είναι για το στράτευμα ό,τι ήταν ο Χριστόδουλος για την εκκλησία») που θα μπορούσαν να αναλάβουν «πρωτοβουλίες», αν η αποτυχία των «θεσμικών» δυνάμεων του καθεστώτος κριθεί οριστική.

Επίσης δεν μπορεί να θεωρηθεί τυχαία η απόλυτη ξεφτίλα των κυβερνητικών παραγόντων απέναντι σε αποκαλύψεις για οικονομικά σκάνδαλα. Αδιάφορο αν οι αποκαλύψεις είναι πραγματικές ή στημένες, η εικόνα του προέδρου της Βουλής να απειλεί να «βγάλει το παντελόνι»  για να σοδομίσει τον Χατζηνικολάου (ή, άμα λάχει, τον Πρ. Παυλόπουλο) είναι ενδεικτική της σαθρότητας, του ιστορικά χαμηλού κύρους που διαθέτουν πλέον τα κυβερνητικά επιτελεία στον καιρό των μνημονίων…

Ανατροπή

Όλη αυτή η εικόνα κάνει επείγουσα την απάντηση της ανατροπής. Για λόγους οικονομικούς και κοινωνικούς, για να μη φορτωθούν οι εργαζόμενοι, η νεολαία, οι λαϊκές τάξεις τα νέα ασήκωτα βάρη του Μνημονίου 3. Αλλά και για λόγους πολιτικούς: για να μην αφήσουμε στη ντόπια κυρίαρχη τάξη και τους διεθνείς συμμάχους της, το χώρο και το χρόνο να επεξεργαστούν νέες, ακόμα πιο απειλητικές, πολιτικές μορφές «σταθερότητας» για την επιβολή της προγραμματικής επιλογής τους να φορτώσουν όλα τα βάρη της κρίσης πάνω στις πλάτες των εργαζομένων.

Η απάντηση της ανατροπής είναι ρεαλιστική. Η 26 Σεπτέμβρη, αν και αποτελούσε την πρώτη μόνο δόση των λαϊκών αντιδράσεων, παρουσιάζει τις κοινωνικές δυνάμεις που μπορούν να αναλάβουν αυτό το έργο. Πολλοί λένε ότι ο διεθνής συσχετισμός δυνάμεων είναι αρνητικός. Αν περιοριστούμε στο επίπεδο των διεθνών θεσμών και της πολιτικής των κυβερνήσεων, αυτός ο ισχυρισμός είναι σωστός. Όμως οι μεγάλες ανατροπές της «αραβικής άνοιξης» και οι μεγάλες εργατικές-λαϊκές κινητοποιήσεις σε όλο τον ευρωπαϊκό Νότο αναδεικνύουν άλλες δυνάμεις και άλλες δυναμικές.

Αριστερά

Σε αυτόν τον παράγοντα οφείλει να συγκεντρώσει την προσοχή της η Αριστερά. Η αίσθηση της σοβαρότητας των στιγμών, η αίσθηση των κινδύνων που απειλούν τον κόσμο μας, πρέπει να οδηγήσει στην επικράτηση της τακτικής του Ενιαίου Μετώπου. Με ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ, που λόγω και του ενιαιομετωπικού χαρακτήρα του βγήκε ενισχυμένος στις εκλογές, πρέπει να προχωρήσει η συμπαράταξη της Αριστεράς, η ενότητα στη δράση μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ-ΚΚΕ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Με επίσης κύρια ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να επικρατήσει η ριζοσπαστική πολιτική: Η ανατροπή των μέτρων, μαζί με την ανατροπή της κυβέρνησης Σαμαρά, πρέπει να διεκδικηθεί επειγόντως σαν υπόθεση του εργατικού κινήματος και της Αριστεράς. Είναι αυταπάτη ότι η τρικομματική κυβέρνηση θα σαπίσει «ομαλά», ότι η κυβερνητική εξουσία θα παραδοθεί ως «ώριμο φρούτο» στα χέρια του ΣΥΡΙΖΑ, που θα μπορεί μέχρι τότε να περιμένει και να προετοιμάζει μια εκλογική νίκη, αν και όταν στηθούν οι κάλπες.

Υπαινιχθήκαμε ήδη παραπάνω ότι το καθεστώς έχει και άλλες πολλές εναλλακτικές λύσεις: από μια αυταρχική στήριξη του παραπαίοντος Σαμαρά, μέχρι μια συνολική «αναδόμηση» του πολιτικού σκηνικού στη βάση επιχειρήσεων «καθαρά χέρια», αλλά ακόμα και μέχρι εκτροπές –λιγότερο ή περισσότερο έξω από τα περιθώρια του συντάγματος και του κοινοβουλευτισμού– στη βάση της επίκλησης εθνικών ή άλλων κινδύνων…

Όλα αυτά μπορεί και πρέπει να τα παραλύσει η κίνηση του κόσμου και της Αριστεράς. Που διεκδικώντας την ανατροπή των μέτρων και της κυβέρνησης, πρέπει να βάζει μπροστά τη διεκδίκησης μιας νέας «εργατικής» μεταπολίτευσης, με στόχο την ανατροπή του συσχετισμού ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία και πρώτο σταθμό την αντιστροφή όλων των αντεργατικών-αντικοινωνικών μέτρων των μνημονίων.