Η μια σύσκεψη αρχηγών διαδέχεται την άλλη. Η ανακοίνωση των μέτρων αναβάλλεται από βδομάδα σε βδομάδα και τελικά –φαίνεται– θα επιτευχθεί στις αρχές Νοέμβρη, επιβεβαιώνοντας την «Καθημερινή» και τον Αλέξη Παπαχελά, που είχαν προβλέψει ότι θα μάθουμε την αλήθεια λίγο μετά τις αμερικανικές εκλογές.
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Να μην περάσουν τα μέτρα
Να πέσει η κυβέρνηση Σαμαρά
Οι δυσκολίες της τρικομματικής έχουν διεθνή διάσταση: Το ΔΝΤ (δηλ. οι ΗΠΑ) προειδοποιεί την ΕΕ ότι η ακραία λιτότητα επιταχύνει το βύθισμα του καπιταλισμού στην κρίση και δηλώνει ότι δεν θα μπορεί να «χρηματοδοτεί» επ’ αόριστω το ελληνικό χρέος, το οποίο τελεσίδικα έχει χαρακτηρίσει ως «μη βιώσιμο». Από την άλλη η Γερμανία, με τον υπουργό Οικονομικών Σόιμπλε, επιμένει στην έμφαση στη λιτότητα και στις αντιμεταρρυθμίσεις, δίνοντας απόλυτη προτεραιότητα στην αποπληρωμή των χρεών…
Όμως τα μεγαλύτερα προβλήματα της τρόικας εσωτερικού είναι τα… εσωτερικά. Το πακέτο-βρυκόλακας του Στουρνάρα έχει πάρει τέτοιες διαστάσεις, που, όπως σωστά υπογράμμισε ο Κ. Βεργόπουλος, όποιος το υπογράψει θα έχει υπογράψει τον πολιτικό του θάνατο. Η κατάρρευση του ΓΑΠ και του Παπαδήμου θα μοιάζει παιδική ασθένεια μπροστά στην κατακραυγή που περιμένει τους Σαμαρά, Βενιζέλο, Κουβέλη.
Ακόμα και στα εσωτερικά προβλήματα της κυβέρνησης υπάρχουν διακρίσεις. Ασφαλώς υπάρχουν τα «από πάνω» προερχόμενα: εφοπλιστές, τραπεζίτες, μιντιάρχες αγωνίζονται για το τομάρι τους και επιφυλάσσουν σκληρά «τζαρτζαρίσματα» για τους πολιτικούς υπαλλήλους της τρικομματικής. Κυρίως όμως τα προβλήματα προέρχονται «από τα κάτω»: οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, οι άνεργοι, οι φτωχοί τρίζουν τα δόντια τους απέναντι στο Σαμαρά και τους βοηθούς του.
Η μεγάλη απεργία στις 26 Σεπτέμβρη ήταν απλώς ο πρόλογος. Ακολούθησε ένα εξαιρετικά «πυκνό» και οργισμένο πρόγραμμα αντιδράσεων μεγάλων ομοσπονδιών και εργατικών χώρων. Έρχεται η απεργία στις 18 Οκτώβρη. Όλα αυτά προειδοποιούν ότι ένα μεγάλο εργατικό-λαϊκό ξέσπασμα είναι πιθανότατο και εφικτό. Η εκδήλωση της δύναμης του κόσμου στους δρόμους μπορεί να σαρώσει με συνοπτικές διαδικασίες την παραπαίουσα κυβέρνηση Σαμαρά. Κανείς δεν δικαιούται να ξεχνάει ότι αυτή η δύναμη έχει καταγράψει στις πρόσφατες εμπειρίες της την ανατροπή δύο κυβερνήσεων –του ΓΑΠ και του Παπαδήμου– που, τουλάχιστον στο ξεκίνημά τους, θεωρούνταν και ήταν ισχυρότερες και συνεκτικότερες από το θίασο ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ.
Σε αυτή την προοπτική οφείλει να συγκεντρώσει την προσοχή της η Αριστερά. Αρχίζοντας, προφανώς, από τα κινηματικά καθήκοντα: Δίνοντας όλες τις δυνάμεις για την επιτυχία των απεργιών και των συλλαλητηρίων, υποστηρίζοντας συστηματικά την πιο προωθημένη γραμμή αντιπαράθεσης (απεργίες διαρκείας, καταλήψεις, συντονισμοί κλπ). Καλύπτοντας, επίσης, τις πολιτικές ανάγκες του κόσμου. Τα συνθήματα να μην περάσουν τα μέτρα, να πέσει η κυβέρνηση που τα εισηγείται και τα στηρίζει, είναι συνθήματα πλατιάς λαϊκής αποδοχής, συνθήματα που μπορούν να ενώσουν όλους τους αγώνες…
Ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να μπει μπροστά σε αυτή τη διαδικασία ανατροπής. Να δηλώσει ότι η απόρριψη των μέτρων και η κατάρρευση της κυβέρνησης Σαμαρά είναι προϋπόθεση για το μέλλον της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας. Να καλέσει το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε συστράτευση, με στόχο να διασφαλίσουμε την ανατροπή, να σταματήσουμε τον κατήφορο, να συνδιαμορφώσουμε την εναλλακτική λύση. Γιατί απέναντι στην κοινωνική έρημο που θα προκαλέσει το νέο πρόγραμμα λιτότητας και περικοπών, η μόνη λύση είναι να πάρουν τα πράγματα στα χέρια τους οι εργαζόμενοι και η Αριστερά.
Σε αυτή την πορεία έχουμε συμμάχους. Στην Ιβηρική, στην Ιταλία, στη Γαλλία το εργατικό κίνημα σηκώνει κεφάλι. Απέναντι στους Μερκολάντ και στους τραπεζίτες, ένα νέο 1968, ένας νέος Μάης των εργατών και της νεολαίας είναι αναγκαίος και πολύ-πολύ κοντά. Όλοι μαζί, μπορούμε!