Βήμα βήμα, από τη μαζική διαδήλωση της ΔΕΘ και μετά, μια σειρά από πετυχημένες και μαζικές κινητοποιήσεις άνοιξαν το δρόμο για τη συνολική αντιπαράθεση του εργατικού κινήματος με τα μνημόνια και τη βάρβαρη πολιτική κυβέρνησης, ΕΕ και ΔΝΤ.
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Αυτές οι κινητοποιήσεις έσυραν από τη μύτη τους κάθε λογής Παναγόπουλους και τους υποχρέωσαν να κηρύξουν νέα γενική απεργία την Πέμπτη 18 Οκτώβρη, ημέρα της συνόδου κορυφής.
Αυτές οι κινητοποιήσεις τους ανάγκασαν να μιλάνε για απεργιακό αγώνα μέχρι την ανατροπή των μέτρων. Φυσικά αυτά τα λόγια τα έχουμε ακούσει πολλές φορές από τους γραφειοκράτες συνδικαλιστές και, πριν αλέκτωρ λαλήσει τρεις, έσπευσαν να μαζέψουν κάθε είδους αντίσταση και να συνθηκολογήσουν –στην καλύτερη περίπτωση– με τους εργοδότες και τις κυβερνήσεις τους.
Αυτή τη φορά όμως, παρότι είναι σίγουρο ότι το ίδιο θα θελήσουν να κάνουν στην επόμενη στροφή, τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα γι’ αυτούς. Τώρα βρίσκονται μπροστά στην οργή και την αγανάκτηση που έχει συσσωρευτεί στον κόσμο από την πιο βίαιη επίθεση που έχουν βιώσει ποτέ οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Επίσης, δεν έχουν τις πλάτες που είχαν άλλες φορές. Οι πολιτικοί και τα κόμματα, που στήριζαν τις ηγεσίες της ΓΣΕΕ, της ΑΔΕΔΥ και άλλων ομοσπονδιών και σωματείων, είναι παραδομένα στην κρίση του πολιτικού συστήματος και υποχρεωμένα να εκτελούν τις εντολές της άρχουσας τάξης, που τα οδηγεί στο να ηγούνται αυτής της επίθεσης.
Αυτή τη στιγμή λοιπόν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες αναγκάζονται από τα πράγματα να πρωτοστατήσουν και να οργανώσουν κινητοποιήσεις. Είτε για να σταθούν προσωπικά, είτε γιατί βλέπουν ότι, αν δεν το κάνουν, οι συσχετισμοί μπορούν να αλλάξουν άρδην και να προκύψουν ηγεσίες από τα αριστερά, με διάθεση όντως να ανατρέψουν τα πράγματα.
Έτσι σε μια σειρά κλάδους, ομοσπονδίες και πρωτοβάθμια σωματεία πραγματοποιούνται κινητοποιήσεις ή σχεδιάζονται κινητοποιήσεις ακόμη και διαρκείας, ενόψει της ψήφισης του νέου πακέτου μέτρων από την κυβέρνηση.
Νοσοκομεία
Η Πανελλήνια Ομοσπονδία των Εργαζομένων στα Δημόσια Νοσοκομεία πραγματοποίησε στάση εργασίας στις αρχές του Οκτώβρη και η συμμετοχή στις συγκεντρώσεις τόσο στην Αθήνα όσο και στη Θεσσαλονίκη ήταν εντυπωσιακή. Στην Αθήνα ο δυναμισμός των εργαζομένων στη συγκέντρωση ήταν τέτοιος, που υποχρέωσε τον πρόεδρο της ΠΟΕΔΗΝ, γνωστό γραφειοκράτη και μέλος της ΠΑΣΚΕ, Κουτσουμπέλη, χαιρετώντας τη συγκέντρωση να μιλήσει για τη δημιουργία κοινών επιτροπών εργαζομένων στα νοσοκομεία και των κατοίκων κάθε περιοχής.
Στη Θεσσαλονίκη έγινε η μεγαλύτερη συγκέντρωση εργαζομένων στα νοσοκομεία εδώ και πολλά χρόνια και ρόλο σ’ αυτό έπαιξαν και οι κινητοποιήσεις που είχαν προηγηθεί όλο το Σεπτέμβρη.
Οι νοσοκομειακοί γιατροί από τη μεριά τους αποφάσισαν κινητοποιήσεις στις 9 και 17 Οκτώβρη. Και η ΟΕΝΓΕ, η ομοσπονδία τους, αποφάσισε να συμμετέχει σε κοινές πανελλαδικές κινητοποιήσεις με τα πρωτοβάθμια σωματεία, τις ομοσπονδίες και συνομοσπονδίες του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, για την αποτροπή της ψήφισης των μέτρων της κυβέρνησης.
Εκπαιδευτικοί
Η ομοσπονδία των δασκάλων και των νηπιαγωγών (ΔΟΕ) δεν προχώρησε σε κλιμάκωση των κινητοποιήσεων μετά την 24ωρη απεργία την πρώτη μέρα της σχολικής χρονιάς, όμως οι ίδιοι οι δάσκαλοι δεν κάθονται με σταυρωμένα χέρια. Όλοι οι σύλλογοι διδασκόντων επέστρεψαν ασυμπλήρωτα τα ερωτηματολόγια που έστειλε το υπουργείο Παιδείας για την αξιολόγησή τους. Μάλιστα το υπουργείο Παιδείας προσπάθησε να ρίξει την ευθύνη της παταγώδους αποτυχίας του στους διευθυντές, τονίζοντας ότι δεν δόθηκαν οι απαραίτητοι κλειδάριθμοι από τους διευθυντές στους δασκάλους, αλλά η αλήθεια είναι ότι οι δάσκαλοι έδειξαν μαζική ανυπακοή, κάτι που δείχνει ότι υπάρχει η διάθεση για δράση και αντίσταση.
Επίσης η Γενική Συνέλευση των προέδρων της ΟΛΜΕ, της ομοσπονδίας των καθηγητών, αποφάσισε απεργία διαρκείας, όταν μπουν στη βουλή προς ψήφιση τα νέα μέτρα. Η κλιμάκωση των κινητοποιήσεων γίνεται προτεραιότητα σε ΕΛΜΕ που η Αριστερά πιέζει προς αγωνιστικές κινητοποιήσεις, όπως στις Γ’, Δ’ και Ε’ ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης.
Επίσης στους καθηγητές, όπως και στους δασκάλους, υπάρχει μαζική άρνηση συμμετοχής στη διαδικασία αξιολόγησης. Τη Δευτέρα 15 Οκτώβρη πραγματοποίησαν εκδήλωση με θέμα την αξιολόγηση και τις συνέπειές της σε σχολεία και εκπαιδευτικούς.
Το Συντονιστικό Ομοσπονδιών και Σωματείων ενάντια στην κατάργηση και συρρίκνωση κοινωφελών Δημόσιων Φορέων, ενάντια σε απολύσεις, εφεδρεία, διαθεσιμότητες, ενάντια στο φτωχολόγιο μισθολόγιο, πραγματοποίησε παράσταση διαμαρτυρίας των ΔΣ των σωματείων τη Δευτέρα 15 Οκτώβρη στο υπουργείο Εσωτερικών. Επίσης έχει καλέσει τα σωματεία μέλη του να πραγματοποιήσουν συνελεύσεις και περιοδείες για τη συμμετοχή στη γενική απεργία και στήριξη των κινητοποιήσεων που βρίσκονται σε εξέλιξη.
ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ
Οι σημαντικότερες όμως εξελίξεις σημειώνονται στις Ομοσπονδίες των εργαζομένων σε συγκοινωνίες, ΔΕΗ και δήμους, που καλούν σε αγώνες με στόχο όχι μόνο την ανατροπή των μέτρων, αλλά και της κυβέρνησης.
Η ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ ανακοίνωσε 48ωρες επαναλαμβανόμενες απεργίες, από τη στιγμή που θα πάνε προς ψήφιση τα μέτρα. Ο πρόεδρός της Ν. Φωτόπουλος πρότεινε σωστά στην τελευταία σύσκεψη της ΓΣΕΕ να καταληφθούν όλα τα υπουργεία. Αλλά πέρα από το δυναμισμό στα λόγια μετράνε οι πράξεις. Στο κυρίως πιάτο λοιπόν, ώσπου να προκηρυχθούν οι επαναλαμβανόμενες απεργίες, πραγματοποίησε μόλις μια τρίωρη στάση εργασίας, την Τρίτη 16 Οκτώβρη, για τους εργαζόμενους από τη ΔΕΗ στο ΤΑΥΤΕΚΩ.
Επίσης την Κυριακή 7 Οκτώβρη, συνδικαλιστές της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ κατέλαβαν το κτίριο πληροφοριακών συστημάτων της ΔΕΗ στη Μεσογείων. Στόχος ήταν να αποδειχθεί η ταξικότητα του χαρατσιού που πληρώνουμε μέσω της ΔΕΗ. Όμως και αυτό οργανώθηκε στα κρυφά και φαίνεται να υπάρχει μια δραστηριότητα σημαντική, αλλά αναποτελεσματική, αφού δεν συσπειρώνει την πλειοψηφία των εργαζομένων στη ΔΕΗ. Επίσης να μην ξεχνάμε ότι η Ομοσπονδία βαδίζει προς το συνέδριό της.
Δήμοι
Στους δήμους οι εργαζόμενοι προχώρησαν στην εφαρμογή κάποιων από τα σχέδια κινητοποιήσεων, που είχε προγραμματίσει με ανακοινώσεις της η Ομοσπονδία τους (ΠΟΕ-ΟΤΑ). Έτσι στο νομό Θεσσαλονίκης 8 δήμοι καταλήφθηκαν από τους εργαζόμενους. Οι καταλήψεις αυτές ξεκίνησαν μαζικά και στόχο είχαν να ζεστάνουν τον κόσμο για κινητοποιήσεις διαρκείας. Όμως το γεγονός ότι το μόνο που προέκυψε ήταν τελικά η απόφαση για 24ωρη γενική απεργία στις 18 του Οκτώβρη, σε συνδυασμό με την αδυναμία της ηγεσίας της ΠΟΕ-ΟΤΑ να στηρίξει με πράξεις αυτές τις προσπάθειες, οδήγησε στο να λήξουν άδοξα οι καταλήψεις. Η ηγεσία της Ομοσπονδίας δεν προσπάθησε ιδιαίτερα να προχωρήσει στην κατάληψη των ΧΥΤΑ, όπως είχε προγραμματίσει, ώστε να στηρίξει πραγματικά αυτές τις κινητοποιήσεις με αγώνες διαρκείας.
Οι παραπάνω δράσεις είναι πολύ σημαντικές, αλλά όχι αρκετές. Και η αιτία είναι ότι η ηγεσία του συνδικαλιστικού και εργατικού κινήματος στις δύο εργατικές συνομοσπονδίες δεν μπορεί να δώσει στους αγώνες την απαιτούμενη προοπτική. Αυτή τη στιγμή οποιαδήποτε κουβέντα για ανατροπή των μέτρων, χωρίς την απαραίτητη συμπλήρωση ότι η ανατροπή θα έρθει με απεργίες διαρκείας, οδηγεί τον κόσμο στο να σκέπτεται αν πρέπει να χάσει ακόμη ένα μεροκάματο. Ο κόσμος ξέρει ότι τις προηγούμενες φορές έκανε 48ωρες απεργίες και τα μέτρα πέρασαν κι ότι με μια 24ωρη δεν πρόκειται να τους σταματήσει.
Προοπτική
Και περιμένει την προοπτική. Από εδώ και πέρα ξεκινάει και ο τρόπος που μπορεί να αντιμετωπίσει την κατάσταση η Αριστερά. Και δεν εννοούμε μόνο στο συνδικαλιστικό σκέλος, που το περιγράψαμε λίγο ως πολύ. Συνελεύσεις, περιοδείες, οργάνωση κινητοποιήσεων πραγματικά από τα κάτω και με διάρκεια, μαχητικοί τρόποι δράσης με καταλήψεις υπουργείων, αποκλεισμούς δρόμων κλπ. Αλλά πολιτικά.
Θα πρέπει να οργανώσει όλες αυτές τις δράσεις με περιεχόμενο την ανατροπή της κυβέρνησης.
Θα πρέπει να οργανώσει τις κινητοποιήσεις με αίτημα την κατάργηση των μνημονίων και προτάσσοντας ότι οι εργαζόμενοι δεν είναι διατεθειμένοι να κάνουν καμιά θυσία για το ευρώ ή για οποιοδήποτε άλλο νόμισμα. Απαντώντας επίσης στα διλήμματα που η άρχουσα τάξη με την προπαγάνδα των μεγάλων Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης βάζει στον κόσμο, ότι χρειάζονται θυσίες για να παραμείνουμε στο ευρώ.
Θα πρέπει να εκμεταλλευτεί πραγματικά το αδιέξοδο των πολιτικών των μνημονίων, το αδιέξοδο των από πάνω που τα νούμερα δεν τους βγαίνουν, και να ζητήσει διαγραφή του χρέους για το συμφέρον της εργατικής τάξης.
Αν βαδίσει η Αριστερά σε αυτή την κατεύθυνση, τότε και οι αγώνες θα δοθούν με καλύτερους όρους και δυνατούς συσχετισμούς και οι συσχετισμοί μέσα στα συνδικάτα θα αλλάξουν και θα μπορεί να παρουσιάσει στον κόσμο το όραμά της για μια άλλη κοινωνία.
Μεσοδιαστήματα
Ένα τελευταίο ερώτημα που απασχολεί κυρίως τον κόσμο που δραστηριοποιείται και συμμετέχει στις διαδηλώσεις είναι γιατί η συμμετοχή στις κινητοποιήσεις είναι «μικρή». Ουσιαστικά εννοούν ότι με τέτοια συμμετοχή δεν μπορείς να πετύχεις το μάξιμουμ των στόχων σου.
Αν όντως μιλούσαμε για μια απεργία 24ωρη ενάντια στον προϋπολογισμό, για παράδειγμα, τότε ο αριθμός του κόσμου που συμμετείχε στην απεργία της 26ης Σεπτέμβρη είναι όχι απλά ικανοποιητικός, αλλά φανταστικός. Αυτό όμως που περιμένει ο καθένας είναι νούμερα αντίστοιχα των μεγάλων εκρήξεων που ζήσαμε τα τελευταία 2 χρόνια και οδήγησαν όχι στην αποτροπή των μέτρων, αλλά στην ανατροπή των κυβερνήσεων.
Σε όλο το άρθρο έχουμε δώσει κάποιες εξηγήσεις. Υπάρχει και μια τελευταία. Μεταξύ αυτών των μεγάλων εκρήξεων υπήρχαν κινητοποιήσεις και μεμονωμένες 24ωρες γενικές απεργίες, η συμμετοχή στις οποίες ήταν πολύ μικρότερη ακόμη και από αυτή στη στάση εργασίας στις 9 Οκτώβρη. Πάντα υπάρχουν κάποια μεσοδιαστήματα όπου η συνείδηση του κόσμου «κάθεται». Εκεί λοιπόν χρειάζεται η Αριστερά να οργανώσει και να στηρίξει πρωτοβουλίες που θα βαθαίνουν την αντιπαράθεση. Εκεί χρειάζεται να δώσει τα ρέστα της, ώστε, όταν προκύψουν τα μεγαλύτερης σημασίας γεγονότα, να μπορεί να τραβήξει τη συνείδηση του κόσμου ένα βήμα μπροστά. Και γι’ αυτό η απεργία στις 18 Οκτώβρη μπορεί να αποδειχθεί καθοριστική από το πόσο πιο μεγάλη συμμετοχή θα έχει ο κόσμος, από το πόσο πιο προωθημένα αιτήματα θα προβάλει το κίνημα.