Να σπάσουμε το κλίμα της τρομοκρατίας

Το μνημονιακό καθεστώς σκληραίνει συνεχώς - Η συγκυβέρνηση βρίσκει καταφύγιο στην κρατική καταστολή

Βασανισμοί και εξευτελισμοί αντιφασιστών στη ΓΑΔΑ, προληπτικές προσαγωγές και πολυήμερη κράτηση στα κρατητήρια (ακόμα και ανηλίκων), συλλήψεις στο σωρό και ωμή αστυνομική βία στις διαδηλώσεις, κατασκευασμένες κατηγορίες, απαγόρευση συγκεντρώσεων, επιθέσεις σε καταλήψεις μαθητών, συλλήψεις εργαζομένων των ναυπηγείων Σκαραμαγκά, της ΔΕΗ και του Δρομοκαΐτιου, παραβίαση κάθε «τυπικής νομιμότητας» της ποινικής και δικαστικής διαδικασίας, προκλητική ανοχή και συνεργασία της ΕΛ.ΑΣ. με την παρακρατική Χρυσή Αυγή.

Η απουσία κοινωνικής συναίνεσης στα άγρια μέτρα λιτότητας, που προωθούν κυβέρνηση και τρόικα, έχει μετατρέψει τον αυταρχισμό σε στρατηγική επιλογή της κυρίαρχης τάξης και των πολιτικών δυνάμεων που την εκπροσωπούν. Η καλλιέργεια του φόβου επιχειρεί να κατευνάσει την οργή του κόσμου για τη φτώχεια και την ανεργία που γεννούν τα μνημόνια. Η τρομοκράτηση όσων αντιστέκονται, η στοχοποίηση των εργατικών και λαϊκών αγώνων και η συγκάλυψη των εγκλημάτων της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής έχουν γίνει επίσημη κρατική πολιτική. Η ενεργοποίηση όλων των κατασταλτικών, προπαγανδιστικών και ιδεολογικών μηχανισμών του αστικού κράτους επιταχύνεται σε κατεύθυνση «εξαίρεσης» και «έκτακτης ανάγκης». Η δεδομένη αναβάθμιση του κινδύνου για την τάξη μας πρέπει να σημάνει συναγερμό στο εργατικό κίνημα και την Αριστερά.

Αστυνομικό κράτος
Η παρατεταμένη οικονομική και πολιτική κρίση των «από πάνω» και τα τεράστια αδιέξοδα των αστικών επιτελείων, τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς, οδηγεί τη συγκυβέρνηση στο καταφύγιο της κρατικής βίας. Εξάλλου, αυτή είναι η προτελευταία (υπάρχει και ο ανοιχτός φασισμός) επιλογή κάθε καθεστώτος που έχει απονομιμοποιηθεί στη συνείδηση των υποτελών τάξεων. Είναι δεδομένο ότι βρισκόμαστε σε μια νέα περίοδο, όπου η καταπάτηση στοιχειωδών πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων θα οξύνεται, όσο κλιμακώνεται η αντίσταση των εργαζομένων και της νεολαίας. Και αυτός είναι ο στρατηγικός στόχος της κυβέρνησης: η «συμμόρφωση» όσων διεκδικούν το δίκιο τους, μέσω της ποινικοποίησης και της καταστολής των αγώνων, ώστε να δεχτούμε την ολοκληρωτική εξαθλίωση που μας ετοιμάζουν.

Γι’ αυτό γίνονται και οι επιθέσεις τόσο στο οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα, όσο και στην αυθόρμητη ριζοσπαστικοποίηση νεολαιίστικων κομματιών. Η περίπτωση των εργαζομένων στα ναυπηγεία Σκαραμαγκά είναι ενδεικτική. Απλήρωτοι για μήνες και υποχρεωμένοι να κάνουν ένα μεροκάματο την εβδομάδα, το οποίο και δεν πληρώνονται, συνελήφθησαν και οδηγήθηκαν στον εισαγγελέα, επειδή εισέβαλαν στο υπουργείο «Εθνικής Άμυνας». Ίδια αντιμετώπιση είχαν και οι καταληψίες της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, που αποκάλυψαν ότι κάποιοι πασίγνωστοι καπιταλιστές της χώρας δεν πληρώνουν το ληστρικό χαράτσι. Αμφότεροι, δέχτηκαν τις χυδαίες επιθέσεις του πολιτικού και μιντιακού κατεστημένου, που αναγορεύουν σε «εξαλλοσύνη» κάθε κοινωνική διαμαρτυρία.

Είναι φανερό ότι το αστυνομικό κράτος, που χτίζουν ο Σαμαράς και ο Δένδιας, είναι η ασπίδα των εργοδοτών απέναντι στις αντιδράσεις για την ισοπέδωση των εργατικών και κοινωνικών κατακτήσεων. Και αν για τη ΝΔ η επιστροφή στην παλαιοκομματική Δεξιά δεν φαντάζει παράλογη τακτική, η συνενοχή των κυβερνητικών εταίρων, ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, διαλύει κάθε αυταπάτη για το ρόλο τους στη συγκυβέρνηση. Η άλλοτε «δημοκρατική παράταξη» και η «υπεύθυνη Αριστερά» φαίνεται ότι έχουν αποκοπεί ακόμα και από την παράδοση προάσπισης της –όποιας– αστικής νομιμότητας. Η ατζέντα «νόμου και τάξης» που προωθεί ο Σαμαράς, η οποία δεν απέχει και πολύ από τη ρητορική της Χρυσής Αυγής, οι αστυνομικές και δικαστικές αυθαιρεσίες, η διαπόμπευση συλληφθέντων μέσα από το σάιτ της ΕΛ.ΑΣ πριν καν καταδικαστούν, είναι ψιλά γράμματα για τον Βενιζέλο και τον Κουβέλη. Η εξοργιστική σιωπή τους είναι μια καλή προειδοποίηση για το πού μπορείς να καταντήσεις μέσα από απανωτές δεξιές μετατοπίσεις, στο όνομα του «ρεαλισμού» και της «σωτηρίας του έθνους» βεβαίως.

Βασανιστήρια
Γαργάρα έγιναν και οι πρόσφατες καταγγελίες των βασανιστηρίων σε βάρος των 15 αντιφασιστών, που συνελήφθησαν κατά τη διάρκεια αντιφασιστικής μοτοπορείας στις 30/9. Είχε προηγηθεί συμπλοκή μελών της μοτοπορείας με χρυσαυγίτες («κατοίκους» κατά τα ΜΜΕ) στο κέντρο της Αθήνας. Το αποκαλυπτικό δημοσίευμα στη βρετανική «Guardian», οι μαρτυρίες των θυμάτων και οι εκκλήσεις των συνηγόρων τους δεν αρκούν φαίνεται ούτε για την «εθιμοτυπική» ΕΔΕ, που διατάσσεται σε ανάλογες περιπτώσεις. Τα όσα συνέβησαν είναι τυπικό δείγμα και σαφή προειδοποίηση για την αντιμετώπιση που μπορεί να έχει καθένας και καθεμιά που παλεύει ενάντια στην κυβέρνηση της καταστροφής και του ρατσισμού.

Η συγκλονιστική μαρτυρία ενός από τους συλληφθέντες, όπως δημοσιεύτηκε στην «Αυγή» της Κυριακής (14/10), αποτυπώνει γλαφυρά όλο το μίσος και την εκδικητικότητα των κατασταλτικών μηχανισμών για τους ανθρώπους που διεκδικούν μια ζωή με αξιοπρέπεια: «...Ξεκίνησαν με το λεκτικό: “Θα σας θάψουμε όπως στο Γράμμο, το Βίτσι”, “Τώρα, πουτανάκια, θα σας γαμήσουμε. Είσαστε κότες. Τριάντα ήμασταν και σας γαμήσαμε”. Μας λέγανε καθαρά ότι είναι χρυσαυγίτες. “Ναι, ρε, χρυσαυγίτες είμαστε, τέρμα αυτά που ξέρετε”. Μετά, άρχισαν τα χαστούκια. Τραβάγανε τα μαλλιά στις κοπέλες και τους κάνανε χυδαία σεξιστικά σχόλια. Ένας από εμάς αιμορραγούσε όλο το βράδυ από το κεφάλι κι όταν έγειρε λίγο να κοιμηθεί, του ρίχνανε λέιζερ και φακούς στα μάτια. Σε λίγο ήρθε κι ένας επικεφαλής Δελτάς. Αυτός τους έδινε το ΟΚ για να συνεχίσουνε και τους έδινε οδηγίες για το βασανισμό…».

Χρυσή Αυγή
Στο ίδιο περιστατικό αποκαλύφθηκε, για άλλη μια φορά, η ανοχή και η συνεργασία του κράτους με τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής, οι οποίοι μπορούν ανενόχλητοι να μαχαιρώνουν μεταστάντες και να απειλούν αριστερούς αγωνιστές και ομοφυλόφιλους. Η ενθάρρυνση και η στήριξη του παρακράτους, τα δημοσιεύματα για χρησιμοποίηση του στρατού κατά των λαϊκών κινητοποιήσεων, τα συνταγματικά πραξικοπήματα στο κοινοβούλιο, είναι επιλογές που δεν αποκλείει το σύστημα μπροστά στην κατάρρευσή του.

Την ίδια στιγμή η «καραμέλα» της θεωρίας των «δύο άκρων» αρχίζει και λιώνει. Όλο και περισσότεροι αντιλαμβάνονται ότι η επίθεση αφορά μόνο τον αντισυστημικό πόλο (Αριστερά, αντιεξουσιαστές κλπ.) της ανιστόρητης εξίσωσης διαμετρικά αντίθετων πολιτικών χώρων. Αξιοπρόσεκτη είναι και η απροκάλυπτη αμφισβήτηση όσων γνωρίζαμε μέχρι σήμερα ως κανόνες δικαίου. Όπως σωστά παρατηρεί η Μαρία Μπόλαρη, βουλευτής Α΄ Αθήνας του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία τις τελευταίες μέρες μαζί με άλλα μέλη, στελέχη και βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκονταν επί ώρες δίπλα στους συλληφθέντες (όλων των υποθέσεων που προαναφέρθηκαν): «Το γεγονός που ξεχώρισε και αποτελεί τομή είναι τα όσα εξελίχθησαν από το βράδυ της Κυριακής 30/9, όταν μοτοπορεία αντιφασιστών αντιμετωπίστηκε με πρωτοφανή βιαιότητα… Πέρα από το γεγονός αυτό υπήρξαν και άλλα. Το καθένα με τη δική του συνεισφορά σε αυτό που επιδιώκουν να δημιουργήσουν. Να είμαστε ξεκάθαροι. Τα μέτρα κοινωνικής ισοπέδωσης, που θέλουν να περάσουν η κυβέρνηση, η τρόικα, η ντόπια και η ξένη κυρίαρχη τάξη, απαιτούν ακραία καταστολή, ξαναγράψιμο του Συντάγματος και των κανόνων δικαίου… Ακόμα και όσοι “μπερδεύονται” με τη θεωρία των “δύο άκρων”, η μεροληψία υπέρ των φασιστών βγάζει κυριολεκτικά μάτι» (από συνέντευξη στο www.rproject.gr -10/10).

Καθήκοντα
Σωστά ο ΣΥΡΙΖΑ και η υπόλοιπη Αριστερά αναδεικνύουν τα ζητήματα δικαιωμάτων και ελευθεριών και καταγγέλλουν τον αυταρχισμό και την καταστολή. Όμως, τα δελτία τύπου και οι ερωτήσεις στο κοινοβούλιο δεν αρκούν, αν και είναι εξίσου απαραίτητα. Ο δρόμος της Αριστεράς και του εργατικού κινήματος πρέπει να είναι η ανάπτυξη των αγώνων, που θα δένουν όλες τις πλευρές της επίθεσης. Την πάλη για την υπεράσπιση των μισθών, των συντάξεων και των εργασιακών σχέσεων, με την πάλη ενάντια στην καταστολή και τη φασιστική βία. Κάθε βήμα πίσω από την υπεράσπιση των πολιτικών-δημοκρατικών-νομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών αδυνατίζει το μέτωπο ενάντια στην ανατροπή της κυβέρνησης και των αντικοινωνικών μέτρων.

Η μαζική και ενωτική απάντηση κάθε πτέρυγας του κινήματος απέναντι στην καταστολή και τις φασιστικές συμμορίες, η συμπαράσταση στους εργατικούς αγώνες και σε όσους-ες διώκονται από τους μηχανισμούς του κράτους, η ενίσχυση της συλλογικότητας και της μαχητικότητας των σωματείων, των δομών αντίστασης και αλληλεγγύης στις γειτονιές, για να νικήσουμε το φόβο, είναι τα καθήκοντα με τα οποία –ήδη– πρέπει να αναμετρηθούμε.