Η στάση της Χεζμπολά δεν λογοδοτεί απλά σε κάποιους θρησκευτικούς δεσμούς, αλλά σε μια συγκεκριμένη στρατηγική η οποία βάζει σε προτεραιότητα την υλική στήριξη από κάποια «αντι-ιμπεριαλιστικά» κράτη παρά το ανεξάρτητο κίνημα των «από κάτω».
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Ο Μπασέμ Τσιτ, του Σοσιαλιστικού Φόρουμ στο Λίβανο, έγραψε χαρακτηριστικά για τα αδιέξοδα και τους κινδύνους των σεχταριστικών συγκρούσεων:
«Κάθε σύγκρουση με το Μπααθικό καθεστώς (στη Συρία) ή με τον Ισραηλινό εχθρό, δεν μπορεί να συνεχιστεί και να νικήσει, αν περιορίζεται σε ένα σεχταριστικό πλαίσιο ή υπάγεται σε μια περιφερειακή δύναμη... αυτό κάνει και το “Συνασπισμό 14 Μάρτη” και το “Συνασπισμό 8 Μάρτη” άθλια οπορτουνιστικούς στο πώς χρησιμοποιούν τις αραβικές επαναστάσεις για να δικαιολογήσουν το δικαίωμά τους στην εξουσία».
Αυτή η προσέγγιση από μια δύναμη της επαναστατικής Αριστεράς, όπως το Σοσιαλιστικό Φόρουμ, καθόλου φιλική προς τους Σαούντ ή τις ΗΠΑ, είναι σημαντική. Διεθνώς μεγάλη μερίδα της Αριστεράς (και εμείς μαζί) υποστήριξε τη Χεζμπολά στην πάλη της ενάντια στο Ισραήλ και στη φιλοδυτική πτέρυγα στο Λίβανο. Σήμερα, για την κριτική που δέχεται και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει, έχει να κατηγορήσει μόνο τον εαυτό της.
Η επιλογή να στηρίξει τον Άσαντ αποδεικνύεται ένα τεράστιο «αυτογκόλ», που έδωσε την ευκαιρία στους αντιπάλους της (που διόλου δεν νοιάζονται για τις αραβικές μάζες ή το συριακό λαό) να την πλήξουν πολιτικά (ένα λάθος που απέφυγε η Χαμάς, η οποία αποκήρυξε τον Άσαντ, παίρνοντας το μέρος του συριακού λαού). Απέναντι στην υποκρισία των «φίλων του συριακού λαού», που στο μεταξύ σφάζουν τους σιίτες εξεγερμένους στο Μπαχρέιν, η Χεζμπολά υιοθέτησε την υποκρισία του Ιράν, χαιρετίζοντας τις άλλες εξεγέρσεις, αλλά κλείνοντας τα μάτια στη σφαγή των εξεγερμένων στη Συρία.
Την υποκρισία εκατέρωθεν έχουν αναδείξει οι Σύριοι εξεγερμένοι και οι αλληλέγγυοί τους με το σύνθημα: «Είμαι Σουνίτης, υποστηρίζω την εξέγερση στο Μπαχρέιν – Είμαι Σιίτης, υποστηρίζω την εξέγερση στη Συρία».
Η στάση της Χεζμπολά δεν λογοδοτεί απλά σε κάποιους θρησκευτικούς δεσμούς, αλλά σε μια συγκεκριμένη στρατηγική η οποία βάζει σε προτεραιότητα την υλική στήριξη από κάποια «αντι-ιμπεριαλιστικά» κράτη παρά το ανεξάρτητο κίνημα των «από κάτω». Άλλωστε και η Χαμάς που έχει ανάλογη αντίληψη, εγκαταλείποντας τον Άσαντ, αναζήτησε και βρήκε νέες «πλάτες» στο Κατάρ.
Πάνω σε αυτή τη στρατηγική διαφωνία έχει διχαστεί και η λιβανέζικη Αριστερά σε υποστηρικτές και αντιπάλους του Άσαντ (με χαρακτηριστική τη μαζική αποχώρηση συντακτών από την «Αλ Άκμπαρ», μια από τις σημαντικότερες αριστερές εφημερίδες στο Λίβανο, λόγω διαφωνιών πάνω στη φιλο-ασαντική «γραμμή»).
Τα όρια της στρατηγικής αυτών των οργανώσεων έχουν φανεί από την εποχή της παλαιστινιακής PLO, που υιοθέτησε τη λογική «μη παρέμβασης στα εσωτερικά των αραβικών κρατών», βάζοντας την υποστήριξη από κάποιες αραβικές άρχουσες τάξεις πάνω από την αυτενέργεια των Αράβων εργατών.
Ο κίνδυνος για την αντίσταση είναι πραγματικός και προφανώς η αποδυνάμωση της Χεζμπολά «από τα δεξιά» θα είναι αρνητική εξέλιξη. Η ίδια η οργάνωση δείχνει να το έχει καταλάβει αυτό και αποφεύγει να εμπλακεί σε ανοιχτή σύγκρουση με τους σουνίτες στο όνομα του Άσαντ. Άλλωστε, πρόκειται για μια οργάνωση που ο χαρακτηρισμός που της αποδίδεται από τη Δύση ως «ιμάντας του Ιράν» την αδικεί. Εδώ και πολλά χρόνια έχει προχωρήσει στη λεγόμενη «λιβανοποίηση». Τόσο πολιτικά, όπου έχει υιοθετήσει μια ατζέντα για το Λίβανο διαφορετική από αυτή των Αγιατολάχ, όσο και υλικά, όπου έχει αποδείξει πως έχει τις δυνατότητες να σταθεί στα πόδια της χωρίς ξένες πλάτες.
Ανεξάρτητα από τις εξελίξεις στη Συρία, η Χεζμπολά έχει τη δύναμη να επιβιώσει (παρά τις ανησυχίες των αντι-ιμπεριαλιστών πως το τέλος του Άσαντ θα σημάνει και το τέλος της). Αρκεί να μην ξοδέψει το πολύτιμο πολιτικό κεφάλαιο, που έχει, στην υποστήριξη του δικτάτορα.
Αυτή η συζήτηση έχει ανοίξει στο εσωτερικό της. Η πολιτική πτέρυγα πιέζει για απομάκρυνση από τον Άσαντ, διαφωνώντας με τη στρατιωτική πτέρυγα της οργάνωσης. Για πρώτη φορά στην ιστορία της, η Χεζμπολά ανέβαλε το συνέδριό της. Σύμφωνα με ρεπορτάζ, αυτό συνέβη γιατί ο Νασράλα αμφέβαλλε για το αν θα κατάφερνε να καταλήξει σε κοινή απόφαση για τη Συρία.