Πανευρωπαϊκή κινητοποίηση στις 14 Νοέμβρη: «Ενωμένοι με μία Ευρώπη που ξεσηκώνεται»*

Οι σκληρές πολιτικές λιτότητας, που ακολουθούνται πανευρωπαϊκά και έχουν ρίξει στον καιάδα των «μηχανισμών στήριξης» μια σειρά από χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πρέπει άμεσα να ανατραπούν από τους αγώνες των εργαζομένων και της νεολαίας σε κάθε γωνιά της ηπείρου. Η πανευρωπαϊκή κινητοποίηση στις 14 Νοέμβρη μπορεί να γίνει η αφετηρία για μια τέτοια προοπτική.

Την ημέρα εκείνη προγραμματίζεται μια ημέρα κοινής δράσης σε όσο το δυνατόν περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, με απεργίες, διαδηλώσεις και συλλαλητήρια απέναντι στην κοινή επίθεση των εθνικών κυβερνήσεων και της ευρωπαϊκής άρχουσας τάξης εναντίον των λαών της Ευρώπης, ύστερα από απόφαση της Ευρωπαϊκής Συνομοσπονδίας Συνδικάτων (ETUC), που συνεδρίασε στη Μαδρίτη στις 17 Οκτώβρη.

Απεργίες

Την πρωτοβουλία πήραν τα πορτογαλικά συνδικάτα που ήδη είχαν αποφασίσει απεργία για τις 14/11 και συγκεκριμένα η μεγαλύτερη συνδικαλιστική συνομοσπονδία CGTP.

Οι συνεχείς περικοπές και η αύξηση της φορολογίας που επιδιώκει να επιβάλει η δεξιά κυβέρνηση Κοέλιο, σε συνεννόηση με τους εκπροσώπους των δανειστών, δεν φαίνεται να βελτιώνει την κατάσταση. Πριν λίγες μέρες, το ΔΝΤ ενέκρινε την εκταμίευση 1,5 δισεκατομμυρίων ευρώ στην Πορτογαλία, μετά την πέμπτη αναθεώρηση της «απόδοσης» της χώρας.

Η έγκριση της δόσης συνοδεύτηκε φυσικά από τη γνωστή προειδοποίηση ότι η διαβόητη προσαρμογή της πορτογαλικής οικονομίας απαιτεί επιπλέον μέτρα. Και όπως ξέρουμε από την Ελλάδα, όταν οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου μιλούν για μέτρα, εννοούν τη λεηλασία μισθών και συντάξεων, τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων και του κράτους πρόνοιας.
Η απάντηση των Πορτογάλων εργαζομένων αναμένεται ιδιαίτερα δυναμική, τουλάχιστον ανάλογη του σεισμού της 15ης Σεπτέμβρη, της μεγαλύτερης κινητοποίησης στη χώρα μετά την Πρωτομαγιά του 1974.

 
Ισπανία

Την ευκαιρία φρόντισαν να αξιοποιήσουν αμέσως και οι ισπανικές εργατικές ενώσεις, κάτω και από την πίεση των δεκάδων συγκεντρώσεων διαμαρτυρίας τους τελευταίους μήνες. Έτσι στις 14 Νοέμβρη θα έχουμε την πρώτη Ιβηρική γενική απεργία στην ιστορία.

Οι δύο μεγαλύτερες συνομοσπονδίες της χώρας UGT και CCOO, συσπειρωμένες στη Cumbre Social («Κοινωνική Σύνοδος», στην οποία συμμετέχουν πάνω από 150 σωματεία, συνδικάτα μαθητών και συλλογικότητες), προκήρυξαν τη γενική απεργία, η οποία θα είναι η τρίτη από την έναρξη της κρίσης.

Μετά τα μέτρα της κυβέρνηση Ραχόι, που είναι πιο σκληρά από τα μνημόνια (παρόλο που τυπικά δεν έχει ζητήσει επίσημη στήριξη από την ΕΚΤ, παρά μόνο για τον τραπεζικό τομέα) και την ανεργία να κυμαίνεται πάνω από 25% και στους νέους ακόμα πιο ψηλά (όλο και περισσότεροι ανήκουν πλέον στην κατηγορία ni-ni: «ni trabajan, ni estudian», δηλ. ούτε δουλεύουν, ούτε σπουδάζουν»), η ώρα της οργανωμένης εργατικής αντίστασης, μετά τους Indignados και τους ανθρακωρύχους στην Αστούριας, έχει φτάσει.

Την ημέρα ανακοίνωσης της απεργίας, ο Τόνι Φερέρ, εκπρόσωπος της UGT, ζήτησε από τον κόσμο να συμμετέχει μαζικά στην κινητοποίηση του Νοέμβρη και να αποβάλει το φόβο: «Ο φόβος υφέρπει στην κοινωνία, όμως πρέπει να δοθεί απάντηση στις πολιτικές λιτότητας και περικοπών, οι οποίες εκείνο που καταφέρνουν να κάνουν είναι όχι να χάνεται ο μισθός μίας ημέρας, αλλά να χάνεται όλος ο μισθός».

Ο εκπρόσωπος της CCOO, Φερνάδο Λεθκάνο, τόνισε τη σημασία «η απεργία να εξαπλωθεί και σε άλλες χώρες της Ευρώπης, ειδικά στο Νότο και ειδικά στην περίπτωση της Ελλάδας».

Συνδικάτα στη Γαλλία (πέντε συνομοσπονδίες καλούν σε μέρα δράσης, αφήνοντας ανοιχτό κατά τόπους τον τρόπο «που θα διευκολύνει τη μεγαλύτερη δυνατή συμμετοχή») την Ιταλία (απεργία ανακοίνωσε ο κλάδος μεταφορικών μέσων στις 16/11), την Κύπρο, τη Μάλτα, το Βέλγιο αναμένεται να λάβουν μέρος στο πανευρωπαϊκό κάλεσμα, περισσότερο με αλληλέγγυες δράσεις, παρά με γενικές απεργίες.

Ελλάδα

Είναι φανερό ότι οι εργαζόμενοι όλης της Ευρώπης παρακολουθούν ακόμα τις εδώ αντιστάσεις και αναμένουν πολλά από την κατάληξή τους.  Ήδη η ΑΔΕΔΥ αποφάσισε συμμετοχή στην πανευρωπαϊκή ημέρα δράσης, κηρύσσοντας απεργία για τις 14/11. Επειδή όμως θα έχει προηγηθεί απεργία την ημέρα (μη) ψήφισης του νέου πακέτου μέτρων στη βουλή και σίγουρα πριν το Eurogroup στις 12 Νοέμβρη, ελλοχεύει ο κίνδυνος να υποβιβαστεί η ημέρα εκείνη σε κάποια άνευρη συμβολική δράση.

Η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, παρόλο που ο Παναγόπουλος συμμετείχε στη σύσκεψη της Μαδρίτης και δήλωσε ότι στις 14/11 θα έχουμε στην Ελλάδα άλλη μια απεργία, δεν φαίνεται και πολύ πρόθυμη να την οργανώσει.

Δεν μπορούμε να αφήσουμε στα χέρια του Παναγόπουλου μια τέτοια σημαντική στιγμή πανευρωπαϊκής κοινής δράσης των εργατών του ευρωπαϊκού Νότου και όχι μόνο. Οι αγωνιστές της βάσης των συνδικάτων πρέπει να κάνουν δική τους υπόθεση την ημέρα εκείνη. Η Αριστερά πρέπει να αναδείξει και να στηρίξει με όλες τις δυνάμεις της ένα τέτοιο ραντεβού. Σε συνδυασμό με τις απεργίες που θα έχουν προηγηθεί, ακόμα και αν έχουν ψηφιστεί τα εξοντωτικά μέτρα, έχοντας την πορεία του Πολυτεχνείου στις 17/11 μπροστά μας, μια απεργία στις 14/11 θα κρατήσει την αναγκαία αγωνιστική συνέχεια και θα θέσει ακόμα πιο ανοιχτά το πολιτικό αίτημα της ανατροπής της κυβέρνησης και των μνημονιακών πολιτικών. Και όλα αυτά την ώρα που θα υπάρχουν ανάλογες εκδηλώσεις και στα υπόλοιπα κράτη «αδύναμους κρίκους».

Όλο και περισσότεροι άνθρωποι, τόσο στην Ελλάδα όσο και στις άλλες χώρες της Ευρώπης, κατανοούν την ενιαία επίθεση των ευρωπαϊκών κυρίαρχων τάξεων στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις μας. Όλο και περισσότεροι αντιλαμβάνονται ότι η ΕΕ δεν είναι το «σπίτι των λαών», αλλά ένας αντιδραστικότατος  μηχανισμός που καθοδηγεί και εκτελεί την επίθεση του κεφαλαίου ενάντια στον κόσμο της εργασίας, με πρωτοφανή κυνισμό και ωμότητα. Παρά τις όποιες διαφωνίες στο εσωτερικό της, όλοι οι καπιταλιστές της Ευρώπης και τα κόμματά τους συμφωνούν στην εξαθλίωσή μας, ώστε να ξεπεράσουν την κρίση τους.

Κοινοί αγώνες

Το ίδιο ενιαία, αποφασιστική και συντονισμένη πρέπει να είναι και η αντίσταση της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Με κοινούς αγώνες σε όλη την ήπειρο. Και η 14 Νοέμβρη είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για μια τέτοια κατεύθυνση.

Τέτοιες μέρες δράσης, που θα πλημμυρίζουν με οργισμένο κόσμο την Αθήνα, τη Μαδρίτη, τη Λισσαβόνα, τη Ρώμη και θα απαιτούν την ανατροπή των αντικοινωνικών πολιτικών, είναι ο ασφαλέστερος δρόμος για να αρχίσουμε να χτίζουμε την Ευρώπη των αγώνων, του διεθνισμού και της πραγματικής δημοκρατίας. Που θα διεκδικούν μια διαφορετική οργάνωση της κοινωνίας και της οικονομίας, σε πανευρωπαϊκή κλίμακα, με βάση τις ανάγκες των πολλών και όχι την κερδοφορία των επιχειρήσεων. Που θα θέσουν ξανά το ζήτημα της εξουσίας, ώστε να καθορίζουμε μόνοι μας τις ζωές μας, χωρίς τα «θανατηφόρα φάρμακα» του Σαμαρά, της Μέρκελ και της Λαγκάρντ.