Χιλιάδες διοικητικοί αορίστου χρόνου απολύονται από το Δημόσιο

Δε θα περάσει – Ξεσηκωμός παντού

Η  ΑΔΕΔΥ, οι ομοσπονδίες και τα πρωτοβάθμια σωματεία καλούνται να κάνουν τώρα όσα δεν έκαναν πριν την ψήφιση του νόμου-τέρας, που μόλις και μετά βίας πέρασε στη βουλή στις 7 Νοέμβρη. Οι εργαζόμενοι απαιτούν κανονικές και όχι συμβολικές κινητοποιήσεις και επιβάλλουν προωθημένες μορφές αγώνα, με διάρκεια.

Αφού η τρικομματική, μνημονιακή, κυβέρνηση ψήφισε το μοναδικό άρθρο του νόμου 4046/2012, για να τον εφαρμόσει αναγκάζεται σε ακόμα μια εκτροπή: με εμηνευτικές εγκυκλίους επιχειρεί να απολύσει χιλιάδες δημόσιους υπάλληλους (2.000 τον επόμενο ενάμισυ μήνα, 25.000 το 2013 και τελικά, με πλάγιες μεθόδους, 200.000 δημόσιους υπάλληλους μέχρι το 2015).

Με ένα non paper, ο Μανιτάκης (υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης – ΥΔΜΗΔ), μια μέρα μετά την ψήφιση του Μνημόνιου 3, βάφτισε τις απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων (ΔΥ) «κινητικότητα-διαθεσιμότητα», έσπασε σε κομμάτια τους εργαζόμενους και επιτέθηκε, για αρχή, στους εργαζόμενους Ιδιωτικού Δικαίου Αορίστου Χρόνου (ΙΔΑΧ), δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, διοικητικής-λογιστικής-οικονομικής-γραμματειακής ειδικότητας.

Με την παράγραφο 2 («επιλέχθηκαν ορισμένες μόνον θέσεις υπαλλήλων που δεν έχουν προσληφθεί με διαγωνισμό ή με διαδικασία επιλογής σύμφωνα με προκαθορισμένα και αντικειμενικά κριτήρια υπό τον έλεγχο ανεξάρτητης αρχής ή με άλλες ειδικές διαδικασίες επιλογής που περιβάλλονται με αυξημένες εγγυήσεις διαφάνειας και αξιοκρατίας») προσπαθεί, μέσω του κοινωνικού αυτοματισμού, να μας πείσει ότι οι υπόλοιποι δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα.
Αλλά ακόμα και οι διατυπώσεις τον προδίδουν. Η αοριστία και η ασάφεια βασιλεύουν.

Εξαιρέσεις για όρια και ποσοστά των υπό απόλυση, σε σχέση με το σύνολο των εργαζομένων, τάχα για να προστατευτούν οι μικρές υπηρεσίες, κάνουν πάσα τους υπαλλήλους του δημοσίου στους γνωστούς κυβερνητικούς συνδικαλιστές, ώστε να τους διευκολύνουν να πείσουν τα μέλη τους ότι θα εξαιρεθούν με κάποιο... μαγικό τρόπο.

Είναι γνωστό, όμως, ότι πριν την ψήφιση του νόμου είχαν ζητηθεί από τις διοικήσεις φορέων, υπουργείων και υπηρεσιών λίστες με ονόματα ΔΥ.

Ο Μανιτάκης είπε ότι 1.200 ΔΥ είναι επίορκοι και θα απολυθούν. Βεβαίως, με τον όρο «επίορκοι» εννοεί ακόμα και τη σκέτη δίωξη εργαζομένων, χωρίς να υπάρχει τελεσίδικη απόφαση δικαστηρίου ή πειθαρχικού. Σε πάρα πολλές υπηρεσίες οι εμπλεκόμενοι πολίτες συνηθίζουν να κάνουν μηνύσεις στους εργαζόμενους για να εξασφαλίσουν περιουσιακά στοιχεία τους και άλλα που διεκδικούν, που δεν είναι πάντα νόμιμα (π.χ. στις αρχαιολογικές υπηρεσίες, πολεοδομίες).

Μας αφορά όλους
Η πρώτη στόχευση στους αορίστου χρόνου δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, χωρίς «αντικειμενικά ελεγμένες» προσλήψεις, έγινε επίτηδες. Θα πάρουμε σειρά όλοι ανεξαιρέτως.

Στην ανακοίνωσή της η Ομοσπονδία Διοικητικού Προσωπικού Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης πολύ εύστοχα τονίζει: «Σαφές πρέπει να καταστήσουμε ότι ο αγώνας αυτός πρέπει να δοθεί με την ίδια αγωνιστική διάθεση από όλους τους συναδέλφους είτε είναι ΙΔΑΧ είτε είναι μόνιμοι. Όλοι αντιμετωπίζουν τον ίδιο κίνδυνο της απόλυσης, ανεξάρτητα από το εάν φαίνεται σε πρώτη φάση να γίνεται αναφορά στους ΙΔΑΧ. Αυτό δεν είναι ένα λεκτικό σχήμα είναι η ίδια η πραγματικότητα. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΣΤΟ ΑΠΥΡΟΒΛΗΤΟ. Ο σχεδιασμός προβλέπει απολύσεις από όλους τους κλάδους, τις εργασιακές σχέσεις και τις κατηγορίες (ΠΕ,ΤΕ,ΔΕ,ΥΕ)».  

Ο διακηρυγμένος στόχος «μικρού και ευέλικτου» δημόσιου, που υμνείται από το... σύντροφο Κουβέλη και από τα κοράκια των αγορών, δείχνει σαφέστατα την επιλογή της απόλυτης διάλυσης του δημοσίου εκείνου που αφορά τις κοινωνικές ανάγκες των συναδέλφων του ιδιωτικού τομέα, των ανέργων κλπ.

Το σύνθημα «Εμπρός λαέ μπορείς να τους νικήσεις - Δεν θα σταματήσουν, αν δεν τους σταματήσεις» ταιριάζει εξαιρετικά στην περίπτωση των απολύσεων στο δημόσιο. Συνελεύσεις, συγκεντρώσεις, επαναλαμβανόμενες 48ωρες, καταλήψεις άρχισαν στα πανεπιστήμια, σε φορείς του δημοσίου, υπουργεία, περιφέρειες και αλλού.

Η πίεση στις συνδικαλιστικές ηγεσίες είναι πλέον ασφυκτική.

Αντίστάσεις
Το παράδειγμα των 100 εργαζομένων του ΕΛΓΟ-ΔΗΜΗΤΡΑ (φορέας του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων), που τη Δευτέρα θέλησαν να μπουν στα κεντρικά κτίρια, ο υπουργός τους κλείδωσε έξω, ενώ τον... βοηθούσαν και τα ΜΑΤ, αλλά  εργαζόμενοι μέσα από το υπουργείο με τους συνδικαλιστές των ομοσπονδιών άνοιξαν την κλειδωμένη πόρτα και έβαλαν μέσα τους συναδέλφους, προφανώς είναι γενικευμένο αυτή τη στιγμή.

Οι συνάδελφοι του ΕΛΓΟ-ΔΗΜΗΤΡΑ έκαναν άτυπη συνέλευση, με τη συμμετοχή και εργαζομένων του υπουργείου, και η συζήτηση αφορούσε το πότε ακριβώς, πού και πώς θα γίνει κατάληψη, έχοντας ήδη προκηρύξει 24ωρες επαναλαμβανόμενες απεργίες από την επομένη. Αντίστοιχες συζητήσεις γίνονται σε όλους τους εργασιακούς χώρους, αφού φαίνεται να είναι πια συνείδηση ότι, αν απολυθεί οποιοσδήποτε συνάδελφός μας, έρχεται αμέσως η σειρά μας.

Η απόφαση της συνέλευσης του συλλόγου διοικητικού προσωπικού στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών είναι ένας χρήσιμος μπούσουλας. Μεταξύ άλλων κατέληξαν στα εξής: «…κατάληψη της Διεύθυνσης Διοικητικού, του Πρωτοκόλλου και της Πρυτανείας στο Κεντρικό κτίριο της Διοίκησης, την Τρίτη 13 Νοεμβρίου και Τετάρτη 14 Νοεμβρίου,    δημιουργία επιτροπής αγώνα που θα πλαισιώσει το ΔΣ του Συλλόγου προκειμένου να διευκολύνει το έργο του, σύγκλιση καταστατικής συνέλευσης προκειμένου να εξεταστεί η ένταξη στο Σύλλογο όλων των εργαζομένων του ΓΠΑ ανεξαρτήτως σχέσης εργασίας και άλλα ζητήματα».

Αριστερά
Η Αριστερά, στα σωματεία και τις ΑΔΕΔΥ-ΓΣΕΕ, αν δείξει την όποια καθυστέρηση και διστακτικότητα στο να κατανοήσει τις αγωνιστικές διαθέσεις των εργαζομένων και δεν μπει μπροστά να οργανώσει, να προωθήσει, να καλύψει κεντρικά πολιτικά και τεχνικά την πάλη (με όποιες μορφές επιλέξουν οι εργαζόμενοι, που «τα βλέπουν όλα» ως μορφές πια), αν επιμείνει να κεντράρει στα «πλαίσια» (π.χ. το ΠΑΜΕ-ΚΚΕ έχει βρει την «έξοδο από την ΕΕ» ως... επιφύλαξη για την πλήρη στήριξη των αγώνων), τότε θα αποδειχτεί άχρηστη για τον κόσμο της δουλειάς.

Η αλληλεγγύη και η σαφής στήριξη από σωματεία, συλλογικότητες, επιτροπές-συνελεύσεις κατοίκων, τοπικούς και κλαδικούς ΣΥΡΙΖΑ του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα χρειάζεται να αποτελέσουν πρώτο μέλημα. Έτσι θα δημιουργηθούν δεσμοί και δεσμεύσεις, στρατευμένη πάλη ενάντια στο σύστημα και τον κοινωνικό αυτοματισμό, που θα αποδειχτούν σωτήριες διευκολύνσεις στη συνέχεια του κινήματος σε πολιτικό και συνδικαλιστικό επίπεδο.
Τώρα είναι η ώρα. Να η ευκαιρία για όλους μας!

Η ΑΔΕΔΥ κήρυξε την... κλιμάκωση των αγώνων με μια 3ωρη στάση στις 13/11 και συμμετοχή στην πανευρωπαϊκή απεργία της 14/11, με ακόμα μια 3ωρη στάση εργασίας, μαζί με τη ΓΣΕΕ. Φαίνεται όμως ότι ξεπερνιέται κατά πολύ από τις αληθινές διαθέσεις των εργαζομένων και οι κυβερνητικοί συνδικαλιστές αναγκάζονται να βγουν από τις... κρυψώνες τους και να καλέσουν συγκεντρώσεις, συνελεύσεις και ό,τι τόσον καιρό απέφευγαν με εντυπωσιακή επιμονή.

Η απόφαση της ΕΕ της ΑΔΕΔΥ για απεργία μόνο στις υπηρεσίες που έχουν να στείλουν τις λίστες των προς απόλυση και το ΥΔΜΗΔ, είναι «τρύπια», δεν βοηθάει στη συσπείρωση του συνόλου των εργαζομένων και περιορίζει την αντίσταση στη διάλυση του δημοσίου, τόσο χρονικά, όσο και αριθμητικά. Η καθολική και με διάρκεια αντίσταση, η οργάνωση και περιφρούρηση του αγώνα, το πολιτικό και αναγκαίο αίτημα «να φύγει η κυβέρνηση τώρα, μαζί με τους νόμους και τα μνημόνιά της», αφορά όλους μας, σε όλους τους χώρους.