Οι 850 εργολαβικοί του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ) συνεχίζουν τον αγώνα τους για να διατηρήσουν τις θέσεις εργασίας τους και τους μισθούς τους, αλλά και για κατάργηση των εργολαβιών. Παρ’ όλα αυτά η διάρκεια του αγώνα και η αποφασιστικότητά του φαίνεται ότι δεν είναι αρκετά για να νικήσουν. Ας μην ξεχνάμε ότι τέτοια χαρακτηριστικά είχε και ο αγώνας των Χαλυβουργών που τελικά ηττήθηκε.
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Αυτή τη στιγμή επείγει περισσότερο από ποτέ ο συντονισμός του αγώνα τους με τους αγώνες των εργαζομένων στην τοπική αυτοδιοίκηση και των διοικητικών υπαλλήλων στα πανεπιστήμια, που αγωνίζονται ενάντια στη διαθεσιμότητα και τις απολύσεις. Χρειάζεται ο αγώνας τους να γίνει τμήμα ενός όσο το δυνατό ευρύτερου μετώπου αντίστασης και ανατροπής. Η ήττα τους, αν έρθει μαζί με την απόλυση των διοικητικών υπαλλήλων αορίστου χρόνου, θα μειώσει τους αγώνες για ένα δημόσιο πανεπιστήμιο.
Μετά τους εργολαβικούς και τους αορίστου χρόνου σειρά έχουν το εκπαιδευτικό προσωπικό και οι φοιτητές. Η κυβέρνηση δεν θα σταματήσει πουθενά. Η πρυτανεία, αντί να αντιληφθεί ότι το δημόσιο πανεπιστήμιο μπορούσε να το υπερασπίσει μόνο τασσόμενη με κάθε τρόπο στο πλευρό των εργολαβικών εργαζομένων, υπέκυψε στη λογική του «ρεαλισμού» και πιέζει, ώστε οι μισθοί των εργαζομένων να πέσουν λόγω της ελλιπούς χρηματοδότησης.
Επίσης εμφανίζεται ως προστάτης της ομαλής εκπαιδευτικής διαδικασίας, που γι’ αυτή σημαίνει καταπάτηση του ασύλου, υπακοή στα κελεύσματα του υπουργείου, χωρίς να υπολογίζει τα ψηφίσματα των συλλόγων φοιτητών και διδασκόντων, και καταδίκη σε εξαθλίωση των εργαζομένων του πανεπιστημίου.
Η Αριστερά πρέπει να καταδικάσει τη στάση της πρυτανείας άμεσα, να οργανώσει επιτροπές συμπαράστασης σε κάθε γειτονιά της Θεσσαλονίκης και σε κάθε χώρο να σταθεί στο πλευρό των εργαζομένων. Ειδικά τώρα που οι δυσκολίες στον αγώνα τους πληθαίνουν, καθώς οι απολύσεις έχουν φτάσει τις 360 και η κυβέρνηση να απειλεί τους εργαζόμενους ότι η αστυνομία θα εισβάλλει στο χώρο του πανεπιστημίου και θα συλλάβει τους απεργούς.