Ο ΣΥΡΙΖΑ που χρειαζόμαστε

Το 2013 φέρνει μεγαλύτερες επιθέσεις ενάντια στους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα, αλλά επίσης μεγαλύτερα αδιέξοδα για το σύστημα εντός και εκτός Ελλάδας. Το κρίσιμο ζήτημα είναι στη νέα χρονιά να συνεχίσει ο κόσμος να αγωνίζεται στους δρόμους.

Η προηγούμενη χρονιά πήγε καλά από αυτή την άποψη και το πιο πιθανό είναι πως ο κόσμος θα συνεχίσει στο ίδιο κλίμα, αφού η κατάληψη, η απεργία και η διαδήλωση οργανώνονται πια πολύ εύκολα και αυθόρμητα.

«Υποκινητής»
Για να μπορέσουμε όμως να έχουμε νίκες και ανατροπές, ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να «στηθεί» με έναν τρόπο που να διευκολύνει τον κόσμο στις μάχες που έχει να δώσει. Ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται να κρατήσει τον τιμητικό τίτλο που του αποδίδει το σύστημα, όταν τον κατηγορεί για υποκίνηση των κινητοποιήσεων και για ανατρεπτικές διαθέσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να συνεχίσει να «φταίει για όλα».

Ιδιαίτερα μετά τον αέρα και το καλό κλίμα της πανελλαδικής συνδιάσκεψης προέχει ο ΣΥΡΙΖΑ να ξαναβρεί τον κινηματικό βηματισμό του και να θυμίσει τον παλιό καλό ΣΥΡΙΖΑ που βρισκόταν πίσω από κάθε μικρή και μεγάλη κινητοποίηση. Γι’ αυτό είναι βασικό να εκπέμπει ακόμα πιο καθαρά το μήνυμα της αντίστασης και ανατροπής και όχι μόνο της αλληλεγγύης.

Στις γιορτές δικαιολογημένα οι δράσεις του ΣΥΡΙΖΑ επικεντρώθηκαν γύρω από τα δίκτυα αλληλεγγύης, τώρα όμως χρειάζεται να επικεντρωθούμε στα πιο δυναμικά κομμάτια της κοινωνίας, στους εργαζόμενους, αυτούς που παλεύουν για να μη φτάσουν στο σημείο να εξαθλιωθούν.

Συνελεύσεις
Ένα πρώτο βήμα είναι να οργανωθεί ένας νέος γύρος συνελεύσεων στις γειτονιές, όπου η συζήτηση δεν θα μείνει μόνο στην πολιτική συγκυρία, αλλά που θα συζητηθεί ένα σχέδιο δράσης, εξωστρέφειας και συνάντησης με τον κόσμο που ρωτάει με αγωνία «Πού είναι ο ΣΥΡΙΖΑ;»

Ήδη ακούγονται πολλές προτάσεις δράσης, που δεν παρουσιάζονται στην κυρίαρχη ειδησεογραφία, όπως μια πανελλαδική καμπάνια για τη δημόσια υγεία. Το ζήτημα της υγείας είναι σοβαρό, αφού τα νοσοκομεία είναι υπό διάλυση. Το αγαθό της υγείας πρέπει να επανακατακτηθεί, για να μη φτάσουμε να θρηνούμε θύματα, και ο μοναδικός αποτελεσματικός τρόπος για να γίνει αυτό είναι η υπεράσπιση των υπαρχουσών δομών από τους εργαζόμενους των νοσοκομείων, αλλά και από τους χρήστες υγείας, δηλαδή όλη την κοινωνία.

Ένα ακόμα θέμα στο οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται να πρωτοστατήσει είναι η δημιουργία , όπου δεν υπάρχουν, αντιφασιστικών επιτροπών. Επιτροπών που θα συσπειρώνουν τους φορείς, τους συλλόγους, τα σωματεία, με «ψυχή» τον ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς απαραίτητα να έχουν τη σφραγίδα του. Αυτό θα χρειαστεί ειδικά σε γειτονιές που ο κίνδυνος του φασισμού κάνει πολύ συγκεκριμένα βήματα εδραίωσης, όπως είναι οι Αμπελόκηποι, η Νέα Ιωνία κλπ.

Ένα ακόμα κρίσιμο θέμα είναι το τι θα γίνει με τα χαράτσια. Εκεί θα πρέπει να ξαναπαρθούν πρωτοβουλίες και να γίνει επεξεργασία για το πώς θα αντιμετωπιστούν τα νέα χαράτσια.

Σε κεντρικό επίπεδο η προτεραιότητα δεν μπορεί να είναι άλλη από την ανάπτυξη και τη στήριξη εργατικών αγώνων όπως αυτός των εργαζομένων στους δήμους και το δημόσιο. Οι εργαζόμενοι, που σήκωσαν το βάρος της κεντρικής αντιπαράθεσης με την κυβέρνηση, θέλουν στήριξη και έμπνευση, θέλουν να ξέρουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι μαζί τους από την αρχή μέχρι το τέλος.

Το επόμενο διάστημα, την ατζέντα συζήτησης πρέπει να επιβάλει ο ΣΥΡΙΖΑ και όχι τα ΜΜΕ και η κυβέρνηση. Μια ατζέντα που θα αναδεικνύει τα προβλήματα του κόσμου μας (μισθοί, παιδεία, υγεία) και δεν θα μένει στη συζήτηση του κατά πόσο ο ΣΥΡΙΖΑ είναι «έτοιμος» να κυβερνήσει.

Οργανωτικά
Αυτά τα θέματα έχει να συζητήσει ο ΣΥΡΙΖΑ στις συνελεύσεις και σε αυτό το κλίμα πρέπει να προχωρήσει  στην ανάδειξη των νέων συντονιστικών εκεί που δεν έχουν γίνει ακόμα. Χρειαζόμαστε συντονιστικά μάχης και εξωστρέφειας, που θα αναδεικνύουν το ριζοσπαστικό χαρακτήρα του ΣΥΡΙΖΑ και θα παίρνουν πρωτοβουλίες, ανοίγοντας το δρόμο και για το κεντρικό επίπεδο. Δεν είναι καιρός για καινούριες «φραδυπλατειές» εκλογικές διαδικασίες, γι’ αυτό και τα συντονιστικά θα πρέπει να αναδειχτούν από τον κόσμο που είναι σε κίνηση μέσα από τις ίδιες τις συνελεύσεις.

Τέλος χρειάζεται να ξεπεράσουμε τη λογική των μονοπρόσωπων γραμματειών και να προχωρήσουμε σε πιο ευέλικτα και δημοκρατικά σχήματα όπως π.χ. οι τριμελείς γραμματείες. Μια τριμελής γραμματεία μπορεί να έχει πιο αποτελεσματικά την ευθύνη των συνελεύσεων και των δράσεων σε μια τοπική οργάνωση, ορίζοντας κυκλικά, όταν αυτό θα χρειάζεται, την εκπροσώπηση με γραμματέα.

Κάτι τέτοιο δημιουργεί πιο συλλογικές διαδικασίες, αναγκάζει όλους να ψάχνουν λύσεις που θα καλύπτουν όλες τις απόψεις, κάτι που εξασφαλίζεται με ανοιχτό διάλογο, ώστε να μην επιβάλλεται η άποψη της δύναμης που έχει την πλειοψηφία.

Με αντίστοιχο τρόπο χρειάζεται να δούμε και τη συγκρότηση των δευτεροβάθμιων ενδιάμεσων οργάνων. Οργάνων που θα εξασφαλίζουν την εξωστρέφεια του ΣΥΡΙΖΑ και δεν θα επικυρώνουν απλά τις κεντρικές κατευθύνσεις.