Το μνημόνιο διαλύει τα δημόσια ΑΕΙ-ΤΕΙ

1. Στραγγαλισμός των Ιδρυμάτων με απολύσεις, μειώσεις των δαπανών για έρευνα και για πάγια έξοδα λειτουργίας, εξαφάνιση των υποδομών κάθε πανεπιστημίου.

α) Με το νέο προϋπολογισμό μειώνεται η χρηματοδότηση των Ιδρυμάτων κατά 19% στα ΑΕΙ και κατά 17% στα ΤΕΙ σε σχέση με πέρσι. Με νόμο η κυβέρνηση υποχρεώνει τα πανεπιστήμια, στο όνομα «της αυτονομίας των Ιδρυμάτων», να εξασφαλίζουν από τα χρήματα για την επιστημονική έρευνα τα πάγια έξοδα (ρεύμα, νερό, θέρμανση).

β) Η σίτιση και στέγαση των φοιτητών μπαίνει και αυτή σε «διαθεσιμότητα». Την ώρα που οι νέοι αδυνατούν οικονομικά να σπουδάζουν, το υπουργείο μειώνει κατά 50% τα κονδύλια για τη φοιτητική μέριμνα. Το αποτέλεσμα: στην Κρήτη οι κάρτες σίτισης μειώθηκαν από 3.200 στις 673, στο ΕΚΠΑ βγήκαν μόνο 13.000, αφήνοντας εκτός 4.000 φοιτητές, ενώ στη Σύρο βγήκαν μόνο 85 κάρτες, ενώ οι αιτούντες ξεπερνούσαν τους 180.

γ) Με τη νέα χρονιά ολοκληρώνονται οι απολύσεις διοικητικών υπαλλήλων και προσωπικού των Ιδρυμάτων, σύμφωνα με το νόμο της διαθεσιμότητας εργαζομένων στο δημόσιο. Ήδη σε 4 Πανεπιστήμια (Αιγαίου, Ιωαννίνων, Πάντειο, Αθήνας) και στα ΤΕΙ Αθήνας έχουν πραγματοποιηθεί απολύσεις. Οι προσλήψεις ερευνητικού και διδακτικού προσωπικού θα γίνονται μόνο με συμβάσεις ιδιωτικού δικαίου, οι οποίες θα διαρκούν το πολύ 3 χρόνια, θα απευθύνονται σε υποψήφιους διδάκτορες και η μισθοδοσία δεν θα προέρχεται από το υπουργείο, αλλά από χρήματα από χορηγίες και πόρους που το κάθε Ίδρυμα θα προνοεί να εξασφαλίζει. Έτσι θα καλύπτονται ανάγκες των ΑΕΙ με ελαστικές σχέσεις εργασίας, όπου κάθε διδακτορικός ή άνεργος επιστήμονας θα γίνεται λάστιχο σε κάθε μεγαλοκαθηγητή.

2. Συγχωνεύσεις σχολών (σύμφωνα με το σχέδιο Αθηνά) και εξαφάνιση ενός μεγάλου αριθμού μέσω της «απουσίας» τους από τα μηχανογραφικά των υποψηφίων των ερχόμενων πανελλαδικών εξετάσεων. Ήδη έχει ανακοινωθεί ότι 150 σχολές θα εξαφανιστούν από το χάρτη, ενώ δεν διευκρινίζονται ακριβώς τα κριτήρια συγχώνευσης και τι θα γίνει με τα επαγγελματικά δικαιώματα και το πρόγραμμα σπουδών κάθε σχολής.

3. Ελεύθερη λειτουργία των ιδιωτικών σχολών-κολλεγίων χωρίς κριτήρια ίδρυσης και λειτουργίας, κανένα κρατικό έλεγχο, αναγνωρίζοντας τα πτυχία τους ισάξια με αυτά των Δημοσίων. Ακόμα είναι πιθανό, όπως επιβάλλει το μνημόνιο, να ξεπουληθεί ένα κομμάτι της ιδιοκτησίας των πανεπιστημίων σε ιδιώτες.

4. Οι εναπομείναντες σχολές θα λειτουργούν κάτω από τα τεχνοκρατικά Συμβουλία Διοίκησης, με σκοπό να υπακούουν στους κανόνες της αγοράς και των επιχειρηματιών. Ήδη στα περισσότερα ιδρύματα οι «εκλεγμένοι» των Συμβουλίων δεν έχουν καμία σχέση με την εκπαίδευση, αφού εργάζονται σαν στελέχη επιχειρήσεων, τραπεζών, σύμβουλοι manager εταιρειών κτλ.

 Όλα αυτά δείχνουν ότι η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να συντρίψει τη Δημόσια και Δωρεάν Παιδεία και να δημιουργήσει ένα νέο κλίμα στις σχολές ακόμα και χωρίς τη συγκατάθεση της κοινωνίας.

Σπουδές για λίγους, αφού οι πανελλήνιες αποτελούν καρμανιόλα για τους μαθητές, σπουδές προσαρμοσμένες στις ανάγκες της αγοράς, με χαμηλό επίπεδο και κλίμα ενταντικοποίησης, ώστε να αντέχουν μόνο εκλεκτοί.
Σε συνδυασμό με την αύξηση των ανέργων, με τις απολύσεις, τις μειώσεις μισθών, τη διάλυση της υγείας και των σχολείων, η νεολαία βρίσκεται στο στόχαστρο.

Μέχρι τα Χριστούγεννα φοιτητικοί σύλλογοι σε πολλές περιοχές της Ελλάδας κινητοποιήθηκαν. Οι προσπάθειες των γενικών συνελεύσεων ήταν σημαντικές, αλλά δεν δόθηκαν δυνάμεις στο να πραγματοποιηθεί το Μέτωπο φοιτητών, καθηγητών, εργαζομένων (διοικητικών υπαλλήλων ΕΤΕΠ) σε κάθε σχολή.

Η σημασία του συντονισμού των κινητοποιήσεων των φοιτητών με τα υπόλοιπα κομμάτια της κοινωνίας υποτιμήθηκε από κομμάτια των Αριστερών Παρατάξεων. Ευκαιρίες όπως οι απεργίες των εργαζομένων στους δήμους, οι καταλήψεις τμημάτων από διοικητικούς υπαλλήλους δεν αξιοποιήθηκαν από το φοιτητικό κίνημα, ώστε να δημιουργηθεί ένα απειλητικό μπλοκ ενάντια στην κυβέρνηση.

Η απάντηση των νέων στα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ πρέπει να δοθεί αμέσως μετά τις εξεταστικές περιόδους. Από το εαρινό εξάμηνο οι φοιτητές πρέπει να διεκδικήσουν να δοθούν τα συγγράμματα, χωρίς να πληρώσει ούτε ένα ευρώ κάθε φοιτητής, να μην πραγματοποιηθεί καμία συγχώνευση σχολών και απόλυση εργαζομένων.

Οι γενικές συνελεύσεις των φοιτητών με σκοπό το συντονισμό με καθηγητές, με εργαζόμενους, με την υπόλοιπη κοινωνία, είναι προϋπόθεση για να μπει ένα φρένο στη διάλυση της παιδείας.