Ο Σαμαράς ελπίζει ότι θα σταθεροποιήσει την τρικομματική μνημονιακή κυβέρνηση, επιμένοντας στη θεματολογία της τρομοεκστρατείας και ετοιμάζοντας, πιθανότατα, μια δεύτερη επίθεση στην Αριστερά, με αιχμή την εθνικιστική θεματολογία (ΑΟΖ, Θράκη κλπ).
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Αυτή η τακτική είναι υπονομευμένη από την οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα. Η έκθεση του ΔΝΤ θεωρεί ότι πρόσθετα μέτρα λιτότητας είναι αναπόφευκτα ακόμα και μέσα στο 2013.
Στις εβδομάδες που έρχονται, οι μειώσεις στους μισθούς και στις συντάξεις, η ένταση της φοροεπιδρομής και οι μαζικές απολύσεις θα χτυπήσουν την πόρτα χιλιάδων και χιλιάδων νοικοκυριών. Αυτός ο παράγοντας αποτελεί τη βάση για τις πολιτικές εξελίξεις.
Όμως αυτές θα κριθούν από τη δυνατότητα του εργατικού κινήματος να δώσει απαντήσεις. Σήμερα ζούμε ένα «μεσοδιάστημα» όπου επωάζεται ο επόμενος κύκλος κορύφωσης.
Οι αγώνες στα Μέσα Μεταφοράς, στο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο και στα νοσοκομεία είναι η καλύτερη απόδειξη. Οι αγώνες αυτοί χρειάζονται αλληλεγγύη, αλλά κυρίως κορύφωση.
Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες πρέπει να πιεστούν για νέες πανεργατικές απεργίες ενάντια στα μέτρα που έφερε το Μνημόνιο 3 και σ’ αυτά που σχεδιάζει σταδιακά η κυβέρνηση Σαμαρά-Στουρνάρα. Αυτή τη στιγμή στα συνδικάτα συζητούν –χωρίς ακόμα να έχει κριθεί– μια νέα πανεργατική στα μέσα Φλεβάρη.
Η απόφαση πρέπει να παρθεί το ταχύτερο και κυρίως να οργανωθεί ουσιαστικά. Η μόνη απάντηση που καταλαβαίνουν οι μνημονιακοί είναι μια νέα κορύφωση των εργατικών αγώνων και γύρω τους μια κλιμάκωση των λαϊκών αντιστάσεων. Η δύναμη που έριξε τον ΓΑΠ και τον Παπαδήμο μπορεί να κάνει το ίδιο και απέναντι στον Σαμαρά και τους θλιβερούς κολαούζους του.