Ιταλία: Οι πιο αδιάφορες εκλογές

Επί 14 μήνες η κυβέρνηση Μόντι, με τη στήριξη των κομμάτων του Μπερλουσκόνι, του Μπερσάνι και του Καζίνι, εφάρμοσε ένα βαθιά αντεργατικό πρόγραμμα. Τα ίδια κόμματα υπέγραψαν τις ευρωσυνθήκες που «αλυσοδένουν» την Ιταλία στη λιτότητα τα επόμενα χρόνια. Αυτές οι δυνάμεις διεκδικούν την ψήφο των Ιταλών, κρυμμένες πίσω από τυπικές μικροδιαφορές. Το φαβορί είναι το Δημοκρατικό Κόμμα του Μπερσάνι, με το οποίο έχει συμμαχήσει το μετριοπαθές αριστερό «Σοσιαλισμός, Οικολογία και Ελευθερία» (η αντίστοιχη ιταλική ΔΗΜΑΡ). Ο Μάριο Μόντι ηγείται μιας κεντροδεξιάς λίστας και δηλώνει πρόθυμος να συνεργαστεί και με την κεντροαριστερά και με τη Δεξιά (χωρίς τον Μπερλουσκόνι). Ενδεικτικό της ασφυκτικής συναίνεσης στη λιτότητα είναι το γεγονός ότι κάποιες λαϊκιστικές πινελιές του «καβαλιέρε», στην προσπάθειά του να σωθεί από τον καταποντισμό, αρκούν για να τον περιγράφει ως… «συριζαίο» ο ιταλικός αστικός Τύπος.

Χαμένη ευκαιρία για την ιταλική Αριστερά
Απέναντι σε αυτή την καταθλιπτική εικόνα, η Κομμουνιστική Επανίδρυση και οι Ιταλοί Κομμουνιστές επέλεξαν να συμμαχήσουν με τους Πράσινους, με την κεντρώα Ιταλία των Αξιών και με (τουλάχιστον αμφιλεγόμενες) «προσωπικότητες», με επικεφαλής το δικαστή που πολέμησε τη μαφία, Ινγκρόια. Για μήνες, η καμπάνια «ναι, μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα» οργάνωσε τη συζήτηση ανάμεσα σε χιλιάδες αγωνιστές της Αριστεράς, των συνδικάτων και των κινημάτων για μια εκλογική εναλλακτική στη λιτότητα. Δυστυχώς η τελική επιλογή απέχει από αυτόν το στόχο. Στο ψηφοδέλτιο Ινγκρόια υπάρχουν κάποια αιτήματα και κάποιοι ακτιβιστές της καμπάνιας. Όμως το ταξικό ζήτημα είναι χαμηλά, ενώ στην κορυφή του ψηφοδελτίου βρίσκονται «προσωπικότητες» και πρώην υπουργοί της κεντροαριστερής κυβέρνησης Πρόντι. Είναι χαρακτηριστικό ότι η μεγάλη πλειοψηφία, όσων υπέγραψαν την αρχική καμπάνια, καταψήφισε την επιλογή αυτής της συμμαχίας. Σε αυτό το ζοφερό πολιτικό τοπίο χάθηκε μια μεγάλη ευκαιρία για την ανασυγκρότηση της ριζοσπαστικής Αριστεράς …