Σκληροί βιομηχανικοί αγώνες στην καρδιά της Ευρώπης: Εργατικό πρόγραμμα απέναντι στην «ανταγωνιστικότητα»

Σε αυτή την πάλη, αναδείχθηκε το αναγκαίο εργατικό πρόγραμμα που οφείλει να υιοθετήσει η Αριστερά: εθνικοποίηση και απαγόρευση των απολύσεων, μαζί με την απαιτούμενη σύγκρουση με την ΕΕ για να επιβληθούν αυτά τα μέτρα.
Οι αγώνες αυτοί, για να γίνουν «πρόγραμμα» και για να μπορέσει αυτό να επιβληθεί, χρειάζονται ενότητα και συντονισμό. Παρακάτω δημοσιεύουμε αποσπάσματα κειμένου για την ανάγκη συντονισμού του αγώνα από τον Φιλίπ Πουτού, υποψήφιο του Νέου Αντικαπιταλιστικού Κόμματος Γαλλίας στις προεδρικές εκλογές και εργάτη σε αυτοκινητοβιομηχανία.

Γαλλία

Σ τη Γαλλία οι βιομήχανοι κλείνουν μονάδες, εκβιάζουν με απόλυση τους εργάτες για να καταπατήσουν δικαιώματα και συχνά υλοποιούν και τα δύο. Στις 11 Γενάρη, τρεις συνομοσπονδίες υπέγραψαν τη «Συμφωνία Εργασιακής Ασφάλειας» της κυβέρνησης Ολάντ, που κόβει μισθούς και δίνει το ελεύθερο στους εργοδότες να διαλύουν εργατικά δικαιώματα στο όνομα της ανταγωνιστικότητας της γαλλικής βιομηχανίας.
Μετά από αυτό, η εργοδοσία αποθρασύνθηκε τελείως, ενώ ο Ολάντ επιμένει να καλεί τους εργάτες να αποδεχθούν τα πάντα, για να μη χάσουν τις δουλειές τους. Η PSA (Πεζό-Σιτροέν), που έχει ήδη απολύσει 11.200 εργαζόμενους, τώρα επιδιώκει να περικόψει το εργασιακό κόστος, αυξάνοντας τα ωράρια και την «ευελιξία» των εργασιακών σχέσεων σε όλα της τα εργοστάσια.
Απέναντι σε μια τέτοια επίθεση ξέσπασε η απεργία διαρκείας των εργατών της μονάδας της PSA στο Aulnay, έξω από το Παρίσι. Η απεργία αρχικά αντιμετωπίστηκε με λοκ-άουτ από την εργοδοσία. Οι απεργοί «αξιοποίησαν» το λοκ-άουτ, για να δυναμώσουν τον αγώνα τους. Ομάδες ήρθαν σε επαφή με συμβούλια γειτονιάς και άλλα συνδικάτα, οργάνωσαν εξορμήσεις σε διόδια, εμπορικά κέντρα, σιδηροδρομικούς σταθμούς, εκθέσεις αυτοκινήτου.
Η πιο σημαντική πρωτοβουλία ήταν στις 22 Γενάρη: Στη διάρκεια μιας μέρας δράσης στη Ρενό, που επίσης εκβιάζει με απολύσεις, οι απεργοί της PSA Aulnay εισέβαλλαν σε εργοστάσιο της Ρενό στο Flins και ενώθηκαν με τους εκεί αγωνιζόμενους συναδέλφους τους.
Στις 28 Γενάρη, η εργοδοσία επιχείρησε να ξανανοίξει το εργοστάσιο, κινητοποιώντας στελέχη και προσωπικό ασφαλείας, αλλά η κινητοποίηση των απεργών και η προσέλκυση κι άλλων εργατών στην απεργία ματαίωσε την προσπάθεια να ξαναρχίσει η παραγωγή. Το δικαστήριο αποφάσισε να «παγώσει» τις ενέργειες της PSA για μερικές βδομάδες. Είναι αρκετός χρόνος για να συνεχίσουν οι απεργοί τις επαφές τους με άλλους χώρους που αγωνίζονται.
Αυτές οι επαφές έχουν προχωρήσει και έχουν τεράστια σημασία (βλ. το άρθρο του Πουτού). Η ένταση της εργοδοτικής επιθετικότητας και ο συντονισμός των αντιστάσεων οδηγεί στην κοινή διεκδίκηση του κεντρικού αιτήματος «Απαγόρευση των απολύσεων!».

Βέλγιο

Η χαλυβουργική βιομηχανία Arcelor Mittal ανακοίνωσε στις 24 Γενάρη το κλείσιμο 6 εγκαταστάσεών της στην Λιέγη, αφήνοντας άνεργους 1.300 εργάτες.
Οι εργαζόμενοι κατέβηκαν σε απεργία από την ημέρα ανακοίνωσης του κλεισίματος. Η απεργία κράτησε 6 μέρες, ως τις 30 Γενάρη, και στη διάρκειά της οι εκτεταμένες συγκρούσεις των χαλυβουργών με την αστυνομία (πολύωρες οδομαχίες έξω από την έδρα της κυβέρνησης, που επαναλήφθηκαν σε τοπική διαδήλωση στην πόλη Ναμίρ) γέμισαν τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων.
Ο αγώνας δεν έχει τελειώσει, καθώς ετοιμάζονται δύο ακόμα 24ωρες απεργίες, με κινητοποιήσεις που «διεθνοποιούν» το ζήτημα και βάζουν στο στόχαστρο όλους τους αντιπάλους: Η μία απεργία θα συνοδευτεί από διαδήλωση έξω από το ευρωκοινοβούλιο στο Στρασβούργο και η άλλη από διαδήλωση έξω από τα γραφεία της εταιρείας στο Λουξεμβούργο.
Η Arcelor Mittal είναι πρώτη σε παραγωγή χάλυβα στον κόσμο, καθώς μόνο το 2011 κατέγραψε κέρδη 2,3 δισ. δολάρια. Κυβερνητικά στελέχη «κατακεραυνώνουν» την ιδιοκτησία της εταιρείας για τις πρακτικές της. Θα περίμενε κανείς τα μεγάλα λόγια να μετατραπούν σε πράξη ενάντια σε μια τόσο διαβόητη και ασύδοτη εταιρεία. Κι όμως η κυβέρνηση μένει άπραγη.
Το κλίμα είναι διαφορετικό στους χαλυβουργούς. Όταν η ηγεσία του σωματείου ανακοίνωσε στους απεργούς ότι η κυβέρνηση αναζητεί αγοραστή, οι συγκεντρωμένοι απάντησαν: «Απαλλοτρίωση κι εθνικοποίηση!». Ένας απεργός συνόψισε εξαιρετικά τις απαιτήσεις της περιόδου: «Νομίζω ότι είμαστε αρκετοί στην ίδια κατάσταση και θα γίνει χειρότερη, αν μείνουμε άπραγοι. Αν η Μιτάλ δεν κρατικοποιηθεί και τον ίδιο δεν τον διώξουν από το Βέλγιο, τότε ανοίγει την πόρτα και για άλλους».
Κάτω από την πίεση της βάσης, αλλά και της πραγματικότητας, ακόμα και συνδικαλιστές, όπως ο υπεύθυνος του Σοσιαλιστικού FGTB, αναγνωρίζουν την αναγκαιότητα τέτοιων μέτρων: «Θα πρέπει οι αρχές να απαλλοτριώσουν τη Mittal. Εάν δεν το θέλει, λίγο μας νοιάζει. Θα πρέπει να επανακτήσουμε το εργαλείο αυτό. Η εθνικοποίηση είναι μια λέξη που προξενεί τρόμο, όμως είναι αυτό ακριβώς που πρέπει να γίνει».
Απέναντι σε αυτό το αίτημα, οι κυβερνητικοί επαναλαμβάνουν μονότονα δύο πράγματα: Δεν έχουμε πόρους για εθνικοποίηση, η ευρωπαϊκή νομοθεσία μας δένει τα χέρια. Αυτή η συντονισμένη κοροϊδία κυβέρνησης-εργοδοσίας-ΕΕ οδηγεί μόνη της στην αναγκαία ριζοσπαστικοποίηση του πλαισίου του αγώνα: Για να υλοποιηθεί η αναγκαία εθνικοποίηση, προβάλει ως μονόδρομος η ανυπακοή στην ΕΕ και το «χωρίς αποζημίωση».

«Όλοι μαζί», είναι εφικτό... Είναι για τώρα!

Του Philippe Poutou
(…)
Ευτυχώς τα καλά νέα έρχονται. Πρόκειται για την αποφασιστική απεργία των εργαζομένων στην PSA (Peugeot-Citroen) στην πόλη Aulnay. (…)
Είναι ακόμα η συνέλευση στη σχολή Πολιτικών Επιστημών στο Παρίσι, στις 24 του Γενάρη, στην οποία συναντήθηκαν πολλοί αγωνιστές για να συμφωνήσουν πάνω στην αναγκαία σύγκλιση των αγώνων.
Υπάρχει επίσης η πρωτοβουλία γυναικών –πρώην εργαζομένων στην «3 Suisses», απολυμένων εδώ και κάποιους μήνες, που έχουν δημιουργήσει το σύλλογο «Οι Απολυμένες» και τους επέτρεψε να συνεχίσουν τον αγώνα τους, διεκδικώντας ένα νόμο που θα απαγορεύει τις απολύσεις, στις περιπτώσεις που η επιχείρηση είναι κερδοφόρα.
Εδώ και μήνες, μέσα από διαδηλώσεις και συναντήσεις, συνδικαλιστικές ομάδες προβληματικών επιχειρήσεων επιβεβαιώνουν την αναγκαιότητα του συντονισμού στη βάση, ανεξάρτητα από συνδικαλιστική ταμπέλα, προσπαθώντας να στήσουν ένα δίκτυο αντίστασης. Αυτή η συλλογικότητα οργάνωσε τη διαδήλωση μπροστά στο Υπουργείο Εργασίας, για να υπενθυμίσει ότι η απαγόρευση των απολύσεων είναι απαραίτητη και επείγουσα.
Ο στόχος είναι να ξεκινήσει η συγκρότηση ενός αληθινού συντονισμού, που θα βοηθήσει τη σύγκλιση. (…) Έτσι έγιναν επαφές με τους αγωνιζόμενους εργαζόμενους της Sanofi, της Virgin ή της Arcelor… με πρόθεση να αλληλοϋποστηριχτούμε και να προχωρήσουμε σε κοινές δράσεις.
Την προηγούμενη βδομάδα, οι εκπαιδευτικοί του Παρισιού έγραψαν μια μέρα ιστορίας με 90% συμμετοχή στην απεργία. (…)
Την Πέμπτη, 31 του Γενάρη, το σύνολο της δημόσιας ωφέλειας κλήθηκε σε απεργία από τη CGT, την FSU και τους Solidaires. (…)
Αυτές οι μέρες των κινητοποιήσεων στην εκπαίδευση, στην κοινή ωφέλεια, αποτελούν επίσης αντίστοιχες ευκαιρίες για δυνάμωμα των σχέσεων και διεύρυνση των δικτύων, καθώς μια από τις προκλήσεις της τρέχουσας περιόδου είναι μπροστά μας: Να καταφέρουμε επιτέλους την υλοποίηση του «όλοι μαζί» που τραγουδάμε στις διαδηλώσεις και που ελπίζουμε εδώ και χρόνια. Οφείλουμε να βρούμε τώρα τα μονοπάτια για να φτιάξουμε μια λαϊκή αντιπολίτευση.
Τη στιγμή που οι συνδικαλιστικές συνομοσπονδίες δείχνουν ιδιαίτερα ανίκανες να προωθήσουν την ελάχιστη σημαντική δράση, υπάρχει επείγουσα ανάγκη επιτυχίας μέσα απ’ την ενότητα. Πρόκειται για ζήτημα αλληλεγγύης εντός του δικού μας κοινωνικού στρατοπέδου, πρόκειται επίσης για ζήτημα αποτελεσματικότητας. Για να αλλάξουμε τα δεδομένα, έχουμε ανάγκη από όλες μας τις δυνάμεις. Το να οικοδομήσουμε και να επιτύχουμε αυτόν τον συντονισμό και αυτή τη σύγκλιση είναι απαραίτητο, είναι εφικτό... Είναι για τώρα!

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"1116","attributes":{"alt":"","class":"media-image","height":"450","typeof":"foaf:Image","width":"600"}}]]