Φούσκα η καθεστωτική αισιοδοξία για τον Σαμαρά: Να φύγουν, το γρηγορότερο

Στην προσπάθεια εντάχθηκε το σύνολο των δυνάμεων του συστήματος, από τα μεγάλα ΜΜΕ ως το χρηματιστήριο. Επιτέλους, λέει, φάνηκε «φως στο βάθος του τούνελ», όχι βέβαια μέσα στο 2013 –που για τους εργαζόμενους και τις λαϊκές τάξεις θα είναι κόλαση– αλλά, ίσως, από το 2014 και, αν όχι, ίσως από το 2015.

Προσεκτικοί αναλυτές των δημοσκοπήσεων υπογραμμίζουν ότι τα περιορισμένα κέρδη σε επιρροή για τη ΝΔ –πάντα στο επίπεδο του 30%, που κάποτε θεωρείτο επίπεδο πολιτικής συντριβής– προκύπτουν κυρίως μέσα από την καλλιέργεια αυτού του κλίματος αισιοδοξίας για την οικονομία, παρά από την πολιτική «πυγμής» του Δένδια προς το ακροατήριο των νοικοκυραίων.

Όμως, ως συνήθως, το ψέμα έχει κοντά ποδάρια. Η έκθεση της Citigroup για την ελληνική οικονομία προβλέπει μια εφιαλτική και μακρά περίοδο: με την πιθανότητα ύφεσης 11% μέσα στο 2013 και, κατά συνέπεια, την εκτίναξη της ανεργίας κοντά στο 40% το 2014 και το 2015… Ακόμα και οι πιο «φιλικές» εκθέσεις άλλων «οίκων» συμφωνούν με την πρόβλεψη ότι οι δυσκολίες για τον Σαμαρά είναι μπροστά και όχι πίσω, χωρίς να συνυπολογίζεται η πρόσθετη επιδείνωση που θα προκύψει, αν επιβεβαιωθούν οι διεθνείς εκτιμήσεις (ακόμα και του ΔΝΤ) για βουτιά όλης της ευρωζώνης σε βαθύτερη ύφεση.

Αυτά αντανακλά η δήλωση του Στουρνάρα («εγώ ποτέ δεν μίλησα για φως στο τούνελ της κρίσης»), η επιμονή του υπουργού Οικονομικών σε απαρέγκλιτη εφαρμογή του μνημονιακού προγράμματος και η προσεκτική αντιμετώπιση όλου του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης σχετικά με το ερώτημα αν (και κυρίως πότε) θα χρειαστούν πρόσθετα μέτρα λιτότητας.

Σε αυτό το πλαίσιο, το εξαγγελθέν πρόγραμμα για φαστ τρακ ιδιωτικοποιήσεις μετατρέπεται από γιατροσόφι για την αντιμετώπιση της κρίσης σε ναρκοπέδιο για την κυβέρνηση. Ο Χατζηδάκης φαντάζει για την ώρα ένας από τους «ακλόνητους» υπουργούς του Σαμαρά, αλλά και γι’ αυτόν τα δύσκολα τώρα αρχίζουν. Η Κασσιόπη της Κέρκυρας πουλήθηκε σε, κυριολεκτικά, εξευτελιστική τιμή, προαναγγέλλοντας τη σφαγή που θα γίνει για τα «φιλέτα» της παραλιακής στην Αττική, από το Φάληρο ως το Λαύριο.

Όμως τα μεγάλα μαχαίρια έχουν βγει στο χώρο της ενέργειας και ειδικότερα στις ιδιωτικοποιήσεις των ΔΕΠΑ και ΔΕΣΦΑ, που κάνουν ακόμα και το φιλοκυβερνητικό «Βήμα» να μιλά για «ψυχρό πόλεμο για τα “ασημικά” της Ελλάδας». Οι ρωσικών συμφερόντων προσφορές για τη ΔΕΠΑ (Gazprom) αγγίζουν τα 900 εκατ. ευρώ, ενώ για τη ΔΕΠΑ και τη ΔΕΣΦΑ μαζί υπήρξε πρόταση (της Sintez-Negusneft) ύψους 1,8 δισ. ευρώ.

Την ίδια στιγμή οι «δυτικές» προσφορές για τη ΔΕΠΑ δεν ξεπερνούν τα 350-400 εκατ. ευρώ, αλλά τόσο οι ΗΠΑ όσο και η ΕΕ προειδοποιούν την Αθήνα για τη «σφοδρή αντίθεσή τους» να περάσουν οι ΔΕΠΑ-ΔΕΣΦΑ σε ρωσικό έλεγχο. Η κυβέρνηση διατρέχει τον κίνδυνο όχι μόνο να εγκλωβιστεί στους εσωτερικούς ανταγωνισμούς των καπιταλιστών, αλλά και στο εξαιρετικά επιθετικό διεθνές παιχνίδι για τους υδρογονάνθρακες και τους ενεργειακούς δρόμους, όπου οι επιλογές ποτέ δεν υπήρξαν εύκολες.

Συνοψίζοντας, η κυβέρνηση όχι μόνο δεν ξεπέρασε τον «κάβο» της οικονομίας, αλλά, αντίθετα, έχει μπροστά όλα τα εκρηκτικά προβλήματα που μπορεί να τη διαλύσουν, όπως στο παρελθόν διέλυσαν τις κυβερνήσεις του ΓΑΠ και του Παπαδήμου.

Ακροδεξιά στροφή
Αυτό το πρόβλημα προσπαθεί να διαχειριστεί η, ακροδεξιάς έμπνευσης, πολιτική «πυγμής» που συμβολίζει ο Δένδιας.
Η κυβέρνηση έχει πλέον φανερώσει όλα τα στοιχεία αυτής της πολιτικής: Παραδειγματική επίθεση στον αναρχικό-αντιεξουσιαστικό χώρο, έστω κι αν αυτή προϋποθέτει το κουρέλιασμα των δημοκρατικών κανόνων, όπως φάνηκε με τη δημοσίευση των φωτογραφιών των κακοποιημένων και βασανισμένων συλληφθέντων εικοσάχρονων κατηγορούμενων για συμμετοχή στη ΣΠΦ. Παραδειγματική επίθεση στους μετανάστες, έστω κι αν αυτή χαϊδεύει τη νεοναζιστική εγκληματικότητα.

Επίθεση στην Αριστερά, με τις συνεχιζόμενες σκευωρίες κατά του ΣΥΡΙΖΑ και την κλιμάκωση με την επίθεση και τις συλλήψεις κατά των στελεχών του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ. Επίθεση στο εργατικό κίνημα, με την επιστράτευση των απεργών στα ΜΜΜ και τις απειλές κατά των ναυτεργατών. Επίθεση κατά των ευρύτερων λαϊκών αντιστάσεων, με τις –προς το παρόν– «βελούδινες» απειλές κατά των αγροτών και την προσπάθεια καλλιέργειας κλίματος «κοινωνικού αυτοματισμού» σε βάρος τους.

Είναι φανερό ότι η επίθεση είναι συνολική. Στο στόχο μπαίνει όλη η Αριστερά, όλο το μαζικό κίνημα, όλες οι ιδέες που στηρίζουν την αντίσταση στην πολιτική των καπιταλιστών και των δανειστών. Οι αμερικανοσπουδαγμένοι σύμβουλοι του Σαμαρά –που έχουν το πάνω χέρι στη διαμόρφωση της πολιτικής της ΝΔ σήμερα– επιχειρούν, με πρότυπο τη δεξιά ριγκανική πτέρυγα των Ρεπουμπλικάνων στις ΗΠΑ, να μετατοπίσουν το σύνολο των πολιτικών διεργασιών προς τα δεξιά.
Να «κοντύνουν» την Αριστερά και τις εργατικές-λαϊκές κατακτήσεις της Μεταπολίτευσης –συμπλέοντας, αν χρειαστεί, με τους ναζήδες της Χρυσής Αυγής και τους χουνταίους που επανεμφανίστηκαν στην κηδεία του Ντερτιλή– με το μάτι στραμμένο στην «επόμενη ημέρα», που μπορεί να αποδειχθεί κρίσιμη για το καθεστώς και, κατά συνέπεια, να χρειαστούν πολιτικές (και δυνάμεις) «έκτακτης ανάγκης».

Σε αυτό το πλαίσιο δεν μπορεί να αποκλειστούν ακόμα και οι εθνικιστικοί τυχοδιωκτισμοί. Η κυβέρνηση Σαμαρά διέρρευσε στον Τύπο την πρόθεσή της για «μονομερή» ανακήρυξη της ελληνικής ΑΟΖ, στα ευρύτατα πλαίσια που περιγράφουν οι «χάρτες» που έχει υιοθετήσει το κράτος του Ισραήλ. Ο πανικός των διπλωματών του υπουργείου Εξωτερικών, που μέχρι σήμερα χειρίζονταν αυτή την υπόθεση, τα ερωτηματικά της στρατιωτικής ηγεσίας, οι διεθνείς προειδοποιήσεις για πιθανότητες «θερμών επεισοδίων» και τα πρώτα δημοσιεύματα που διέβλεπαν ένα πιθανό «νέο 1922», φαίνεται ότι προς το παρόν φρέναραν αυτόν τον παραλογισμό. Όμως μέσα στην όξυνση της κρίσης κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με σιγουριά τα αντανακλαστικά των καλόπαιδων του «Δικτύου 21» και των βετεράνων της (εθνικιστικής) Πολιτικής Άνοιξης…

Η Λερναία Ύδρα των απεργιών
Ακριβώς επειδή η κυβέρνηση Σαμαρά κινείται σε αυτή την αντιδραστική κατεύθυνση, δεν έχει καμία τύχη να επιτύχει «συναίνεση», να διασφαλίσει έστω και ένα περιορισμένο διάστημα κοινωνικής ειρήνης.

Με θλίψη ο φιλοκυβερνητικός Τύπος περιγράφει τις απεργίες αντίστασης ως μια Λερναία Ύδρα που κάθε φορά σηκώνει καινούργιο «κεφάλι», παρά τα προηγούμενα χτυπήματα. Τις καλοκαιρινές απεργίες και καταλήψεις στο δημόσιο ακολούθησε το κύμα του ΤΤ, των ΜΜΜ και των νοσοκομείων. Η κάμψη τους χρειάστηκε το βάρβαρο μέτρο της επιστράτευσης. Την επομένη ξεκίνησαν οι ναυτεργάτες, βγήκαν στα μπλόκα οι αγρότες, ενώ η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ υποχρεώθηκαν (επιτέλους) να προκηρύξουν την επόμενη γενική πανελλαδική απεργία για τις 20 Φλεβάρη.

Αυτή είναι η δύναμη που μπορεί να ανατρέψει την κυβέρνηση Σαμαρά: η απεργιακή δύναμη των εργατών, η κινητοποίηση των αγροτών, οι δράσεις της νεολαίας, το πλατύ «δίκτυο» των πρωτοβουλιών τοπικής αντίστασης και αλληλεγγύης. Ο κόσμος των «από κάτω», ο κόσμος μας, μπαίνει διαρκώς σε κίνηση και η 20 Φλεβάρη μπορεί και πρέπει να γίνει αφετηρία μιας νέας ανατρεπτικής εξόρμησης.

Απέναντί μας έχουμε μια κυβέρνηση που δεν θα πέσει σαν «ώριμο φρούτο». Το καθεστώς τη στηρίζει και θα τη στηρίξει, γιατί δεν έχει άλλη εναλλακτική πολιτική λύση, μέσα σε μια κρίση ιστορικών διαστάσεων. Την τρικομματική των Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη κάποιος πρέπει να τη ρίξει. Και αυτός ο «κάποιος» δεν είναι άλλος από τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία και τους αγώνες της.