"Για μένα η εναλλακτική πρόταση απέναντι στον Μόντι θα προέλθει μέσω της ρήξης με τις νεοφιλελεύθερες ευρωπαϊκές πολιτικές και με την εγκληματική οικονομική πολιτική με την οποία η διεθνής Τρόικα διαχειρίστηκε και κατέστρεψε την Ελλάδα. Μια χώρα όπου ακόμα σήμερα θριαμβεύει η ανομία των αγορών. "
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
H Ιταλία μπήκε στην τελική ευθεία για τις εκλογές στις 24-25 Φλεβάρη. Δημοσκοπικά, ο Μπερσάνι (υποστηριζόμενος από το Δημοκρατικό Κόμμα και το μετριοπαθές αριστερό «Σοσιαλισμός, Οικολογία και Ελευθερία») παρέμενε μπροστά και πιθανότερο σενάριο είναι μια συγκυβέρνηση της κεντροαριστεράς με το συνδυασμό του Μόντι. Ωστόσο ο Μπερλουσκόνι σαν δεύτερος μείωσε τη διαφορά, αξιοποιώντας την αντιευρωπαϊκή του ρητορική και με υποσχέσεις για επιστροφές φόρων.
Ανεξάρτητα όμως από τα τελικά αποτελέσματα και ποιος θα εκλεγεί τελικά, ιδιαίτερη σημασία έχει η εκτίμηση που κάνουν Ιταλοί αριστεροί αγωνιστές: Οι φετινές εκλογές αποδεικνύουν το στραγγαλισμό της δημοκρατίας στην Ιταλία. Εννοούν πως όλοι οι κεντρικοί εκλογικοί σχηματισμοί έχουν το ίδιο πρόγραμμα λιτότητας που εφάρμοσε η διακομματική κυβέρνηση του Μόντι (στην οποία συμμετείχαν όλο το προηγούμενο διάστημα). Η προσπάθεια να ενωθεί όλη η Αριστερά και η ριζοσπαστική πτέρυγα του εργατικού και του ευρύτερου κοινωνικού κινήματος σε ένα ψηφοδέλτιο «ενάντια στη λιτότητα» ναυάγησε με ευθύνη των κομματικών ηγεσιών της Αριστεράς. Η Επανίδρυση και οι Ιταλοί Κομουνιστές προτίμησαν να δημιουργήσουν το «ψηφοδέλτιο Ινγκρόια», με επικεφαλής το δικαστή Ινγκρόια, που έδωσε αγώνες κατά της μαφίας, και με βασικό πολιτικό μήνυμα που βάζει την «κάθαρση» πάνω από τα ταξικά ζητήματα. Η επιλογή δέχτηκε κριτική από πολλούς αγωνιστές που συμμετείχαν ενεργά στην προσπάθεια ανασυγκρότησης της Αριστεράς.
Δημοσιεύουμε παρακάτω αποσπάσματα από σχετικό άρθρο του Τζόρζιο Κρεμάσκι, συνδικαλιστή στη FIOM και ιδρυτικό μέλος της επιτροπής «Όχι στο Χρέος». Τα όσα γράφει έχουν ιδιαίτερη σημασία και για την Ελλάδα, καθώς αφορούν τη νεοφιλελεύθερη προπαγάνδα περί «διεφθαρμένου κράτους», την πραγματική «ανομία» των καπιταλιστών, αλλά επίσης την Αριστερά και την εμφάνιση αντίστοιχων με το ιταλικό ψηφοδέλτιο «διαταξικών», «διαχειριστικών» λογικών για το ξεπέρασμα της κρίσης.
*Στο Rproject.gr, διαβάστε το πλήρες κείμενο του Κρεμάσκι για τη “λίστα Ινγκρόια”, όπως και άλλα άρθρα του ίδιου για τις εκλογές και την κεντροαριστερά. Ο Τζόρτζιο Κρεμάσκι θα παρέμβει στη συζήτηση για την Αριστερά, στο διεθνές τριήμερο του Rproject.
--------------------------------------------------------------------------------------------
Ψηφοδέλτιο Ινγκρόια: η νομιμότητα δεν αρκεί
του Τζόρτζιο Κρεμάσκι
Αν κάτι δεν με πείθει στο συνασπισμό Ινγκρόια είναι οι προτεραιότητές του και το κύριο προγραμματικό του μήνυμα, όπως αυτό αναγγέλθηκε από τον ηγέτη του:
Η Ιταλία είναι μια χώρα που μαστίζεται από τη διαφθορά και τις μαφίες, κάποιες δε από τις πολιτικές της ελίτ –οι μπερλουσκονικοί– συνιστούν μέρος αυτού του συστήματος, ενώ κάποιες άλλες –ο Μόντι, αλλά και το ΔΚ (Δημοκρατικό Κόμμα)– είναι αδύναμες, αν όχι και υποτελείς ως προς αυτό. Έως τώρα, εξαιτίας αυτών των πολιτικών σχηματισμών, ουδέποτε υπήρξε ένας πραγματικός αγώνας ενάντια στις μαφίες και τη διαφθορά, με αποτέλεσμα, λόγω και της οικονομικής κρίσης, η χώρα να πληρώνει βαρύ τίμημα. […]
Αυτό νομίζω ότι λέει σε γενικές γραμμές ο Ινγκρόια και αναμφίβολα στη σκέψη του εντοπίζεται ένα από τα ακανθώδη προβλήματα της ιταλικής κρίσης: η όντως τεκμηριωμένη, εδώ και πολύ καιρό, βαρύτητα της διαφθοράς, της φοροδιαφυγής, αλλά και της εγκληματικότητας στην οικονομία μας.
Ωστόσο, το παραπάνω σχόλιο δεν αρκεί για να αιτιολογήσει ένα εναλλακτικό ψηφοδέλτιο απέναντι στα κυριότερα πολιτικά στρατόπεδα και ιδιαιτέρως του Μόντι, στην ατζέντα του οποίου, ειδικά για το θέμα αυτό, υπάρχουν θέσεις και προτάσεις συγγενείς με εκείνες του Ινγκρόια.
Το νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα του σημερινού πρωθυπουργού εστιάζει στην άποψη ότι η εξυγίανση της ιταλικής οικονομίας θα προκύψει από την καταστροφή του παράνομου και συντεχνιακού χαρακτήρα της. Όχι τυχαία λοιπόν εγκωμιάζει ως παράδειγμα επιχειρηματικότητας τον Μαρκιόνε (Στμ: ο διαβόητος μάνατζερ της ΦΙΑΤ που διαλύει τα εργατικά δικαιώματα και επιχειρεί να καταργήσει τη λειτουργία του συνδικάτου FIOM στα εργοστάσια), ταυτίζοντάς τον με την πορεία των «μεταρρυθμίσεων». Ο νεοφιλελευθερισμός δεν παύει να είναι εγκληματικός όσον αφορά τις κοινωνικές του συνέπειες, όμως αυτό δεν εμποδίζει τους υπέρμαχούς του να τον προτάσσουν ως αντίδοτο στο οικονομικό έγκλημα.
Βεβαίως, ο Μόντι τοποθετεί στην κορυφή της πολιτικής του ατζέντας την οικονομική λιτότητα, ακριβώς όπως αυτή ορίζεται από τις ευρωπαϊκές δεσμεύσεις δημοσιονομικής αυστηρότητας και σύμφωνα με τις οποίες ο ισοσκελισμένος προϋπολογισμός της κάθε χώρας υπαγορεύεται από το σύνταγμά της. […] Αναρωτιέται κανείς, γιατί ο Ινγκρόια, ενώ δήλωσε από την πρώτη στιγμή ότι θα εναντιωθεί στον Μόντι, αποφεύγει να αμφισβητήσει εκείνο το σημείο που είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της πολιτικής του αντιπάλου του; Γιατί είναι απούσα η κριτική του στις ευρωπαϊκές δεσμεύσεις, αλλά και στον υποτιθέμενο τίμιο διεθνή καπιταλισμό;
[…]
Για να αντιμετωπιστεί η παρούσα κρίση με μία εναλλακτική οπτική γωνία διαφορετική από εκείνη του Μόντι χρειάζεται να προγραμματιστεί μια τεράστια δημόσια παρέμβαση στην οικονομία, αλλά και να έρθουμε σε ρήξη με όλες τις ευρωπαϊκές δεσμεύσεις. Ή θα ακολουθήσουμε αυτόν το δρόμο ή θα πρέπει να εμπιστευτούμε τις αγορές, ελπίζοντας ότι μπορούμε να τις ελέγχουμε.
[…]
Μια πολιτική που στηρίζει το Δημόσιο και την κοινωνική ισότητα απαιτεί έναν ισχυρό δημοκρατικό έλεγχο στην οικονομία. Μόνον έτσι αποκτά σημασία ο αγώνας ενάντια στις μαφίες και τη διαφθορά, αφού ο νεοφιλελευθερισμός δεν έπαψε ποτέ να συντηρείται από την ικανότητά του να διαφθείρει την εκάστοτε πολιτική εξουσία.
Όλο το σύστημα των δημοσίων επιχειρήσεων, πολύ πριν ιδιωτικοποιηθεί, κλυδωνίστηκε από τις μίζες και το χρηματισμό των μάνατζερ και των πολιτικών που το ήλεγχαν. Ήταν τότε που άρχισε να ηγεμονεύει και στην αριστερά η ιδεολογία της αγοράς ως αντίδοτου στη διαφθορά. Αλλά, όπως μας δίδαξε ο Μπέρτολντ Μπρεχτ, είναι περισσότερο κερδοφόρο να ιδρύεις μια τράπεζα παρά να την κλέβεις.
Στην τρέχουσα κρίση προτεραιότητα έχει ο αγώνας ενάντια στην ανεργία, καθώς και στην υπερεκμετάλλευση της εργασίας και του περιβάλλοντος. […]
Για μένα η εναλλακτική πρόταση απέναντι στον Μόντι θα προέλθει μέσω της ρήξης με τις νεοφιλελεύθερες ευρωπαϊκές πολιτικές και με την εγκληματική οικονομική πολιτική με την οποία η διεθνής Τρόικα διαχειρίστηκε και κατέστρεψε την Ελλάδα. Μια χώρα όπου ακόμα σήμερα θριαμβεύει η ανομία των αγορών. […]