Απολύσεις στο δημόσιο: Ζόρια για την κυβέρνηση!

Τα ζόρια είναι πολλά, οι τριγμοί στο εσωτερικό της κυβέρνησης του κεφαλαίου ακούγονται παντού και το εργατικό κίνημα, αν και κάπως πιο σιωπηλό τελευταία, καραδοκεί απειλώντας.

Οι επαναλαμβανόμενοι αγώνες πάρα πολλών κλάδων και οι εκρήξεις στο χώρο του δημοσίου, ιδίως τον Οκτώβρη του 2011 και το Νοέμβρη του 2012, έχουν απονομιμοποιήσει τα μνημόνια και τις κυβερνήσεις που τα στηρίζουν. Αυτό τρέμει η συγκυβέρνηση και έτσι δεν προχωράει ολοταχώς για την πλήρη διάλυση του δημοσίου και τις οριζόντιες, απευθείας απολύσεις χιλιάδων εργαζομένων.

Η τρόικα, για να εγκρίνει τη δόση των 2,8 δισ. ευρώ, εκβιάζει με την απαίτηση άμεσης απόλυσης 12.500 ΔΥ, μέχρι τον Ιούνιο. Δηλαδή, μας επικηρύσσει με 224.000 ευρώ το... κεφάλι. Η τρόικα «προβληματίζεται», γιατί με δικαστικές αποφάσεις γύρισαν στις δουλειές τους συνάδελφοι που είχαν εκδιωχθεί και μέσω της εφεδρείας και μέσω της διαθεσιμότητας.

Όπως διαβάζουμε όμως, στην τελευταία συνάντηση Μανιτάκη-τρόικας, «η πλευρά Μανιτάκη έδωσε διαβεβαιώσεις στην τρόικα ότι κάτι τέτοιο δεν πρέπει να προκαλεί ανησυχία, καθώς είναι κυβερνητική απόφαση όποιος δημόσιος υπάλληλος δεν δέχεται την υπαγωγή του στο καθεστώς θα απολύεται αυτομάτως».

Το τέχνασμα της δημοσίευσης κενών θέσεων, όπου θα τοποθετούνταν οι περίπου 2.000 εργαζόμενοι, που είχαν τεθεί σε διαθεσιμότητα, προκειμένου να καθησυχάσουμε εμείς οι εργαζόμενοι και να μας περάσουν ύπουλα τις επόμενες 25.000 φετινές απολύσεις, δεν έπιασε.

Το συμβολικό επίπεδο ότι εργασιακές κατακτήσεις, μονιμότητα, αξιοπρεπείς συνθήκες δουλειάς κλπ. δεν θα υπάρχουν πουθενά, αποτελεί εξίσου στόχο της κυβέρνησης, προκειμένου να κατεβαίνει συνεχώς ο πήχης σύγκρισης και θετικής κατάστασης του κόσμου της δουλειάς. Όλοι θα είμαστε χάλια, όλοι στο έλεος των εργοδοτών!

Η πρόταση για διαχωρισμό διαθεσιμότητας (που θα οδηγεί στην έξοδο από τη δουλειά) και κινητικότητας (με υποχρεωτικές μετατάξεις, μετακινήσεις κλπ), που έγινε από το Εθνικό Κέντρο Δημόσιας Διοίκησης, επιχειρεί να στοχεύσει και πάλι σε 35.000, από τους 54.000, αορίστου χρόνου δευτεροβάθμιας και υποχρεωτικής εκπαίδευσης εργαζόμενους, που διορίστηκαν εκτός ΑΣΕΠ.
Και πάλι ο κοινωνικός αυτοματισμός χρησιμοποιείται για να στηρίξει τις άθλιες επιλογές της κυβέρνησης. ΑΣΕΠ δεν υπήρχε πάντα και δεν ευθύνονται οι εργαζόμενοι για τον τρόπο πρόσληψής τους.

Με τα πρώτα οργανογράμματα υπουργείων που μας εμφανίσανε, μετά από άπειρες καθυστερήσεις, τα λεκτικά κολπάκια είναι ορατά. Για παράδειγμα, το σχέδιο του νέου οργανισμού του ΥΠΑΑΤ βαφτίζεται «πρόταση αναδιοργάνωσης» και εμπνευστής-συγγραφέας είναι το «κυβερνητικό συμβούλιο μεταρρύθμισης». Στο τέλος του οργανογράμματος, τα γραφικά αποτυπώνουν ξεκάθαρα μείωση των οργανικών μονάδων από 46-66% και των εργαζομένων κατά 18%.

Η μεγαλύτερη σφαγή ετοιμάζεται στους εποπτευόμενους φορείς, είτε Δημοσίου, είτε Ιδιωτικού Δικαίου. Πρόκειται για συγχωνεύσεις-καταργήσεις ολόκληρων φορέων ή υποστηρικτικών υπηρεσιών, με δήθεν επικαλύψεις και τελικά σχεδιαζόμενες απολύσεις. Κανείς δεν πιστεύει, πλέον, ότι δεν θα γίνουν απολύσεις, ότι κάποιοι θα εξαιρεθούν, ότι υπάρχει κάποιος που δεν τον αφορά άμεσα το θέμα των απολύσεων.

Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες των ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ προσπαθούν φιλότιμα να βοηθήσουν την άθλια συγκυβέρνηση, αλλά δυσκολεύονται και αυτές. Αναγκάζονται όλο και πιο συχνά να κάνουν άτυπες συνελεύσεις, συγκεντρώσεις ανά κτίριο και να εκδίδουν ανακοινώσεις και δελτία Τύπου, με ρυθμούς που δεν μας είχαν συνηθίσει (2-3 την εβδομάδα).

Οι συναδέλφισσες και συνάδελφοι, μετά από πάρα πολλές «πρόβες» ξεσηκωμού, έχουν βγάλει συμπεράσματα σε συνδικαλιστικό και πολιτικό επίπεδο. Η ανάγκη συντονισμού με άλλους κλάδους είναι απολύτως κατανοητή από την πλειοψηφία των εργαζομένων, η ανεπάρκεια των ΑΔΕΔΥ-ΓΣΕΕ, ο ρόλος της Αριστεράς, αποτελούν κοινό τόπο για πάρα πολλούς συναδέλφους.
Το ακόμα πιο ενδιαφέρον στοιχείο για μας και επικίνδυνο για την κυβέρνηση του κεφαλαίου είναι ότι εμφανίζονται σημαντικές μειοψηφίες στους χώρους δουλειάς, που είναι διατεθιμένες για οργανωμένη, συνειδητή και συλλογική δράση, αψηφώντας μάλιστα την τρομοκρατία των πειθαρχικών, της αργίας ακόμα και πριν αποδειχτείς ένοχος, την πιθανή υποβάθμιση από θέσεις (καλοπληρωμένες τις περισσότερρες φορές) ευθύνης.

Νέες παρατάξεις δημιουργούνται, σωματεία ανασταίνονται, σύλλογοι-σφραγίδες επαναδραστηριοποιούνται, όπου υπάρχει κάποιος στοιχειωδώς αποφασισμένος να αλλάξει την κατάσταση της απαξίωσης των συλλογικοτήτων, να συσπειρώσει τους εργαζόμενους, να λειτουργήσει όλα αυτά με δημοκρατία, κάλεσμα σε συμμετοχή και πράξεις δράσης.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, υπό την πίεση των πιο ριζοσπαστικών στελεχών του (και είναι πολλά), το τελευταίο διάστημα έχει πάρει πολύ πιο ρητές αποφάσεις για στροφή στη στήριξη των εργαζομένων με όλες του τις δυνάμεις.

Μεγάλο κομμάτι της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, και του ΚΚΕ ακόμα, δείχνει να κατανοεί περισσότερο και επί του πρακτέου την άμεση ανάγκη συνεννόσης της Αριστεράς για να «ξεκολλήσουν» κάπως τα πράγματα στα σωματεία και τους εργασιακούς χώρους.
Η δύσκολη δουλειά έχει ξεκινήσει, ο κόσμος μας έχει καταλάβει τι συμβαίνει, χρειάζεται ενωτικά, μαζικά, μαχητικά να συνεχίσουμε για να απαλλαγούμε από την επικίνδυνη, αλλά όχι και πανίσχυρη, κυβέρνηση των πλουσίων.