Να μπλοκάρουμε το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας

Καραμπινάτα σκάνδαλα, διαμάχες και συμφέροντα ντόπιων και ξένων καπιταλιστών, παραιτήσεις συμβούλων, διαδικασίες άμεσης εκποίησης κερδοφόρων επιχειρήσεων και κυβερνητικά παραμύθια για αποπληρωμή του χρέους και νέες θέσεις εργασίας. Όλα αυτά συνθέτουν το περιβάλλον του εκτεταμένου σχεδίου ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας (2,5 δισ. ευρώ μέσα στο 2013) μέσω του Ταμείου Ιδιωτικοποιήσεων (ΤΑΙΠΕΔ). Ο Σαμαράς υπόσχεται «χρυσές δουλειές» στους ιδιώτες που θα διεκδικήσουν ενέργεια, λιμάνια, αεροδρόμια, νερά, τουριστικές ακτές και φυσικά τον ΟΠΑΠ, θυμίζοντας αντίστοιχα προγράμματα ιδιωτικοποιήσεων στη Λατινική Αμερική και στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, με τα γνωστά καταστροφικά αποτελέσματα.

Στις επείγουσες προτεραιότητες του «πλιάτσικου» που οργανώνει το ΤΑΙΠΕΔ, βρίσκονται οι διαγωνισμοί για τον ΟΠΑΠ και τη ΔΕΠΑ. Η κατάθεση των δεσμευτικών προσφορών μετατέθηκε για τέλη Απρίλη, με επίσημη δικαιολογία την αλλαγή ηγεσίας στο Ταμείο Αποκρατικοποιήσεων, μετά την παραίτηση του Τ. Αθανασόπουλου. Ο τελευταίος ήταν πρώην πρόεδρος στο ΔΣ της ΔΕΗ, στο οποίο έχει ασκηθεί ποινική δίωξη για την κατασκευή μονάδας της επιχείρησης στο Αλιβέρι. Ο αντικαταστάτης του, Σ. Σταυρίδης (μέχρι πρότινος πρόεδρος της ΕΥΔΑΠ και επικεφαλής του ψηφοδελτίου επικρατείας της Δράσης του Μάνου), ανέλαβε για να επιταχύνει τις διαδικασίες ως «μουτζαχεντίν» της αγοράς. Όμως η πραγματικότητα είναι περισσότερο περίπλοκη. Η αιτία της εμπλοκής μάλλον βρίσκεται στο πεδίο της σύγκρουσης ισχυρών εγχώριων και διεθνών επιχειρηματικών συμφερόντων.

ΟΠΑΠ
Τα κέρδη του ΟΠΑΠ την επόμενη δεκαετία εκτιμώνται σε 3,16 δισ. ευρώ, ενώ το εικαζόμενο τίμημα της πώλησης κυμαίνεται στα 350-400 εκατ. ευρώ. Μιλάμε για πραγματικό χάρισμα σε όποιον ιδιώτη αποκτήσει το προς διάθεση 33% του Οργανισμού, ακόμα και χωρίς κεφάλαια! Όπως για παράδειγμα η εταιρεία Emma Delta Ltd., συμφερόντων του Δ. Μελισσανίδη. Σύμφωνα με αποκάλυψη της «Εφημερίδας των Συντακτών», η εν λόγω εταιρεία που διεκδικεί τον ΟΠΑΠ έχει δηλώσει κεφάλαιο μόλις 1.000 ευρώ και όχι 600 εκατ. ευρώ όπως εμφανίζεται να διαθέτει στην προσφορά που υπέβαλε στο ΤΑΙΠΕΔ. Αν προσθέσουμε τους υπόλοιπους διεκδικητές (κινέζικες και αμερικάνικες εταιρείες, Κόκκαλης-Intralot, που επεκτείνει συνεχώς τη σύμβαση με τον ΟΠΑΠ, Κοπελούζος) και τους συμβούλους στους διαγωνισμούς «αποκρατικοποιήσεων» (Deutsche Bank και Εθνική), καταλαβαίνει κανείς για τι ανεξέλεγκτη διαπλοκή και για τι πάρτι εκατομμυρίων ευρώ μιλάμε. Και όλα αυτά, την ώρα που οι απώλειες για τα κέρδη του Δημοσίου από τον ΟΠΑΠ μπορεί και να ξεπεράσουν το 1 δισ. ευρώ.

ΔΕΠΑ-ΔΕΣΦΑ
Εξίσου «χοντρό» παιχνίδι γίνεται και στον τομέα της ενέργειας. Η εκποίηση της ΔΕΠΑ και της ΔΕΣΦΑ δεν είναι μόνο ιδεολογική εμμονή του Σαμαρά. Η επιλογή αγοραστή συνδέεται με ευρύτερες γεωπολιτικές επιλογές, τόσο για τα δίκτυα όσο και για τις πηγές φυσικού αερίου στη ΝΑ Μεσόγειο και την ενεργειακή αυτονομία της ΕΕ από τη Ρωσία. Η επίσκεψη του επικεφαλής της πανίσχυρης ρωσικής Gazprom, Αλεξέι Μίλερ, και η συνάντησή του με τον πρωθυπουργό υποδηλώνει την απόφαση της Μόσχας να μπει στην μάχη για τη διεκδίκηση της ΔΕΠΑ. Και ένας δεύτερος αποκλεισμός της μετά το «Λεβιάθαν» (ΗΠΑ, Ισραήλ) δεν μπορεί να γίνει εύκολα ανεκτός. Η ΔΕΠΑ, που είναι στην τελευταία φάση για την ιδιωτικοποίησή της, είχε πέρσι τζίρο 1,93 δισ. ευρώ και το 55% του φυσικού αερίου που πουλάει απορροφάται από τη ΔΕΗ. Έμμεσα, η Gazprom είναι προμηθευτής της ΔΕΗ, αφού το 67% του αερίου που της παρέχει η ΔΕΠΑ προέρχεται από τη ρωσική εταιρεία. Κάπου εκεί τρυπώνουν και οι Έλληνες «μεγαλοκαρχαρίες» του ενεργειακού τομέα (Μυτιληναίος, Βαρδινογιάννης, Περιστέρης κ.ά.), που είτε μόνοι τους, είτε με ξένες κοινοπραξίες, διεκδικούν κομμάτι του δημόσιου πλούτου.

Ακίνητη Περιουσία
Παράλληλα, στο στόχαστρο των «αετονύχηδων» της αγοράς βρίσκονται κτίρια, λιμάνια, αεροδρόμια και οτιδήποτε βγάζει «στο σφυρί» το ΤΑΙΠΕΔ. Για το 50% του «Ελ. Βενιζέλος» που κατέχει το Δημόσιο και το υπόλοιπο 45% της γερμανικής Hoctief, ενδιαφέρονται Κινέζοι και Καταριανοί. Με το μοντέλο των Συμβάσεων Παραχώρησης σε ιδιωτικές εταιρείες, οι οποίες «θα αναλάβουν την εμπορική λειτουργία και τη διαχείριση», 21 περιφερειακά αεροδρόμια ιδιωτικοποιούνται με στόχο τα άμεσα κέρδη, με όσες θυσίες συνεπάγεται για τις παρεχόμενες υπηρεσίες από άποψη ασφάλειας.

Έναντι «πινακίου φακής», με επενδύσεις «fast track», ετοιμάζονται να δώσουν προς εκμετάλλευση στις μεγάλες επιχειρήσεις όλο το παράκτιο μέτωπο της Αττικής, το Ελληνικό, τον Αστέρα και δεκάδες άλλες εκτάσεις σε όλη τη χώρα. Πέρα από τις δραματικές επιπτώσεις στην ποιότητα ζωής των κατοίκων και στο περιβάλλον, το Δημόσιο δεν πρόκειται να έχει κανένα όφελος, όπως αποδείχτηκε πριν λίγες μέρες. Παρά τις εξαγγελίες ότι με τις πωλήσεις θα αυξηθούν τα δημόσια έσοδα, στην περίπτωση 28 ακινήτων που θα πωληθούν μέχρι τις 19/4 οι μόνοι κερδισμένοι θα είναι οι αγοραστές και μάλιστα με εγγυημένο εισόδημα για 20 - 25 χρόνια, καθαρά και άκοπα. Και αυτό γιατί η συναλλαγή προβλέπει την εκμίσθωση από τους αγοραστές πίσω στις δημόσιες υπηρεσίες που ήδη στεγάζονται στα κτίρια αυτά -για τα οποία το κράτος δεν πλήρωνε τίποτα- αντί εγγυημένου ετησίου μισθώματος 30 εκατ. ευρώ (!).

Νερό
Επόμενος τομέας για επενδύσεις χωρίς ρίσκο (έτοιμες υποδομές, πολυάριθμη πελατεία) με σίγουρα κέρδη, ώστε να ξεπεράσει την κρίση του το κεφάλαιο, είναι το ξεπούλημα των εταιρειών που διαχειρίζονται κοινωνικά αγαθά, με πρώτο το νερό (ΕΥΔΑΘ, ΕΥΔΑΠ). H διεθνής εμπειρία έχει αποδείξει ότι όπου επιχειρήθηκαν ιδιωτικοποιήσεις των οργανισμών ύδρευσης η κατάσταση έγινε τραγική. Όπου το νερό εμπορευματοποιήθηκε είχαμε τεράστια αύξηση της τιμής του, ενώ δεν πραγματοποιήθηκαν οι επενδύσεις που περιλάμβαναν τα συμβόλαια. Στο Παρίσι και σε πολλούς δήμους της Γερμανίας τα τελευταία χρόνια, το νερό ξαναπέρασε στην ευθύνη των δημοτικών αρχών, καθώς είχε φτάσει σε σημείο να μην πίνεται.

Προπαγάνδα
Το κυβερνητικό πρόσχημα γι’ αυτό το όργιο παρανομίας και προκλητικής εξασφάλισης ασφαλών πεδίων κερδοφορίας των ιδιωτών είναι η μείωση του δημόσιου χρέους και των ποσοστών ανεργίας, μέσω της εισροής κεφαλαίων και της δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας, που θα φέρουν την πολυπόθητη «ανάπτυξη». Το πρώτο επιχείρημα καταρρέει εύκολα, αν σκεφτούμε ότι το δημόσιο χρέος εκτινάχθηκε την τελευταία πενταετία παρά τις απανωτές ιδιωτικοποιήσεις στα χρόνια της «ισχυρής Ελλάδας» (ΟΤΕ, Ολυμπιακή, ΔΕΗ, ΕΛΠΕ κ.λπ.). Εξίσου αυταπόδεικτο είναι ότι τα ετήσια σταθερά έσοδα του Δημοσίου από τα κέρδη των επιχειρήσεων στις οποίες συμμετέχει δεν μπορούν να συγκριθούν στο ελάχιστο με τα «ψίχουλα» που θα εισπράξει από την πώληση της περιουσίας του. Εκτός και αν οι καπιταλιστές τρελάθηκαν και αγοράζουν ζημιογόνες επιχειρήσεις.

Όσο για τις νέες θέσεις εργασίας, ας μας εξηγήσουν οι απολογητές του συστήματος γιατί μετά από κάθε ιδιωτικοποίηση ακολουθούν απολύσεις, όπως π.χ. στις τράπεζες, και τι έγινε με την Cosco, επένδυση που αποτελεί πρότυπο για τον Σαμαρά. Από τις 4.000 θέσεις εργασίας που υποσχόταν ο τότε υπουργός Ναυτιλίας Μ. Κεφαλογιάννης στον ΟΛΠ, δημιουργήθηκαν μόλις 700. Επιπλέον, από τη συλλογική σύμβαση καλύπτονται μόνον 239 εργαζόμενοι, ενώ οι υπόλοιποι υποαπασχολούνται από εργολάβους, χωρίς εργασιακά και συνδικαλιστικά δικαιώματα.

Εθνικοποίηση
Απέναντι σε αυτή τη λεηλασία του δημόσιου πλούτου, δε χωράνε μισόλογα από την Αριστερά. Απέναντι στην κυβερνητική προπαγάνδα για δουλειές, καλύτερες παροχές και δήθεν μείωση του χρέους, πρέπει να είμαστε ξεκάθαροι. Δε υπάρχουν «καλές» και «κακές» επενδύσεις. Καμία ιδιωτικοποίηση - καμία εμπορευματοποίηση της δημόσιας περιουσίας και των κοινωνικών αγαθών. Απόλυτη στήριξη και εμπλοκή των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ με κάθε σωματείο και τοπικό ή πανελλαδικό κίνημα αντίστασης, που παλεύει για την αποτροπή του ξεπουλήματος.

Η κυβέρνηση Σαμαρά τα δίνει όλα για την επιτυχία των ιδιωτικοποιήσεων, πιεζόμενη από τους ανταγωνισμούς στο στρατόπεδο των αστών, εντός και εκτός χώρας. Η μάχη ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις μπορεί να γίνει σημαντικό μέρος του αγώνα για το μπλοκάρισμα της μνημονιακής μηχανής. Μια ενδεχόμενη ματαίωση των σχεδίων κυβέρνησης και τρόικας θα επιτείνει την πολιτική κρίση, θα δώσει αυτοπεποίθηση στον κόσμο μας και θα φέρει πιο κοντά την ανατροπή της συγκυβέρνησης.

Πέρα από τη διαμαρτυρία, όμως, μπορούμε να αξιοποιήσουμε αυτή τη μάχη για να αναδείξουμε ότι οι πόροι για την αναστροφή της λιτότητας και την εξυπηρέτηση των αναγκών της κοινωνίας υπάρχουν, πέρα από τις περικοπές μισθών και συντάξεων, μέσω της εθνικοποίησης και επαναφοράς υπό δημόσιο έλεγχο όλων των ΔΕΚΟ και οργανισμών στρατηγικής σημασίας, ως μέρος ενός άμεσου προγράμματος ριζοσπαστικών-φιλολαϊκών μέτρων μιας κυβέρνησης της Αριστεράς.