Οι απολύσεις διαλύουν το Δημόσιο

Η δήλωση του υπουργού Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης (ΥΔΜΗΔ), Μανιτάκη, ότι θα παραμείνουν στο δημόσιο οι υπηρεσίες «που δεν μπορούν ή δεν θέλουν να επιτελέσουν ιδιωτικοί φορείς» έχει και πρακτικό αντίκτυπο και αυτός είναι οι απολύσεις εργαζομένων.

Αφαιρώντας τις ΔΗΜΑΡίστικες φιοριτούρες, τις νομιμοφανείς διαδικασίες και τον «αυτοματισμό», που ξαναεπιχειρούν με τη δήθεν ουδέτερη και αντικειμενική «αξιολόγηση», στο non paper του γραφείου Τύπου του ΥΔΜΗΔ «προβλέπονται 14.000 αναγκαστικές αποχωρήσεις συνολικά μέχρι το τέλος του 2014, εκ των οποίων 4.000 μέχρι το τέλος του 2013».

Με τέσσερεις τρόπους πλασάρει η ακραία νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη τις απολύσεις στο δημόσιο.
1. Με την κατάργηση οργανισμών ιδιωτικού δικαίου του ευρύτερου δημόσιου τομέα (ΝΠΙΔ) που θα χαρακτηριστούν μη βιώσιμοι και θα διατυμπανίζεται από τους Πρετεντέρηδες ότι δεν εξυπηρετούν ανάγκες επιτακτικές. Αυτό θα ονομαστεί  «αξιολόγηση σκοπιμότητας της ύπαρξής τους». Το non paper του ΥΔΜΗΔ διαδίδει ότι «οι υπάλληλοί ιδιωτικού δικαίου που υπηρετούν εκεί θα έχουν όλη την κοινωνική προστασία που προβλέπεται από τη νομοθεσία και θα τους παρασχεθεί πρόσθετη προστασία ως αντιστάθμισμα της αποχώρησής τους». Το ΙΓΜΕ (Ινστιτούτο Γεωλογικών Μελετών) είναι ένα εύγλωττο παράδειγμα, καθώς το συρρικνώνουν μέχρι αποσύνθεσης, την ώρα που μιλάνε για ύπαρξη και εκμετάλλευση κοιτασμάτων υδρογονανθράκων.

2. Με τη συγχώνευση οργανισμών δημοσίου δικαίου (ΝΠΔΔ), έπειτα από «αξιολόγηση» των δομών τους. Αφού ήδη έχουν παραχωρηθεί υπηρεσίες του δημοσίου σε ιδιώτες (π.χ. η πληροφορική του ΥΠΑΑΤ στην ALTEC, μητρώα αγροτών του ΟΠΕΚΕΠΕ στη Neuropublic), ενώ άλλες δημόσιες υπηρεσίες ετοιμάζεται να πάρει η Τράπεζα Πειραιώς, οι υπάλληλοι θα θεωρηθούν πλεονάζοντες (αφού τη δουλειά τους την κάνουν οι ιδιώτες) κι έτσι, κατά το non paper του ΥΔΜΗΔ, «είτε θα μετακινηθούν, είτε θα αποχωρήσουν οικειοθελώς με αντιπαροχή κινήτρων».

3. Με τους περίφημους «επίορκους», που τόσον καιρό τα ΜΜΕ του συστήματος ανέβαζαν μέχρι και σε 11.000, χωρίς βέβαια να έχει τελεσιδικήσει καμιά απόφαση. Τώρα ομολογούν ότι θα είναι περίπου 500 άνθρωποι. Η αυθάδης σπέκουλα για χιλιάδες «άχρηστους», «λουφαδόρους», «τεμπέληδες», «διεφθαρμένους» δημοσίους υπαλλήλους δεν αποδεικνύεται στα πειθαρχικά συμβούλια. Έτσι, καταργώντας το τεκμήριο της αθωότητας και θέτοντας σε αργία εργαζόμενους που τους κατήγγειλε ο οποιοσδήποτε, χωρίς να έχει αποδειχτεί η κατηγορία, κατασκευάζονται οι πρώτοι «επίορκοι».
Συγχρόνως, όσοι αγωνίζονται, εντός ή εκτός ωραρίου, κατηγορούνται επίσης για απρεπή συμπεριφορά και αθροίζονται κι αυτοί στη δεξαμενή των «επιόρκων». Οι συνάδελφοι, που κάνοντας τη δουλειά τους προσπαθούν να λειτουργούν σύννομα με τους κανονισμούς και νόμους, βρίσκονται αντιμέτωποι με ιδιωτικά συμφέροντα που δεν πολυβολεύονται με τους νόμους, καταγγέλλονται και παίρνουν κι αυτοί το δρόμο της αργίας, ως «επίορκοι».
Επειδή, παρά την καταστρατήγηση των νόμων, του συντάγματος και του δημοσιοϋπαλληλικού κώδικα, οι «επίορκοι» δεν τους βγαίνουν αρκετοί, δημιουργούν νέους νόμους. Καταργούν το δευτεροβάθμιο πειθαρχικό και όποιος θα έχει ένσταση για την καταδίκη σε πρώτο βαθμό, θα υποχρεούται να προσφεύγει στο Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ). Πανάκριβη και μακροχρόνια διαδικασία που πρακτικά δεν θα δικαιώνει ποτέ τον υπάλληλο. Ούτως ή άλλως, όταν βάζεις πρώτα τον αριθμό (15.000) που πρέπει να διώξεις και μετά ψάχνεις να βρεις τους αντίστοιχους «επίορκους», αποκλείεται και η παραμικρή σοβαρή αντιμετώπιση. Βοά από μόνο του το πράγμα!  

4. Τα τεχνάσματα της «διαθεσιμότητας», «κινητικότητας», «αξιολόγησης δομών» και για ορισμένους τα κίνητρα οικειοθελούς αποχώρησης (εξαγορά πλασματικών χρόνων) θα χρησιμοποιηθούν επίσης για τη διάλυση του δημοσίου και τις κατ’ ουσίαν απολύσεις.
Η πρώτη φάση θα συμπεριλάβει τα νομικά πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου (ΝΠΙΔ) και μέχρι τον Ιούνιο όλοι οι εποπτευόμενοι φορείς των υπουργείων θα απαιτηθεί να απολύσουν από αυτά. Εξάλλου, έχουν μεγαλύτερη ευχέρεια, καθώς πρόκειται για εργαζόμενους «αορίστου χρόνου», που δεν καλύπτονται ρητά από τη μονιμότητα του Συντάγματος.
Στην εγκύκλιο της 8/4 (Αρ. Πρωτ.: ΔΟΑ/Φ.20/οικ.9824) ομολογείται ότι «για την υλοποίηση των δεσμεύσεων που έχει αναλάβει η χώρα μας, η κυβέρνηση, μεταξύ άλλων μεταρρυθμιστικών μέτρων που προωθεί στον τομέα της δημόσιας διοίκησης, προωθεί και την ορθολογική αναδιάρθρωση του δημόσιου τομέα στην κατεύθυνση του περιορισμού του εύρους του (μέσω καταργήσεων ή συγχωνεύσεων)».

Τα ψέματα τελείωσαν, οι στόχοι των φιλελεύθερων πολιτικών δυνάμεων (με ή χωρίς μνημόνια) έχουν αποκαλυφθεί, η διάλυση του δημοσίου είναι περισσότερο από ορατή σε νοσοκομεία, πλησιάζει θανατηφόρα τα σχολεία και έχει ήδη ρημάξει δήμους και άλλες κοινωνικές υπηρεσίες.

Μεγάλο μέρος της Αριστεράς στάθηκε αμήχανα μπροστά στην έγκαιρη, καλά στημένη και τρομερά επίμονη προπαγάνδα του συστήματος και, με ενοχικά σύνδρομα, δεν κατάφερε να απαντήσει πειστικά ότι τις δήθεν «παθογένειες» του δημοσίου τις ενισχύουν, τώρα, αυτοί που λένε ότι θα τις πατάξουν.
Δεν κατάφερε, από την εποχή της εκδίωξης των εργαζόμενων με stage, να κατανοήσει η ίδια και να εξηγήσει στους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα ότι δεν υπήρχε απολύτως καμιά περίπτωση να προσληφθούν στη θέση τους οι πιο «άξιοι», όπως δεν θα γίνει και τώρα η πρόσληψη, ισάριθμων με τις απολύσεις, νέων υπαλλήλων.
Ούτε κατάφερε η Αριστερά να κινηθεί ενωμένα και συντονισμένα, με σχέδιο ενάντια στον ταξικό αντίπαλο και να πείσει και τους δημόσιους ακόμα ότι τους υπερασπίζεται μέχρι τη νίκη αταλάντευτα, με πολιτικά επιχειρήματα και οργανωτικές δομές.
Οι μεγάλες μάχες όμως είναι μπροστά και κάποια μαθήματα πρέπει να έχουν παρθεί. Κανένας εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα δεν μπορεί να πανηγυρίσει, επειδή θα προστεθούν στις ουρές των ανέργων και άλλοι από το δημόσιο τομέα και επειδή δεν θα βρίσκει καμιά κοινωνική υπηρεσία να ανακουφιστεί χωρίς να πληρώσει.

Κανένας δημόσιος υπάλληλος δεν μπορεί να εφησυχάζει, επειδή έχει «προσόντα» αδιάσειστα, μπήκε με ΑΣΕΠ και δουλεύει καλά.
Με αυτά τα συμπεράσματα χρειάζεται να παρθούν άμεσα πρωτοβουλίες σε κάθε χώρο, ώστε να ξεδιπλωθεί ένας μαζικός αγώνας που θα κάνει μη εφικτές τις απολύσεις. Τα συνδικάτα πρέπει άμεσα να προχωρήσουν σε απεργίες και καταλήψεις με προοπτική διαρκείας. Επίδικο για να είναι αυτές πετυχημένες θα είναι η στάση της Αριστεράς και οι πρωτοβουλίες που θα πάρει κεντρικά, αλλά και σε κάθε χώρο και γειτονιά, ώστε να συντονιστεί και να απλωθεί ένα τσουνάμι αγανάκτησης που όχι μόνο θα ξεμπερδεύει με τις απολύσεις, αλλά θα βάλει και τις βάσεις για την ανατροπή της τρικομματικής κυβέρνησης και των μνημονίων.