Η αιγυπτιακή επανάσταση μπροστά σε νέες προκλήσεις

Μετά την ανατροπή του Μόρσι, τα επόμενα βήματα του στρατού, της αντιπολίτευσης, του κινήματος

Μετά την ανατροπή του Μόρσι, ο αιγυπτιακός στρατός δείχνει να έχει διδαχθεί από το πρόσφατο παρελθόν. Η προηγούμενη περίοδος άμεσης, «ορατής» διακυβέρνησής του, τους μήνες μετά την ανατροπή του Μουμπάρακ, κατέληξε σε εξέγερση ενάντια στο στρατάρχη Τανταουΐ  και το Στρατιωτικό Συμβούλιο.

Ο σημερινός επικεφαλής των ενόπλων δυνάμεων Αλ-Σίσι έχει κατανοήσει πως ο ασφαλέστερος τρόπος να μείνει άθικτο το «βαθύ κράτος» είναι αυτό να παραμείνει στο παρασκήνιο και έτσι να διατηρεί τη δυνατότητα να παρεμβαίνει σε στιγμές κρίσης ως «ουδέτερος» θεσμός. Γι’ αυτό και προωθήθηκε άμεσα ο σχηματισμός νέας «πολιτικής» κυβέρνησης.

Μετά την αποτυχία της πανίσχυρης –μέχρι πρότινος– ιδεολογικά και οργανωτικά Μουσουλμανικής Αδελφότητας να διαχειριστεί την κατάσταση, επιδιώκουν μια κυβέρνηση που θα έχει χαρακτήρα «εθνικής ενότητας». Ο διορισμένος από το στρατό «μεταβατικός» πρόεδρος Αντλί Μανσούρ συγκρότησε μια ομάδα συμβούλων με αρκετά στελέχη να είναι παλιοί μουμπαρακικοί.

Ο ηγέτης των φιλελεύθερων και εκπρόσωπος του Μετώπου Εθνικής Σωτηρίας, Ελ Μπαραντέι, ορίστηκε αντιπρόεδρος. Ο νασερικός πρόεδρος της Συνομοσπονδίας Ανεξάρτητων Συνδικάτων δέχτηκε κρούση να αναλάβει υπουργός Εργασίας (δυστυχώς δείχνει να δέχεται, αν και υπάρχουν αντιδράσεις).

Το σαλαφιστικό Αλ Νουρ κέρδισε τη διατήρηση κάποιων «ισλαμικών» άρθρων του Συντάγματος που είχε γράψει η Αδελφότητα, αλλά και το να μην αναλάβει την πρωθυπουργία ο Μπαραντέι.

Την πρωθυπουργία ανέλαβε ο Ελ Μπεμπλαουΐ, υπουργός της κυβέρνησης Σαράφ το 2011 (η δεύτερη κυβέρνηση που ανατράπηκε μετά τον Μουμπάρακ). Πρόκειται για άνθρωπο των τραπεζών και των επιχειρήσεων, σταθερό οπαδό την «ενίσχυσης της επιχειρηματικότητας».

Παράλληλα, ο στρατός έχει εξαπολύσει μια κατασταλτική εκστρατεία σε βάρος των Αδελφών Μουσουλμάνων. Πρόκειται αφενός για ενδοκαθεστωτικό «ξεκαθάρισμα λογαριασμών». Αλλά αφετέρου πρόκειται για την προσπάθεια των κατασταλτικών μηχανισμών να ανασυνταχθούν, να αποκαταστήσουν την αυτοπεποίθησή τους και να ανακτήσουν τη λαοφιλία τους, κάνοντας «εξάσκηση» πάνω στον πιο εύκολο τη δεδομένη στιγμή στόχο, τη λαομίσητη Μουσουλμανική Αδελφότητα.

Αλλά η ίδια η Αδελφότητα, που σήμερα καλεί σε εξέγερση ενάντια στο «πραξικόπημα», οδήγησε τον εαυτό της στη θλιβερή κατάσταση να υπάρχουν ελάχιστοι πρόθυμοι να την υπερασπιστούν. Ακόμα και σήμερα επιλέγει μια αδιέξοδη τακτική «διμέτωπου αγώνα», βάζοντας τα μέλη της να συγκρούονται και με το στρατό, αλλά και με τους διαδηλωτές. Αυτό διευκολύνει το σχέδιο του στρατού να αποκαταστήσει το παλιό σύνθημα-αυταπάτη «ο λαός και ο στρατός είναι ένα χέρι», αλλά και το σχέδιο των φιλελεύθερων και καθεστωτικών να παρουσιάζουν ως κεντρική διαχωριστική γραμμή το «κοσμικοί εναντίον ισλαμιστών».

Το φάντασμα του εμφυλίου, όπως εκείνο στην Αλγερία του 1990, απέχει πολύ, καθώς η Αδελφότητα –ακόμα και αν το επιδίωκε– δεν έχει τη δύναμη ή τη λαϊκή στήριξη να διεξάγει μια τέτοια σύγκρουση. Αλλά αυτό το «φάντασμα» (έχουν γίνει κάποιες ένοπλες επιθέσεις από ισλαμικές ομάδες) μπορεί να αποδειχθεί πολύτιμος σύμμαχος στην προσπάθεια της στρατιωτικής ηγεσίας να αποκαταστήσει τη νομιμοποίησή της.

Παρ’ όλα αυτά, η Αιγυπτιακή Επανάσταση κάθε άλλο παρά τέλειωσε. Αφενός, η 30ή Ιούνη άλλαξε ριζικά το τοπίο στη χώρα. Για δεύτερη φορά μετά το Φλεβάρη και το Νοέμβρη του 2011, ο λαός γεύτηκε τη δύναμή του. Αφετέρου, η νέα κυβέρνηση θα έχει να αντιμετωπίσει τα ίδια οικονομικά και πολιτικά αδιέξοδα που οδήγησαν στην κατάρρευση της Αδελφότητας. Και πρόκειται για μια ετερόκλητη κυβέρνηση, που είναι μακράν πιο αδύναμη από το ισχυρότερο, ιστορικότερο κόμμα στη σύγχρονη ιστορία της Αιγύπτου.

Το «Ταμαρόντ», η ένωση ακτιβιστών που οργάνωσε την κινητοποίηση του λαού για την ανατροπή του Μόρσι, έχει ήδη προσφέρει ένα άμεσο «πρόγραμμα» των επαναστατικών δυνάμεων, όπως αυτό περιγραφόταν στο κείμενο ενάντια στον Μόρσι, το οποίο συγκέντρωσε 22 εκατομμύρια υπογραφές. Είναι ένα πρόγραμμα που για να υλοποιηθεί θα χρειαστεί μια ριζοσπαστική καθεστωτική αλλαγή στην Αίγυπτο. Και μετά τα διαδοχικά επαναστατικά κύματα των τελευταίων δυόμιση χρόνων, και ο πλέον δύσπιστος παρατηρητής οφείλει να παραδεχθεί τη χρονική και πολιτική «διάρκεια» της αιγυπτιακής επανάστασης.

Παραθέτουμε ανακοίνωση των Επαναστατών Σοσιαλιστών Αιγύπτου, που κυκλοφόρησε αμέσως μετά την ανατροπή του Μόρσι. Απαντά σε κρίσιμα ερωτήματα (Ήταν πραξικόπημα; Ποιος ο ρόλος του στρατού; Ηγεμονεύουν οι φιλελεύθεροι και οι καθεστωτικοί; Πώς θα αντιδράσει το κίνημα;), αναδεικνύοντας μέσα από τη ζωντανή εμπειρία τη δυναμική «διάρκειας» της Αιγυπτιακής Επανάστασης.

«Τέσσερις μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο»

Α υτό που συνέβη στις 30 Ιούνη ήταν, χωρίς την παραμικρή αμφιβολία, η ιστορική έναρξη ενός νέου κύματος της Αιγυπτιακής Επανάστασης, του μεγαλύτερου μετά το Γενάρη του 2011. Ο αριθμός των ανθρώπων που διαδήλωσε εκείνη τη θρυλική μέρα υπολογίζεται πάνω από 17 εκατομμύρια πολίτες, ένας αριθμός χωρίς προηγούμενο στην ιστορία.

Η σημασία αυτού του γεγονότος ξεπερνά την όποια συμμετοχή καταλοίπων του παλιού καθεστώτος ή της εμφανούς υποστήριξης από το στρατό και την αστυνομία. Μαζικές διαδηλώσεις εκατομμυρίων ανθρώπων είναι εξαιρετικά σπάνια γεγονότα στην ανθρώπινη ιστορία και η επίδρασή τους στις συνειδήσεις και την αυτοπεποίθηση των ανθρώπων, στην πίστη στη δύναμή τους να αλλάξουν τη ροή της ιστορίας, ξεπερνά τα όρια των συνθημάτων που φωνάζονται και των πολιτικών εναλλακτικών που προωθούνται.

Ναι, η φιλελεύθερη αστική ελίτ ήθελε να χρησιμοποιήσει αυτό το μαζικό ρεύμα, για να ανατρέψει την εξουσία της ισλαμικής ελίτ, προκειμένου να καταλάβει η ίδια την εξουσία, με την αποδοχή και τη στήριξη του στρατιωτικού κατεστημένου. Και είναι αλήθεια ότι οι φελούλ (κατάλοιπα του καθεστώτος) ήθελαν να επανέλθουν στην πολιτική σκηνή, χρησιμοποιώντας αυτό το νέο επαναστατικό κύμα.

Αλλά υπάρχει μια ξεχωριστή λογική στις λαϊκές επαναστάσεις που δεν μπορεί να υποταχθεί στις ψευδαισθήσεις ή τα σχέδια των φιλελεύθερων ή των φελούλ, ακόμα κι αν μερίδες των μαζών επηρεάζονται προσωρινά από τα συνθήματα και τις υποσχέσεις αυτών των ελίτ, ακριβώς όπως πριν λίγο καιρό επηρεάζονταν από τα συνθήματα και τις υποσχέσεις της ισλαμικής ελίτ.

Ναι, υπάρχει η επιρροή των μεγάλων ΜΜΕ και των προπαγανδιστικών εκστρατειών, τις οποίες ανέλαβαν μερίδες της άρχουσας τάξης που εναντιώνονται στη Μουσουλμανική Αδελφότητα και ισχυρίζονται ότι ο στρατός και η αστυνομία είναι στο πλευρό του λαού, ότι είναι θεσμοί ουδέτεροι και πατριωτικοί –ακόμα και ότι έχουν «επαναστατικό χαρακτήρα»!

Αλλά αυτή η επιρροή είναι προσωρινή και επιφανειακή και δεν μπορεί να διαγράψει την ανάμνηση και την άμεση εμπειρία του λαού για τον αντεπαναστατικό τους χαρακτήρα και την εναντίωσή τους στις μάζες, είτε πρόκειται για το στρατό, είτε για τις δυνάμεις ασφαλείας.

Η πραγματική αιτία γι’ αυτή την προσωρινή επιρροή είναι η προδοσία των στόχων της Αιγυπτιακής Επανάστασης και του αίματος των μαρτύρων από τη φιλελεύθερη αντιπολίτευση, όπως εκπροσωπείται από το Μέτωπο Εθνικής Σωτηρίας, προκειμένου να συντομεύσει το δρόμο του προς την εξουσία.

Η πραγματική αιτία είναι η απουσία μιας ενωμένης επαναστατικής πολιτικής εναλλακτικής, ικανής να εκθέσει το Μέτωπο και να κερδίσει τις μάζες στη βάση ενός συμπαγούς επαναστατικού προγράμματος. Ένα σχέδιο που μπορεί να ξεπεράσει και τη φιλελεύθερη και την ισλαμική ελίτ και να προωθήσει το βάθεμα της Αιγυπτιακής Επανάστασης, σαρώνοντας όλους τους θεσμούς του παλιού καθεστώτος, συμπεριλαμβανομένων των θεσμών του στρατού και των δυνάμεων ασφαλείας, οι οποίοι είναι στην καρδιά της αντεπανάστασης.

Οι μάζες δεν εξεγέρθηκαν εκ νέου επειδή θέλουν μια στρατιωτική εξουσία ή από αγάπη για την φελούλ-φιλελεύθερη εναλλακτική της Μουσουλμανικής Αδελφότητας. Εξεγέρθηκαν εκ νέου επειδή ο Μόρσι και η Αδελφότητα πρόδωσαν την επανάσταση. Η Αδελφότητα δεν υλοποίησε ούτε ένα από τα αιτήματα της επανάστασης για κοινωνική δικαιοσύνη, ελευθερία, αξιοπρέπεια ή δικαίωση των μαρτύρων της επανάστασης, είτε αυτοί έπεσαν από τα χέρια του Μουμπάρακ και του Αλ-Άντλυ, είτε από τα χέρια του Ανώτατου Συμβουλίου των Ενόπλων Δυνάμεων (SCAF), είτε από τα χέρια της Αδελφότητας και του Υπουργείου Εσωτερικών, στη διάρκεια της διακυβέρνησης της Αδελφότητας.

Στην πραγματικότητα, η διακυβέρνηση της Αδελφότητας βάθυνε τις ίδιες πολιτικές που ακολουθούσε το καθεστώς Μουμπάρακ –φτωχοποίηση και διαφθορά, λυσσασμένη υπεράσπιση των μεγάλων επιχειρήσεων, στην υπηρεσία των Αμερικανικών και Σιωνιστικών συμφερόντων.

Αντί να εκκαθαρίσει τον κρατικό μηχανισμό από τη διαφθορά και από αυτούς που λέρωσαν τα χέρια τους με το αίμα των μαρτύρων, είτε από το υπουργείο Εσωτερικών, είτε από το στρατό, είτε από τη μυστική αστυνομία, η Αδελφότητα συνδιαλέχθηκε μαζί τους, ελπίζοντας στη συμμετοχή της στην κρατική διοίκηση στο πλευρό των φελούλ και των ανθρώπων του Μουμπάρακ.

Έτσι, η εξουσία της Αδελφότητας έγινε ουσιαστικά μια συνέχεια σε όλα τα επίπεδα του μουμπαρακικού καθεστώτος ενάντια στο οποίο είχε εξεγερθεί ο Αιγυπτιακός λαός.

Αυτή είναι η ουσία της νέας επαναστατικής έκρηξης που ξεκίνησε την ιστορική 30ή Ιούνη. Η Αδελφότητα δεν κατάλαβε αυτή την ουσία κι έτσι η δημοτικότητά της εξατμίστηκε μέσα σε μήνες.

Αυτή την ουσία δεν καταλαβαίνουν ούτε οι ηγέτες του στρατού –ούτε το πολιτικό τους κάλυμμα, που αντιπροσωπεύεται από τους φιλελεύθερους και τους φελούλ του Μετώπου Εθνικής Σωτηρίας. Γιατί δεν τους υποχρεώνει κανείς με το πιστόλι στον κρόταφο να συνεχίσουν να εφαρμόζουν τις ίδιες πολιτικές που ακολούθησε ο Μόρσι, το στρατιωτικό συμβούλιο και ο Μουμπάρακ πριν από αυτούς –τις ίδιες νεοφιλελεύθερες οικονομικές πολιτικές, τις ίδιες στρατηγικές συμμαχίες με τις καταπιεστικές μοναρχίες του Κόλπου, την ίδια ταπεινωτική εξάρτηση από την αμερικανική και σιωνιστική αποικιοκρατία.

Οι κυβερνήσεις και τα ΜΜΕ της αμερικανικής και ευρωπαϊκής αστικής τάξης επιχειρούν να περιγράψουν αυτό που συνέβη στην Αίγυπτο σαν να επρόκειτο μόνο για ένα στρατιωτικό πραξικόπημα ενάντια σε έναν δημοκρατικά εκλεγμένο πρόεδρο, ή ένα πραξικόπημα ενάντια στη «νομιμότητα» της τυπικής, επίσημης δημοκρατίας. Αλλά αυτό που συνέβη ξεπερνά κατά πολύ την τυπική, επίσημη δημοκρατία με τις κάλπες της. Πρόκειται για τη «νομιμότητα» της λαϊκής επανάστασης –άμεση δημοκρατία που δημιουργεί την επαναστατική «νομιμότητα». Ανοίγει ορίζοντες για νέες μορφές λαϊκής εξουσίας, κατά πολύ ανώτερες από την προσωρινή δημοκρατία της κάλπης που καταλήγει σε τίποτε περισσότερο από τη διατήρηση της αστικής εξουσίας μέσα από τις διαφορετικές της πτέρυγες.

Η προσωρινή δημοκρατία της κάλπης εξασφαλίζει μόνο τη συνέχεια της εξουσίας του καπιταλιστικού κρατικού μηχανισμού. Εξασφαλίζει τις αυταπάτες των ανθρώπων που πιστεύουν ότι ασκούν εξουσία, επειδή διαλέγουν μια φορά σε κάποια χρόνια τον εκπρόσωπο της αστικής τάξης που θα τους κυβερνήσει και θα τους καταπιέσει –χωρίς, φυσικά, να μπορούν ούτε να αγγίξουν την κρατική μηχανή ή τις οχυρωμένες καπιταλιστές εταιρείες, μέσα από τη χρησιμοποίηση της κάλπης.

Αυτό που συνέβη στην Αίγυπτο είναι το αποκορύφωμα της δημοκρατίας, μια επανάσταση εκατομμυρίων ανθρώπων που ανέτρεψε άμεσα έναν κυβερνήτη. Όσον αφορά τον στρατιωτικό εκτοπισμό του Μόρσι, αυτό δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια δεδομένη κατάληξη, από τη στιγμή που ο στρατός κατάλαβε ότι οι μάζες είχαν ήδη λήξει το ζήτημα στους δρόμους και τις πλατείες της Αιγύπτου.

Ο Ελ-Σισί, στις 3 Ιούλη του 2013, έκανε αυτό που έκανε ο Τανταουΐ πριν από αυτόν στις 11 Φλεβάρη του 2011: υποτάχθηκε στη θέληση του εξεγερμένου πληθυσμού, όχι από κάποιον πατριωτισμό ή κάποια επαναστατική διάθεση, αλλά από το φόβο του απέναντι στην επανάσταση. Γιατί, αν δεν επενέβαινε ο Ελ-Σισί για να απομακρύνει τον Μόρσι, η επανάσταση δεν θα σταματούσε με την ανατροπή του Μόρσι και της Αδελφότητας, αλλά ήταν –και ακόμα παραμένει– ικανή να μετεξελιχθεί σε μια πλήρη κοινωνική επανάσταση που θα μπορούσε να ανατρέψει όλο το καπιταλιστικό κράτος, συμπεριλαμβανομένων των ηγετών του στρατιωτικού κατεστημένου.

Το στρατιωτικό κατεστημένο είναι εχθρικό προς την Αιγυπτιακή Επανάσταση. Ξεφορτώθηκε τον Μουμπάρακ για να σώσει τον εαυτό του από τα πυρά της επανάστασης. Ο στρατός τώρα ξεφορτώνεται την Αδελφότητα και τον Μόρσι, τους πρώην συμμάχους του, από φόβο για την ημέρα που ο σεισμός της επανάστασης θα φτάσει και σε αυτόν.

Όπως πλατιά τμήματα του πληθυσμού είχαν επηρεαστεί από την αυταπάτη για την ουδετερότητα του στρατού και την υποστήριξή του στην επανάσταση, στην αρχή της διακυβέρνησης του Στρατιωτικού Συμβουλίου, σήμερα επηρεάζονται από την προπαγάνδα ψεμάτων για τον ηρωισμό και την επαναστατική αφοσίωση του Ελ-Σισί και των στρατηγών του.
Αλλά όπως οι μάζες γρήγορα ξεπέρασαν την προπαγάνδα στις μέρες της εξουσίας του Τανταουΐ, μέσα από την εμπειρία και τον αγώνα τους, θα ξεπεράσουν και πάλι την ψευδαίσθηση ότι «στρατός και λαός είναι ένα χέρι», τις επόμενες βδομάδες και μήνες.

Οι Αιγυπτιακές μάζες κατάφεραν να ανατρέψουν δύο προέδρους σε 30 μήνες. Αυτή η τεράστια δύναμη δεν φαίνεται μόνο στις διαδηλώσεις εκατομμυρίων, αλλά και στα διαρκή κύματα απεργιών και λαϊκών κινητοποιήσεων. Γιατί η πολιτική αυτοπεποίθηση μετασχηματίζεται σε αυτοπεποίθηση στους κοινωνικούς και οικονομικούς αγώνες και το αντίστροφο.

Μετά το πρώτο επαναστατικό κύμα, ο στρατός πόνταρε στις οργανωτικές δυνατότητες και τη λαϊκή στήριξη της Αδελφότητας, για να αφομοιώσει και τελικά να ακυρώσει την επανάσταση. Αλλά αυτό το ποντάρισμα ηττήθηκε στις 30 Ιούνη. Τώρα ο στρατός ποντάρει στη φιλελεύθερη αντιπολίτευση για τον ίδιο στόχο. Αλλά το τεράστιο χάσμα ανάμεσα στις προσδοκίες των επαναστατικών μαζών και αυτά που προσφέρουν οι φιλελεύθερες δυνάμεις όσον αφορά τις οικονομικές και κοινωνικές πολιτικές εν μέσω μιας βαθιάς οικονομικής κρίσης, θα οδηγήσουν γρήγορα στην αποκάλυψη των στόχων αυτών των δυνάμεων και, πίσω από αυτές, των πραγματικών κυβερνητών της Αιγύπτου, του στρατού και των δυνάμεων ασφαλείας.  

Ένας από τους κινδύνους που θα αντιμετωπίσουμε τις ερχόμενες βδομάδες και μήνες είναι το κύμα καταστολής που κατευθύνεται ενάντια στη Μουσουλμανική Αδελφότητα και το Ισλαμικό κίνημα, θα χρησιμοποιηθεί προπαγανδιστικά από τους φιλελεύθερους και για λόγους ασφαλείας από το στρατό και την αστυνομία, για να χτυπήσουν το εργατικό κίνημα και τις λαϊκές κινητοποιήσεις, με την πρόφαση της διατήρησης της σταθερότητας σε «αυτή την κρίσιμη περίοδο». Η αποκατάσταση της αυτοπεποίθησης του μηχανισμού ασφαλείας μέσα από το κυνήγι των ισλαμιστών, θα μεταφραστεί αναμφίβολα σε κύματα καταστολής ενάντια σε απεργίες και καταλήψεις, με την κάλυψη των αστικών ΜΜΕ.

Γι’ αυτό το λόγο πρέπει να είμαστε σταθερά ενάντια σε κάθε μορφή καταστολής που θα δεχθούν οι Ισλαμιστές, είτε με συλλήψεις, είτε με κλεισίματα καναλιών και εφημερίδων, γιατί αυτό που γίνεται σήμερα ενάντια στους Ισλαμιστές θα γίνει αύριο ενάντια στους εργάτες και τους αριστερούς.

Το δίλημμα της Αιγυπτιακής Επανάστασης σήμερα είναι η πολιτική αδυναμία των επαναστατικών δυνάμεων που εκφράζουν το αίτημα της συνέχειας της επανάστασης, με τα κοινωνικά αιτήματα στην καρδιά της. Γι’ αυτές τις δυνάμεις η κάλπη δεν θα αρκέσει και δεν θα δεχτούν τη συνέχεια των καπιταλιστικών πολιτικών φτωχοποίησης. Δεν θα εγκαταλείψουν το αίτημα για δικαίωση του αίματος των μαρτύρων της επανάστασης. Θα συνεχίσουν να επιμένουν για την ανατροπή του κράτους του Μουμπάρακ, συμπεριλαμβανομένων των στρατιωτικών, δικαστικών, κατασταλτικών μηχανισμών του.

Αυτοί οι μηχανισμοί εξακολουθούν να ελέγχουν τη χώρα και εξακολουθούν να προστατεύουν τα συμφέροντα των μεγάλων επιχειρηματιών και των φελούλ του Μουμπάρακ. Παραμένουν ένας τεράστιος βάλτος διαφθοράς, λεηλασίας και δεσποτισμού.

Επιβάλλεται στις επαναστατικές δυνάμεις σήμερα να ενώσουν τις γραμμές τους και να τοποθετηθούν ως μια πειστική επαναστατική εναλλακτική για τις μάζες –μια εναλλακτική στις φιλελεύθερες δυνάμεις που σήμερα σκαρφαλώνουν ψηλά, στηριγμένες στους ώμους του στρατού και στις δυνάμεις του πολιτικού Ισλάμ που κυριάρχησαν σε πλατιά τμήματα του πληθυσμού για δεκαετίες.

Πρέπει να δημιουργήσουμε μια πλατφόρμα που θα ενώνει τους οικονομικούς και κοινωνικούς αγώνες στις γραμμές των εργατών και των φτωχών, που θα ενώνει όλα τα καταπιεσμένα στρώματα της κοινωνίας. Γιατί είναι αυτοί οι άνθρωποι που έχουν συμφέρον στη συνέχεια της επανάστασης, έχουν συμφέρον να ανατραπεί η καρδιά του καθεστώτος και όχι μόνο οι εκπρόσωποί του, είτε ήταν ο Μουμπάρακ, είτε ο Μόρσι στο παρελθόν, είτε ίσως θα είναι ο Ελ Μπαραντέι στο σύντομο μέλλον.

Οπότε ξεκινάμε από αυτή τη στιγμή προετοιμασίες για την τρίτη Αιγυπτιακή Επανάσταση που θα έρθει αναπόφευκτα, για να είμαστε έτοιμοι να οδηγήσουμε αυτή την επανάσταση ως την τελική νίκη. Γιατί οι μάζες απέδειξαν για άλλη μια φορά ότι η επαναστατική τους ενέργεια είναι ανεξάντλητη, ότι η επανάστασή τους είναι πραγματικά μια διαρκής επανάσταση. Ας επιχειρήσουμε να ανέλθουμε και να σταθούμε στο ύψος αυτού του ιστορικού καθήκοντος και ας δουλέψουμε όλοι μαζί για την επιτυχία της επανάστασης.