Ξανά στους δρόμους, για να διώξουμε την κυβέρνηση

Η πυγμή της πρώην τρικομματικής στην περίπτωση της ΕΡΤ την οδήγησε στο να χάσει ένα μέλος της. Και τώρα, συνεχίζοντας την επίθεση σε άλλους χώρους του δημοσίου, μας δίνει την ευκαιρία να την τραυματίσουμε θανάσιμα.

Η δυναμική παρέμβαση του κινήματος, μέσα κι έξω από την ΕΡΤ, εμφάνισε ξανά το βασικό παράγοντα που μπορεί να φρενάρει τις αντι-μεταρρυθμίσεις και τη διάλυση κάθε πτυχής του κοινωνικού κράτους: τον κόσμο της δουλειάς, που με τις αντιστάσεις του μπορεί να τσακίσει τη μηχανή των ανθρωποθυσιών στο δημόσιο τομέα.

Η αναμέτρηση παίρνει άγριες διαστάσεις. Οι «φιοριτούρες» της εφεδρείας, διαθεσιμότητας, κινητικότητας, αξιολόγησης κλπ, τελείωσαν και η ώρα των στυγνών απολύσεων χιλιάδων εργαζομένων έχει φτάσει. Τα ονόματα των υπό απόλυση εκπαιδευτικών δημοσιεύτηκαν μάλιστα, πριν την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου.

Επίθεση
Με επικεφαλής τους εκπροσώπους του αχαλίνωτου νεοφιλελευθερισμού, Κυριάκο Μητσοτάκη και Άδωνι Γεωργιάδη, επιχειρείται το ακαριαίο τσάκισμα του δημοσίου και των κοινωνικών  υπηρεσιών. Ολόκληροι κλάδοι καταργούνται (π.χ. σχολικοί φύλακες, δημοτική αστυνομία) και η τοπική αυτοδιοίκηση «στραγγαλίζεται». Έπονται οι καθαρίστριες των δημόσιων σχολείων.

Στα δημόσια επαγγελματικά και τεχνικά Λύκεια διαγράφονται ειδικότητες και μαθητές παραχωρούνται στους ιδιώτες σχολάρχες των ΙΕΚ. Για ένα μεταβατικό διάστημα, οι απολυμένοι καθηγητές θα επαναπροσλαμβάνονται ως ωρομίσθιοι ή θα μεταταγούν σε βρεφονηπιακούς σταθμούς.

Οι ειδικότητες ιταλικής και ισπανικής φιλολογίας στα δημόσια (συγχωνευμένα) σχολεία καταργούνται.

Το διάστημα της «διαθεσιμότητας» περιορίζεται στους 8 μήνες, τα υπηρεσιακά συμβούλια αντικαθίστανται από τριμελή συμβούλια παντελώς ελεγχόμενα από τη συγκυβέρνηση, οι οργανικές θέσεις καταργούνται κατευθείαν, οι σχέσεις εργασίας αλλάζουν με μια απλή Κοινή Υπουργική Απόφαση, οι προϋπολογισμοί δήμων, περιφερειών, φορέων, υπουργείων δεν αφήνουν περιθώρια ούτε στοιχειώδους λειτουργίας.

Καμιά δημόσια υπηρεσία και κυρίως οι βασικές ανάγκες κάθε ανθρώπου της εργασίας δεν μπορούν να καλυφθούν. Όλα τα δημόσια αγαθά χαρίζονται στους ιδιώτες και το συρρικνωμένο δημόσιο, που θα απομείνει, θα μετατραπεί οριστικά σε «φέουδο» της συμμορίας ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Το ρουσφέτι για μια θέση, όχι μόνιμη, των 500 ευρώ, θα βασιλεύει.

Όποιος νόμιζε ότι οι προσληφθέντες με «προσόντα» και μέσω ΑΣΕΠ θα τη γλίτωναν, έρχεται η στιγμή που θα καταλάβει ότι ο μόνος σίγουρος δρόμος για να μην απολυθεί είναι εκείνος του αγώνα. Επειδή η «αξιολόγηση» ανθρώπων δεν θα μπορούσε να επιφέρει απολύσεις, επειδή οι δήθεν επίορκοι δεν είναι όσοι διαδίδουν οι προπαγανδιστές των ΜΜΕ, ξεκίνησε ο μύθος του ΑΣΕΠ με τον οποίο έγιναν οι προσλήψεις (με διαγωνισμό ή χωρίς).

Το σύνθημα «δεν θα σταματήσουν, αν δεν τους σταματήσουμε» είναι μεγάλη αλήθεια. Το  νέο «μίνι μνημόνιο» περιλαμβάνει όλων των τύπων τις επιθέσεις στους εργαζόμενους: φοροληστεία, νέες και πιο βάρβαρες παρεμβάσεις στον κατώτατο μισθό, διάλυση σχολείων, νοσοκομείων και ασφαλιστικών ταμείων, διευκολύνσεις στις απολύσεις συμβασιούχων κ.ά.

Ο ακροδεξιός  Άδωνις θέλει να ρημάξει τα δημόσια νοσοκομεία και τον ΕΟΠΥΥ και να μετατρέψει τα νοσοκομεία σε κέντρα πρωτοβάθμιας φροντίδας, ενώ προσανατολίζεται να αναθέσει σε ιδιώτες τον έλεγχο των επεμβάσεων και της αγωγής που λαμβάνουν οι ασθενείς σε αυτά.

Αντιστάσεις
Πρόκειται για μια κυβέρνηση ακραίου ταξικού πολέμου. Αν πετύχουμε μια νίκη, τα πράγματα θα αρχίσουν να δουλεύουν υπέρ μας. Οι εμπειρίες από τις σκληρές, πολλές κι επίμονες μάχες που έχουμε δώσει, τα ενωτικά βήματα που έχουμε κάνει στο δρόμο, άσχετα από τη βούληση των ηγεσιών των συνδικάτων, οι «πρόβες» συντονισμού σωματείων και δικτύων εργατικής αλληλεγγύης στις γειτονιές, μπορούν να επιφέρουν ένα χτύπημα «αντιστροφής» της κατάστασης. Ο υιός Μητσοτάκης μένει… άυπνος, όχι από τύψεις, αλλά από φόβο μήπως τα καταφέρουμε.

Συλλαλητήρια
Το καλοκαίρι δεν θα είναι ήρεμο. Στο διήμερο των απεργιακών κινητοποιήσεων στις 16-17/7, κορυφώθηκαν οι αντιδράσεις για τα νέα σφαγιαστικά μέτρα στο όνομα της «δόσης». Χιλιάδες κόσμου στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, την Πάτρα και αλλού συμμετείχαν σε μαζικά συλλαλητήρια κατά των απολύσεων και των υπόλοιπων αντεργατικών διατάξεων του πολυνομοσχεδίου.

Εργαζόμενοι στην τοπική αυτοδιοίκηση, καθηγητές, υγειονομικοί, τραπεζικοί υπάλληλοι, εργαζόμενοι της ΕΡΤ και του ιδιωτικού τομέα, βρέθηκαν έξω από το κοινοβούλιο πρωί και απόγευμα. Μαζί τους διαδήλωσαν και όλες οι δυνάμεις της Αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΜΕ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ).

Μέλη της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ εμφανίστηκαν την ημέρα της απεργίας (16/7) στο προαύλιο της βουλής, κρατώντας ένα μεγάλο πανό στο οποίο έγραφαν: «Να απολύσουμε την κυβέρνηση – Όχι στις απολύσεις στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα». Έπειτα κατέβηκαν στην Αμαλίας και ενώθηκαν με τους συγκεντρωμένους.

Οι καταλήψεις των ΕΛΜΕ, οι προσπάθειες συντονισμού στην Υγεία, με συμμετοχή επιτροπών κατοίκων, πρωτοβάθμιων συλλόγων δασκάλων, καθηγητών και πολλών άλλων συλλογικοτήτων, ενάντια στα κλεισίματα κλινικών ή ολόκληρων νοσοκομείων (π.χ. Ασκληπιείο, Γ.Ν. Πατησίων), οι μαζικές πορείες δημοτικών υπαλλήλων, όχι μόνο στο κέντρο της Αθήνας, αλλά και σε περιφέρειες (π.χ. στα Νότια προάστια), αποτυπώνουν το μοναδικό δρόμο για να αποτρέψουμε τη μνημονιακή λαίλαπα.

Οι πορείες, ενώ σκόπευαν να τις απαγορεύσουν σταδιακά, επανήλθαν μέσα στο καλοκαίρι. Η Αθήνα, αλλά και πολλές άλλες πόλεις, βρίσκονται σε μια διαρκή κινητοποίηση διαμαρτυρίας. Οι κόρνες των δημοτικών περιπολικών, οι πορτοκαλί σημαίες της ΟΛΜΕ, τα πούλμαν της ΕΛΒΟ, οι απολυμένοι του Κατσέλη συναντιούνται και ξαναβλέπουμε μια αγαπημένη και ελπιδοφόρα εικόνα της πλατείας Συντάγματος.

Τα συντονιστικά «χρησιμοποιούνται» ξανά, προσπαθώντας να ξεπεράσουν στην πράξη την αδράνεια των ΑΔΕΔΥ-ΓΣΕΕ. Τόσος κόσμος σε πρωινές-μεσημεριανές και βραδινές διαδηλώσεις, συναυλίες, περικυκλώσεις, πίεσε ασφυκτικά τις συνδικαλιστικές ηγεσίες, που επιτέλους κάλεσαν ξανά σε Γενική Απεργία και συλλαλητήρια.

Ανατροπή
Η συνέχεια και η κλιμάκωση των αγώνων, που ξανάρχισαν, είναι υποχρεωτική. Οι χιλιάδες απολύσεις, η επερχόμενη κατάρρευση σχολείων και νοσοκομείων, δεν χωράει αναμονές. Σε μια τέτοια διαδικασία, σημαντικότατη προϋπόθεση είναι η αποφασιστική οργάνωση αυτών των αγώνων από την Αριστερά, με στόχο την ανατροπή όλων αυτών των μέτρων και της ίδιας της κυβέρνησης που ισοπεδώνει τις ζωές μας.

Δεν πρόκειται να φύγουν, αν δεν τους διώξουμε. Αν δεν γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ ο πολιτικός εκφραστής της εργατικής-λαϊκής μαχητικότητας που ξαναεμφανίζεται στο προσκήνιο.

Η εξάπλωση των κινητοποιήσεων σε κάθε εργατικό χώρο, σε κάθε γειτονιά, αν τη συντονίσουμε και τη στηρίξουμε με όλες μας τις δυνάμεις –ως αναγκαίο τμήμα του πολιτικού αγώνα για την ανατροπή της πιο επιθετικής (αλλά και αδύναμης ταυτόχρονα) κυβέρνησης του κεφαλαίου τις τελευταίες δεκαετίες– είναι ικανή να μας δώσει το καλύτερο καλοκαίρι. Όχι στις παραλίες, αλλά στους δρόμους, στις καταλήψεις, στα πεζοδρόμια και τις πλατείες.